Το κόστος της ελληνικής κρίσης σε ανθρώπινο χρόνο

Ο χρόνος είναι πιο σημαντικός από το χρήμα. Μπορείς να βρεις παραπάνω λεφτά, αλλά δεν μπορείς να βρεις παραπάνω χρόνο.

Jim Rohn

Όταν εμφανίζεται ένα πρόβλημα,  δυο βασικές συναρτήσεις της επίλυσης του είναι ο τρόπος και ο χρόνος.

Αν λοιπόν παρουσιαστούν 2 ομοειδείς τρόποι λύσης με τον ένα να χρειάζεται λίγο χρόνο και τον άλλο πολύ περισσότερο, ασφαλώς κάθε λογικός άνθρωπος θα επέλεγε τον πρώτο.

Αν πάλι κάποιος μπορεί να δώσει μια λύση σε ένα πρόβλημα μετά από 10, 20 η 30 χρονιά ασφαλώς τότε δεν μιλάμε για λύση του προβλήματος, άλλα για πλήρη αποτυχία. Σκόπιμη η όχι. Γιατί?

Γιατί το διάστημα αυτό υπερβαίνει το προσδόκιμο της ανθρώπινης δημιουργίας:

10 η 20 χρόνια ροκανίζουν ανεπανόρθωτα βασικές ανθρώπινες επιθυμίες, οι οποίες έχουν συγκεκριμένα χρονικά όρια μέσα στα οποία μπορούν να υλοποιηθούν, που όταν ξεπεραστούν,  τις ακυρώνουν ουσιαστικά. Ήδη ενηλικιώθηκε η πρώτη γένια ελλήνων που οι μόνες αναμνήσεις της θα είναι φτώχειας και περιορισμών, σαν τη γένια του 1940.

Δεν μπορεί κάποιος να βρει δουλεία στα 50 ούτε μια γυναίκα να γίνει μητέρα στα 60, ούτε και να αντέξουν οι αποταμιεύσεις 20 χρόνια, ούτε να μένουν ασυντήρητες υποδομές και κτίρια, πριν εγκαταλειφτούν στη φθορά. Αν παραβιαστούν τα χρονικά όρια, είναι αδύνατο να υλοποιηθεί σχεδόν οτιδήποτε σημαντικό.

Δεν χρειάζεται να περάσουν δεκαετίες, αρκεί να αφαιρεθεί ικανό χρονικό διάστημα απ όσο συνήθως χρειάζονται οι άνθρωποι για τα βασικά δημιουργήματα της ζωής τους :

Να κάνουν μια καριέρα, να δημιουργήσουν μια οικογένεια, να κτίσουν ένα σπίτι, να κάνουν παιδιά, να έχουν μια ήρεμη ζωή.

Ποιος άραγε μπορεί ανεχτεί ως «λύση» την κυλιόμενη δεκαετή χρεοκοπία στην Ελλάδα λοιπόν και να καμαρώνει και από πάνω;

Η ελίτ της γενιάς της μεταπολίτευσης και ο Σόιμπλε.

“Η ζωή, η ελευθερία και η επιδίωξη της ευτυχίας ” είναι μια πολύ γνωστή φράση στη Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας των Ηνωμένων Πολιτειών .

Η φράση δίνει τρία παραδείγματα των ” αναφαίρετων δικαιωμάτων ” δοσμένων σε όλους τους ανθρώπους από τον Δημιουργό τους και στις κυβερνήσεις να τα προστατεύσουν.

Η ζωή όμως και η ευτυχία στην Ελλάδα σκιάστηκε από τα πρωτογενή πλεονάσματα του Σόιμπλε και την επείγουσα δημοσιονομική ανάγκη του ΣΤΕ.

«Στο βασικό χρονοδιάγραμμα της καταπολέμησης μίας κρίσης, στο πρώτο έτος λαμβάνονται όλα μαζί τα κατάλληλα μέτρα, στο δεύτερο ωριμάζουν, ενώ στο τρίτο αρχίζουν να αποδίδουν, έτσι ώστε να μην προλάβει να χαθεί η στήριξη της κοινωνίας, να εξαϋλωθούν οι καταθέσεις και οι αποταμιεύσεις των Πολιτών, να γκρεμιστούν οι τιμές των περιουσιακών στοιχείων του δημοσίου, της ακίνητης περιουσίας των Ελλήνων κοκ.»

Δύο πρόσφατες και φαινομενικά ασύνδετες μεταξύ τους ειδήσεις μας δείχνουν έμμεσα την κατάχρηση των χρόνου μας μέσα απ τον έλεγχο των οικονομικών δεικτών.

Α. Η πρώτη είδηση μας λέει ότι «στο πλουσιότερο 1% κατέληξε το 82% του παγκόσμιου πλούτου για το 2017» συνεχίζοντας έτσι την συσσώρευση του παγκόσμιου πλούτου σε τόσα λίγα πρόσωπα όσο ποτέ στην ιστορία.

Λίγο οι οφσόρ, λίγο οι τριγωνικές συναλλαγές, λίγο ο εγκλωβισμός των κεφαλαίων σε χρηματοπιστωτικά προϊόντα και η – μη επένδυση τους σε πραγματικές επενδύσεις, κατάφεραν να φτιάξουν μια κοινωνία πρωτοφανούς ανισότητας. Έως σήμερα ήταν αδιανόητο να μακροημερεύσει χωρίς ανταπόδοση στην κοινωνία μια τόσο μικρή ελίτ πλουσίων χωρίς αντιδράσεις, χώρια που δεν υπήρχε ασφαλής τόπος για να κρύψει τις αποταμιεύσεις της: Ο πλούτος της αναδιανέμονταν σε ένα βαθμό εθελοντικά ειδάλλως οι ελίτ ετίθοντο στο στόχαστρο των κοινωνιών η ορατών  εχθρών τους.

Β. Η δεύτερη είδηση μας λέει το εξής εξωφρενικό ότι σύμφωνα με έρευνα «η εφηβεία πλέον διαρκεί από τα 10 έως τα 24 (!) χρόνια». Το διθυραμβικό συμπέρασμα στηρίζεται στην απλοϊκή διαπίστωση ότι οι νέοι καθυστερούν να παντρευτούν και να αποκτήσουν παιδιά.

Αντί όμως να συναγάγουν το ακριβώς αντίθετο ότι δηλαδή άλλοι λόγοι τους εμποδίζουν να μπουν στις ενήλικες δραστηριότητες φτάνουν στο σημείο να παραποιούν την πραγματικότητα και να παρατείνουν πλασματικά ένα καθαρά βιολογικό γεγονός : Οι άνθρωποι εξακολουθούν και ωριμάζουν βιολογικά με τον ίδιο ακριβως τρόπο και χρόνο όπως πάντα! Άλλα επειδή δε μας συμφέρει να ομολογήσουμε ότι θα μείνουν άνεργοι για άλλα 10 χρονιά , ας βρούμε ένα νέο ψευδοαφήγημα.

Για να μην τα πολυλογούμε επειδή η γενιά των baby boomers απορρόφησε oλο τον πλούτο που παρήχθηκε τις περασμένες δεκαετίες και τον αποθήκευσε –χωρίς να τον επαναεπενδύει- σε νέες δραστηριότητες, νέκρωσε την αγορά.

Αφού λοιπόν δεν κινείται χρήμα στην αγορά, εδώ και χρόνια δεν υπάρχουν δουλειές, άρα δεν υπάρχει ροή χρήματος για τη νέα γενιά και άρα αυτή κρατιέται ψυχαναγκαστικά άνεργη  είτε άεργή σε μια κατάσταση υποχρεωτικής, τεχνητά παρατεταμένης εφηβείας.

Οι ευρωπαίοι άτεκνοι ομόλογοί της Μερκελ την έθεσαν σε παρατεταμένη ακινησία και πρόβλεψαν άλλους ως αντικαταστάτες του πληθυσμού.

Η γενιά των ευρωπαίων baby boomers βρέθηκε εντελώς συμπτωματικά και χωρίς καμία ιδιαίτερη δεξιότητα σε μια εποχή που έβρεχε λεφτά από παντού τα οποία και ιδιοποιήθηκε -και με ιδιαίτερη μάλιστα αποτελεσματικότητα στη χώρα μας – διαδίδοντας στη συνέχεια την εντύπωση ότι τα απέκτησε χάρη στα εκπληκτικά της ταλέντα.

Σήμερα κοροϊδεύει τα παιδιά της με τις ηλιθιότητες της δια βίου εκπαίδευσης, των ατέλειωτων μεταπτυχιακών και της ημιαπασχολησης, τα οποία φτάνουν στα 30 και στα 40 και δεν βλέπουν το παραμικρό φως, εκτός βέβαια από τα παιδιά της ελίτ.

Φυσικά το χειρότερο που αφήνει αυτή η γενιά είναι το εξωφρενικό κόστος ζωής που οφείλεται στην αύξηση της άμεσης και έμμεσης φορολογίας και των εισφορών, που οφειλόταν στο δικό τους τρόπο ζωής, τη διαφθορά και τις πελατειακές παροχές .

Δημιουργούν συνεχώς εκατοντάδες βλακώδεις περίτεχνους κανόνες από το πως θα «κτίζουμε» αφορολόγητο μέχρι ποιος μπορεί να χτίσει και που, μέχρι το πως ακριβώς θα πληρώνουμε με μετρητά ή όχι και άλλα, εντελώς αδιανόητα μερικά χρόνια πριν και εντελώς απάνθρωπα, που δεν δικαιολογούνται ούτε από την προγενέστερη ασυδοσία.

Το πλαίσιο των ασφυκτικών αυτών κανόνων φυσικά πρέπει να καταργηθεί. Καμία κοινωνία δεν μπορεί να ζήσει με τόσους πολλούς κανόνες τόσο περίπλοκούς, ακατανόητους, αλληλοσυγκρουόμενους και κυρίως άδικους.

Ως εκ τούτου η Ελλάδα ανήκει στους σημερινούς 30αρηδες και 20αρηδες. Αυτοί είναι οι μόνοι αρμόδιοι για τη χώρα από δω και πέρα γιατί σ αυτούς αποφάσισαν να αφήσουν το βάρος του δημόσιου χρέους και τη γελοία γραφειοκρατία τους, οι ευρωπαίοι γεροί, σ αυτούς παραδίδουν μια διαλυμένη χώρα, αυτοί έχασαν μια δεκαετία ανήμποροι να αντιδράσουν. Oλοι οι υπόλοιποι μπορούσαν να αντιδράσουν και δεν το έκαναν, είτε από ντροπή είτε από δειλία και φιλαργυρία.

Αυτοί λοιπόν είναι που θα αποφασίσουν ποιος θα πληρώσει το χρέος και όχι ο Τόμσεν η το ΣΤΕ.

Αυτοί θα αποφασίσουν πόσοι θα είναι η δόμηση σε κάθε περιοχή αυτή θα αποφασίσουν σε ποιες πόλεις θα ζήσουν και πόσα παιδιά θα κάνουν αυτοί είναι που πρέπει να γκρεμίσουν τα σύμβολα της γενιάς του Πολυτεχνείου.

Αν είτε οι ευρωπαίοι τηρούσαν την απ το 2012 δέσμευση τους για διαγραφή μέρους του χρέους είτε οι ελληνικές κυβερνήσεις ωθούσαν σε μια συνεισφορά  την άπληστη εγχωρία ελίτ απ την αρχή της κρίσης , είτε και τα δυο, δεν θα είχε συμβεί αυτή πολεμικού τύπου καταστροφή.

– η οικονομία και η κοινωνία θα συνέχιζαν απρόσκοπτα τη λειτουργία τους δεν θα είχαν καταρρεύσει ανεπανόρθωτα όπως σήμερα.

– δεν θα είχε καταρρεύσει η εμπορική και τραπεζική πίστη και τα χρηστά   ήθη

– δεν θα έχει εκτιναχθεί η ανεργία από το 10 στο 30%

– δεν θα είχαν οδηγηθεί στο εξωτερικό εκατοντάδες χιλιάδες νέοι –

– δεν θα είχαν γεμίσει τα λήμματα της Αττικής με ψυχοφάρμακα προδίδοντας τα ψυχολογικά αδιέξοδα στα οποία μαρτυρικώς οδηγήθηκαν τεράστιοι πληθυσμοί της Ελλάδος

– δεν θα χρωστούσε ο ένας στους δύο έλληνες στο δημόσιο και μάλιστα υπερμεγέθη ποσά 

– δεν θα χειροτέρευε ο τραπεζικός τομέας με αποκορύφωση των κόκκινων δανείων ακριβώς λόγω της αυτοτροφοδοτούμενης ύφεσης.

Η Ελλάδα θα μπορούσε να  αδρανοποιήσει το πρόβλημα χρέους ουσιαστικά και όχι θεωρητικά – αποκρύπτοντας ότι το κόστος εξυπηρέτησης είναι τεράστιο και θα εκραγεί σε ελάχιστα χρόνια από τώρα χωρίς  κανείς να ξέρει πώς θα πληρωθεί.

Σημασία για τους πολίτες έχει η πραγματική γι αυτούς έξοδος απ τα μνημόνια και την επαχθή φορολογία :

– Η κατάργηση της ανάγκης του ΕΝΦΙΑ-τέλους επιτηδεύματος –φόρου απ το πρώτο ευρώ,

– Η επαναφορά  αφορολόγητου 10.000 €,

– Η μείωση των εισφορών στο 15% του εισοδήματος

– Η μείωση των έμμεσων φόρων,  κλπ άνω του 50%

Γιατί τα μνημόνια είναι οι φόροι των μικρομεσαίων, κι όταν μένουν αυτοί, μένουν και τα μνημόνια.

Με τη λύση της εσωτερικής υποτίμησης  χωρίς κανένα σχέδιο παρά μονο την προστασία των καταθέσεων που βγήκαν έξω, χαθήκαν όχι μονο περιουσίες δημόσιες και ιδιωτικές άλλα 10 ολόκληρα χρονιά από τις ζωές των ελλήνων ειδικά των νέων, χρονιά υπερπολυτιμα. Ποιος θα τους τα δώσει πίσω; Ο Βενιζέλος; Ο Σαμαράς; Το κυνήγι της δήθεν φοροδιαφυγής;

Κι αν η  σημερινή γενιά ελλήνων ακόμα πέρασε μια ζωή που έζησε πλήρως και δημιούργησε (φεσώνοντας τις επόμενες), είχε κάποιες συντάξεις καλές, κάποιους να τους φροντίζουν στα γεράματα, και κάποιους να δουλεύουν για να υπάρχουν υπηρεσίες και να πολεμήσουν αν απειληθεί η χώρα, σε 20 χρόνια από τώρα η επόμενη γενιά, ποιον θα έχει για να πληρώνει εισφορές, ποιος θα την φροντίσει και ποιος θα πολεμήσει γι αυτήν αν απειληθεί η χώρα, όταν η Ελλάδα θα έχει 6-7 εκατομμύρια πληθυσμό και μέσο ορό ηλικίας τα 50;

Είναι δυνατόν η αποτυχημένη μέθοδος σωτηρίας να φτάνει τα 8 χρόνια και να θέτει σε κίνδυνο την ίδια την άμυνα της χώρας; H Ελλάδα απαγορεύεται να φτάνει σε τέτοια σημεία αποσύνθεσης λογω της γεωγραφικής της θέσης. Και μόλις τώρα να ακούγονται οι πρώτες φωνές ανησυχίας και ώθησης για εθελοντική συνεισφορά;  Too little, too late.

Από πλευράς δανειστών έγινε εμφανές ότι μεταχειρίστηκαν τα πιο ύπουλα όπλα εις βάρος της Ελλάδος. Aκομη και σήμερα τη μια μέρα μιλανε για ανάγκη διαγράφης χρέους και την επόμενη το αποκλείουν.  Τη μια ο Τομσεν λέει ότι είναι προαπαιτούμενο να μειωθεί κι άλλο το αφορολόγητο (όχι το δημόσιο η διαφθορά) και την επόμενη ότι η φορολογία  είναι απόφαση των ελληνικών κυβερνήσεων. 

Όχι για την ανάπτυξη της Ελλάδας δεν νοιάζονταν αλλά  ούτε για την ίδια τη ζωή των ελλήνων. Είναι προφανές ότι το  ίδιο πρέπει να εισπράξουν.