Θα είναι λάθος να πιστέψουν στην Κυβέρνηση πως με επικοινωνιακές «απειλές» περί δραχμής ή με καθυστερήσεις στην διαπραγμάτευση θα δημιουργηθεί πρόβλημα στην Ευρωζώνη που θα βοηθήσει στην διαπραγμάτευση. Υπάρχουν σοβαρότερες προκλήσεις. Ίσως να μην έχει γίνει αντιληπτό το γεγονός πως οι σημαντικές προκλήσεις για την Ευρωζώνη, όπως αυτές σταδιακά εμφανίζονται, δεν αποτελούν απλά μία προέκταση των αναμενόμενων εκλογικών αναμετρήσεων σε σημαντικές για την γενικότερη ισορροπία χώρες. Διαμορφώνουν ένα πλέγμα εν δυνάμει ασύμμετρων κλυδωνισμών που αν δεν αντιμετωπισθούν με προωθημένες για την μέχρι σήμερα κουλτούρα της Ευρωζώνης πολιτικές,  κινδυνεύουν να προκαλέσουν σημαντικούς τριγμούς στα θεμέλια του οικοδομήματος.
 
Το πώς διαμορφώνεται το νέο πεδίο συναλλαγματικών ισοτιμιών σε σχέση με το ευρώ δεν αντικατοπτρίζει τίποτα περισσότερο από την προεξόφληση αυτής ακριβώς της αναμενόμενης αστάθειας και αβεβαιότητας. Ο διαρκής πολιτικός κίνδυνος στην Ευρωζώνη, οι φόβοι κατάρρευσης της περιοχής, καθώς και η συνεχιζόμενη κρίση δημόσιου χρέους, αλλά και τα προβλήματα με τα οποία είναι ακόμη αντιμέτωπος ο τραπεζικός κλάδος, συμβάλλουν στην αποδυνάμωση του νομίσματος.
 
Εξαιτίας της αδυναμίας παραγωγής ομοιογενούς πολιτικής, ο μεγαλύτερος φόβος είναι ότι η Ευρωζώνη θα “κολλήσει” σε μόνιμα χαμηλή ανάπτυξη. Δεν θα ήταν υπερβολή δε να επισημανθεί πως λόγω της κρίσης του δημόσιου χρέους, οι επενδυτές εκτός Ευρώπης εμφανίζονται να έχουν πολλά ερωτηματικά σχετικά με τη βιωσιμότητα της Ευρωζώνης. Το χάσμα της πολιτικής μεταξύ της επιθετικής Fed και της ήπιας ΕΚΤ υποδηλώνει περαιτέρω πίεση στο ευρώ, ενώ οι πολιτικοί κίνδυνοι στην Ευρωζώνη παραμένουν αμείωτοι ενόψει των εκλογών μέσα στους επόμενους μήνες. Αυτό είναι πιθανό να κρατήσει τους επενδυτές αρκετά επιφυλακτικούς σχετικά με τις προοπτικές του ευρώ. Άλλωστε, οι αγορές φαίνεται να προεξοφλούν τα χειρότερα.
 
Η διόγκωση τόσο του ιδιωτικού, όσο και του δημοσίους χρέους συνολικά της Ευρωζώνης διαμορφώνει μία εκρηκτική κατάσταση που εμποδίζει στην ουσία την ομογενοποίηση/ενοποίηση βασικών παραμέτρων της, αρχής γενομένης από το τραπεζικό σύστημα. Αυτονόητα αν δεν προωθηθεί μία κοινή πολιτική, τα ισχυρότερα κράτη θα επιδιώκουν, προκειμένου να περιχαρακωθούν από την δυναμική διάχυση του προβλήματος, την προώθηση/επιβολή μέτρων «φιλικών» προς το δικό τους περιβάλλον. Αυτή όμως η πολιτική όχι μόνον δεν θα λύσει το πρόβλημα, αλλά επιπρόσθετα θα το εντείνει. Απαιτούνται κατά συνέπεια νέα εργαλεία που να εξισορροπήσουν τις αδυναμίες του τραπεζικού συστήματος και να απαλλάξουν τις ποιο αδύναμες χώρες από μέρος των χρεών τους με στόχο την υποκατάσταση αυτών με υγιή αναπτυξιακά κονδύλια.
 
Η πρόταση της Ευρωπαϊκής Τραπεζικής Αρχής και του K. Regling για Ευρωπαϊκή «κακή τράπεζα» με στόχο την απόκτηση/απόσυρση 25 δις κόκκινων δανείων αποτελεί μία σοβαρή απάντηση στο πρόβλημα των κόκκινων δανείων. Ειδικά στον Νότο.  Ο επιμερισμός του κινδύνου άμεσα στα μέλη και η δημιουργία ενιαίας εταιρίας διαχείρισης ενεργητικού αποτελεί το πρώτο αναγκαίο βήμα εξόδου από την κρίση. Η δε πρόταση του Ντράγκι για έκδοση Ευρωπαϊκού Ομολόγου μέσω της συγκέντρωσης κρατικών ομολόγων και έκδοσης νέου θα επιτρέψει να απαλλαγούν χώρες από έναν αντιαναπτυξιακό και κοινωνικά στρεβλωτικό κρατικό χρέος που αποτελεί το βασικό εμπόδιο στην κοινή αναπτυξιακή προσέγγιση. Το ζητούμενο είναι αν οι ισχυρές χώρες δεχθούν αυτή την «αναπτυξιακή εξομοίωση». Αν δεν καταστεί αυτό δυνατό τότε πολύ φοβάμαι πως η Ευρώπη όπως την γνωρίζουμε θα αλλάξει ριζικά.

Facebook Comments