Σε μια προνοιακή δομή που προσέφερα ως φοιτήτρια, εθελοντική εργασία, είχα γίνει μάρτυρας ενός συγκλονιστικού περιστατικού.

Είχαν φέρει ένα νεαρό κορίτσι, με βαριά νοητική υστέρηση, σε προχωρημένη εγκυμοσύνη. Δεν έμαθα ποτέ, ποιος ήταν ο υπεύθυνος.
Το κορίτσι γέννησε με φυσιολογικό τοκετό ένα βράδυ στο σιδερόφρακτο κρεβάτι του, νωρίτερα από το φυσιολογικό.
Όταν άκουσαν τις κραυγές της, έτρεξαν ο γιατρός, οι νοσηλευτές αλλά και διοικητικοί υπάλληλοι και βρήκαν το βρέφος πάνω στα ματωμένα σεντόνια.
Κινήθηκαν οι διαδικασίες, ήρθε ασθενοφόρο, μαμά και μωράκι μεταφέρθηκαν σε νοσοκομείο.
Το μωρό, εφόσον δεν υπήρχε κατάλληλο οικογενειακό περιβάλλον, έπρεπε να απομακρυνθεί από τη μητέρα.
Δε θα ξεχάσω ποτέ το βλέμμα της, όταν κατάλαβε ότι της το παίρνουν… Αυτό το πλάσμα, βίωσε έστω για λίγο τη μητρότητα κι ένιωσε την ιερότητά της, παρά τη διανοητική της κατάσταση.
Κι έκανε επίθεση σε αυτούς που πήραν το βρέφος και προσπαθούσαν να της εξηγήσουν..
Θυμόταν ότι γέννησε, κοιτούσε γύρω σαν πληγωμένο ζώο, έκλαιγε, άνοιγε την αγκαλιά της και το ζητούσε, βγάζοντας άναρθρες κραυγές.
Μάνα που ήταν αστυνομικός, διέθετε υπηρεσιακό όπλο και βρισκόταν επί 8 ώρες κάθε μέρα, με συναδέλφους της..

Facebook Comments