Μακεδονικό μεταμνημόνιο

Μπερδέψαμε τα πόδια μας, πατριώτες. Είμαστε στη μέση και μας πυροβολούν από δυο μεριές ταυτόχρονα. Πούθε να φυλαχτούμε οι άμοιροι; Από τη  μια μεριά είναι η συμφωνία για το Μακεδονικό, από την άλλη ψηφίζονται τα προαπαιτούμενα της τελευταίας αξιολόγησης. Δίπλα-δίπλα τρέχουν τ’ άτιμα και μας διπλοπλευρίζουν όπως το κοπάδι τα αγριόσκυλα πλευρίζει το δύσμοιρο ελαφάκι.

Μπορεί βέβαια να μην αντιλαμβάνεστε την ανησυχία μου, καθότι είτε τον Τσίπρα πιστέψουμε, είτε στον Κοτζιά και στον Τσακαλώτο δώσουμε βάση, όλα βαίνουν κατ’ ευχήν. Άπαντα γύρω μας λειτουργούν πέρ των εθνικών μας συμφερόντων (που κατοχυρώνονται τα μέγιστα) και υπέρ της οικονομικής μας ανάπτυξης (που σαρώνει τα πάντα στο πέρασμα της). Προς τι λοιπόν η μουρμούρα και η καχυποψία μου;

Έλα μου ντε. Φαίνεται ότι τα οκτώ μνημονιακά χρόνια και ειδικά τα τρία τελευταία των αριστερών μνημονίων, έχουν ενσταλάξει μέσα μου ένα είδος αθεράπευτης απαισιοδοξίας, που δεν μ’ αφήνει να χαρώ ακόμα και τις πιο εξόφθαλμες εθνικές και οικονομικές νίκες. Όλα μαύρα τα βλέπω, ακόμα και αν  έχω παρακολουθήσει μια τρίωρη τονωτική συνέντευξη του πρωθυπουργού στην ΕΡΤ. Η κατάσταση μου είναι βαθύτατα προβληματική, έτσι;

Ίσως, αλλά έχω κι εγώ τα δίκια μου πατριώτες. Καθότι την τελευταία φορά που ο Τσίπρας και ο Κοτζιάς με βεβαίωναν ότι είχαμε τεράστια εθνική και διπλωματική επιτυχία, ήταν όταν μου ‘φεραν τον Ερντογάν στην Αθήνα. Τα ‘χαψα εγώ και καταχάρηκα, αλλά εκ’ των υστέρων διαπίστωσα ότι το κέρδος μας απ’ αυτή την επιτυχία ήταν να μην μπορεί ούτε γλαροπούλι να περάσει απ’ το Αιγαίο αν δεν του δώσουν άδεια οι Τούρκοι. Οπότε και τώρα που ακούω για επιτυχία στο Μακεδονικό, ψιλοκουμπώνομαι.

Το ίδιο παθαίνω και με την αξιολόγηση, διότι πολύ τους ακούω να χαίρονται και να κομπάζουν στην Βουλή για τα υπερπλεονάσματα κι αυτό μου δημιουργεί μια εσωτερική ανακατωσούρα, καθότι έχω καεί από πολλούς χυλούς στη σειρά. Γιαούρτι δεν βρίσκω πρόχειρο να φυσήξω, οπότε κι εγώ φυσάω όταν βρίσκεται ο χιουμορίστας Ευκλείδης στο βήμα. Είναι κι εκείνα τα αλλόκοτα που ακούω ότι σήμερα ψηφίζουν μειώσεις συντάξεων και αφορολόγητου, για να μπορέσουμε –λέει- να φθάσουμε στην έξοδο του Αυγούστου και να τα αναιρέσουν, διότι αν δεν ψηφίσουν τώρα τις μειώσεις δεν θα μπορέσουμε να φθάσουμε στον Αύγουστο οπότε τότε θα μειωθούν στα σίγουρα κι αυτό θα ‘ναι κακό, που με βάζουν σε σκέψεις: Είμαι εγώ βραδύνους ή εκείνοι πολιτικοί λωποδύτες;

Με τούτα και με τ’ άλλα, λίγο το «έργκα-όμνες» που είναι και δεν είναι, λίγο ο Καμένος που φεύγει μένοντας και στηρίζει καταγγέλλοντας, λίγο ο Τσίπρας που έχει κάνει εικόνισμα τα υπερπελονάσματα που κάποτε έλεγε ματωμένα, έχω μπει σ’ ένα vertigo σαν πιλότος μαχητικού που δεν ξέρει αν πηγαίνει προς τον ουρανό ή προς την θάλασσα για να φάει το κεφάλι του. Το μόνο που με σώζει είναι να φύγω για καλοκαίρι, πλην λίγο το ΦΠΑ στα νησιά, λίγο τα διόδια στις εθνικές, με βλέπω να την βγάζω και φέτος στο μπαλκόνι μου προσπαθώντας να υπολογίσω σε ποια ζώνη είναι το σπίτι ώστε ν’ αντιληφθώ γιατί πάχυνε τόσο πολύ ο ΕΝΦΙΑ μου…