Ο Τσίπρας θα μείνει στην ιστορία ως ο χειρότερος πρωθυπουργός της Ελλάδος! Σίγουρα θα συμπεριληφθεί σ΄εκείνους που θα μπορούσαν να πάρουν και τον παγκόσμιο τίτλο αλλά – ευτυχώς- μέχρι τώρα έρχεται τρίτος , πίσω από τα πρότυπά του, τον Τσάβεζ και τον Μαδούρο.

 Βαριά κουβέντα για τον εν ενεργεία πρωθυπουργό της χώρας! Ίσως θα έπρεπε να αναφέρομαι με περισσότερο σεβασμό, αν όχι προς το πρόσωπο, τουλάχιστον προς τον τίτλο που δυστυχώς φέρει… Μα εκεί ακριβώς βρίσκεται το πρόβλημα. Ο αμόρφωτος αυτός συνδικαλιστής κατάφερε μέσα σε ελάχιστο χρόνο να απωλέσει το κύρος και την αξιοπιστία (που κακώς είχε) και να καταντήσει ένας αναξιόπιστος και αξιοθρήνητος ηγετίσκος.

Αν πρέπει να περιγράψεις τον Τσίπρα, δεν ξέρεις από πού ν’ αρχίσεις. Αν το βρεις δε, μετά δεν ξέρεις πού να τελειώσεις! Δεν πρόκειται φυσικά να σας κουράσω παραθέτοντας δεκάδες προσβλητικά επίθετα που ορθά θα περιέγραφαν τον γελωτοποιό της Ευρώπης. Θα ήθελα όμως να σταθώ στο κοινό αίσθημα που προκαλεί τελευταίως στην συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών: την ντροπή!

Ακούω συχνά τους τελευταίους μήνες πολλούς να επαναλαμβάνουν τη φράση: “Δεν αντέχω πλέον να τον βλέπω”. Η αποστροφή αυτή έγινε σχεδόν τραγούδι στο στόμα του λαού κυρίως μετά την επίσκεψη του Μπαράκ Ομπάμα. Η στάση του, η ομιλία του και η εν γένει συμπεριφορά του συμπτωματικού αριστερούλη απέναντι στον στυλάτο Αμερικανό πρόεδρο, ήταν η αφορμή για να “ξεχειλίσει το ποτήρι” και να κάνει πολλούς να παραδεχθούν ότι “ντρέπονται για τον Τσίπρα”! Ντρέπονται όταν αντικρύζουν αυτόν τον απαίδευτο σαλντιμπάγκο να χασμουριέται και να βουλιάζει στην πολυθρόνα, τη στιγμή που ο αρχοντικός Ομπάμα ομιλεί δίπλα του  προσπαθώντας να τον τραβήξει από τον  βάλτο που λόγω βλακείας βουλιάζει εκείνος κι η χώρα μαζί!

Επειδή από μικρό παιδί, είμαι έντονα πολιτικοποιημένος, προσπάθησα να θυμηθώ αν έχει υπάρξει άλλος πρωθυπουργός που να έκανε το λαό να ντρέπεται επειδή εκπροσωπείτο από εκείνον. Δεν υπήρξε! Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο Ανδρέας, ο Μητσοτάκης, ο Σημίτης, ο Κώστας Καραμανλής ακόμα κι ο Γιώργος Παπανδρέου…Είχαν ορκισμένους εχθρούς αλλά δεν ντρεπόμασταν για λογαριασμό τους! Δεν ντρεπόμασταν όταν μας εκπροσωπούσαν στο εξωτερικό, όταν συναντούνταν με άλλους ηγέτες. Ο Τσίπρας όμως κατάφερε το φαινομενικά αδύνατο! Να τον κοιτάμε να συζητά με ξένους και να λέμε –σχεδόν- όλοι: “Ντροπή ρε γαμώτο!”

Γιατί όμως ανεχόμαστε αυτήν την προσβλητική κωμωδία που παίζεται εις βάρος μας; Πώς ανεχόμαστε έναν πρωθυπουργό που ψεύδεται ασυστόλως, που δεν έχει καμιά αξιοπιστία, που κόβει συντάξεις και ταυτόχρονα στέλνει γράμμα εξηγώντας ότι δεν τις έκοψε, που αντί να κλείνεται στο γραφείο του εν μέσω αξιολόγησης και Κυπριακού, παίρνει το αεροπλάνο για την Κούβα για να παραστεί στην κηδεία ενός δικτάτορα;

Πώς γίνεται να ανεχόμαστε την παρέα του, τον προκλητικό Καμμένο, τον απερίγραπτο Πολάκη και τον αξιοδάκρυτο Ζουράρι; Πώς είναι δυνατόν να   δηλώνει ο υφυπουργός Παιδείας ότι δεν πειράζει να μας πάρουν και μερικά νησιά οι Τούρκοι και να μην επεμβαίνει ένας εισαγγελέας; Πώς γίνεται αγαπητοί μου να ανεχόμαστε τον υπουργό Τσιρώνη να δηλώνει ότι “η σημαία που αγοράζουμε από τον Κοκκώνη δεν είναι Εθνικό Σύμβολο”;

Δυστυχώς, η ζημιά που έχει υποστεί ο λαός μας δεν είναι μόνο οικονομική. Έχει και παρελκόμενα… Από τη μία, το εύκολο χρήμα των τελευταίων δεκαετιών, μας μετέτρεψε σε παραδόπιστους καταναλωτές. Από την άλλη, η απώλεια της οικονομικής ευχέρειας κατά τη διάρκεια των τελευταίων ετών, μας μετέτρεψε σε μεμψίμοιρους μετανοούντες. Γίναμε άνευροι και επικίνδυνα ανεκτικοί. Χωρίς πνεύμα και χωρίς πάθος καθόμαστε και κλαίμε τη μοίρα μας παρακολουθώντας τον Τσίπρα, τον Καμμένο και την άεργη παλιοπαρέα να ασελγούν στην Παιδεία, στην Ιστορία, στα Εθνικά σύμβολα, στη χώρα ολόκληρη!

Φταίμε εμείς ή αυτοί; Προφανώς οι λαοί έχουν τους ηγέτες που τους αξίζουν… Είμαστε όμως τόσο κακός λαός για να μας αξίζει ο Τσίπρας;

Λυπούμαι που το παραδέχομαι, αλλά μάλλον είμαστε. Γίναμε οκνηροί και ως εκ τούτου ευκολόπιστοι, κουτοπόνηροι και αγαθοί, εύκολα θύματα για ανερυθρίαστους –ξιπασμένους δημαγωγούς που θα υποσχεθούν τα πάντα για να χωθούν στην υπουργική καρέκλα την οποία αρνούνται να αποχωριστούν, όσο ξεφτίλα κι αν γίνουν.

Κι εδώ ακριβώς εντοπίζεται και η μεγαλύτερη αδυναμία του όνειδους που ονομάζεται Τσίπρας: Επειδή είναι αμόρφωτος δεν γνωρίζει τις αξίες του Αρχαίου Ελληνικού κόσμου.

Πάνω απ’ όλα όμως αγνοεί την αξία της Υστεροφημίας. Γι αυτό και αδιαφορεί γι αυτή. Γι αυτό και επέλεξε να κάνει καριέρα ως καρεκλοκένταυρος και όχι ως ηγέτης!

Ο Διαγόρας ο Ρόδιος ήταν ένας από τους διασημότερους πυγμάχους της αρχαιότητας και γενάρχης ολυμπιονικών. Σε προχωρημένη ηλικία, το 448 π.Χ. ,ήταν παρών στην Ολυμπία όταν οι γιοί του Δαμάγητος και Ακουσίλαος στέφθηκαν Ολυμπιονίκες. Λέγεται ότι αμέσως μετά τη βράβευσή τους, οι γιοί του ανέβασαν τον Διαγόρα στους ώμους τους και τον περιέφεραν θριαμβευτικά στο στάδιο. Τότε ένας από τους θεατές αναφώνησε : Κάτθανε Διαγόρα, ουκ εις Όλυμπον αναβήση !(Πέθανε Διαγόρα, μην περιμένεις να ανέβεις και στον Όλυμπο) και ο Διαγόρας εν μέσω των επευφημιών και πλήρης ευδαιμονίας άφησε την τελευταία του πνοή.

Αυτή η ιστορία καταδεικνύει τη σημασία που έχει η υστεροφημία σε μια κοινωνία που παράγει γνώση, πολιτισμό και σέβεται τις αξίες.

Φαντάζομαι ότι αν ο Τσίπρας γνώριζε την ιστορία τούτη , θα έκανε τα πάντα διαφορετικά…

Καλά Χριστούγεννα και –κυρίως- καλύτερη χρονιά!

Facebook Comments