Το ρητό με τη γυναίκα του Καίσαρα είναι ίσως το πιο “παιγμένο” στην Ελλάδα της κρίσης. Περίεργο, για μια χώρα που παράγει με τη σέσουλα και Καίσαρες και κουμπάρους του Καίσαρα και ανήψια και κολλητούς και γκόμενες του Καίσαρα που είναι καραμπινάτα λαμόγια. Και δεν κάνουν καμία προσπάθεια να το κρύψουν.

Αλλά με τη γυναίκα του Καίσαρα έχουμε ιδιαίτερη ευαισθησία. Όπως και με το “φαίνεται”, ξεχνώντας, βέβαια, πως προϋπόθεση για να μας ενδιαφέρει το “φαίνεται” είναι να προϋπάρχει το “είναι”.

Ας πάμε, όμως, λίγο πίσω. Ο Σταυρίδης δέχθηκε τη θέση του προέδρου του ΤΑΙΠΕΔ. Γιατί το έκανε; Γιατί πιστεύει, εδώ και χρόνια, στην αξία των μεταρρυθμίσεων. Δεν τις ανακάλυψε χτες, ούτε του τις έμαθε η Τρόικα. Δεν το έκανε για την “καρέκλα”. Από καρέκλες ο Σταυρίδης, να φαν κι οι κότες. Πρόεδρος ή Διευθύνων Σύμβουλος σε ένα σωρό εταιρείες: στη Lavipharm, στην “Αιγαίον”, στα Τσιμέντα Ηρακλής στα Ελληνικά Πετρέλαια, στα Διυλιστήρια Ασπροπύργου, στην ΕΥΔΑΠ. Δεν το έκανε για την προβολή. Τι προβολή να λιγουρευτεί ένας που ήταν Πρόεδρος της Επιτροπής Κοινωνικού Διαλόγου του “EuroCommerce” του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Εργοδοτών, Πρόεδρος της Λέσχης Επιχειρηματικότητας, Πρόεδρος του Συνδέσμου Franchise Ελλάδος και εξακολουθεί να κατέχει καμιά δεκαριά ακόμα θέσεις κύρους; Δεν το έκανε για τα λεφτά. Τι να σου κανουν τα 2.900 ευρώ τον μήνα όταν για χρόνια ολόκληρα διοικείς έναν όμιλο εταιρειών (Group Ideales) με πολύ πετυχημένη και κερδοφόρα πορεία! Έχει και λεφτά και περιουσία ο Σταυρίδης.

Αλλά έχει και ευαισθησίες για το περιβάλλον και τους συνεργάτες του: για 3 συνεχόμενες χρονιές (2007, 2008, 2009) η Piscines Ideales αναγνωρίστηκε ως η καλύτερη εταιρεία για να εργάζεται κανείς (Best Workplace) στην Ελλάδα και μέσα στις 10 καλύτερες της Ευρώπης. Το 2009 βγήκε πρώτη και στην Ευρώπη. Το 2006 ο manager Σταυρίδης πήρε το Βραβείο του Έλληνα Quality Leader of the Year από τον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Ποιότητας. Αν προσθέσεις τις σπουδές στο Πολυτεχνείο της Ζυρίχης, τα μεταπτυχιακά και τις 5 ξένες γλώσσες που μιλάει, ο Σταυρίδης είναι ο ιδανικός χαρακτήρας για να τον μισούν οι Έλληνες κομπλεξικοί. Οι “αριστεροί”, γιατί τους χαλάει την πιάτσα. Μα να ψηφίσουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι την εταιρεία του (τους) ως το καλύτερο εργασιακό περιβάλλον για να ζει κανείς; Πού είναι ο ανάλγητος επιχειρηματίας που τους μαθαίναν στην καθοδήγηση; Αλλά και τα παιδιά του δεξιού κομματικού ή του ακαδημαϊκού σωλήνα έχουν κάθε λόγο να μην τον “πάνε”: δεν έχουν κάνει ούτε το ένα εκατοστό απ’ όσα έχει κάνει στη ζωή του. Στουρνάρες και Μηταράκηδες ο Σταυρίδης τους τρώει για ορεκτικό και του φαίνονται και άνοστοι.

Πουλήθηκε λοιπόν το 33% του ΟΠΑΠ και ήρθε ο Σταυρίδης από την Κεφαλλονιά,την πατρίδα της γυναίκας του όπου έκανε διακοπές, για να είναι στην τελετή υπογραφής των συμβολαίων. Και φεύγοντας του λέει ο αγοραστής: “πετάω για Γαλλία και θα σταματήσω στην Κεφαλλονιά για καύσιμα. Έχω θέσεις, έρχεσαι;” Τι θα έπρεπε να πει ο Σταυρίδης; “Όχι, γιατί δεν κάνει να μας δουν στο ίδιο αεροπλάνο;” Αν ήθελε να κάνει λαμογιά θα περίμενε το δρομολόγιο Αθήνα – Κεφαλλονιά για να… εκδηλωθεί; Δεν μπορούσε να συναντηθεί στο σπίτι του με τον οποιονδήποτε και να κανονίσουν οτιδήποτε; Όσοι κατάκλεψαν την Ελλάδα, εν κρυπτώ και παραβύστω δεν κανόνιζαν τη μίζα; Στη ζούλα δεν έστηναν τις οff-shore; Σε pampers δεν κουβαλούσαν τον παρά; Έκανε λοιπόν ο Σταυρίδης ό,τι θα έκανε οποιοσδήποτε ακομπλεξάριστος άνθρωπος που πιστεύει ότι «καθαρός ουρανός αστραπές δεν φοβάται». Τράβηξε και μία φωτογραφία με το κινητό και την έστειλε ο ίδιος σε μια τοπική εφημερίδα. Αυτοκαρφώθηκε δηλαδή!

Κι όλα τα λαμόγια ολκής, όλοι οι βουτηγμενοι στο βούρκο της διαπλοκής, όλοι οι ανίκανοι, οι άσχετοι, οι εμπαθείς, έπεσαν να τον φάνε. Ως “καθαρή ομολογία της βρόμικης σχέσης μεταξύ της μνημονιακής κυβέρνησης και επιχειρηματικών συμφερόντων” είδαν το δρομολόγιο Αθήνα – Κεφαλλονιά οι παρανοϊκοί του ΣΥΡΙΖΑ. Ο Παπαδημούλης είπε ότι δεν αρκεί η εκδίωξη του Σταυρίδη αλλά πρέπει να εκδιωχθούν και αυτοί που τον τοποθέτησαν στη θέση αυτή, προφανώς για να έρθει στην εξουσία ο Παπαδημούλης με τον Ζίζεκ, να τα εθνικοποιήσουν ξανά όλα, για να διορίσουν τους άλλους 100.000 κομματικούς του πρώην βαθέος ΠΑΣΟΚ που τους έχουν στο “περίμενε”. Ως θέμα “ηθικής τάξης” χαρακτήρισε το δρομολόγιο η κυβέρνηση. Οι απατεώνες που παίζαν δυο χρόνια κρυφτό με τη λίστα Λαγκάρντ, οι υπεξαιρέτες δισεκατομμυρίων ευρώ, είδαν στο εισιτήριο Αθήνα – Κεφαλλονιά που γλύτωσε το ζεύγος Σταυρίδη τη χαμένη τιμή του πολιτικού συναφιού τους.

Και οι σχολιαστές των ΜΜΕ, που τόσα χρόνια ήταν (και εξακολουθούν να είναι) στο μισθολόγιο και εταιρειών και κομμάτων και μυστικών και φανερών υπηρεσιών, θυμήθηκαν ξανά τη γυναίκα του Καίσαρα. Η υποκρισία σε όλο της το μεγαλείο! Η διπλή ζωή μιας κοινωνίας που έχει ξεχάσει την ουσία και παίζει μόνο επικοινωνιακά παιχνίδια! Η ξεφτίλα ενός πολιτισμού που ποντάρει όλα τα λεφτά στο “φαίνεσθαι” και αγνοεί το “είναι”! Ακόμα και οι “μεταρρυθμιστές” πολιτικοί φίλοι του Σταυρίδη λούφαξαν. Έχει κόστος να πας κόντρα στον λαϊκισμό.

Ε, λοιπόν όχι! Πολύ καλά έκανε και πέταξε με το αεροπλάνο του Μελισσανίδη. Γιατί δεν είναι η πρώτη φορά ούτε θα είναι η τελευταία που πετάει με ιδιωτικό αεροσκάφος ο Σταυρίδης. Και γιατί καλό είναι όσοι διαχειρίζονται Δημόσια περιουσία να βγάζουν οι ίδιοι φωτογραφία με τις “διαδρομές” τους και να τις στέλνουν οι ίδιοι στις εφημερίδες. Αν δηλαδή δεν ήταν αεροπλάνο για Κεφαλλονιά αλλά αυτοκίνητο για Φιλοθέη θα γίνονταν αυτός ο κακός χαμός; Και γιατί, τέλος, κανένα πολιτικό μήνυμα και κανένα ηθικό θέμα δεν υπάρχει σε ένα τέτοιο δρομολόγιο εκτός αν θες σώνει και καλά να το κατασκευάσεις.

Ξέρω τι σκέφτεστε. Πώς έφτασε ο Μελισσανίδης από τη σχολή οδηγών να έχει πλοία και εταιρείες και αεροπλάνα και να αγοράζει τον ΟΠΑΠ; Γιατί η Δικαιοσύνη δεν έχει διερευνήσει τα όσα κατά καιρούς ακούγονται για τις δουλειές του με τα πετρέλαια; Σωστά το σκέφτεστε, αλλά δεν είναι δουλειά του Σταυρίδη να απαντήσει. Το νέο αφεντικό του ΟΠΑΠ έφτασε εκεί που έφτασε όπως έφτασαν όλοι όσοι έφτασαν εκεί που έφτασαν στη μαγική χώρα που λέγεται Ελλάδα. Να το ψάξουμε σε βάθος; Να το ψάξουμε. Αλλά δεν είναι δουλειά του Σταυρίδη να το ψάξει. Κι αν δεν κάνω λάθος, αυτούς που δεν το έψαξαν, ψήφισε ο ελληνικός λαός.

Ναι, υπάρχουν πολλά ερωτήματα για την πώληση του ΟΠΑΠ. Πώς καταλήξαμε να υπάρχει μόνο μία προσφορά; Γιατί ο ΟΠΑΠ υπέγραψε, στο παρά πέντε πριν πουληθεί, συμφωνίες με εταιρίες συμφερόντων άλλου μεγιστάνα, που δεσμεύουν τη νέα ιδιοκτησία; Ποιο είναι, τελικά, το μοντέλο με το οποίο θα γίνονται οι αποκρατικοποιήσεις;

Ούτε σ’ αυτά είναι δουλειά του Σταυρίδη να απαντήσει. Αυτό που καταλαβαίνει κι ένα μικρό παιδί είναι ότι οι φατρίες του κυβερνητικού τσίρκου προσπαθούν να προωθήσουν η κάθε μία τα δικά της συμφέροντα και τους δικούς της κολλητούς. Αλλά ο Σταυρίδης δεν ήταν διαιτητής των φατριών. Το ΤΑΙΠΕΔ έχει τεχνικό ρόλο, όχι πολιτικό. Έχει μια περιουσία και πρέπει να την πουλήσει στην καλύτερη δυνατή τιμή και με τους πιο συμφέροντες όρους για το Δημόσιο. Αυτό είναι μόνο. Όμως αυτό το “μόνο” ήδη είναι πολύ. Η Δημόσια Περιουσία είναι από τα πιο μπλεγμένα πράγματα στο Σύμπαν, τα συμφέροντα τεράστια και δεν υπάρχει περίπτωση να μην σε κατηγορήσουν ό,τι και να κάνεις, δεν πα’ νάσαι η Αγία Τερέζα. Κι ο Σταυρίδης αυτή την δουλειά ανέλαβε. Την έκανε καλά; Την έκανε μέτρια; Δεν ξέρω. Ξέρω όμως ότι οι απαντήσεις σ’ αυτά τα ερωτήματα είναι επίσης τεχνικής φύσης. Και δεν βρίσκονται σε κανένα δρομολόγιο κανενός αεροπλάνου.

Είμαι, όπως ξέρετε, επαγγελματίας της επικοινωνίας. Κι έχω συμφέρον να ευλογάω τα γένια μου. Όμως, όχι! Το να υποκαθιστά η επικοινωνία την ουσία είναι διαστροφή. Στην πολιτική είναι τραγωδία. Είναι η αναγωγή της υποκρισίας σε εθνικό ήθος. Η επικοινωνία θέλει από πίσω της προϊόν. Αν πάψουμε να ενδιαφερόμαστε για το προϊόν και στρέφουμε όλη μας την προσοχή στην επικοινωνία του, έχουμε εμείς το πρόβλημα. Μεγάλο πρόβλημα. Τόσο, που καμία επικοινωνία δεν μπορεί να μας σώσει. Ίσως και κανένας εσταυρωμένος.

Facebook Comments