«Δημόσιο Χρήμα; Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα! Υπάρχουν μόνο τα λεφτά των φορολογούμενων. (There is no such thing as public money. There is only taxpayers’ money!) Το ότι αυτή είναι ίσως η πιο διάσημη φράση της Μάργκαρετ Θάτσερ, που έφυγε χθες από τη ζωή, δείχνει πόσο μεγάλη είναι η απόσταση που χωρίζει την εξουσία από το λαϊκό αίσθημα.

Έπρεπε να γίνει πρωθυπουργός η κόρη του μπακάλη για να εκφράσει το αυτονόητο: το κράτος δεν παράγει πλούτο. Διαχειρίζεται τον δικό μου και τον δικό σου ιδρώτα. Πολύ πιθανόν αυτό να μην είναι πλεόνασμα, αλλά εκ του υστερήματος. Οφείλει, λοιπόν, πρώτον να το αξιοποιήσει στον μέγιστο βαθμό και δεύτερον, να δώσει λογαριασμό για το πώς το διαχειρίστηκε.

Επιπλέον, οφείλει να ψάχνει συνεχώς τρόπους ώστε τα χρήματα που αποσπά από τους φορολογούμενους να είναι όλο και λιγότερα. Τι από τα τρία κάνει το κράτος μας; 

Όχι μόνο δεν τηρεί αυτές τις στοιχειώδεις αρχές διοίκησης αλλά αντίθετα φέρεται χειρότερα κι από τους κλασικούς νταβατζήδες: τουλάχιστον εκείνοι «αρμέγουν» τα θύματά τους έτσι που να μην τα εξαντλήσουν.

Η ελληνική κομματικοσυνδικαλιστική Μαφία δεν ενδιαφέρεται ούτε γι’ αυτό. Φορολογεί τα ακίνητα; Παγώνει η αγορά! Καταρρέουν 200 επαγγέλματα που σχετίζονται με την οικοδομή. Φορολογεί τα αυτοκίνητα; Καταθέτουν όλοι τις πινακίδες! Νεκρώνουν συνεργεία, μάντρες, πρατήρια. Φορολογεί τα καύσιμα; Παγώνει η Ελλάδα! Πεθαίνουν άνθρωποι! Καίγονται παιδιά! Νοιάζεται κανένας;

Εφόσον, λοιπόν, στην συναλλαγή Κράτους – Πολίτη, ο ισχυρός, που είναι το Κράτος, φέρεται ως κοινός εγκληματίας με ποιο ηθικό δικαίωμα ζητάει από τον πολίτη να είναι συνεπής; Και συνεπής σε τι; Στην φορολογική υποχρέωση που είχε όταν αγόραζε το σπίτι του κι έκανε το «κουμάντο» του ή σ’ αυτή που του βγαίνει κάθε λίγο και λιγάκι, ανάλογα με το πώς ξύπνησε το οικονομικό επιτ(ρ)ελείο; Πώς ζητάει υπακοή στους νόμους όταν ο ίδιος ο νομοθέτης είναι παράνομος κι όταν το νομικό μας σύστημα είναι ένας καφκικός εφιάλτης με τον έναν νόμο να αναιρεί τον άλλον και να ισχύουν ταυτόχρονα και οι δύο! Γιατί να θεωρείται φοροφυγάς όποιος δεν έχει χρήματα να πληρώσει, όπως π.χ. τον φόρο ακίνητης περιουσίας όταν αυτός ο φόρος προορίζεται να θρέψει στρατιές φοροφαγάδων: επίορκων, άχρηστων ή απλώς αργόμισθων κομματικών πελατών;

Πώς ζητάμε από τον ιδιώτη ομολογιούχο να δεχτεί το κούρεμα των αποταμιεύσεών του την ίδια στιγμή που η Βουλή περνάει στα κρυφά τροπολογία που συζητιέται μόλις για ένα λεπτό της ώρας (!) με την οποία, στην ουσία, τα εκατοντάδες εκατομμύρια που έχουν δανειστεί τα κόμματα από τις τράπεζες χαρακτηρίζονται και επίσημα αγύριστα;

Η σχέση πολιτείας – πολίτη είναι σχέση αμοιβαιότητας. Μονομερής εμπιστοσύνη δεν υπάρχει. Δεν μπορείς να εμπιστευθείς τον ληστή σου. Σε κλέβει, θα αμυνθείς! Σε φορολογεί χωρίς να έχεις εισοδήματα; Ουκ αν λάβοις!

Πολύ φοβάμαι ότι η γενική εξέγερση είναι θέμα μηνών. Η εμμονή της κυβέρνησης στην υπερφορολόγηση των πάντων θα οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια σε κατάρρευση  τα δημόσια έσοδα. Και μετά τον θάνατο του ξενιστή, δηλαδή της ιδιωτικής οικονομίας, θα πεθάνει και το μεγάλο “τσιμπούρι”: το Δημόσιο. Τη συνέχεια, με τις δανειακές στρόφιγγες κλειστές και τα Ταμεία άδεια, δεν είναι δύσκολο να την φανταστείτε.

Αλλά πρέπει να το αφήσουμε να φτάσει μέχρις εκεί;

 

Θάνος Τζήμερος

Facebook Comments