Μια λεπτομέρεια που δεν της δόθηκε πολύ σημασία είναι ότι το 2009 το δημόσιο χρέος λίγο πριν την κρίση ήταν 295 δις ενώ ταυτόχρονα οι καταθέσεις εντός Ελλάδος ήταν 245 δις. Και άλλες τόσες στην Ευρώπη.

Αν δε, πάρουμε το ζήτημα αθροιστικά και κάνουμε τον πολλαπλασιασμό το αποτέλεσμα εμφανίζει ότι ο ιδιωτικός αποταμιευτικός πλούτος ξεπερνά 2 ΑΕΠ.

Όπως είναι εμφανές με μια εισφορά τότε στις καταθέσεις 20-30%  και ελαχίστη άφεση η επιμήκυνση χρέους (50) δις από τους δανειστές το δημόσιο χρέος κατρακυλούσε στα 150 δις και η αναλογία του προς το Α.Ε.Π. το καθιστούσε αυτομάτως απολύτως  βιώσιμο.

Θα γλυτώναμε 8 χρονιά κρίσης, φτώχειας και ύφεσης, μείωση των αξιών ακίνητων 70%, θα αποτρέπαμε χιλιάδες επιχειρήσεις από τον εκπατρισμό και το λουκέτο, δεν θα ανέβαινε η ανεργία απ το 20 στο 40% ούτε και θα έφευγαν 400.000 άτομα έξω.

Με άλλα λόγια ενώ μπορούσαν οι (πλουσιότεροι) έλληνες να γίνουν δανειστές της χώρας τους και ασφαλώς ενώ θα μπορούσαν να συμφωνηθούν ανταλλάγματα για την συνεισφορά τους, οι κυβερνήτες μας επέλεξαν:

Πρώτον, να δανειστούν από τους ξένους, προσποιούμενοι έλλειψη άλλων επιλογών,

Δεύτερον, να αφήσουν τους έλληνες μεγαλοκαταθετες να βγάλουν τα λεφτά τους με την ησυχία τους στο εξωτερικό όπου μαζί με παλιές καταθέσεις που προϋπήρχαν φτάσαμε σήμερα να βρίσκονται εκεί ποσά ανάμεσα σε 200 και 600 δις € .

Δεν είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς για ποιο λόγο δέχτηκαν οι δανειστές να μας δανείσουν.

Είναι όμως δύσκολο να καταλάβουμε για ποιο λόγο οι κυβερνήτες μας προτίμησαν να προβούν σε (νέο) εξωτερικό δανεισμό.

Η επιλογή αυτή είχε σαν συνέπεια να αποφασίσουν οι δανειστές στη συνέχεια όχι μόνο για το ύψος του χρέους αλλά και για το ποιος θα το πλήρωνε παρά την εισοδηματική ανισότητα και το Ελληνικό Σύνταγμα (άρθρο 4.5) καταρρίπτοντας κάθε ισχυρισμό περί δίκαιης φορολογίας και πολιτισμένης Ευρώπης ενώ είχε και άλλες άμεσες τραγικές  συνέπειες .

– Το χρέος εκτοξεύτηκε ακόμα περισσότερο στα 400+ δις

– Μειώθηκε ελάχιστα με το PSI στα 330 δις, κι ενώ ροκανίστηκαν δυσανάλογα κι ανεπανόρθωτα τα ασφαλιστικά ταμεία και οι ομολογιούχοι.

– Αποφασίστηκε ότι θα το πληρώσουν  όλοι οι Έλληνες με τη μεταφορά σε αυτούς ενός υπερμεγέθους ποσού χρεών που θα μπορούσαμε να πούμε μετά από οχτώ χρόνια ότι αναλογούν κατά μ.ο. σίγουρα 100.000 €  ανά οικογένεια δοθέντος ότι παραμένει τρακόσια + δις όσα και να πληρώσαμε μέχρι σήμερα.

Φυσικά υπήρχαν και άλλες συνέπειες προκειμένου να κρατήσουμε άθικτες τις καταθέσεις.

-Η πιο κραυγαλέα είναι ότι τα ακίνητα των Ελλήνων κατρακύλησαν κατά μέσο όρο 70% στην αξία τους.

-Χάσαμε 500.000 πληθυσμό και προσθέσαμε 1,5 εκατομμύριο ανέργους.

-Χάσαμε δεκάδες χιλιάδες επιχειρήσεις και προσθέσαμε και παγώσαμε κάθε δραστηριότητα στη χώρα ρίχνοντας και από πάνω ένα σωρό φόρο- γραφειοκρατικές προϋποθέσεις όπως άπειρες ενημερότητες για ΕΝΦΙΑ κλπ.

Πλακώνουν λοιπόν οι δανειστές ύστερα πολλά αυτά για να κάνουν λέει μεταρρυθμίσεις.

Μετά από δεκάδες χιλιάδες σελίδες μνημονίων τα μόνα που μπορούμε να θυμηθούμε είναι:

-μια μικρή απελευθέρωση των επαγγελμάτων

-μια μικρή κατάργηση των τελών υπέρ τρίτων και

-την αλλαγή υπολογισμού των εισφορών.

Δεν υπήρξε κανένα άλλο μεταρρυθμιστικό μέτρο, όλα τα υπόλοιπα ήταν ήσσονα.

 Και όχι μόνο αυτό, αλλά προσέθεσαν τόνους νόμων πάνω σε ήδη επιβεβαρυμμένο νομοθετικά κράτος πολυνομίας.

Αν υπήρχαν μεταρρυθμίσεις να γίνουν σ’ αυτή τη χώρα ήταν οφθαλμοφανείς από χιλιόμετρα και πολύ απλές .

–Πρώτον περιορισμός των δημοσίων δαπανών στην Αττική και δημιουργία νέων αστικών κέντρων στην επαρχία για να αναπτυχθεί επιτέλους η Ελλάδα που έχει μαζέψει το 50% του πληθυσμού της στο 2% του εδάφους της.

Προφανώς κάποιοι εδώ και αρκετά χρόνια είχαν βρει αρκετά έξυπνη και επικερδή την ιδέα να επενδύουν σε ακίνητα και οικοδομές στην Αττική φέρνοντας συνεχώς νέο πληθυσμό μέχρι που το πράγμα ξεφτιλίστηκε αλλά κανείς δεν είχε το θάρρος να το σταματήσει. Λες και θα χαλάσει ο κόσμος αν αναπτυχτούν και 10 πόλεις ακόμα και χάσει η Αττική λίγο πληθυσμό.

– Δεύτερον  λεν και ξαναλέν χιλιάδες φορές ότι η Ελλάδα έχει φοροδιαφυγή:

Το προϊόν της φοροδιαφυγής καταλήγει σε συντριπτικό βαθμό σε τραπεζικούς λογαριασμούς.

Το πρώτο λοιπόν παραδειγματικό χτύπημα για την πάταξη της φοροδιαφυγής όφειλε και οφείλει να είναι μία εισφορά στις καταθέσεις που ήταν έτσι και αλλιώς απαραίτητή για τον περιoρισμό του δημόσιου χρέους.

Όχι φόροι προληπτικοί και οριζόντιοι.

Ούτε αυτό έγινε .

 – Tρίτη μεταρρύθμιση –  να περιοριζόταν άμεσα η ελληνική νομοθεσία – πολυνομία στο  1/10  του σημερινού της όγκου.

Βέβαια το να ζητάμε απ την σούπερ γραφειοκρατική και τυπολατρική Ε.Ε. όπου οι οδηγίες πάνε σύννεφο και αγαπούν να ρυθμίζουν ακόμα και την παραμικρή ανθρωπινή δραστηριότητα αποπνικτικά, ζητάμε πολλά.

Η παρέμβαση στα δικαστήρια και στις διαδικασίες δεν αρκεί.

Ο περιορισμός όμως της πολυνομίας θα βοηθούσε γοργά στην επιτάχυνση της δικαιοσύνης. Ούτε αυτό έγινε.

Aν ανατρέξει κανείς 20 χρόνια πίσω η μέση συμβολαιογραφική πράξη αποτελούνταν από 2-3 σελίδες και η μέση δικαστική απόφαση από 4-5. Αναφορά πραγματικών περιστατικών, τυπικών νομικών διατυπώσεων και τέλος προϋποθέσεις παραδεκτού, δηλαδή παράβολα, πιστοποιητικά κλπ

Σήμερα αποτελούνται από πάνω από 20 σελίδες λόγω αύξησης της παρεμβατικότητας του κράτους μέσω πολυνομίας και απαιτούμενων παραβολών και πιστοποιητικών. Εμείς αυτά τα γελοία όμως τα θεωρούμε μεταρρυθμίσεις.

– Τέταρτον να απολύονται άμεσα όλοι όσοι χρηματίζονται στο δημόσιο με τη σύσταση ειδικού σώματος τύπου FBI που θα εξέταζε με ειδικό λογισμικό των αδικαιολόγητό πλουτισμό δημοσίων λειτουργών. Ούτε αυτό έγινε.

Κάτι που είχε κάνει φυσικά ο Χαρίλαος Τρικούπης αλλά δεν μπόρεσαν να το κάνoυν οι θεσμοί.

-Πέμπτον να μπουν περιορισμοί στις δυνατότητες επιβολής τελών, διορισμών και παρακυβερνητικων σπαταλών στα εκατοντάδες ΝΠΔΔ του δημοσίου

Όσο οι πλουσιότεροι λοιπόν μένουν αμέτοχοι :

α) Ροκανίζονται οι αποταμιεύσεις τους χωρίς ΚΑΝΕΝΑ ΟΦΕΛΟΣ για τη χώρα. Σε μια δεκαετία οι περισσότεροι θα χάσουν και ήδη έχασαν ένα σημαντικό ποσοστό από αυτές λόγω φόρων και εισφορών, ενώ το δημόσιο χρέος θα συνεχίζει να αυξάνει αλματωδώς.  Με άλλα λόγια όσο πληρώνουμε λίγο λίγο φως δε βλέπουμε ενώ όσες ακόμα και αναγκαίες περικοπές να γίνουν, δεν αρκούν.

β) Αν ήταν διατεθειμένοι να εκχωρήσουν ένα 20% των κεφαλαίων τους, θα εξασφάλιζαν τη δραστική μείωση του δημόσιου χρέους, χαμηλή φορολογία στη χωρά τους εφόρου ζωής και μια αξιοπρεπή διαβίωση για τα παιδιά τους και τους συμπολίτες τους. Όταν όμως σκέπτεσαι κοντόφθαλμα αυτά συμβαίνουν.

Τα επιχειρήματα -φεύγουμε απ την Ελλάδα γιατί έχει υψηλή φορολογία – δεν είναι πειστικά, τουναντίον.

Γιατί και επιχειρήσεις και κεφαλαία έφευγαν και πριν την κρίση.

Η Ελλάδα υπερφορολογεί μεταξύ άλλων γιατί δεν έγινε έως σήμερα καμιά σοβαρή φορολογική θυσία απ τους έχοντες, και ασφαλώς επειδή δεν έχει πολλές επιχειρήσεις και θέσεις εργασίας. Χρειάζεται ένα clean start για να τις φέρει όλες πίσω. Όσο πιο πολλές οι επιχειρήσεις τόσο μειώνεται το φορολογικό βάρος για τις ήδη υπάρχουσες γιατί θα μοιραστεί σε πολύ περισσότερες. Απλούστατο.

Όταν όμως δεν επανεπενδύουν οι πλούσιοι έλληνες στον τόπο τους, ποιος θα το κάνει; Οι νεόπτωχοι;

Στο δια ταύτα όμως, στον Συριζα.

Το 2014 επικροτώντας την πρόταση της Γερμανικής αριστεράς για φόρο περιουσίας (δηλαδή που συμπεριλαμβάνει και καταθέσεις περά από ακίνητα, άνω των 500.000 ευρώ) τo γραφείο Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ ανάφερε ότι «το γερμανικό κόμμα καταγγέλλει την αφαίμαξη των εργαζομένων για τη σωτηρία των τραπεζών και της ολιγαρχίας και προτείνει να φορολογηθούν οι πλούσιοι και όχι οι φτωχοί Έλληνες».

«Ένας φόρος περιουσίας απαραίτητος μόνο σε περίπτωση πτώχευσης, όπως το προβλέπει η  Bundesbank, αλλά και για την αποτροπή της πτώχευσης – όπως αναφέρει το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο».

Ναι, και αυτοί είχαν προτείνει το φόρο αυτό.

Ενώ ο Γερμανός οικονομολόγος Μπόφινγκερ εισηγείτο ένα χρόνο μετά :

“Εδώ νομίζω ότι υπάρχουν πολλά κοινά σημεία, καθώς η νέα ελληνική κυβέρνηση θέλει να φορολογήσει περισσότερο εκείνους με μεγάλα εισοδήματα και να καταπολεμήσει τη διαφθορά. Είναι αυτό που εμείς στη Γερμανία κατακρίνουμε, ότι οι πλούσιοι Έλληνες δεν φορολογούνται όσο θα έπρεπε. Εδώ υπάρχει το γερμανικό μοντέλο της κατανομής των οικονομικών βαρών που υιοθετήσαμε μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο με την επιβολή μιας εφάπαξ εισφοράς ύψους 50% στους πλούσιους, πληρωτέας σε 30 χρόνια. Νομίζω ότι αυτό θα μπορούσε να βρει εφαρμογή και στην Ελλάδα».

Πρέπει εδώ να σημειωθεί ξεκάθαρα ότι η μνημονική τακτική φορολογία είναι δημευτική καθώς πλήττει σφοδρά  ΜΟΝΟ  το μικρομεσαίο κεφάλαιο (=80% των ελλήνων).

Τα τέλη κυκλοφορίας 200 ευρώ επί αυτοκινήτου αξίας 2.000 ευρώ δημεύουν το αυτοκίνητο.

Ο ΕΝΦΙΑ 400 ευρώ σε ακίνητο αξίας 10.000 ευρώ δημεύει σε ελάχιστα χρόνια το ακίνητο.

Το κοκτέιλ φορολογίας και εισφορών δημεύει το εισόδημα των μικρομεσαίων αυτοαπασχολούμενων. Κάι κάθε άλλη ανάλογη φορολόγηση.

Δήμευση δηλαδή είναι κάθε πράξη που είτε άμεσα είτε σε διάστημα ελαχίστων ετών αθροίζει φόρο που ισούται με ή ξεπέρνα την αξία του αντικειμένου της φορολογίας.

Αντιθέτως ΔΕΝ θα ήταν δήμευση η έκτακτη εισφορά 20-30% ή ο δανεισμός στις καταθέσεις και μάλιστα  θα επέτρεπε απεγκλωβισμό της Ελλάδας και απ΄το χρέος και απ΄ τους δανειστές και από την ανάγκη βαριάς πολυεπίπεδης φορολογίας.

Ίσα ίσα που οι πιθανότητες φοροδιαφυγής αυξάνουν δραματικά όσο πιο μεγάλες είναι οι αποταμιεύσεις, οπότε η κατασταλτική «τιμωρία» έπρεπε εκεί να χτυπήσει.

Εφόσον λοιπόν θεωρητικά το θελε και η νύφη και ο γαμπρός (ΣΥΡΙΖΑ απ΄ τη μια, σύσσωμοι οι δανειστές, συστημικοι και μη) τίθεται το ερώτημα, για ποιο λόγο δεν προχώρησε ο φόρος περιουσίας.

Και ασφαλώς το ερώτημα βαρύνει περισσότερο και πρώτα την ελληνική κυβέρνηση που θεωρητικά λογω ιδεολογίας θα έπρεπε να ήταν το πρώτο πράγμα που θα εφήρμοζε.

Δεν το έκανε όμως και ενώ τα πράγματα για την Ελλάδα ξεπέρασαν πολλές φορές κάθε όριο κινδύνου. Και εδώ οφείλονται εξηγήσεις.

Τόσο πολύ είμαστε εξαρτημένοι απ το να μας χαρίσουν το χρέος οι δανειστές, που φτάνουμε στο σημείο να κόψουμε κι άλλο ακόμα και τις συντάξεις των 700  ευρώ και να βάλουμε φόρο στους μισθωτούς των 600 ευρώ;

Ή ο Σόιμπλε δεν συμμεριζόταν τις απόψεις ΟΛΩΝ των άλλων περί φόρου περιουσίας;

Αλλά ακόμα και τότε, κανείς δεν μπορεί να περιορίσει μια κυβέρνηση να επιλέξει τον τρόπο αποπληρωμής των χρεών της χώρας της εφόσον πληρώνει.

Εκτός πάλι και αν κάποιος έβαλε κανένα τέτοιον όρο στα πρώτα μνημόνια, που δεν νομίζω.

Άξιζε η καταστροφή που υπέστη η Ελλάδα όλα αυτά τα λάθη;

Nα φτάσουμε στο σημείο να κάνουν οι δανειστές εικονικούς οικονομικούς πνιγμούς μιλώντας πλέον για 40 χρονιά πλεονάσματα μέχρι το 2060 εξευτελίζοντας τον ελληνικό λαό;

Πρέπει άμεσα να βρεθεί λύση, όχι ημίμετρων, άλλα καθαρή που θα βγάζει ΑΜΕΣΑ εκτός κρίσης την Ελλάδα, θα της επιτρέψει ΑΜΕΣΑ να μειώσει ΟΣΟ θέλει την εσωτερική φορολογία της και να φέρει άπειρες νέες θέσεις εργασίας. 

Facebook Comments