Μια σύγκριση της Ασιατικής κρίσης του 1997-1998 με την σημερινή κρίση χρέους στην ευρωζώνη επιχειρεί μέσα από το blog του στους New York Times ο Paul Krugman, βασιζόμενος στην πορεία που ακολούθησε η Ινδονησία μετά την κρίση και την πορεία που ακολουθεί η Ελλάδα.

Ήμουν ένας από αυτούς τους οικονομολόγους για τους οποίους η Ασιατική κρίση του 1997-1998 αποτέλεσε μια ανησυχητική αποκάλυψη, μια απόδειξη ότι γεγονότα που θύμιζαν την Μεγάλη Ύφεση θα μπορούσαν να ξανασυμβούν στον σύγχρονο κόσμο, γράφει ο Paul Krugman.

Μεταξύ των οξέων κρίσεων στην Νοτιοανατολική Ασία και της μακράς στασιμότητας στην Ιαπωνία, ήταν ξεκάθαρο –ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα- πως δεν έχουμε την κατάσταση υπό έλεγχο. Δυστυχώς, δεν ήταν πολλοί αυτοί που κατάλαβαν αυτό το μάθημα και, μια δεκαετία αργότερα, είχαμε μια παγκόσμια κρίση που έκανε την Ασιατική κρίση να μοιάζει συγκριτικά ασήμαντη.

Το πρώτο πράγμα που θέλετε να πείτε για όλες τις οικονομίες της κρίσης – ακόμα και την Ινδονησία, που αντιμετώπισε μακράν τις μεγαλύτερες δυσκολίες στην αρχή- είναι ότι τελικά ανέκαμψαν δυναμικά:

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Αυτό έρχεται σε παντελή αντίθεση με την εμπειρία των χωρών που φαίνονται να έχουν τον μεγαλύτερο παραλληλισμό με την ΝΑ Ασία αυτή τη φορά, δηλαδή τις προβληματικές χώρες της ευρωζώνης. Ακολουθεί μια σύγκριση της Ινδονησίας μετά το 1997 και της Ελλάδας μετά το 2007, με τα τελευταία χρόνια για την Ελλάδα να αφορούν στις τρέχουσες προβλέψεις του ΔΝΤ (ο αριθμός των ετών μετά τα προ κρίσης peaks βρίσκεται στον οριζόντιο άξονα):

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Σ αυτό το σημείο του επακόλουθου της Ασιατικής κρίσης, ακόμα και η Ινδονησία βρίσκονταν στον δρόμο της ανάκαμψης. H Ελλάδα, η Ισπανία, κλπ, όμως, εξακολουθούν να βυθίζονται.

Αυτό που αξίζει να θυμόμαστε είναι πως όλα όσα λένε για τους λόγους για τους οποίους η Ελλάδα δεν μπορεί να ανακάμψει –δομικά προβλήματα, διαφθορά, αδύναμη ηγεσία μπλα μπλα μπλα- λέγονταν επίσης για την Ινδονησία. Γιατί λοιπόν η Ινδονησία μπόρεσε να ανακάμψει ενώ η Ελλάδα δεν μπορεί;

Για δυο εμφανείς λόγους: Η Ινδονησία είχε ένα νόμισμα που μπορούσε να υποτιμήσει, όπως και το έπραξε, σε πολύ μεγάλο βαθμό. Αυτό προκάλεσε μεγάλες βραχυπρόθεσμες χρηματοοικονομικές πιέσεις, όμως άνοιξε τον δρόμο για μια ανάπτυξη βασιζόμενη στις εξαγωγές. Και το ΔΝΤ, μετά την αρχική πίεση για πολιτικές λιτότητας στην Ασία, έκανε πίσω και αντέστρεψε την πορεία του. Aυτή τη φορά όμως η τρόικα είναι άτεγκτη, και δεν έχει μάθει τίποτα από την εμπειρία της.

Facebook Comments