Όπου πάω κι όπου βρεθώ με πλησιάζουν άνθρωποι, συνήθως μεγαλύτερης ηλικίας, με την αγωνία ζωγραφισμένη στο πρόσωπο τους και με ρωτούν: “Τι λέτε, τι θα γίνει, θα τα καταφέρουμε, θα βγούμε από την κρίση”; Προσπαθώ να τους καθησυχάσω, χωρίς όμως να τους λέω ψέματα, διότι εγώ δεν είμαι πολιτικάντης. Εχω υποχρέωση και καθήκον να λέω την αλήθεια και να ενημερώνω σωστά τους συμπολίτες μου που δοκιμάζονται κι υποφέρουν. Κι η αλήθεια που τους λέω είναι ότι με τις πολιτικές, που εφαρμόζει η κυβέρνηση αυτή δεν μπορεί να υπάρξουν ανάπτυξη, ανάκαμψη, έξοδος από το σημερινό αδιέξοδο.

Τους εξηγώ: “Δείτε τι συζητάμε καθημερινά. Ποιά είναι τα θέματα που μας απασχολούν, παντού στην τηλεόραση, στο ιντερνετ, στις συναντήσεις μας, στα καφέ. Μειώσεις συντάξεων, αυξήσεις φόρων, απειλές της Εφορίας και των Ταμείων ότι αν δεν πληρώσουμε θα μας κατάσχουν τους λογαριασμούς μας, τα σπίτια μας, συνεχείς ανατιμήσεις στα προϊόντα, κλείσιμο επιχειρήσεων, λουκέτα, εκ περιτροπής εργασίας με 100 και 200 ευρώ μηνιαίως, “κόκκινα δάνεια” και καθημερινές οχλήσεις από τις τράπεζες που απειλούν, μετανάστευση των νέων μας, κυρίως πτυχιούχων στο εξωτερικό για να βρουν δουλειά, μετανάστευση των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, που δεν αντέχουν την τρομακτική φορολογική επιβάρυνση και το πογκρόμ, που έχουν εξαπολύσει το κράτος κι η κυβέρνηση εναντίον τους, αύξηση της καταγεγραμμένης ανεργίας στον ΟΑΕΔ, προσλήψεις συριζαίων στο Δημόσιο με μεγάλη αύξηση του μισθολογικού κόστους. Πέστε μου έχετε ακούσει η έχετε διαβάσει στην μακραίωνη ιστορία της ανθρωπότητας να υπήρξε έστω κι ένα κράτος, μια οργανωμένη κοινωνία που να γνώρισε την ανάπτυξη και την ευημερία, επιβάλλοντας φόρους, φόρους πάνω στους φόρους και να κυνήγησε την δημιουργικότητα του ανθρώπου; Επειδή είμαι λάτρης της ιστορίας, σας διαβεβαιώ ποτέ και πουθενά. Γιατί αυτές οι κοινωνίες είναι κοινωνίες κατάρρευσης, αυτοκαταστροφής».

Αυτή είναι μια απλή, λογική αλήθεια, που θα έπρεπε να συμμερίζονται οι πάντες. Δεν χρειάζεται να είσαι μαθηματικός, ιστορικός, οικονομολόγος, πολιτικός για να καταλάβεις το αυταπόδεικτο αυτής της σκέψης. Χρειάζεται απλώς και μόνο να διαθέτεις κοινή λογική. Πολύ φοβάμαι όμως ότι στην σημερινή Ελλάδα της παρακμής (που δυστυχώς δεν είναι μόνο πολιτική κι οικονομική αλλά είναι κυρίως ηθική, αξιακή, πνευματική, παιδείας και πολιτισμού), το λογικό έχει πάψει να είναι λογικό. Το παράλογο επικρατεί. Και γι αυτό πολύς κόσμος αναζητεί απεγνωσμένα «μαγικές λύσεις» που θα μας βγάλουν από το σημερινό αδιέξοδο, χωρίς εμείς να κάνουμε το παραμικρό, χωρίς να μοχθήσουμε, χωρίς να κοπιάσουμε.

Γι αυτό και κάποιοι απελπισμένοι άνθρωποι, που έχουν πάψει να σκέπτονται γενικά, έφτασαν μέχρι του σημείου να ασπαστούν το φαινόμενο Σώρρα και να πιστέψουν ότι θα μπορούσε να υπάρχει ένας άνθρωπος, που διαθέτει 2,8 τρις, περισσότερα από ότι μαζί οι 100 πλουσιότεροι άνθρωποι στον κόσμο, επειδή έχει πουλήσει στις ΗΠΑ την…»διαστημική τεχνολογία του θεού Απόλλωνα». Σε οποιαδήποτε άλλη εποχή, ο κ. Σώρρας θα βρισκόταν στο ψυχιατρείο ή στη φυλακή, ή ακόμα καλύτερα στο ψυχιατρείο της φυλακής. Αλλά στην σημερινή Ελλάδα της παράνοιας και της παρακμής, ο Σώρρας βρίσκει δεκάδες χιλιάδες οπαδούς, που τον πληρώνουν για να τους γλυτώσει από τα χρέη τους κι είναι αποφασισμένοι ακόμα και να τον ψηφίσουν και να τον βάλουν στη Βουλή, με δικό του κόμμα, όταν γίνουν εκλογές. Ενώ άλλοι απελπισμένοι πολίτες αναζητούν την «μαγική» λύση στην επιστροφή στη δραχμή, ωσάν αυτό από μόνο θα αρκούσε να ξαναζήσουμε με αφθονία. Όταν τους λες το αυτονόητο ότι το νόμισμα δεν έχει την μεγαλύτερη σχέση με την ανάπτυξη μιας οικονομίας αλλά αυτό που έχει σημασία είναι η παραγωγικότητα, η ανταγωνιστικότητα, η δημιουργικότητα μιας οικονομίας, αρκούνται να σε κοιτούν με απλανές βλέμμα. Όταν τους λες ότι οι περισσότερες χώρες του κόσμου, από το Πακιστάν και το Μπάγκλα Ντες μέχρι τη Ζιμπάμπουε και τη Βενεζουέλα, έχουν εθνικό νόμισμα αλλά εκεί οι άνθρωποι ζουν σε πλήρη εξαθλίωση, δεν ακούν καν το επιχείρημα.

Αυτή είναι η μεγαλύτερη αγωνία μου σήμερα. Ότι εμείς οι Έλληνες, ή τουλάχιστον ένα μεγάλο μέρος μας, δεν θέλουμε να σκεφτούμε λογικά, δεν θέλουμε να παραδεχτούμε ότι οι λύσεις είναι δύσκολες κι επώδυνες. Κι αναζητούμε σωτήρες και μεσσίες που δυστυχώς δεν υπάρχουν.

Facebook Comments