Εάν παρακολουθήσει κανείς την ειδησεογραφία του 2013 θα δει ότι το θέμα που έπαιζε στα μίντια ήταν η  υποσχόμενη και σαφώς ρεαλιστική για την περίοδο εκείνη δεύτερη αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους (αφού το PSI είχε ήδη φανεί ότι απέτυχε) η οποία – ω σύμπτωση – θα πραγματοποιείτο μετά τις ΤΟΤΕ …Γερμανικές εκλογές.

Το ίδιο πράγμα συμβαίνει και τώρα. Δυστυχώς για τη χωρά μας είναι μια κοροϊδία του δίδυμου Σόιμπλε Μερκελ, ενός δίδυμου πραγματικά καταστροφικού για την Ευρώπη και ιδίως για την Ελλάδα απ το μεταναστευτικό μέχρι την οικονομική κρίση.

Η ρύθμιση του χρέους για κάποιο μεταφυσικό λόγο τόσο το 2013, που τελικά δεν έγινε, αλλά όσο και σήμερα που πάλι περιμένουμε να γίνει, 4 χρονιά μετά, έπρεπε να γίνει μετά τις γερμανικές εκλογές  για κάποιο μεταφυσικό λόγο.

Επειδή αυτό επανέρχεται και στις μέρες μας το σενάριο, σοφότεροί πλέον, δεν έχουμε παρά να αναρωτηθούμε γιατί δεν έγινε κούρεμα του ελληνικού χρέους μετά τις γερμανικές εκλογές του 2013.

Η απάντηση είναι η ίδια όπως και τώρα: οι δανειστές από το 2010 με το που  τους δόθηκε η ευκαιρία να εισέλθουν στα ελληνικά πράγματα, εκβίαζαν τις ελληνικές τις ελληνικές κυβερνήσεις να κάνουν δήθεν μεταρρυθμίσεις.

Πράγματι ορισμένες  από αυτές ήταν θετικές.

Το σύνολο όμως των μεταρρυθμίσεων και ειδικά το οικονομικό σκέλος ήταν αποτυχία παταγώδης, η οποία συνετέλεσε αποφασιστικά στην διαιώνιση της ύφεσης της ελληνικής οικονομίας και της χρεοκοπίας των μικρομεσαίων  ελλήνων πολιτών .

Άλλωστε ήδη από το 2012 είχε παρατηρηθεί ευκρινώς ότι όσο και να αυξάνονταν τα έσοδα όσο και να αυξάνονταν οι πληρωμές,  το χρέος παραδόξως μεγάλωνε  και τούτο έφερνε ανάγκη για νέα μέτρα!

Επομένως και αφού λάβουμε υπόψη μάλιστα τις δηλώσεις του Σόιμπλε που ακολουθούσαν τέτοιες περιόδους προσδοκιών -ο οποίος έκανε τον κινέζο για το χρέος ακολούθως – όλη αυτή η τακτική ήταν στρατηγικά προσχεδιασμένη ώστε να παραλύσει κάθε αντίσταση των ελληνικών κυβερνήσεων και κυρίως την ελληνική οικονομία.

Η τελευταία είναι άμεσα εξαρτημένη και σε διαρκή άγρια ύφεση από τα μνημονιακά φορολογικά μέτρα ώστε τα μνημόνια από κει που υποτίθεται θα έβγαζαν τη χώρα από το αδιέξοδο να δημιουργούν ακόμα περισσότερα αδιέξοδα από μονά τους.

Πάλι λοιπόν σήμερα μετά το 2013 ερχόμαστε αντιμέτωποι με δεύτερη υπόσχεση των δανειστών και κυρίως των γερμανών ότι θα μας ρυθμίσουν δηλαδή κουρέψουν το χρέος μετά τις Γερμανικές εκλογές οι οποίες τώρα θα γίνουν το 2018.

Ζήσε Μάη μου δηλαδή.

Αφού λοιπόν το 2013-14 μας κορόιδεψαν, γιατί αυτό έγινε, και την τότε κυβέρνηση Σαμαρά, ποιος αποκλείει ότι και τώρα δεν θα μας κοροϊδέψουν;

Έχουν δίκιο λοιπόν όσοι υποστηρίζουν ότι οι δανειστές υπήρξαν ανέντιμοι απέναντί στις ελληνικές κυβερνήσεις καθώς είτε με μεγαλύτερη είτε με μικρότερη προθυμία, στήριξαν τα μέτρα τους.

Όλες οι αιτιάσεις που μπορούμε να κάνουμε για τις παθογένειες του ελληνικού κράτους τέλειωσαν το 2011:

Από τότε έχουν γίνει 12 περικοπές συντάξεων. Επιβολή  φόρων τελών και εισφορών τόσων που δεν έχουν μπει πουθενά παγκοσμίως σε κράτος δυτικό.

Κυριολεκτικά δεν υπάρχει απολύτως τίποτα που δεν έχει ψηφιστεί. Και το πιο εξωφρενικό.

Ενώ οι δαπάνες για συντάξεις μειωθήκαν δραματικά, οι εισφορές έμειναν ίδιες, δεν μειωθήκαν (αναδιανεμηθήκαν μόνο, ορθώς), όπερ σημαίνει ότι η διάφορα στα δυο μεγέθη κατευθύνεται μάλλον στις τσέπες των δανειστών.

Παρολαυτα οι δανειστές διαβεβαίωναν ότι ήταν ικανοποιημένοι την πρώτη περίοδο κάθε μνημονίου, έκλειναν οι αξιολογήσεις η μια μετά την άλλη, και ενώ  κάθε φορά η κοινωνία έμεινε με την πεποίθηση ότι «τα μέτρα» ήταν τα τελευταία και ότι το πολύ πολύ εκκρεμούσαν μερικά συμπληρωματικά οι δανειστές τραβούσαν το χαλί κάτω απ’τα πόδια της εκάστοτε κυβέρνησης με νέες εξωφρενικές απαιτήσεις οι οποίες ενέτειναν τη χειροτέρευση της ελληνικής οικονομίας.

Ο συνδυασμός λοιπόν αθέτησης της υπόσχεσης των γερμανών για διαγραφή του ελληνικού χρέους με την παρελκυστική και εξόχως απατηλή συμπεριφορά της διαρκούς ναρκοθέτησης παλαιών συμφωνιών με απαιτήσεις για νέα μέτρα κάθε τόσο δείχνει ξεκάθαρα ότι δανειστές είχαν στόχο να κατακτήσουν τη  χώρα οικονομικά.

Και οικονομική κατάκτηση γίνεται μόνο με εξαθλίωση και εξάρτηση.

Είναι άξιον απορίας για πιο λόγο αρκετοί έχουν εμπιστοσύνη ακόμη στη συμπεριφορά των δανειστών πόσο μάλιστα όταν δεν δίστασαν να ρίξουν στα Τάρταρα και την προηγούμενη πιο πειθήνια ελληνική κυβέρνηση.  

Η οποία αν παρέμενε, θα λάμβανε ακριβως τα ιδία μέτρα με αυτά που πήρε ο Σύριζα, και τα φορολογικά μέτρα που συνεχίζει ο Σύριζα είναι ακριβως αυτά που αυτή  ψήφισε την περίοδο 2010-2015 (ο σύριζα ασφαλώς  έφαγε και ποινή για το αντάρτικο του).

Πέρα όμως απ’ το Σύριζα και τη νέα δημοκρατία το χειρότερο όλων είναι ότι με την παρελκυστική συμπεριφορά τους οι δανειστές αφήνουν συνειδητά την ελληνική οικονομία σε παρατεταμένο λήθαργο και μια ολόκληρη γενιά ελλήνων στην εξαθλίωση .

Απ΄ το τέλος επιτηδεύματος των 300 ευρώ το 2011 στον διπλασιασμό του το 2012, στην συνταγματοποιηση του απ το ΣΤΕ, το άθλιο φόρο απ΄ το πρώτο ευρώ με 26% επί Σαμαρά την έκρηξη των χρεώσεων της ΔΕΗ επί σειρά ετών, την καθήλωση του κατώτατου μισθού επί 7 χρονιά σε επίπεδα Κίνας, τον ΕΝΦΙΑ επί απρόσοδων ακινήτων και αφραγκων ιδιοκτητων και τώρα τη μείωση των πιο χαμηλών συντάξεων και την οριστική ταφόπλακα, τον εκμηδενισμό του αφορολογήτου για τους χαμηλόμισθους.

Κι ενώ η Ελλάδα είναι η πρώτη χωρά σε οικονομική ανισότητα οι δανειστές δεν πείραξαν καταθέσεις και εμβάσματα εξωτερικού (με εφάπαξ τρόπο) όπως στην Κύπρο με συνέπεια η ανισότητα αυτή να οξυνθεί ακόμα περισσότερο.

Ούτε μια επένδυση δεν έφεραν στη χώρα, τουναντίον εκπατρισαν εμμέσως πολλές επιχειρήσεις κι έχουν το θράσος να μιλούν για ανταγωνιστικότητα.

Φυσικά ατύπως όλες οι βαριές μορφές βιομηχανίας και εκτεταμένης αγροτικής παράγωγης έχει αποφασιστεί από δεκαετιες οτι θα παραμείνουν στη Δυτική και Βόρεια Ευρώπη.

Όσο καιρό μας τάιζαν με δανεικά και επιδοτήσεις είχε καλώς. Τώρα άλλαξαν γνώμη χωρίς προειδοποίηση.

Όλα αυτά τα μέτρα ήταν των δανειστών, ισοδύναμα ενδεχομένως για απολύσεις που δεν έγιναν στο δημόσιο.

Όμως και δεκάδες χιλιάδες ν΄ απολύονταν το χρέος της Ελλάδας είναι εξωφρενικό, δεν θα άλλαζε κάτι δραματικά.

Είναι να απορεί κανείς για το τι άνθρωποι είναι αυτοί που βρέθηκαν κατά δυστυχία της Ελλάδας να έχουν τα ηνία της Ευρώπης στην συγκυρία που η Ελλάδα έπνεε τα λοίσθια.

Επί σχεδόν 8 χρόνια, δηλαδή περίπου για το 1/8 του βίου τους ασχολούνται μέρα πάρα μέρα με την Ελλάδα. Αν αυτό δεν δείχνει έμμονη, πραγματικά χάνουν οι λέξεις το νόημα τους.

Κι άλλες χώρες είχαν παραπλήσια προβλήματα, με το ασφαλιστικό τους (Ιταλία) η τις τράπεζες και το δημόσιο χρέος τους. Καμιά χωρά δεν σύρθηκε έτσι στη διάλυση.

Όποιος η οτι και να σώσει την Ελλάδα από αυτό το πράγμα είναι καλοδεχούμενος.

Οι δήθεν φιλοευρωπαιστες  παρακάμπτουν  όλα αυτά είτε κάνοντας την ανάγκη φιλοτιμία είτε επειδή ανήκουν στα ανώτερα οικονομικά στρωματά που προστάτεψαν οι δανειστές μην επιβάλλοντας μέτρα τύπου Κύπρου.

Άλλωστε αυτό, μαζι με την καταπολέμηση της διαφθοράς και της γραφειοκρατίας και των αθρόων προλήψεων είναι τα μόνα πράγματα που δεν αντιμετωπίστηκαν με τα μνημόνια.

Και τούτο μας αποδεικνύει περίτρανα ότι οι προθέσεις των δανειστών δεν ταυτίζονται ούτε με τις προθέσεις για εξυγίανση του ελληνικού κράτους και δικαιοσύνη ούτε και για κανένα είδους  καλώς νοούμενη φιλελευθεροποίηση του όπως στρεβλως παρουσιάζουν ορισμένοι, τοποθετώντας αυθαίρετα στις πράξεις του Σόιμπλε προθέσεις των δικών  τους ιδεολογικών αφηγημάτων.

Στο δια ταύτα τέλος. Ποιο είναι το νόημα για νέες περικοπές των κατώτατων συντάξεων και των φόρων στους  νεόπτωχους μισθωτούς των 600 ευρω, εάν κουρευτεί (με όποιο τρόπο) το ελληνικό χρέος τελικά;

Εάν το  χρέος μειωθεί και ονομαστικά πέσει πολύ κάτω από τα 330 δις και σε εύλογο ποσοστό ως προς το ΑΕΠ κλπ, πρακτικά τούτο σημαίνει:

Α) αυτόματη μείωση των της ανάγκης για μεγάλα πλεονάσματα

Β) μείωση των ετήσιων  δαπανών εξυπηρέτησης του

Τα δυο τελευταία αυτόματα πάλι δίνουν ευχέρεια παροχής στοιχειωδών ελαφρύνσεων που ασφαλώς θα αφορούν ακριβως τις ευάλωτες κατηγορίες!

Δηλαδή αν μειωθεί το χρέος και πάρει ανάσα η οικονομία άμεσα  η όποια κυβέρνηση θα αυξήσει το αφορολόγητο και θα διασφαλίσει τις κατώτατες συντάξεις.

Άρα για ποιο λόγο

α) καθυστερούν 5 χρόνια μια μείωση χρέους που θα δώσει φιλί ζωής στην ελληνική οικονομία και

β) επιβάλλουν για τρισχιλιοστή φορά στο πάρα πέντε μέτρα εις βάρος της εναπομείνασας μικρομεσαίας τάξης αφού σε ένα δυο χρόνια  υπάρχει πιθανότητα να μην χρειαστούν και να ανατραπούν;

Το να κλωτσάς το σαμάρι, δηλαδή τον ελληνικό  λαό, και όχι την οικονομική και πολίτικη ελίτ, δεν νομίζω ότι υποδηλώνει σοφία εκ μέρους των δανειστών, καθώς τα κακώς κείμενα  της Ελλάδας εξουσία και υποχρέωση να τα αλλάξουν είχαν οι δεύτεροι, οι οποίοι και ποσώς  χαμπαριάζουν από την  κατάργηση αφορολογήτου και  ΕΚΑΣ.

Κι εδώ ερχόμαστε στον αρχικό τίτλο.

Facebook Comments