«Τους Έλληνες τους κυβερνούν οι Αθηναίοι, τους Αθηναίους o Θεμιστοκλής, αυτόν η γυναίκα του και τη γυναίκα του ο γιος τους.[18.7]Από αυτούς που ζητούσαν τη θυγατέρα του σε γάμο προτίμησε τον πιο φρόνιμο και όχι τον πιο πλούσιο [18.9] (Πλουτάρχου Θεμιστοκλής)»

Ο μέσος ορος ηλικίας γάμου & απόκτησης πρώτου παιδιού έχει αυξηθεί. Από τα 20 περίπου χρόνια -πριν μερικές δεκαετίες- ειδικά στις χώρες του Ευρωπαϊκού Νότου και την Ελλάδα έχει πια ξεπεράσει τα 30.

Οι ηλικίες γάμου διακρίνονται από αυτές που ορίζουν τη σύγχρονη σεξουαλική αγορά, η οποία αναδύθηκε όταν οι γυναίκες απέκτησαν  σεξουαλική ελευθερία. (Had enough relationships, dates and sexual experiences to keep us going till we retire)

  1.  Ο Αμερικανός ερευνητής ψυχολογίας Roy Baumeister του Πανεπιστημίου της Φλώριδας έχει εδώ και καιρό μια ενδιαφέρουσα θεωρία που αναλύει το σεξ από οικονομική άποψη.  Σύμφωνα με τον Baumeister, το σεξ μπορεί να γίνει κατανοητό ως μια αγορά στην οποία οι άνδρες είναι οι αγοραστές και οι γυναίκες είναι οι πωλήτριες. 

Η γυναικεία σεξουαλική δραστηριότητα έχει υψηλή κοινωνική αξία, σε αντίθεση με την ανδρική, η οποία είναι άφθονη και προσιτή και επομένως άχρηστη. 

Ο άνδρας, που επιδιώκει να «αγοράσει» το γυναικείο σεξ, υποχρεούται να φέρει στη συναλλαγή άλλους πολύτιμους κοινωνικούς πόρους.

Το αυξημένο κίνητρο για σεξ θέτει τους άνδρες σε μειονεκτική θέση, διότι, σύμφωνα με τη γνωστή “αρχή του λιγότερου ενδιαφέροντος”, αυτός που επενδύει λιγότερο σε μια σχέση, την ελέγχει. 

Σύμφωνα με αυτή την αρχή, το γεγονός ότι οι γυναίκες έχουν λιγότερη σεξουαλική ανάγκη και έχουν κίνητρα για σεξ τους τις τοποθετεί σε θέση σεξουαλικής διαπραγμάτευσης. (Οι άνδρες έχουν δεκαπλάσιες ποσότητες τεστοστερόνης από τις γυναίκες.)

Η ανάλυση του Baumeister σχετικά με τη σεξουαλική αγορά υποθέτει ότι το σεξ δεν είναι μόνο ένα ιδιωτικό ζήτημα, αλλά ένα μέρος του κοινωνικοοικονομικού συστήματος, όπως η αγορά ενός σπιτιού.

Οι άνδρες προσφέρουν στις γυναίκες άλλους πόρους σε αντάλλαγμα για το σεξ, αλλά οι γυναίκες δεν  δίνουν στους άνδρες πόρους για το σεξ (εκτός ίσως σε εξαιρετικά ασυνήθιστες περιστάσεις). Σε κάθε περίπτωση, το θέμα είναι ότι η σεξουαλική δραστηριότητα των γυναικών έχει ανταλλακτική αξία, ενώ η ανδρική σεξουαλικότητα όχι.

Σε γενικές γραμμές, οι άνδρες έχουν πόρους που θέλουν οι γυναίκες. Οι γυναίκες είναι ελεύθερες (σήμερα) να κάνουν σεξουαλικές αποφάσεις.

Η τοπική σεξουαλική αγορά

Η χαμηλή τιμή του σεξ ευνοεί τους άνδρες, ενώ η υψηλή τιμή ευνοεί τις γυναίκες. Συνεπώς δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι το οικονομικό συμφέρον θα οδηγήσει τις γυναίκες να συνεργαστούν για να περιορίσουν τη διαθεσιμότητα του σεξ. Εάν το σεξ είναι το μόνο εισιτήριο για την καλή ζωή, τότε γίνεται σημαντικό για τις γυναίκες να διατηρούν υψηλές τιμές.

Αυτή η ανάλυση, ισχυρίζεται ο Baumeister, μπορεί να φωτίσει εκ νέου τη συνεχιζόμενη συζήτηση επί των γυναικών που διεκδικούν το δικαίωμα να ντυθούν τόσο προκλητικά όσο επιθυμούν, χωρίς να υποβάλλονται σε εξευτελιστική μεταχείριση.

Αν βλέπουμε το σέξι φόρεμα ως διαφήμιση  ενός ιδιοκτήτη ακινήτου που επιθυμεί να πουλήσει, καταλαβαίνουμε ότι ένας τέτοιος ιδιοκτήτης θα ήθελε να τονώσει το ενδιαφέρον για όσο το δυνατόν περισσότερους αγοραστές όχι επειδή προσπαθεί να «πουλήσει» σε όλους αυτούς αλλά επειδή επιδιώκει να βρει τον  βέλτιστο «αγοραστή». 

Επομένως, μια ελκυστικά ντυμένη γυναίκα εκδηλώνει ενδιαφέρον για την εξεύρεση του καλύτερου, όχι για την εύρεση πολλών.

Σε γενικές γραμμές, συμφέρει τις γυναίκες να λειτουργούν ως κοινοπραξία για να εξασφαλίσουν υψηλή τιμή για το σεξ, όπως ακριβώς και ο ΟΠΕΚ εξασφαλίζει υψηλές τιμές πετρελαίου.

Η προσπάθεια εξουδετέρωσης και αισχύνης των σεξουαλικά φιλελευθέρων γυναικών προέρχεται κυρίως από άλλες γυναίκες και όχι από άνδρες, επειδή οι πρώτες επιτρέπουν στους άνδρες να έχουν εύκολη πρόσβαση στον πόρο και έτσι να μειώνουν την αξία του. Δεν είναι τυχαίο, λέει ο Baumeister, ότι οι υπερσεξουαλικές γυναίκες συχνά ονομάζονται «φτηνές».

Στα έργα  Sexual Economics: Sex as Female Resource for Social Exchange και  « Sexual Economics, Culture, Men, and Modern Sexual Trends  περιγράφεται η ύπαρξη μιας ανελέητης σεξουαλική αγοράς, και της υπεροχής της μεταξύ όλων των αγορών.

Το γεγονός ότι οι άνδρες έγιναν χρήσιμα μέλη της κοινωνίας, ως αποτέλεσμα των προσπαθειών τους για την απόκτηση του σεξ δεν είναι ασήμαντο, και μπορεί να περιέχει σημαντικές ενδείξεις ως προς τη βασική σχέση μεταξύ ανδρών και πολιτισμού (βλέπε Baumeister 2010 ). 

Σήμερα τα περισσότερα σχολεία, πανεπιστήμια, επιχειρήσεις, επιστημονικοί οργανισμοί, κυβερνήσεις, και πολλά άλλα ιδρύματα έχουν σαφείς πολιτικές για την προστασία και την προώθηση των γυναικών.  Έτσι όλοι οι νέοι νόμοι είναι φιλικοί προς τις γυναίκες. Κανείς όμως δεν κοιτάζει για τους άνδρες, και έτσι οι διαρθρωτικές αλλαγές που ευνοούν τις γυναίκες και φέρνουν τους άνδρες σε μειονεκτική θέση έχουν επιταχυνθεί (Baumeister και Vohs  2004 ). 

Η απιστία και το διαζύγιο

Η γυναικεία σεξουαλική απιστία συνίσταται στην απομάκρυνση ενός πολύτιμο πόρου (σεξ) που ο σύζυγος θέλει για τον εαυτό του, ενώ η ανδρική απιστία θα απειλούσε κυρίως τη σύζυγο στο βαθμό που ο άνθρωπος μπορεί να δώσει σε άλλη γυναίκα τους πόρους του.  

Αρα η γυναικεία απιστία αφόρα την αποκλειστικότητα του σεξ, ενώ η ανδρική την αποκλειστικότητα των πόρων, όπερ ίσως εξηγεί γιατί η σεξουαλική απιστία των ανδρών συγχωρείται σχετικα πιο εύκολα.

2. Επιδεικτική κατανάλωση : Οι άνδρες δαπανούν περισσότερα χρήματα αφού απορριφθούν ερωτικά – οι γυναίκες κάνουν το αντίθετο.

«Σύμφωνα με τη θεωρία περί επιδεικτικής κατανάλωσης, οι άνδρες θα πρέπει να επιδιώκουν να προβάλλουν τον πλούτο και τους πόρους τους στις γυναίκες, ενώ οι γυναίκες πρέπει να διαφημίζουν την θηλυκότητα και την ομορφιά τους στους άνδρες.

 Οι άνδρες που είχαν τον έρωτα στο μυαλό τους είχαν περισσότερες πιθανότητες να αναφέρουν ότι θα δαπανούν χρήματα για λαμπερα είδη πολυτελείας, όπως για παράδειγμα ένα καινούργιο αυτοκίνητο, ένα νέο ρολόι, ένα νέο κινητό τηλέφωνο ή μια ωραία γιορτή.

Άλλη μελέτη διαπίστωσε ότι οι γυναίκες που σκέφτονταν άλλες γυναίκες ως ερωτικές αντίπαλους που προσπαθούσαν να αποσπάσουν τον σύντροφό τους ήταν πιο πιθανό να αγοράσουν είδη πολυτελείας.  Αυτό το φαινόμενο δεν επαληθεύτηκε όταν δεν φανταζόταν ότι θα ήταν  ελκυστικές οι αντίζηλες τους.

Μια μελέτη από εμένα και από τους συναδέλφους μου έδειξε ότι οι άνδρες είναι πρόθυμοι να πληρώσουν περισσότερα για ένα λαμπερό αυτοκίνητο πολυτελείας ενθυμούμενοι μια ρομαντική απόρριψη.  Αυτό θα μπορούσε να οφείλεται στην επιθυμία τους να προσελκύσουν μια νέα σύντροφο, αφού δεχτήκαν πλήγμα στην αυτοεκτίμησή τους.  Ωστόσο, οι γυναίκες δείχνουν το αντίθετο μοτίβο: είναι πρόθυμες να πληρώσουν περισσότερα για ένα αυτοκίνητο πολυτελείας μετά από μια ρομαντική επιτυχία».

3. Όταν οι γυναίκες είναι μειοψηφία, περιμένουν από τους άνδρες να πληρώνουν περισσότερα για δαχτυλίδια αρραβώνων, γεύματα και δώρα του Αγίου Βαλεντίνου. (TIME)

Όταν οι γυναίκες είναι μειοψηφία η έρευνα διαπιστώνει ότι οι άντρες τείνουν να δανείζονται μέχρι και 84% περισσότερο και να εξοικονομούν 42% λιγότερα, με τον ίδιο τρόπο που ένα αρσενικό παγώνι θα κουνάει τα φτερά του πιο έντονα αν δεν υπάρχουν πολλά θηλυκά γύρω.

Έχει νόημα από οικονομική άποψη”, λέει ο Griskevicius, επειδή όταν κάποιος πόρος είναι σπάνιος, κοστίζει περισσότερο για να τον αποκτήσεις. “Αλλά όλα αυτά συνέβαιναν ασυνείδητα. Οι άνδρες δεν γνώριζαν ότι ανταποκρίνονταν με αυτόν τον τρόπο. “

Και δεν ήταν μόνο ότι οι άνδρες σχεδίαζαν να ξοδεύουν χρήματα στις γυναίκες. Επίσης, είχαν την πρόθεση για πράγματα που θα «ξεπερνούσαν τους αντιπάλους τους και θα εντυπωσιάσουν τις συντρόφους», όπως τα αστραφτερά αυτοκίνητα, πιο φανταχτερά ρούχα και τα πιο γκλαμ ξενοδοχεία.

Σε μια έρευνα οι ερευνητές εξέτασαν 130 πόλεις όπου οι γυναίκες ήταν μειοψηφία – το Λας Βέγκας, για παράδειγμα – και κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι οι άνδρες εκεί τείνουν να έχουν υψηλότερα ποσοστά χρέους πιστωτικών καρτών. 

4.   Οι άνδρες δαπανούν υπερδιπλά  από τις γυναίκες προσπαθώντας να τις ρίξουν στο  κρεβάτι.

Οι άνδρες ξοδεύουν £ 2,076 ετησίως για να ρίξουν τις γυναίκες στο κρεβάτι, ενώ οι γυναίκες ξοδεύουν μόλις £ 780 το χρόνο για τις ρομαντικές τους προσπάθειες. 

Ο μέσος άντρας ξοδεύει £ 173 το μήνα για αντικείμενα που εξιτάρουν τα θηλυκά, ενώ οι γυναίκες £ 65.

Η συγκλονιστική έρευνα προέρχεται από μια έρευνα των 2.287 Βρετανών ηλικίας 18 ετών και άνω.

Οι άνδρες δαπανούν 62% περισσότερο από τις γυναίκες σε μια προσπάθεια να ενθαρρύνουν τις γυναίκες να κοιμούνται μαζί τους.

5.   Οι αναλογίες φύλων έχουν επιπτώσεις στους ανθρώπους επηρεάζοντας τις οικονομικές τους αποφάσεις, την αποταμίευση, το δανεισμό και την κατανάλωση τους (US) :

Δυο πόλεις που απέχουν μεταξύ τους λιγότερο από εκατό μίλια, αλλά οι κάτοικοι κάθε πόλης έχουν διαφορετικές συνήθειες στις δαπάνες:

Το μέσο καταναλωτικό χρέος των ανθρώπων που ζουν στο Κολόμπους είναι μια 2.7 φόρες υψηλότερο από εκείνο των ανθρώπων που ζουν στο Macon – μια διαφορά $ 3.479 ανά καταναλωτή ( Experian Information Solutions, 2010 ). Τι θα μπορούσε να φταίει γι αυτήν την απόκλιση στις δύο κοντινές πόλεις;

Αυτή η διαφορά στο χρέος μπορεί να συνδέεται με μια διαφορά μεταξύ των δύο πόλεων: τον λόγο  των ενήλικων ανδρών με τις γυναίκες. 

Ενώ στο Macon υπάρχουν μόνο 0,78 άνδρες για κάθε γυναίκα, στο Columbus υπάρχουν 1,18 άνδρες για κάθε γυναίκα

6.   Οι γυναίκες είναι η οικονομία των ΗΠΑ.  Το 83% των πωλήσεων καθορίζεται ή επηρεάζεται από τις γυναίκες :

7 τρισεκατομμύρια δολάρια, ποσό μεγαλύτερο από την οικονομία της Ινδίας και της Κίνας.

Το 89% των αποφάσεων για χρηματοπιστωτικές υπηρεσίες πραγματοποιούνται από γυναίκες οι οποίες ελέγχουν το 40% του επενδυτικού πλούτου και κληρονομούν το 30% όταν ο σύζυγός πεθαίνει και οι άνδρες συνήθως πεθαίνουν πρώτοι. 

Η μεταφορά του πλούτου στις γυναίκες στη χώρα αυτή (ΗΠΑ) ανέρχεται σε τρισεκατομμύρια δολάρια.

Οι γυναίκες είναι πιο πιθανό να σκέφτονται: “Ω Θεέ μου, αυτό το μπάνιο είναι τρομακτικό, πρέπει να το αλλάξουμε. Το χρώμα στο φουαγιέ, πότε είναι η τελευταία φορά που το βάψαμε;” Οι γυναίκες επηρεάζουν τα περισσότερα έργα οικιακής βελτίωσης.

Το 83% του συνόλου του εισοδήματος στη χώρα αυτή δαπανάται ή επηρεάζεται από τις γυναίκες. 

Οι γυναίκες αντιπροσωπεύουν το 85% όλων των αγορών κατανάλωσης:

91% νέα σπίτια

92% Διακοπές

65% Νέα Αυτοκίνητα

89% τραπεζικοί λογαριασμοί

93% Τρόφιμα

 (Πηγή: Yankelovich Monitor & Greenfield Online)

• Το 74,9% των γυναικών αυτοπροσδιόριστηκαν ως κύριοι αγοραστές για τα νοικοκυριά τους (Πηγή: GFK MRI, Survey of the American Consumer, 2011)

• Στο 61% όλων των αγορών ηλεκτρονικών προϊόντων, μια γυναίκα είτε ξεκίνησε την αγορά είτε συμμετείχε στη διαδικασία αγοράς. (Πηγή: Consumer Electronics Association (2012)

• Οι γυναίκες έχουν το λόγο στο 70% όλων των ταξιδιωτικών αποφάσεων. (Πηγή: Bridget Brennan,)

• Μία στις τέσσερις γυναίκες συμμετείχε σε μια «απόδραση φίλων» και 39% σχεδιάζουν να το κάνουν τουλάχιστον μία φορά τα επόμενα τρία χρόνια. (Πηγή: AAA)

• Κατά την επόμενη δεκαετία, οι γυναίκες θα ελέγχουν τα δύο τρίτα του συνόλου του καταναλωτικού πλούτου στις Ηνωμένες Πολιτείες και θα είναι οι δικαιούχοι της μεγαλύτερης μεταβίβασης του πλούτου στην ιστορία της χώρας.

Οι εκτιμήσεις κυμαίνονται από $ 12 έως $ 40 τρισεκατομμύρια. (Πηγή: Mediapost, 19 Απριλίου 2013, She–conomy)

• Ο αριθμός των επενδυτών πλούσιων γυναικών στις ΗΠΑ αυξάνεται με ταχύτερο ρυθμό από αυτόν των ανδρών. Σε μια περίοδο δύο ετών, ο αριθμός των πλουσίων γυναικών στις ΗΠΑ αυξήθηκε κατά 68%, ενώ ο αριθμός των ανδρών αυξήθηκε μόνο κατά 36%.

7.  Το  sex πριν το γάμο είναι ο νέος κανόνας. (The Atlantic)

Η μέση αμερικανίδα έχει πια μια γεμάτη δεκαετία σεξουαλικής δραστηριότητας πριν από τον πρώτο γάμο της (σε ηλικία 27 ετών). Η διαθεσιμότητα της αντισύλληψης, η άμβλωση και το διαζύγιο έχουν μεταβάλει μόνιμα τη σχέση μεταξύ σεξ και γάμου. Ο φεμινισμός, ειδικά με τη μορφή διευρυμένων ευκαιριών για την εκπαίδευση και την εργασία των γυναικών, έχει κάνει το μονογαμικό αρσενικό περιττό. 

8.  Πάλι όμως – πριν το γάμο – τα ανταλλάγματα είναι απαραίτητα.

Η απαλλαγή του έρωτα από την ανταλλακτική του αξία μέσω της χειραφέτησης αποδείχτηκε ουτοπία.

Τα κορίτσια των κολεγίων που επιχείρησαν να βρουν κάποιον “κάτω από αυτές” γρήγορα προσαρμόστηκαν μέσω των κοινωνικών κυρώσεων των «αδελφών» τους.

Οι σύγχρονες ιδεολογικές αλλαγές φαίνεται να μην έχουν μειώσει την τάση ορισμένων γυναικών να είναι μισθοφόροι εξόρυξης χρημάτων και δαπανηρών δώρων σε αντάλλαγμα σεξουαλικών ευνοιών.

Η πλειοψηφία των δαπανών γνωριμίας (ταξίδια, γεύματα κλπ) εξακολουθεί να πληρώνεται από τον άνδρα.

9.   Μονο ο τζίρος της Μυκόνου είναι ένα δις το χρόνο.

Περά όμως απ τις τουριστικές – αστικές περιοχές και οι αγροτικές (με μειωμένη αναλόγια γυναικών) σπαταλούσαν περισσότερους πόρους από όσους είχαν διαθέσιμους για τις γυναίκες.

Η αύξηση του μέσου ορού ηλικίας γάμου στην Ελλάδα συντελέστηκε τη δεκαετία του 90, όταν παράλληλα άνθησε και το φαινόμενο των μπουζουκιών, της κατεξοχήν αρένας επίδειξης του ανδρικού πλούτου όπου τα αρσενικά κατανάλωναν όλο και περισσότερους πόρους όχι μονο για διασκέδαση αλλά και για επίδειξη προς τα θηλυκά.

Γενικώς όλοι  κατανάλωναν περισσότερα καθώς ούτε οι άνδρες ούτε οι γυναίκες έθεταν καποια όρια.

Ακόμα και όταν μακροχρόνιες σχέσεις/γάμοι τελικά σχηματίζονται ακoλουθει νέος αγώνας, η ανάδειξη του ιδανικού ζευγαριού που έχει προσθετές οικονομικές απαιτήσεις.

10.  Σεξουαλική αγορά και επιλογή καριέρας

Η μετάβαση από το βικτωριανό στο Sex and The City μοντέλο δεν μείωσε μονο τον αριθμό των έγγαμων ζευγαριών άλλα καθυστέρησε και το χρόνο γάμου εδραιώνοντας την έννοια της σεξουαλικής αγοράς. Όσο μειώνεται ο γάμος τόσο αυξάνεται η δεύτερη. Ο σύγχρονος κόσμος είναι κυρίως αστικός και η σεξουαλική αγορά κινείται γύρω από αυτόν. Οι νεοι αγρότες σε όλη την Ευρώπη είναι πια ένα απειροελάχιστο ποσοστό. Όπως και στην Ελλάδα, μόλις το 5,6% των αγροτών είναι κάτω των 35 ετών.

Η απουσία κανόνων για την εξισορρόπηση των αναγκών των φύλων και της κοινωνίας ωθεί σε κρίσιμες στρεβλώσεις της αγοράς εργασίας και σε ραγδαίες δημογραφικές μεταβολές.

Καριέρα μπάρμαν και μοντέλου (2001) : Οι χώροι του μόντελινγκ, της τηλεόρασης, των τεχνών και της… νύχτας, που γεννούν «αστέρια» μεγάλου ή μικρού βεληνεκούς, συγκινούν ιδιαίτερα τα Ελληνόπουλα, που ονειρεύονται μια καριέρα υποσχόμενη δόξα και χρήμα.

Σχεδόν οι μισές από τις κοπέλες που ρωτήθηκαν (48%) ποιο επάγγελμα θα ήθελαν να εξασκήσουν στο μέλλον απάντησαν ότι φιλοδοξούν να διαπρέψουν ως μοντέλα, τηλεπαρουσιάστριες, τραγουδίστριες και ηθοποιοί. Σαφή προτίμηση σε χώρους εργασίας της νύχτας έδειξαν το 56% των αγοριών, που δήλωσαν ότι θα επέλεγαν τη δουλειά του μπάρμαν ή του πορτιέρη. Οι κοπέλες θεωρούν ότι προτιμώνται σε θέσεις υποδοχής

Aν οι κοπέλες θέλουν να γίνουν μοντέλα τα αγόρια έπρεπε με κάποιο τρόπο να ακολουθήσουν.  Σχεδόν 20 χρόνια μετά, τα όνειρα παραμένουν ίδια : Σερβιτόρος και μπάρμαν τα επαγγέλματα του μέλλοντος στην Ελλάδα

Η αγάπη για τα επαγγέλματα των τεχνών και της διασκέδασης δεν είναι ανεξήγητη: Για τους άνδρες είναι το εισιτήριο απεριοριστης πρόσβασης στην αφθονία της σεξουαλικής αγοράς, ενώ για τις γυναίκες εγγύηση γεωγραφικής εγγύτητας σε ισχυρά αρσενικά και πόρους.

«Όταν άρχισα να εργάζομαι σε μπαρ, ήμουν 18 και παρθένος. Σύντομα, ανακάλυψα ότι ένα κοκτέιλ μπαρ είναι το ιδανικό περιβάλλον για την κατάκτηση γυναικών. Κατά τη διάρκεια μιας πολυάσχολης νύχτας, υπάρχει μια συνεχής εναλλαγή γυναικών που κάθεται σε αυτά τα bar και όλες είναι λιγότερο από 3 μέτρα μακριά. Τα μάτια τους είναι πάνω σου. Ένας σεφ μπορεί να είναι σε θέση να δημιουργήσει ένα όμορφο πιάτο, αλλά δεν είναι τόσο ορατός όσο ένας μπάρμαν.  Μέχρι τη συμπλήρωση των 23 μου ετών, είχα κοιμηθεί με 100 γυναίκες.»

11. Oι περισσότεροι άνθρωποι δεν γνωρίζουν ποιος ήταν ο ρόλος των γυναικών στην ευρωπαϊκή κοινωνία.

Συνήθως οι γυναίκες αναμενόταν να εργάζονται σε ό, τι επάγγελμα απασχολείτο ο σύζυγος. Για παράδειγμα, η σύζυγος ενός αγρότη ήταν αγρότισσα.  Η σύζυγος ήταν εκεί για να βοηθήσει τον σύζυγό της.  Η βοήθεια θα συνίστατο στο μαγείρεμα και την κατασκευή ρούχων έτσι ώστε να απελευθερωθεί ο χρόνος του για τη δουλεία του. Στον ευρωπαϊκό πολιτισμό η εργαζόμενη ευρωπαία γυναίκα δούλευε μαζι με τον σύζυγό της.  Σε αυτή τη διευθέτηση θα ήταν δύσκολο να μην τον θαυμάζει και αυτός ο θαυμασμός θα μεταφραζόταν εύκολα σε ευτυχισμένη οικογενειακή ζωή.

Αυτό που έχουμε σήμερα είναι ότι ο θαυμασμός της εργαζόμενης γυναίκας τώρα κατευθύνεται σε ισχυρούς άνδρες του εργασιακού της περιβάλλοντος, της εταιρείας, που συχνά δεν είναι ο σύζυγός της.

Το ελεύθερο επάγγελμα στην Ελλάδα και η μικρή οικογενειακή επιχείρηση που επιβοηθούν το παραδοσιακό μοντέλο διώκονται απηνώς με το πρόσχημα της φοροδιαφυγής.  Τυχόν απομείωση του θα διευρύνει ακόμα περισσότερο το χάσμα των οικογενειών αφού η βίαιη απομάκρυνση των συζυγών δια υπαλληλοποίησης τους υποβάλλει τους σε διαλυτικές επιρροές.

12.  Κατανάλωση,  παράγωγη και  επιχειρηματικότητα

Η καθυστερημένη ηλικία γαμου/πρώτου παιδιού των γυναικών από 20 ετών κατά μ.ο. έως τη δεκαετία του 80, στα 31 χρόνια επέφερε μεγάλες αλλαγές. Αν μάλιστα αφαιρεθεί το απροσδιόριστο ποσοστό των αλλοδαπών γυναικών που κατά κανόνα παντρεύονται μικρότερες, τότε ο μέσος ορος γαμου είναι πιθανόν υψηλότερος. Κι αν οι γυναίκες καθυστερούν το γάμο πολύ, τότε υποχρεωτικά  και οι άνδρες ακολουθουν επίσης.

Όσο πιο υψηλός ο μέσος ορος ηλικίας γαμου/πρώτου παιδιού τόσο ο αριθμός των ανδρών που επενδύουν πόρους και χρόνο στην κατάκτηση μιας γυναικάς αυξάνεται, ενώ αν ο γάμος συμβεί σε μικρή ηλικία μειώνεται. Στην περίπτωση διαζυγίου -δοθέντος ότι τα διαζύγια πλησιάζουν στο 50% – ο κύκλος διαθεσιμότητας ανδρικών πόρων ανοίγει ξανά.

Και οι γυναίκες βεβαία χρησιμοποιούν πόρους τόσο δικούς τους όσο και των συζυγών τους για να  αναδείξουν την ομορφιά τους σε αυτούς αλλά και το status τους σε άλλες γυναίκες – ανταγωνίστριες.

Ο συνδυασμός των παραγόντων αυτών κατατείνει στο οτι η σύγχρονη σεξουαλική αγορά/αγορά γαμου είναι αρκετά πολυδάπανη και καταδεικνύει την έλλειψη θέσεως ορίων.

Ίσως αυτο να μην ασύνδετο από την υπερχρέωση της Ελλάδας ούτε από την έλλειψη επιχειρηματικότητας και παράγωγης.

Τα ισχυρά αρσενικά είναι διαχρονικά πιο ευνοημένα στην αγορά γαμου.

Αντίθετα η πλειοψηφία των υπολοίπων αρσενικών (που έχουν λιγότερους πόρους) εξωθούνται σε υπερκατανάλωση πόρων και χρόνου, φτάνοντας σε υπερβολές και άλλα ρίσκα κλπ ώστε να επιδείξουν εναν ανάλογο τρόπο ζωής.

Ταυτόχρονα οι πρώτοι δεν έχουν ανάγκη ούτε νιώθουν καμιά ηθική υποχρέωση να ρισκάρουν οικονομικά, οι δεύτεροι όμως πρέπει να υποστούν υψηλα ρίσκα και θυσίες (δανεισμό κλπ) στο επιχειρηματικό περιβάλλον, στις όποιες ελάχιστα θηλυκά θα ακολουθουσαν πρόθυμα σε καθεστώς μελλοντικής και αβέβαιης επιτυχίας.

Η  παλαι ποτέ (ερωτική) στήριξη της γυναικάς στον άνδρα ως προϋπόθεση που συνέβαλλε στην επιτυχία του, απουσιάζει πλέον και αντικαταστάθηκε σήμερα από την αποδοχή μετά την επιτυχία (και από μια μακρά συνήθως μοναχική πορεία) όπερ συνιστά όμως αντικίνητρο για πρωτοβουλίες των ανδρών.

13.  Επιδεικτική κατανάλωση : H απόδειξη του ανηκειν στην ανώτερη μεσαια τάξη. (N.Y. Times).

Σημαντικό ρόλο στην συρρίκνωση της μεσαίας τάξης και την διάδοχη της από μια μικρότερη ανώτερη  μεσαία  τάξη  έπαιξε η προτίμηση των νέων υψηλόμισθων γυναικών για εξίσου εύπορους συντρόφους. 

Ορισμένοι οικονομολόγοι έχουν προβλέψει ότι η μεσαία τάξη, η οποία αντιπροσωπεύει παραδοσιακά την πλειοψηφία των Αμερικανών και ορίζει την ταυτότητα και τους στόχους του έθνους, θα εξαφανιστεί τελείως, αφήνοντας τη χώρα διχασμένη, όπως πολλές κοινωνίες του τρίτου κόσμου, μεταξύ μιας πλούσιας μειονότητας και μιας ορδής φτωχών.

«Μια δημοκρατία, για να επιβιώσει, πρέπει τουλάχιστον να φαίνεται δίκαιη. Αυτό δεν συμβαίνει πλέον στην Αμερική. Εάν τα άκρα φουσκώσουν, και αν το οικονομικό κέντρο δεν μπορεί να κρατήσει, τότε η ταυτότητά μας και το μέλλον μας ως έθνος μπορεί να απειληθούν.

Οι εύποροι (ας πούμε το ανώτερο πέμπτο ή εκείνοι με οικογενειακά εισοδήματα άνω των $ 48.000 το χρόνο) κάνουν ό, τι μπορούν για να αποφύγουν την επαφή με την απελπισμένη φτωχολογιά.

Εγκαταλείπουν δημόσιες υπηρεσίες και δημόσιους χώρους – σχολεία, πάρκα – τα οποία στη συνέχεια φθίνουν. 

Έτσι οι συνθήκες διαβίωσης και οι ευκαιρίες που προσφέρονται στους φτωχούς (και στο μέσο εισόδημα) επιδεινώνονται. 

Και, φυσικά, οι εύποροι έχουν πια όλο και περισσότερους λόγους να αποσυρθούν περαιτέρω στις «καλές» γειτονιές τους και στις ιδιωτικές τους υπηρεσίες.

Καθώς οι «άριστοι» παύουν να χρησιμοποιούν τις δημόσιες υπηρεσίες, τείνουν επίσης να αποσύρουν την πολιτική στήριξη για δημόσιες δαπάνες που προορίζονται να ωφελήσουν την κοινότητα ως σύνολο.

Εάν στέλνετε τα παιδιά σας σε ιδιωτικό σχολείο με ταξί στον καθαρό αέρα του Aspen, πιθανόν να προτιμήσετε μια περικοπή στην επέκταση των κυβερνητικών υπηρεσιών. 

Υπάρχει κι ακόμα ένας τρόπος με τον οποίο η τάση πόλωσης τείνει να αυτο-ενισχύεται.  «Η ανάπτυξη της νέας αστικής ανώτερης μεσαίας τάξης διεγείρει τον πολλαπλασιασμό των θέσεων χαμηλού μισθού. Βλέπουμε την ανάπτυξη στις πόλεις ενός είδους «τάξης υπαλλήλων» που προετοιμάζει το γκουρμέ φαγητό για τους πλούσιους, σχεδιαστές ρούχων τους και κατασκευαστές των επίπλων τους ».

Τα παραδοσιακά μοντέλα κατανάλωσης της μεσαίας τάξης είχαν πιο ισότιμο αντίκτυπο.  Οταν όλοι αγόραζαν τα έπιπλά τους στη Sears και τα τρόφιμά τους στην Α & Ρ, δημιουργούσαν απασχόληση για εργαζόμενους σε βιομηχανίες μαζικής παραγωγής που θα πληρώνονταν καλά. Αντίθετα, τα σημερινά πολυτελή καταστήματα κατανάλωσης εφοδιάζονται από σχετικά μικρές, εταιρείες.

Η πόλωση των άκρων  δυσχεραίνει αναπόφευκτα τα άτομα που βρίσκονται στο μεσαίο εύρος του εισοδήματος να επιβιώσουν. 

Καθώς οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι, είναι σε θέση να αυξήσουν το κόστος των αγαθών που χρησιμοποιούν ιδίως τις κατοικίες. Το φουσκωμένο κόστος στέγασης βλάπτει και το πλουσιότερο ανώτερο πέμπτο, αλλά οι τελευταίοι είναι πολύ πιο πιθανό από τους μεσαίου εισοδήματος να είναι σε θέση να έχουν αυξήσεις μισθών που θα βοηθούν αντίστοιχα το κόστος ζωής τους.

Όλοι υποκείμεθα στις στον πειρασμό για πολυτελή προϊόντα. Για να είναι αποδεδειγμένα «μεσαία τάξη» στον σημερινό πολιτισμό, μια οικογένεια δεν χρειάζεται μόνο το παραδοσιακό σπίτι και το αυτοκίνητο, αλλά και τουλάχιστον μερικά από τα καλά του διαφημισμένου upscale τρόπου ζωής – μπύρες που κοστίζουν $ 5 και των $ 60 φούτερ για τα παιδιά. Προκειμένου να είναι κανείς «μεσαία τάξη», καθώς ο πολιτισμός έρχεται να καθορίσει τον όρο, πρέπει να «είναι» πλούσιος.

Μέχρι στιγμής, οι οικογένειες στο μεσαίο εισόδημα έχουν βρει μια ποικιλία τρόπων αντιμετώπισης.  Για τις πολύ μεγάλες δαπάνες, είναι πιθανό να στραφούν σε γονείς ή παππούδες για βοήθεια.  Το επόμενο βήμα θα είναι πιθανώς η οικογένεια με τρία εισοδήματα, με τον σύζυγο να χρειάζεται δεύτερη εργασία προκειμένου να διατηρηθεί.

Ο Μαρξ πρόβλεψε ότι η καπιταλιστική κοινωνία τελικά θα αποσυντεθεί από τη σύγκρουση ανάμεσα σε μια άπληστη αστική τάξη και ένα τεράστιο, επαναστατικό προλεταριάτο. 

Δεν πρόβλεψε την εμφάνιση μέσα στον καπιταλισμό μιας μαζικής μεσαίας τάξης που θα μεσολαβούσε ανάμεσα στα άκρα και θα δημιουργούσε μια σταθερή κοινωνική τάξη. 

Αλλά με αυτή την (ανδρική) μεσαία τάξη σε εμφανή παρακμή και με τα άκρα που αποκλίνουν περαιτέρω από το ένα το άλλο, θα ήταν εύκολο να συμπεράνουμε ότι το μαρξιστικό όραμα επιτίθεται στο μέλλον της Αμερικής.

Το χειρότερο είναι ότι δεν υπάρχουν πολιτικές για την μειούμενη μεσαία τάξη ή την απελπισία αυτών που βρίσκονται στο κάτω μέρος. 

Αντ αυτού, είναι ασφαλές να προβλέψουμε ότι θα υπάρξει περισσότερη εγκληματικότητα, πιο ακραίες μορφές πολιτικού και θρησκευτικού σεκταρισμού, και τελικά, ότι δεν θα είμαστε πια ένα έθνος, αλλά δύο.

14.  Στο βιβλίο του «η Σεξουαλική ουτοπία» ο F. R. Delvin σημειώνει:

«Ο παγκόσμιος νόμος της φύσης είναι ότι τα αρσενικά επιδεικνύονται και τα θηλυκά επιλέγουν. Μεταξύ των ανθρώπων, τα αγόρια προσπαθούν να εντυπωσιάσουν κορίτσια και τα κορίτσια επιλέγουν. Η φύση υπαγορεύει ότι στον χορό ζευγαρώματος, τα αρσενικά πρέπει να περιμένουν να επιλεγούν.

 Οι άνδρες μπορεί να έχουν την τάση να αναζητούν σεξουαλική ποικιλία, αλλά οι γυναίκες έχουν απλές γεύσεις με τον τρόπο του Oscar Wilde: Είναι πάντα ικανοποιημένες με τον καλύτερο.

Εξ ορισμού, μόνο ένας μπορεί να είναι ο καλύτερος. Τα θηλυκά ανταγωνίζονται για να μοιραστούν την κορυφή, τα αρσενικά για να φτάσουν στην κορυφή.

Οι γυναίκες, στην πραγματικότητα, έχουν μια ξεχωριστή σεξουαλική ουτοπία. Στην καθαρά ουτοπική της μορφή, έχει δύο μέρη:

Πρώτον, τον φανταστικό τέλειο άνδρα και δεύτερον, που «δεσμεύεται» και παύει να ζευγαρώνει με άλλες γυναίκες.

Η φαντασία είναι αυστηρά ουτοπική, εν μέρει επειδή τέλειος άνδρας δεν υπάρχει, αλλά εν μέρει και επειδή, ακόμη και αν υπήρχε, είναι λογικά αδύνατο γι αυτόν να είναι ο αποκλειστικός σύντροφος όλων των γυναικών που τον επιθυμούν.

Η γυναικεία σεξουαλική ουτοπία είναι συνέπεια του υπεργαμικου ενστίκτου. Η σεξουαλική επανάσταση ήταν μια προσπάθεια των γυναικών να συνειδητοποιήσουν τη δική τους ουτοπία, όχι αυτή των ανδρών.

Τα αποτελέσματα είναι αναπόφευκτα και προφανή: εγκαταλελειμμένες γυναίκες και παιδιά που επιβαρύνουν οικονομικά αθώους τρίτους

 Οταν η γυναικεία σεξουαλική επιθυμία απελευθερώνεται δεν προκαλεί οριζόντια αύξηση στο συνολικό ποσοστού του διαθέσιμου σεξ για τους άνδρες, αλλά μια (πυραμοειδή) ανακατανομή της υπάρχουσας προσφοράς.

Εμφανίζεται μια κατάσταση στην οποία οι περισσότεροι άντρες είναι απελπισμένοι για συζύγους, αλλά πολλές γυναίκες επίσης απελπισμένα ρίχνονται οι ίδιες σε πολύ λίγους εξαιρετικά ελκυστικούς άνδρες.

Χαρακτηριστικό γνώρισμα των παρακμαζουσων κοινωνιών είναι η επιστροφή σε πρωτόγονες, προ-πολιτισμένες μορφές. Αυτό συμβαίνει σε εμάς. Σεξουαλική απελευθέρωση σημαίνει οτι το δαρβινικό μοντέλο ζευγαρώματος του μπαμπουίνων επανεμφανίζεται μεταξύ των ανθρώπων:

Ένα ασυνήθιστο χαρακτηριστικό της Αφρικής είναι ότι οι γυναίκες παράγουν σχεδόν όλο το φαγητό: ένας ανθρωπολόγος την ονομάζει «περιοχή της γυναικείας γεωργίας». Η καλλιέργεια τείνει να είναι εκτεταμένη και όχι εντατική, και τα βασικά εργαλεία είναι απλά ώστε οι γυναίκες μπορούν να χειριστούν τόσο εύκολα όσο οι άντρες. Το απαιτητικό κλίμα της Ευρώπης, αντίθετα, απαιτεί εντατική καλλιέργεια οργώματος, που συνεπάγεται την εξάρτηση των γυναικών από την παροχή των ανδρών.

Δεδομένου ότι οι γυναίκες της Δυτικής Αφρικής μπορούν να παρέχουν για τον εαυτό τους, και συχνά και για τους συζύγους τους, οι άνδρες δεν χρειάζεται να ανησυχούν για το κόστος της απόκτησης πολλών συζύγων. Μία γυναίκα μπορεί ακόμη και αντίθετα από τις προσδοκίες μας να αναλάβει την πρωτοβουλία να ενθαρρύνει τον σύζυγό της να παντρευτεί μια άλλη γυναίκα, καθώς αυτό συνήθως την ανακουφίζει από τις δουλειές της.

Επιπλέον, οι πολυγαμικοί άνδρες αποθαρρύνονται από το να ξοδεύουν πάρα πολύ χρόνο ή να γίνονται υπερβολικά συναισθηματικά οικείοι με οποιαδήποτε συγκεκριμένη σύζυγο, καθώς αυτό θα τείνει να προκαλεί ζήλια στις υπόλοιπες και έτσι να διαταράσσει την ομαλή λειτουργία του νοικοκυριού.

Στην πραγματικότητα, μερικές φορές η όλη διάκριση ανάμεσα στις νόμιμες και τις παράνομες σχέσεις γίνεται θολή και οι άνδρες και οι γυναίκες χάνουν κάθε έννοια μόνιμου δεσμού γάμου. Απλώς έχουν “σχέσεις» (Ancentus Ogwella Akuku epitomised the ultimate symbol of traditional manhood. He married more than 100 women in his lifetime and sired nearly 200 children.)

Το αποτέλεσμα ολόκληρης της δυσκολίας είναι ότι η πατρότητα στη Δυτική Αφρική τείνει να είναι εξαιρετικά αβέβαιη. Ως αποτέλεσμα, οι άνδρες δεν καταβάλλουν μεγάλες προσπάθειες στην πατρότητα. Γιατί πρέπει όταν δεν γνωρίζουν καν αν τα παιδιά είναι δικά τους;

 Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι οι μητέρες αντισταθμίζουν την παραμέληση των παιδιών από τους πατέρες. Συχνά μεταβιβάζουν τη φροντίδα των απογόνων τους σε μακρύτερους συγγενείς ή φίλους στους οποίους πληρώνουν ένα μικρό ποσό. Αυτή η πρακτική σε καμία περίπτωση δεν θεωρείται παραμέληση των καθηκόντων της μητέρας. Γιατί το κάνουν οι μητέρες; Ένα κίνητρο είναι ότι η απουσία παιδιών από το σπίτι μπορεί να τις κάνει ελκυστικότερες για νέους άντρες.

Οι δυτικοί ανθρωπιστές που είναι τρομαγμένοι από τη σκανδαλώδη φτώχεια της Αφρικής και ανυπομονούν να την ανακουφίσουν μερικές φορές εκπλήσσονται με το να μάθουν ότι οι ίδιοι οι Αφρικανοί δεν μοιράζονται τις ανησυχίες τους».

«Η πολυγαμία μπορεί να είναι τόσο παλιά όσο και η Αφρική, αλλά δεν λειτουργεί στη Γαλλία“, δήλωσε η κ. Keita, της οποίας ο πρώην σύζυγος αγνοείτο. Είναι αφόρητη επειδή δεν υπάρχει χώρος για δύο ή τρεις συζύγους και 15 παιδιά σε ένα μικρό μέρος, οι γυναίκες είναι αντίπαλοι, ο σύζυγος δεν είναι ποτέ δίκαιος, έχει μια αγαπημένη, έτσι υπάρχουν τρομερές μάχες. Υπάρχει μια αρρωστημένη έλλειψη ιδιωτικότητας. Ακούς τα πάντα, τον σύζυγό σου και τις άλλες συζύγους. Ακούς πώς συμπεριφέρεται με την  αγαπημένη του, συνήθως τη νέα, οι γυναίκες καταλήγουν να μισούν τον άνδρα. Όλοι αισθάνονται απαίσια.»

«Κατά τη διάρκεια των φθινουσών φάσεων του πολιτισμού, οι πρωτόγονες πολιτισμικές μορφές τείνουν να επανεμφανιστούν. Οι λευκοί δεν είναι ανοσιακοί σε αυτές.

Η παραδοσιακή ευρωπαϊκή πρακτική είναι να ενθαρρύνει τους νέους να ζευγαρώσουν νωρίς και να τονίσουν την πίστη για να μειώσουν τον σεξουαλικό ανταγωνισμό και να επιτρέψουν στους ενήλικες να επικεντρωθούν στην οικογενειακή  ανατροφή.

Αλλά αυτό δεν είναι καθολικό ανθρώπινο πρότυπο. Οι Αφρικανοί ρυθμίζουν διαφορετικά την σχέση μεταξύ προσπάθειας ζευγαρώματος και γονικής μέριμνας, με αποτέλεσμα το σεξ να παίρνει μεγαλύτερη σημασία στη ζωή τους για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα.

Καθώς η μονογαμία εξακολουθεί να αποσυντίθεται στη Δύση, το σύστημά ζευγαρώματος όλο και περισσότερο μοιάζει με το πιο ανταγωνιστικό αφρικανικό μοντέλο και με παρόμοια αποτελέσματα.

Βλέπουμε τις νεαρές γυναίκες να αναλώνονται εντελώς στην προσπάθεια να μεγιστοποιήσουν τη σεξουαλική γοητεία τους, προκειμένου να κατακτήσουν άνδρες υψηλού στάτους. Όλα αυτά συμβαίνουν σε βάρος της παιδικής μέριμνας και της οικογενειακής ζωής.

Δεύτερον, ο εξαναγκασμός εισόδου των γυναικών στο χώρο εργασίας σημαίνει ότι οι γυναίκες γίνονται και πάλι αυτοδύναμες, όπως και οι  αγρότισσες της Δυτικής Αφρικής. 

Συγχρόνως, αποθαρρύνει τις μεγάλες οικογένειες των παιδιών που έχουν μεγαλώσει καλά και είναι η απαραίτητη και διαχρονική προϋπόθεση του δυτικού πολιτισμού.

Εάν αρκετές γυναίκες αποτύχουν ή αρνηθούν να παντρευτούν και να γίνουν μητέρες τέτοιων οικογενειών, ο τρόπος ζωής μας δεν μπορεί να διατηρηθεί.

Η σημαντικότερη επίδραση της οικονομικής αυτονομίας στις γυναίκες είναι ότι μειώνει τα οφέλη του μονογαμικού γάμου. Αυτό τους δίνει την ελευθερία να μοιράζονται ό, τι θέλουν, πράγμα που έχει σαν αποτέλεσμα τον ανταγωνισμό για τους  πιο ελκυστικούς άνδρες.

Οι γυναίκες χρησιμοποιούν ελκυστικούς άντρες εν μέρει για ευχαρίστηση, αλλά συχνά εξίσου για να επιδείξουν τις σεξουαλικές τους δυνάμεις σε άλλες γυναίκες. Χρησιμοποιούν τους εύπορους άντρες για τους πόρους τους και βασίζονται στις αρχές για να απαλλαγούν από τους υπόλοιπους, δηλαδή τους άντρες που δεν έχουν καμία χρησιμότητα.

Έτσι, συνοπτικά: η σύγχρονη Δύση μοιάζει με την παραδοσιακή κοινωνία της Δυτικής Αφρικής σε (1) γυναικεία οικονομική αυτοσυντήρηση. (2) πολυγαμικά και ασταθή πρότυπα ζευγαρώματος, (3) απουσία σχεδιασμού μεγάλης εμβέλειας ή καθυστερημένης ικανοποίησης, (4) τάση υπερεκτίμησης των διαθέσιμων πόρων και (5) χαμηλή επενδυτική γονική μέριμνα.

Μόλις καταργηθεί η μονογαμία, δεν τίθεται κανένας περιορισμός στις επιλογές μιας γυναίκας. Ως εκ τούτου, όλες οι γυναίκες επιλέγουν τους ίδιους λίγους άνδρες. Αν ο Casanova είχε 132 ερωμένες είναι επειδή 132 διαφορετικές γυναίκες τον επέλεξαν. Το πρόβλημα δεν είναι τόσο ανηθικότητας όσο απλής αριθμητικής. Είναι προφανώς αδύνατο για κάθε γυναίκα να κατέχει αποκλειστικά τον πιο ελκυστικό άνδρα.

Αλλά η στάση των γυναικών σχετικά με αυτή την κατάσταση δεν είναι ιδιαίτερα λογική. Περιμένουν τον «άλφα» άνδρα τους να “δεσμευτεί”, πράγμα τόσο παράλογο σαν ένας συνηθισμένος άνδρας  να πρότεινε γάμο στην Ελένη της Τροίας και να παραπονεθεί μετά για την άρνησή της λέγοντας “Οι γυναίκες δεν θέλουν να παντρευτούν.

Επιπλέον, πολλές γυναίκες προσελκύονται σεξουαλικά από άπιστους άνδρες εξαιτίας, και όχι παρά, την απιστία τους. Αυτό μπορεί να εξηγηθεί με αναφορά στο “άλφα αρσενικό” που αναγνωρίζεται από το ζευγάρωμα με πολλά θηλυκά. Η ανδρική “ανηθικότητα” μπορεί να είναι ελκυστική για τα θηλυκά. Έτσι, από τη στιγμή που ξεκινάει το πολυγαμικό ζευγάρωμα, τείνει να είναι αυτοενισχυομενο.

Ακούμε γυναίκες που αρνούνται να δώσουν ευκαιρίες  γιατί “αν δεν παντρεύτηκε ποτέ, πρέπει να πάει κάτι λάθος μαζί του.

Στο κολέγιο παρατήρησα αξιοπρεπείς άνδρες που έμειναν μόνοι τους ενώ οι διαβόητοι άπιστοι δεν είχαν καμία δυσκολία να πάνε από μια κοπέλα στην επόμενη.

Σε κάθε περίπτωση, η πρακτική αυτή συνεπάγεται τη μεγιστοποίηση απόρριψης: αν μόνο το καλύτερο είναι αρκετά καλό, σχεδόν ο καθένας δεν είναι αρκετά καλός.

Η συντομία της νεανικής ομορφιάς μιας γυναίκας, σε συνδυασμό με την ανωριμότητα σε αυτό το στάδιο της ζωής, την καθιστά πάντα ευάλωτη σε μη ρεαλιστικές προσδοκίες.

Η σεξουαλική επανάσταση είναι εν μέρει μια εμπορική εκμετάλλευση μεγάλης κλίμακας αυτής της ευπάθειας.

Ναι, και οι άνδρες επίσης, περιβάλλονται συνεχώς από εικόνες εξαιρετικά ελκυστικών γυναικών. Αλλά αυτό έχει λιγότερο πρακτική σημασία γιατί – για να το πούμε ξανά – οι γυναίκες επιλέγουν. Πολλές γυναίκες δεν καταλαβαίνουν ότι οι απλοί νέοι άνδρες δεν έχουν αυτή την επιλογή.

Η ενθάρρυνση της μεγιστοποίησης της απόρριψης και οι μη ρεαλιστικές προσδοκίες είναι ένας λόγος που πολλές γυναίκες σήμερα δεν κάνουν παιδιά. Ένα δεύτερο είναι αυτό που ονομάζω παρασιτικό ζευγάρωμα, ένα είδος οικονομικής θήρευση του αρσενικού από το θηλυκό. Ενας άνδρας μπορεί να σπαταλάει πολλα χρήματα και χρόνο πριν συνειδητοποιεί ότι χρησιμοποιείται.

Οι άνδρες της προηγούμενης γενιάς δεν έχουν αντιληφτεί επαρκώς πόσο απαιτητικές έχουν γίνει οι γυναίκες, οτι η συμπεριφορά αυτή δεν θα μπορούσε να είναι φυσιολογική – ότι αν οι γυναίκες είχαν συμπεριφερθεί έτσι στο παρελθόν το ανθρώπινο γένος θα είχε εξαφανιστεί.

 Κάποτε τα κορίτσια ανατρέφονταν από την παιδική ηλικία με την ιδέα ότι επρόκειτο να γίνουν σύζυγοι και μητέρες και διδάσκονταν δεξιότητες που απαιτούνται για το σκοπό αυτό. Ένας νεαρός άντρας θα μπορούσε να περιμένει μια κοπέλα να γνωρίζει  μερικά πράγματα για το μαγείρεμα και την κατ οίκον εργασία. Σήμερα, πολλές γυναίκες δεν γνωρίζουν ότι υποτίθεται ότι έχουν κάτι να προσφέρουν στον σύζυγο εκτός από σεξ.

Αλλά ενώ η επανάσταση δεν έχει επιτύχει τους στόχους της, έχει σίγουρα επιτύχει κάτι. Έχει καταστρέψει την οικογενειακή σταθερότητα.

Έχει καταλήξει σε ένα πολυγαμικό μοντέλο ζευγαρώματος που οι γυναίκες διεκδικούν ένα μικρό αριθμό ανδρών. Μειώθηκε ο αριθμός των παιδιών που γεννήθηκαν και πολλα που γεννιούνται μεγαλώνουν χωρίς πατέρα στη ζωή τους. Και, έχει καταστήσει αδύνατο για πολλούς αξιοπρεπείς άνδρες να βρουν συζύγους.

Η κατάσταση αυτή επιδεινώθηκε από τη δεκαετία του 1960, με τη διάδοση της ψευδαίσθησης ότι υπάρχει “περισσότερο σεξ” στους άνδρες από ότι προηγουμένως.

 Σε κοινωνίες όπου η πολυγαμία ασκείται ανοιχτά (π.χ. στην Αφρική και τον μουσουλμανικό κόσμο), οι νεοι τείνουν να σχηματίζουν συμμορίες με αντικοινωνική συμπεριφορά: “Δεν είναι καλό για τους άνδρες να είναι μόνοι. “

 Μέχρι στιγμής, στη Δύση, δεν έχουν υπάρξει σχηματισμοί συμμοριών ανδρών – αν και θα ήταν πιθανώς πιο ελκυστικοί στις γυναίκες αν το  έκαναν. (Η έξαρση της βίας στα γήπεδα και των ναρκωτικών τη δεκαετία του 80 όμως δεν φαίνεται να είναι αποκομμένη από την ματαίωση πολλών ανδρών)

Επιπλέον, πολλοί άνδρες διδάσκονται ότι οι γυναίκες θέλουν τίμιους, υπεύθυνους άνδρες (σε αντίθεση, π.χ., με εγκληματίες). Αλλά που ήταν οι γυναίκες στα δύσκολα τους χρόνια ενώ ήταν φτωχοί και μόνοι. Τώρα, πια με τα νεανικά βλέμματα τους να φεύγουν και πλησιάζοντας ταχέως την εμμηνόπαυση, είναι πρόθυμες να βγουν μαζί τους.

Η επιλογή της συντρόφου είχε πάντα μια οικονομική πτυχή. Ο Ησίοδος προειδοποίησε τους άνδρες ακροατές του στον έβδομο αιώνα π.Χ. ” Οι γυναίκες είναι πρόθυμες στην ευμάρεια, όχι όμως και στην φτώχεια.

Αυτή η διαβόητη πτυχή του γυναικείου σεξουαλικού ενστίκτου είναι ο λόγος πίσω από τις λέξεις  “Στη φτώχεια και στα πλούτη” στο χριστιανικό γάμο.

Λεγαν παλιά οι γιαγιάδες : “μην ανησυχείτε για το πώς μοιάζει, μην ανησυχείτε για το πώς σας κάνει να αισθάνεστε; αυτό δεν είναι σημαντικό», προτείνοντας στα κορίτσια έναν λιγότερο λαμπερό, αλλά συνηθισμένο  άνδρα (το είδος που θα κατηγορηθεί για παρενόχληση σήμερα)

“Αν δεν αρπάξετε αυτόν τον άνδρα ενώ μπορείτε, κάποιο πιο έξυπνο κορίτσι θα το κάνει. “Έτσι πήγαινε, από γενιά σε γενιά.»

Αυτό δημιούργησε ένα υγιές αίσθημα ανταγωνισμού για αξιοπρεπείς και όχι απλά σεξουαλικά ελκυστικούς, άντρες. Αλλά σήμερα που η γιαγιά έχει αντικατασταθεί από το Cosmopolitan, ζούμε με τα αποτελέσματα.

Πολλή σύγχυση έχει προκληθεί από την προσπάθεια να πουν τι θέλουν οι γυναίκες από τους άνδρες. Συνήθως μιλανε για “έναν ευαίσθητο άνδρα με καλή αίσθηση του χιούμορ”. Αλλά στην πραγματικότητα ψάχνουν (όταν απουσιάζει η  γιαγιά) έναν όμορφο, κοινωνικά επιβλητικό ή πλούσιο άνδρα. Πολλές προτιμούν παντρεμένους ενώ  ορισμένες αναζητούν παραβατικούς.

Η συντριπτική πλειοψηφία των γυναικών θα είναι πιο ευτυχισμένες μακροπρόθεσμα, με έναν συνηθισμένο άνδρα και έχοντας παιδιά από ό, τι αναζητώντας σεξουαλικές συγκινήσεις η εκδόσεις για θεωρίες των φύλων. Μια γυναίκα αναπτύσσει έναν συναισθηματικό δεσμό με τον σύντροφό της μέσω της ίδιας της σεξουαλικής πράξης. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι παραδοσιακοί γάμοι (αντίθετα με τις δυτικές προκαταλήψεις) είναι συχνά ικανοποιητικά ευτυχισμένοι.

Η ισότητα των φύλων κάνει τους άνδρες λιγότερο ελκυστικούς για τις γυναίκες κι αυτό πρέπει να σταματήσει. Έχει συμβάλει πιθανώς σημαντικά στην πτώση των γεννήσεων στη Δύση.

Ο γάμος, όπως και τα πιο χρήσιμα πράγματα, πιθανότατα εφευρέθηκε από τους άντρες: Εν μέρει για να διατηρήσουν την κοινωνική ειρήνη, εν μέρει έτσι ώστε να είναι σίγουροι ότι τα παιδιά των συζύγων τους ήταν επίσης δικά τους».

Facebook Comments