Χθες το βράδυ παραβρέθηκα σε μία όμορφη φιλανθρωπική εκδήλωση σε καλό ξενοδοχείο βορείου προαστίου. Στο τραπέζι της παρέας μας ήταν επίσης 2-3 μεγαλογιατροί και ένας καθηγητής πανεπιστημίου. Ο καθηγητής τα είχε με τους (υπό απόλυση) εργαζόμενους και τους κατηγορούσε που δεν αφήνουν τα Πανεπιστήμια να λειτουργήσουν.

Τα είχε επίσης και με το κομματικό σύστημα που “διοικεί” τα Πανεπιστήμια (προφανώς ξεχνώντας ότι αυτό το κομματικό σύστημα τον εξέλεξε καθηγητή ή και ότι και αυτός το ίδιο σύστημα υπηρέτησε). Και επαναλάμβανε πως “καλά θα κάνουν να τους απολύσουν τους “χαραμοφάηδες”.
Έκανα το αφελές σχόλιο (και ερώτηση):
“Εντάξει, συμφωνώ ότι αυτό που γίνεται είναι απαράδεκτο, αλλά πώς θα ζήσουν αυτοί οι άνθρωποι αν τους απολύσουν; Εγώ, παρά το ότι διαφωνώ με τα αίτια της “ρήξης”, δε μπορώ να αρνηθώ σε κάποιον το δικαίωμα να παλέψει με νύχια και με δόντια για να περισώσει τη δουλεία του, τη ζωή του και τη ζωή της οικογένειάς του.

Θα πρέπει να βάλουμε τα πράγματα κάτω και να βρούμε μία λύση. Δε μπορούμε να πετάμε ανθρώπους στο δρόμο, ούτε από τον ιδιωτικό, αλλά ούτε και από τον δημόσιο τομέα. Επειδή έτσι, ειδικά σήμερα, τους καταδικάζουμε σε θάνατο. Ή στο να γίνουν κλέφτες. Θα πρέπει να βρούμε λύσεις που να περισώζουν ΚΑΙ τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό, αλλά ΚΑΙ τους εργαζόμενους στο δημόσιο. Να δεχθούμε ότι, δυστυχώς, αυτή είναι σήμερα η κατάσταση στην κοινωνία και την οικονομία. Και, σταδιακά να ξεκινήσουμε τις αλλαγές και να φτιάξουμε ένα μικρότερο δημόσιο και μία πιο ανταγωνιστική οικονομία. Όμως, χωρίς απολύσεις αυτού του τύπου. Χωρίς ξαφνικούς θανάτους.
Και πώς θα το κάνουμε αυτό;

Με καλύτερη διαχείριση τους Κράτους και της κοινωνίας μας. Θα πρέπει να κάνουμε το σύστημα είσπραξης των φόρων πιο δίκαιο. Και το σύστημα των δαπανών, πιο λογικό. Για παράδειγμα, από την πλευρά των εσόδων, δεν μπορώ να δεχτώ ότι πολλοί μεγαλογιατροί εξακολουθούν (στο έτος 2013) να δηλώνουν εισόδημα 12 ή 13 χιλιάδες ευρώ. Ούτε και μπορώ να δεχτώ να υπάρχουν συνταξιούχοι κάτω των 50 ετών, ή ακόμη χειρότερα, κοπελίτσες συνταξιούχοι της Ολυμπιακής 38 ή 39 ετών που κάθε βράδυ γυρνάνε στα μπαράκια και ξοδεύουν λεφτά που δε δούλεψαν.
Και, στο σημείο εκείνο, επενέβη ένας από τους (μεγαλο)γιατρούς και είπε το εξής απίστευτο: Και βέβαια έχουν δικαίωμα οι γιατροί να δηλώνουν λιγότερα! 12 χρόνια σπούδαζαν, δε θα πρέπει να κάνουν και αυτοί την απόσβεσή τους;

Στο έτος 2013, υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που σκέφτονται έτσι. Και το τραγικό είναι ότι, τους ανθρώπους αυτούς τους σεβόμαστε και τους θεωρούμε ως μέρος της “καλής κοινωνίας”. Ενώ είναι ανάμεσα στα αίτια του προβλήματος. Είναι αυτοί που αδικούν και μας κλέβουν.

Και ποιός του είπε του (μεγαλο)γιατρού ότι ανήκει σε κάποιο άλλο “είδος” ανθρώπων, που πρέπει να τιμολογούν τα χρόνια και τις σπουδές τους τόσο ακριβά; Ποιός του είπε ότι οι υπόλοιποι δε σπουδάσαμε; Ποιός του είπε ότι του απαγορεύει κάποιος να βγάζει όσα λεφτά θέλει ή όσα λεφτά μπορεί, αρκεί να πληρώνει τους φόρους του γι αυτά; Όμως, έτσι έμαθε. Στο φακελάκι, στο παράνομο χρήμα και στην αδιαφορία για την κοινωνία. Και από την άλλη πλευρά, δίνει την καλή καθωσπρεπίστικη εικόνα στις φιλανθρωπικές εκδηλώσεις. Και αυτός, αλλά και πολλοί ακόμη εκπρόσωποι των “ανώτερων επαγγελμάτων”. Αυτών που νομίζουν ότι, απλά, τα δικαιούνται όλα. Όλα, σε βάρος των υπολοίπων.

Φίλοι μου, οι μεταρρυθμίσεις δε θα πρέπει να γίνουν μόνο στον τρόπο που λειτουργεί η οικονομία ή η δημόσια διοίκηση. ΟΙ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΕΙΣ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΜΑΣ και στον τρόπο που σκεφτόμαστε. Επειδή από εκεί ξεκινούν όλα. Και τα κακά και τα καλά… Και για να πετύχουμε τις μεταρρυθμίσεις στο μυαλό μας, χρειαζόμαστε πολύ χρόνο, επαρκή εκπαίδευση και -κυρίως- ηγέτες που θα μας εμπνεύσουν.

Όπως κατάλαβα και από τη χθεσινή μου έξοδο, μπορεί κάποια στιγμή -έστω και με μαγειρέματα και “greek statistics”- να πιάσουμε κάποια στιγμή τα πρωτογενή πλεονάσματα, αλλά το “τούνελ” θα είναι ακόμη μακρύ. Δυστυχώς.

Facebook Comments