Είναι Παρασκευή απόγευμα. Ο παλμός της ανθρωπότητας χτυπά πια στους ρυθμούς της πανδημίας του κορωνοϊού.

Μισή ώρα αφότου έχουν ανακοινωθεί τα πρώτα αυστηρά μέτρα για την αναστολή λειτουργίας των καταστημάτων εστίασης κι οι καταστηματάρχες έχουν εμφανώς θορυβηθεί. Μαζεύουν βιαστικά καθίσματα, τραπεζομάντηλα, σερβίτσια και διώχνουν άρον-άρον και τους τελευταίους πελάτες.

Η Φωτεινή Δάρρα κι εγώ κάνουμε έναν απογευματινό περίπατο σχολιάζοντας τη νέα πραγματικότητα λίγο πριν ξεκινήσουμε την προγραμματισμένη από καιρό συνέντευξή μας. Στο Ζάππειο επικρατεί μια ευχάριστη, γλυκιά γαλήνη, λες και μεταπηδήσαμε σε μια άλλη πραγματικότητα, μακριά από την τοξικότητα που διασπείρει ο Covid-19.

Η καταξιωμένη ερμηνεύτρια με την «πολύχρωμη» φωνή και την εκθαμβωτική παρουσία  μιλά αποκλειστικά στο marketnews.gr για το ταλέντο, τη δόξα και την επιτυχία, αποκαλύπτοντας τη δική της Ιθάκη και το ταξίδι της προς αυτήν. Ακόμη, μιλά για τους σπουδαίους ανθρώπους που την καθόρισαν αλλά και την συμβολή του μέντορά της, Δημήτρη Παπαδημητρίου στη διαμόρφωση της καλλιτεχνικής της ταυτότητας. Τέλος, εξομολογείται τον μεγάλο της φόβο – τον θάνατο και γενικότερα την απώλεια – ενώ εκπέμπει και το δικό της μήνυμα για την καταπολέμηση της πανδημίας που ταλανίζει το σύνολο του πλανήτη.

Σημείωση: Δυστυχώς, η «τοξικότητα»του κορωνοϊού διαπέρασε τα μικρόφωνά μας, «μολύνοντας» τον ήχο του βίντεο και δυσχεραίνοντας την ακουστική. Παρόλα αυτά και δεδομένης της απαγόρευσης των συναιθροίσεων, αποφάσισα να κρατήσω το υλικό και παρά τα τεχνικά προβλήματα να δημοσιεύσω την συνέντευξη αλλά να την “σερβίρω” με ελληνικούς υπότιτλους, πηγαίνοντας κόντρα στην αρνητική ενέργεια του κορωνοϊού που «προσπάθησε» να μας τροχοπεδήσει..

Διαβάστε επίσης την συνέντευξη εδώ

Κορίνα Γεωργίου Καλωσορίζω στην σημερινή εκπομπή μια πολύ άξια ερμηνεύτρια, μια δυναμική παρουσία με πολύχρωμη φωνή, η οποία με το σπαθί της έχει κερδίσει τη θέση της, μια πολύ σημαντιή θέση, στο σύγχρονο μουσικό στερέωμα. Φωτεινή Δάρρα. 
 
Φωτεινή Δάρρα Ευχαριστώ πολύ. 
 
Κ.Γ. Εγώ ευχαριστώ πολύ για την τιμή και καλωσορίσατε στην εκπομπή. 
 
Φ.Δ. Καλώς σας βρήκα!
 
Κ.Γ. Θα ήθελα να ξεκινήσω κάπως ανορθόδοξα. Αν παρομοιάζατε τη ζωή σας με έναν πόλεμο, θα λέγατε ότι είναι περισσότερες οι νίκες ή οι ήττες; 
 
Φ.Δ. Φοβερή ερώτηση…Με πόλεμο; Ναι. Τώρα, εδώ που τα λέμε οι ζωές μας είναι και πόλεμος. Είναι και ειρήνη, αλλά είναι και πόλεμος. Θα έλεγα ότι και τις ήττες που μου έχω μάθει να τις δέχομαι και να τις αντιμετωπίζω με σύνεση. Δεν έχω κάτσει να μετρήσω πόσες είναι οι νίκες, πόσες είναι οι ήττες, να τις βάλω σε ζυγαριά. Αλλά σίγουρα, οι ήττες δεν με επηρεάζουν τόσο όσο με επηρέαζαν παλαιότερα. Έχω μάθει να συμφιλιώνομαι, μάλλον, έχω συμφιλιωθεί με το γεγονός ότι έχουμε και ήττες στη ζωή, οπότε αν σου πω τελικά στο ζύγισμα ποιο είναι αυτό που βαραίνει περισσότερο, θα έλεγα οι νίκες μέσα μου βαραίνουν περισσότερο. Γιατί έχω μάθει μέσα στα χρόνια να τις υπολογίζω πολύ περισσότερο απ’ότι τις ήττες. 
 
Κ.Γ. Ξεκινήσατε ως ηθοποιός. Τι ήταν εκείνο που σας οδήγησε, σας παρέσυρε τελικά στο τραγούδι; Οι συγκυρίες της τύχης ή κάποια εσωτερική φωνή; 
 
Φ.Δ. Το τραγούδι ήταν κάτι που πάντα το είχα μέσα μου. Η μουσική κατοικούσε μέσα μου από όταν ήμουν πολύ μικρή. Απ’όταν γεννήθηκα αλλά και από τα ερεθίσματά μου μέσα από την οικογένειά μου. Ο πατέρας μου πάντα τραγουδούσε. Στη Ζάκυνθο από όπου καταγόμαστε, το παρατσούκλι του ήταν “ο τραγουδιστής”, καθόλου τυχαίο, και γενικά είχα έναν προσανατολισμό προς τη μουσική αρκετά μεγάλο. Η τέχνη της υποκριτικής είναι κάτι που με τράβηξε επίσης από πολύ νεαρή ηλικία. Δε νομίζω ότι ήρθε η στιγμή ποτέ που σαφώς επέλεξα το ένα ή το άλλο. Αυτό γιατί ακόμη και ούσα τραγουδίστρια, συνέχισα να δίνω στην ερμηνεία τη δέουσα σημασία. Κάθε τραγούδι είναι σαν μια μικρή ιστορία, ένας μικρός μονόλογος που αφηγούμαι στο κοινό. Οπότε, πάντα και τα δύο ήμουν και πάντα και τα δύο συνεχίζω να είμαι. Παρόλο που δεν δραστηριοποιούμαι αυτή τη στιγμή στο θέατρο καθαρά, είμαι και ηθοποιός, πάντα. 
 
Κ.Γ. Πάντως αν σας παρακολουθήσει κάποιος σε μια μουσική σκηνή, αντιλαμβάνεται ότι συνυπάρχει μέσα σας ο ηθοποιός και ο άνθρωπος της μουσικής. 
 
Φ.Δ. Μα ούτως οι άλλως οι τέχνες αυτές είναι αλληλοσυμπληρούμενες για εμένα, δεν μπορεί η μία χωρίς την άλλη. 
 
Κ.Γ. Αναφερθήκατε στην έννοια του τραγουδιού και της ερμηνείας. Όταν ερμηνεύετε ένα τραγούδι, αισθάνεστε υπόλογη απέναντι στον συνθέτη και στον στιχουργό – ποιητή; Δηλαδή, αισθάνεστε έντονο το βάρος του μουσικού σας καθήκοντος σε αυτήν την συναυτουργία με τον δημιουργό;
 
Φ.Δ. Είμαι από τους καλλιτέχνες που ναι, αισθάνομαι πολύ υπεύθυνη όταν αναλαμβάνω κάτι. Επίσης αισθάνομαι ότι έχει πολύ μεγάλη σημασία να αποδώσεις την αλήθεια του συνθέτη και του στιχουργού ή του ποιητή, του οποίου τα λόγια μπαίνουν στο στόμα σου. Το ύφος του, το ήθος του, όλο το κλίμα που έχουν δημιουργήσει οι άνθρωποι αυτοί πριν έρθεις εσύ να το επικοινωνήσεις στον κόσμο. Πρέπει λοιπόν να επικοινωνήσεις πραγματικά αυτό που έχουν γράψει οι πρωτογενείς δημιουργοί. Αγγελιαφόροι είμαστε, ακριβώς αυτό που είπατε, μα ακριβώς αυτό. Θεωρώ ότι ο άνθρωπος που βρίσκεται επί σκηνής και ερμηνεύει, είτε τραγούδι, είτε μουσική σκέτη, είτε υποκριτικά αν είναι ηθοποιός, είτε χορευτής, αυτό που κάνει είναι ότι είναι αγγελιαφόρος ενός μηνύματος κάποιων δημιουργών. 
 
Κ.Γ. Πώς θα ορίζατε την επιτυχία στη ζωή σας; 
 
Φ.Δ. Η επιτυχία για εμένα είναι συνυφασμένη απολύτως με την ευτυχία. Δηλαδή, 
αξίζει η επιτυχία σου όταν συνοδεύεται από ευτυχία. Όταν δηλαδή αυτό το οποίο έχεις επιτύχει, είναι αυτό το οποίο ήθελες να πετύχεις. Όχι να πετύχεις σε κάτι που δεν θα ήθελες ή που δεν σε ενδιέφερε. Για εμένα αυτό δεν είναι επιτυχία, είναι σαν να βαράς άσφαιρα. Υπό αυτήν την έννοια αισθάνθηκα τις επιτυχίες μου, τις όποιες στη ζωή μου, ως μοναδικές στιγμές ευτυχίας. Έτσι τις αντιλαμβάνομαι. 
 
Κ.Γ. Η δόξα ή η φήμη είναι ζητούμενα; Μπορούν να απογειώσουν την καριέρα ενός καλλιτέχνη ή αντίθετα, θα μπορούσαν να καταστρέψουν ή ακόμη και να εκμηδενίσουν το ταλέντο; 
 
Φ.Δ. Η δόξα, όπως έλεγε και ο Μάνος Χατζηδάκις, είναι ένα νόμισμα, κάπως έτσι το έλεγε, το οποίο δεν πρέπει ποτέ να εξαργυρώσεις. Το θέμα λοιπόν είναι πώς αντιλαμβάνεσαι ο ίδιος τη δόξα και πώς τη διαχειρίζεσαι. Αν προσπαθήσεις αμέσως να την αρπάξεις, να την εκμεταλλευτείς, το σίγουρο είναι ότι δεν θα σε πάει μακριά αυτό το άλογο. Αν όμως θεωρήσεις πως είναι μια επιβράβευση των προσπαθειών σου και, άρα, μια δυνατή εκτίναξη για την προσωπική σου ασφάλεια, ούτως ώστε να μπορέσεις προχωρήσεις και σε επόμενες δημιουργίες, αν το εκμεταλλευτείς με λίγα λόγια δημιουργικά μέσα σου, τότε νομίζω μπορεί να σε πάει πολύ μακριά. Στην πρώτη περίπτωση είναι το σουξέ και το εύκολο και το γρήγορο, άρα και αυτό που εύκολα καταστρέφεται και αποδομείται. Το δεύτερο είναι αυτό που σε πάει πιο μακριά – που ίσως είναι και πιο δύσκολο – αλλά σιγά σιγά, αργά αργά, αλλά και μεγαλύτερη διάρκεια. 
 
Κ.Γ. Και πιο ασφαλές. Πιστεύετε στο ταλέντο, κι αν ναι, τι είναι για εσάς ταλέντο; 
 
Φ.Δ. Με έχετε πεθάνει στις δύσκολες ερωτήσεις. Τι είναι ταλέντο. Ταλέντο για εμένα δεν είναι αυτό που εννοεί ο περισσότερος κόσμος λέγοντας τη λέξη ταλέντο. Και χαίρομαι πολύ που μου τίθεται αυτό το ερώτημα για να πω κι εγώ την άποψή μου σε σχέση με όλο αυτό, που την έχουν πει και άλλοι καλλιτέχνες άλλωστε πριν από εμένα, και πολύ πιο σημαντικοί από εμένα και πολύ πιο καταξιωμένοι. Για εμένα, λοιπόν, το ταλέντο δεν είναι η αρχική κλίση που μπορεί να έχει από τη φύση του κάποιος σε κάτι. Αυτό είναι κάτι που το συναντάμε γενικά γύρω μας και υπάρχει και είναι πολύ όμορφο από μόνο του και είναι ένα από τα συστατικά του ταλέντου. Το ταλέντο για εμένα όμως είναι η απόδειξη. Είναι η απόδειξη ότι αυτή η αρχική σου κλίση τελικά επικοινώνησε με τον κόσμο, μεταλαμπαδεύτηκε, έγινε κάτι που είχε ένα νόημα. Που προσέφερε κάτι και στον κόσμο που σε παρακολούθησε αλλά και σε εσένα τον ίδιο. Σε πήγε λίγο παραπέρα, πήγε λίγο παραπέρα τον κόσμο της τέχνης. Αυτό είναι ταλέντο. Τότε πραγματικά, κοιτάζοντας προς τα πίσω, μπορείς να πεις ότι, ναι, ένας άνθρωπος είχε ταλέντο. Αλλά πάντα το ταλέντο το καταλαβαίνεις μετά από καιρό, μέσα από τη ζωή, κοιτάζοντας πάντα την πορεία του ανθρώπου. Η πορεία λοιπόν σε οδηγεί να πεις ότι αυτός ο άνθρωπος πραγματικά έχει ταλέντο. 
 
Κ.Γ. Έχετε συναντήσει ανθρώπους με τέτοιο ταλέντο όπως το περιγράφετε; 
 
Φ.Δ. Τους έχω συναντήσει, βεβαίως. Έχω συναντήσει από την αρχή της πορείας μου ανθρώπους με τέτοιο ταλέντο. Τον Νίκο Μαμαγκάκη, τον Μίκη Θεοδωράκη, τον Κώστα Τριπολίτη, τον Μιχάλη Γκανά. Τι να πω. Ήμουν πραγματικά πολύ ευτυχής και είμαι πολύ ευτυχής που συνεχίζω να συναντώ ανθρώπους. Και στο λαϊκό τραγούδι. Τον Χρήστο Νικολόπουλο. Πολλά ονόματα. Είμαι πολύ τυχερή από αυτήν την άποψη κι εγώ αλλά και οι άνθρωποι της γενιάς μου που έχουν έρθει σε επαφή με τόσο μεγάλους καλλιτέχνες. 
 
Κ.Γ. Έχετε συνεργαστεί με πολύ σπουδαίους ανθρώπους. Θα ήθελα να σας πω κάποια ονόματα και με μια μικρή φράση να μου πείτε πώς υπάρχουν στο μυαλό σας. Με κάποιους από αυτούς έχετε συνεργαστεί. Και θα ήθελα να ξεκνήσω από τη Βίκυ Μοσχολιού. 
 
Φ.Δ. Η πρώτη λέξη που θα έλεγα είναι “ψυχάρα”. Η Βίκυ ήταν ψυχάρα. Ήταν φίλη, γίναμε φίλες. Νομίζω ότι είμαι από τις τελευταίες φίλες που απέκτησε στη ζωή της, γιατί τη γνώρισα σε μεγάλη ηλικία. Η απόλυτη γυναικεία λαϊκή φωνή για εμένα. 
 
Κ.Γ. Μίκης Θεοδωράκης. 
 
Φ.Δ. Ο υψιπετής, θα έλεγα για τον Μίκη Θεοδωράκη. Και ένας καλλιτέχνης από τον οποίο έχω ακούσει τόσες ιστορίες που θα μπορούσα πραγματικά να τις αφηγούμαι για την υπόλοιπη ζωή μου και που θα ήταν αρκετές, και η επαφή μου μαζί του, για να αισθάνομαι ότι το πέρασμά μου μέσα από αυτόν τον χώρο, περιγράφοντάς το και μόνο από τις επαφές μου με τον Μίκυ Θεοδωράκη έχει μια αξία, είναι ένα δώρο και για την κόρη μου. Δηλαδή το να της περιγράφω αυτές τις στιγμές είναι πραγματικά πολύ σημαντικό. 
 
Κ.Γ. Μάνος Χατζηδάκις
 
Φ.Δ. Δεν είχα την τύχη να τον γνωρίσω, είναι το παιδί μέσα μου. Έχει μία παιδικότητα και μια τέτοια αυθεντικότητα η μουσική του που μιλά απευθείας στην καρδιά μου. Και υπάρχουν τραγούδια του που δεν μπορώ παρά να κλαίω από χαρά κάθε φορά που τα ακούω. Εννοώ ότι γίνομαι ρεζίλι μπροστά σε κόσμο. Δεν μπορώ να αντέξω να ακούω κάποια τραγούδια του χωρίς να κλάψω από χαρά και ευτυχία που υπάρχει αυτή η μουσική. 
 
Κ.Γ. Κάνω μια παρένθεση. Έχετε εκφράσει μια αναζήτηση του Χατζηδάκι του αύριο. Πιστεύετε ότι θα υπάρξει αντίστοιχος Χατζηδάκις; 
 
Φ.Δ. Εμείς θα βοηθήσουμε. Εννοώ ότι ο κόσμος θα βοηθήσει στο να δημιουργηθεί ο νέος Χατζηδάκις. Στο να μπορέσει να υπάρξει, αν ήδη υπάρχει και να συνεχίσει να υπάρχει. Γιατί για εμένα δεν είναι αν ξαναγεννιούνται άνθρωποι που μπορούν να γίνουν Χατζηδάκις. Μπορεί να υπάρχουν γύρω μας και να μην τους αναγνωρίζουμε, να μην τους αφήνουμε να αναδειχθούν. Άρα είμαστε συνυπεύθυνοι για το αν θα υπάρξει ο Χατζηδάκις του αύριο. 
 
Κ.Γ. Συνεχίζω με το Γιάννη Μαρκόπουλο, με τον οποίο έχετε συνεργαστεί. 
 
Φ.Δ. Πληθωρικός, πολύ σπουδαίος, πάρα πολύ σπουδαία όλα αυτά που έχει γράψει. Έχει παίξει σίγουρα έναν τεράστιο ρόλο στην περιγραφή της αλλαγής από την εποχή που ο κόσμος βρισκόταν στην επαρχία και στα χωριά, σε μια εποχή που ξεκίνησε η αστυφιλία, που ήρθαν οι άνθρωποι από τα χωριά στην πόλη και νομίζω ότι ο Γιάννης Μαρκόπουλος περιέγραψε μοναδικά την εποχή πολύ γλαφυρά, σαν ένας ιστορικός της εποχής αυτής αλλά μέσα από τις μουσικές του. 
 
Κ.Γ. Συνεχίζω με τον Μίμη Πλέσσα, με τον οποίο επίσης έχετε συνεργαστεί. 
 
Φ.Δ. Γλυκύτατος. Τον αγαπώ πάρα πολύ. Είναι ο κοσμοπολίτης ο Μίμης Πλέσσας. Είναι ο άνθρωπος που όταν βρίσκεσαι μαζί του καταλαβαίνεις ότι ο άνθρωπος αυτός έχει μια μόρφωση, έχει ένα επίπεδο, είναι gentleman, έχει ένα πάθος με το να παίζει ο ίδιος μουσική. Νομίζω ότι αυτό το πάθος και η κόρη του, την οποία έκανε σε μεγάλη ηιλικία, τον έχουν βοηθήσει να είναι τόσο ζωντανός και τόσο ενεργητικός μέχρι σήμερα. 
 
Κ.Γ. Και κλείνω με τη Τζένη Βάνου, η οποία αντιλαμβάνομαι ότι είναι μια γυναίκα με την οποία ίσως ταυτίζεστε κατά κάποιο τρόπο, μουσικά τουλάχιστον, απ’ όσο παρατηρώ εγώ…
 
Φ.Δ. Ένα κομμάτι της πορείας μου ταυτίστηκε με τη Τζένη Βάνου και, τι να πω. Μια γυναίκα που γνώρισα επίσης, όπως και τη Βίκυ Μοσχολιού. Μια γυναίκα η οποία ήταν πολύ ιδιαίτερης ιδιοσυγκρασίας, με πάρα πολύ δύσκολη ζωή, πάρα πολύ δύσκολη, πράγματα τα οποία δεν ξέρει ο περισσότερος κόσμος, πόσο δύσκολα πέρασε στη ζωή της. Και γι’ αυτό, επειδή είχε ένα πολύ μεγάλο τραύμα παιδικό, απ’όταν γεννήθηκε, αυτή η γυναίκα τραγουδούσε με αυτό το πάθος. Θεωρώ ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο. Ακούς μια φωνή, η οποία ήταν ένα αηδόνι, όχι μόνο δηλαδή με ερμηνεία καταπληκτική αλλά και με απίστευτες φωνητικές ικανότητες. Και ανάποδα, όχι μόνο οι απίστευτες φωνητικές ικανότητες, αλλά και μια απίστευτη ερμηνεία. Για εμένα, στο είδος που εκπροσώπησε είναι η μεγαλύτερη και η πιο σπουδαία φωνή. 
 
Κ.Γ. Μιλάμε για σπουδαίους ανθρώπους της μουσικής. Θα ήθελα να μου πείτε πόσο καθοριστικός ήταν ο ρόλος του μέντορά σας, του Δημήτρη Παπαδημητρίου. 
 
Φ.Δ. Πάρα πολύ γιατί κατ’αρχήν όταν συναντηθήκαμε, ήμουν πάρα πολύ νέα.  Ήμουν μόλις στα ξεκινήματά μου, έμαθα μέσα από την πορεία που είχαμε μαζί όλα αυτά τα χρόνια, να εκτιμώ τους δημιουργούς και είναι κάτι που είναι μεγάλο δώρο για εμένα και είναι μεγάλο απόκτημα για εμένα. Το να καταλαβαίνεις, να εκτιμάς και να καταλαβαίνεις το πόσο σημαντικοί είναι οι δημιουργοί. Και φυσικά, αυτό που είπα και στην αρχή, ότι εμείς ερχόμαστε μετά, αφού έχει δημιουργηθεί κάτι, να προσφέρουμε κι εμείς, σίγουρα κάτι στην δημιουργία του ηχογραφήματος, τις live εκτέλεσης, της ζωντανής επαφής αλλά και να επικοινωνήσουμε το μήνυμα που θέλουν να επικοινωνήσουν οι δημιουργοί. Αυτό το έμαθα από τα πρώτα χρόνια. Μου προσέφερε πάρα πολύ όμορφα τραγούδια, για τα οποία είμαι πολύ ευτυχισμένη που τα έχω. Είναι τραγούδια τα οποία θα με συντροφεύουν για πάντα. Είναι πολύ όμορφο να σου έχει γράψει κάποιος τραγούδια που για πάντα θα σε συντροφεύουν. 
 
Κ.Γ. Πιστεύετε ότι ο κάθε καλλιτέχνης έλκει το κοινό που του χρειάζεται και που του αξίζει; Πώς είναι για εσάς το ιδανικό κοινό και πώς αντιδράτε απέναντι σε ένα κοινό αδιάφορο; Μπαίνετε στη διαδικασία να το μεταστρέψετε; Έβαλα πολλά ερωτήματα στο τραπέζι…
 
Φ.Δ. Α ναι ναι, μπαίνω απολύτως. Ξεκινώ από το τέλος. Μπαίνω στη διαδικασία και είναι από αυτά που μου αναγνωρίζουν και πολλοί άνθρωποι, παραγωγοί και άνθρωποι που συνεργαζόμαστε. Όχι, δεν μένω απέναντι και στέκομαι και αν δεν μου κάνει το κοινό δεν θα επικοινωνήσω. Όχι. Το προσπαθώ, είμαι από τους ανθρώπους που το προσπαθούν να επικοινωνήσουν με το κοινό, όποιες κι αν είναι οι συνθήκες. Γιατί καταλαβαίνω ότι κάποιος μπορεί να μην είναι έτοιμος ακριβώς την ώρα που θέλεις να του πεις κάτι να το ακούσει. Και καταλαβαίνω επίσης ότι μπορεί να έρχεται από μια κατάσταση που μπορεί να είναι στρεσαρισμένος, να είναι κάπως. Ξέρετε, πολλές φορές μπορεί κι εσύ ο ίδιος να μην είσαι σε μια κατάσταση που μπορείς να μεταδώσεις. Δεν είμαστε πάντα σε καλή μέρα κι εμείς. Μπορεί κι εμείς να μην μπορέσουμε να επικοινωνήσουμε. Βέβαια, είναι πιθανό και το κοινό πραγματικά να μην μπορεί από μόνο του να μπει σε μια κατάσταση. Εντάξει, τι να κάνουμε, είμαστε σε ένα επάγγελμα που αντικειμενικά η αδρεναλίνη είναι πολύ ψηλά και δεν είναι απόλυτη και σίγουρη η επιτυχία πάντα. Το ιδανικό κοινό είναι αυτό που είναι ανοιχτό στα ερεθίσματα που του περνάς. Αυτό το κοινό λοιπόν, το καλοπροαίρετο κοινό, είναι για εμένα το ιδανικό κοινό. 
 
Κ.Γ. Τι μουσική ακούτε στην ελεύθερη ώρα σας; Αγαπάτε τις σιωπές;
 
Φ.Δ. Πολύ. Πολύ. Και τις εκτιμώ τις σιωπές. Είμαι από τους ανθρώπους που αγαπούν πολύ τη μουσική και ζω μέσα στη μουσική και μέσα από αυτήν. Αλλά πολλές φορές έχω ανάγκη κι από σιωπή. Η σιωπή είναι πολύ βοηθητική για εμένα στο να βάλω σε τάξη τις σκέψεις μου. Η μουσική αμέσως με βάζει σε συναισθηματικές διαδικασίες. 
 
Κ.Γ. Τι είναι πιο ενδιαφέρον, πιο συναρπαστικό για εσάς; Το ταξίδι ή η Ιθάκη; 
 
Φ.Δ. Η αλήθεια είναι ότι καταλαβαίνεις τι είναι πιο σημαντικό στη ζωή όταν το αφαιρέσεις. Δηλαδή, αν κάποιος με ρωτήσει και μου πει, ποιοι είναι οι σημαντικοί άνθρωποι στη ζωή σου, θα λειτουργήσω αφαιρετικά. Θα πω, με ποιον δεν μπορώ να ζήσω χωρίς; Άρα αφαιρετικό είναι αυτό. Αφαιρείς, ααφαιρείς και τελικά μένεις σε κάποιους ανθρώπους. Έτσι λοιπόν θα μιλήσω και γι’αυτό. Αν λοιπόν αφαιρέσεις το ταξίδι από την Ιθάκη, η Ιθάκη δεν έχει κανένα νόημα, γιατί σημασία έχει κάτι όταν το έχεις προσπαθήσει, όταν το έχεις θελήσει πολύ, όταν έχεις διανύσει πορεία για να φτάσεις εκεί. Αλλιώς, αν κάτι σου προσφερθεί από μόνο του, ίσως και να μην έχει τόση αξία. Όχι ίσως, για εμένα δεν έχει. Τώρα, αν αφαιρέσεις την Ιθάκη από το ταξίδι, σίγουρα είναι μια απογοήτευση, αλλά το ταξίδι κάποια άλλη Ιθάκη σου έχει προσφέρει. Ίσως όχι αυτή που έχεις στο μυαλό σου, αλλά κάτι σου πρόσφερε μέσα σου αυτό το ταξίδι. 
 
Κ.Γ. Τι σας φοβίζει πιο πολύ στη ζωή;
 
Φ.Δ. Ο θάνατος. Δεν είναι στη ζωή, είναι στον αντίποδα. 
 
Κ.Γ. Είναι κομμάτι της ζωής όμως.
 
Φ.Δ. Ο θάνατος όχι ο δικός μου, ότι αχ φοβαμαι μην πεθανω, αλλά γενικά το να πεθαίνει κάτι, ακόμη και με τη μεταφορική έννοια. 
 
Κ.Γ. Η απώλεια..
 
Φ.Δ. Το να πεθαίνει κάτι, η απώλεια. Είναι κάτι το οποίο είναι πολύ δύσκολα αντιμετωπίσιμο. 
 
Κ.Γ. Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορώ να μη ρωτήσω, να μην κάνω την προφανή ερώτηση, ειδικά σε αυτήν την περίοδο την πολύ διαφορετική από τα ήδη υπάρχοντα δεδομένα που βιώνουμε. Σας φοβίζει αυτή η νέα πραγματικότητα που ζούμε με τον κορωνοϊό; Δηλαδή η αλλαγή στην καθημερινότητα, οι έκτακτες ρυθμίσεις που ακολουθούμε; 
 
Φ.Δ. Με φοβίζουν. Φοβάμαι γενικότερα την αβεβαιότητα του μέλλοντος. Φοβάμαι κυρίως επειδή έχω ένα μικρό παιδί και αναρωτιέμαι τι κόσμος είναι αυτός στον οποίο έχουν έρθει τα μικρά παιδιά.  Προσπαθείς να τους το εξηγήσεις χωρίς να τα πανικοβάλεις και δεν ξέρεις πώς να τους το εξηγήσεις όλο αυτό. Φοβάμαι, αλλά προσπαθώ ακριβώς γι’αυτόν τον λόγο να μην πανικοβάλλομαι και να μη χάνω την ελπίδα μου. Προφυλάσσομαι όπως όλοι. Μπορεί να έχουμε βαρεθεί να το λέμε. Πρέπει να προφυλασσόμαστε, μέχρι τον βαθμό που μας λένε, χωρίς να βάζουμε στο μυαλό μας ιδέες και κάτι παραπάνω, να μην αρχίζουμε να φαντασιωνόμαστε ότι είμαστε άρρωστοι, ενώ δεν είμαστε, να μην τρέχουμε στα νοσοκομεία ενώ δεν υπάρχει λόγος και να αφήνουμε τις θέσεις αυτές για τους ανθρώπους που υπάρχει λόγος. Και φυσικά να μην ερχόμαστε σε επαφή με τις ευπαθείς ομάδες. Οι οποίες μπορεί ούτως ή άλλως με μια απλή γρίπη να κινδυνεούν. Ο πατέρας μου είναι 90 χρόνων. Κι ένα απλό βηχαλάκι να είχα, δεν θα πήγαινα να τον δω. Άρα λοιπόν να κάνουμε τα αυτονόητα στην καθημερινή μας υγιεινή κι όλα αυτά που μας συμβουλεύουν να τα κάνουμε σε βαθμό που δεν πανικοβαλλόμαστε και πάλι. Δεν θέλω να δεχτώ τον πανικό ως δεδομένο στη ζωή μου. 
 
Κ.Γ. Κι είναι ένα πολύ σημαντικό μήνυμα και σας ευχαριστώ που το περνάτε εκ μέρους μου. Κλείνοντας, θα ήθελα να πω ότι έπονται συναυλίες σε Ιωάννινα, Παρίσι και Κύπρο 
 
Φ.Δ. Και Στρασβούργο. Καλώς εχόντων όλων των πραγμάτων, εννοώ να γίνονται, να διεξάγονται οι συναυλίες, γιατί όπως γνωρίζετε, τα πρώτα πράγματα που ακυρώνονται είναι αυτά που είναι μαζικά. Και η δική μας η δουλειά έχει ακριβώς αυτόν τον χαρακτήρα. Στο Παρίσι στις 17 Μαΐου, στο θέατρο στα Ιλίσια Πεδία στο Champs Elysées, στις 17 Ιουνίου στο Προεδρικό Μέγαρο στην Κύπρο για καλό σκοπό, για την αντιμετώπιση της μυασθένειας, δηλαδή συγκέντρωση χρημάτων για αυτόν τον σκοπό. Στο Στρασβούργο επίσης. Στα Ιωάννινα, πάλι για καλό σκοπό με την Καλλιπάτειρα Ηπείρου. Ελπίζουμε ότι όλες αυτές οι συναυλίες οι πολύ όμορφες θα συμβούν και ότι θα συμβούν και άλλα κι ευχόμαστε να έρθει ένα γλυκό και όμορφο καλοκαίρι. 
 
Κ.Γ. Σας ευχαριστώ πολύ για μια συζήτηση πολύ θετική κι εμπνευσμένη κι εύχομαι καλή επιτυχία και στις συναυλίες που έρχονται αλλά και στα επόμενα βήματα, τα οποία προφανώς αναμένονται ακόμη πιο λαμπρά. 
 
Φ.Δ. Να είστε καλά. Κι εγώ ευχαριστώ πολύ γιατί συνομίλησα με έναν άνθρωπο που παρότι νεότερός μου, πάρα πολύ σωστά καταρτισμένος και πάρα πολύ σωστά τοποθετημένος. Ευχαριστώ. 
 
Κ.Γ. Ευχαριστώ κι εγώ. 

Facebook Comments