Διαβάζω κι ακούω πολλούς, φίλους και γνωστούς, ακόμα και δεξιούς, να ισχυρίζονται: “Μα καλά αυτοί οι Συριζαίοι σιγά τι αριστεροί είναι. Στα λόγια μόνο. Στην πράξη ακολουθούν σκληρές πολιτικές λιτότητας”. Συνεχίζω να εντυπωσιάζομαι πόσο η αριστερή ιδεολογία και κουλτούρα που επί δεκαετίες εγκαθιδρύθηκαν στην ελληνική κοινωνία και κατέστησαν κυρίαρχες, έχουν δυστυχώς μπολιάσει τους πάντες. Προφανώς αυτοί που ισχυρίζονται ότι ο Τσίπρας κι οι σύντροφοι δεν είναι αριστεροί, έχουν στο μυαλό τους ότι υπάρχει μια άλλη Αριστερά. Μια αριστερά, κοινωνικά ευαίσθητη, δίκαιη, ανθρώπινη, παραγωγική, δημιουργική, αναπτυξιακή. Κι αναρωτιέμαι που είναι αυτή η Αριστερά; Μάλλον στο μυαλό ορισμένων. Όχι στην πραγματική ζωή, όχι στον πραγματικό κόσμο. Μόνο στο φαντασιακό, παράλληλο σύμπαν, που ψευδώς είχε δημιουργήσει η κυρίαρχη αριστερή κουλτούρα επί δεκαετίες στην Ελλάδα. Ε, λοιπόν ήρθε η ώρα να ακούσετε αυτή την τραγική αλήθεια, μπας και βγείτε από τις ψευδαισθήσεις και τις αυταπάτες σας.

Η αριστερά είναι ο ΣΥΡΙΖΑ κι ο Τσίπρας. Η αριστερά είναι η λιτότητα, οι φόροι, το μεγάλο κράτος, η καταπολέμηση της ανοιχτής κοινωνίας κι οικονομίας, η απέχθεια στην αγορά, στην ιδιωτική πρωτοβουλία, η καταδίωξη κάθε επιχειρηματικής δράσης, η γραφειοκρατία, η ισοπέδωση των πολιτών, η επικράτηση των ημέτερων της κομματικής νομενκλατούρας. Κι η κυβερνώσα αριστερά, (όχι αυτή που υπάρχει στη φαντασία σας), ούτε ανθρωπιστική είναι ούτε πραγματικά “κοινωνικά ευαίσθητη” ούτε κάποιο “ηθικό πλεονέκτημα” έχει. Η κυβερνώσα αριστερά παντού και πάντα είναι αυταρχική έως ολοκληρωτική κι η εξουσία της οδηγεί στην κατάλυση των ελευθεριών του ατόμου, στην υποταγή στο κράτος- κόμμα και στην εξαθλίωση που δεν είναι μόνο οικονομική. 

Αυτό έχει συμβεί όπου κι αν έχει κυβερνήσει η αριστερά, η κομμουνιστική αριστερά, διότι αυτό είναι ο ΣΥΡΙΖΑ,. Από την Σοβιετική Ένωση του Στάλιν μέχρι την Κίνα του Μάο, από την Ρουμανία του Τσαουσέσκου μέχρι την Γιουγκοσλαβία του Τίτο, από την Αλβανία του Χότζα μέχρι την Βόρειο Κορέα της οικογένειας Κιμ, από την Κούβα των αδελφών Κάστρο μέχρι την Βενεζουέλα του Τσάβες και του Μαδούρο, αυτή είναι η αριστερά. Φτώχεια, εξαθλίωση, κατάλυση των ελευθεριών, καταπίεση, υποταγή στο κράτος- κόμμα, που μετατρέπεται σε αφέντη. Δεν υπάρχει ούτε ένα διαφορετικό παράδειγμα. Δεν υπάρχει ούτε μια χώρα όπου επικράτησε η κομμουνιστική αριστερά και να άνθησε η ελευθερία η να ευημέρησε ο λαός. Και προκαλώ όποιον έχει αντίρρηση να μου εισφέρει έστω μια περίπτωση διαφορετική από αυτές που περιγράφω. Δεν υπάρχει

Ο Τσίπρας κι η παρέα του είναι απόγονοι της κομμουνιστικής αριστεράς. Ακόμα κι αν διέκοψαν τις σχέσεις τους με το σταλινικό ΚΚΕ, δεν παύουν να είναι κομμουνιστές. Ας μην ξεχνάμε ότι Φλαμπουράρης, Παππάς, Φίλης, Σκουρλέτης ήταν “Μπανιάδες”. Ακόμα κι ο Δραγασάκης ήταν πριν από 16 χρόνια υποψήφιος γενικός γραμματέας του ΚΚΕ κι είχε χάσει για μόλις τρεις ψήφους από την Αλέκα Παπαρήγα. Όλοι τους διακατέχονται από τα (εκφυλισμένα) οράματα της αριστεράς της Κατοχής. Κι είναι βέβαιο ότι αν η Ελλάδα δεν ανήκε στην Ευρωπαϊκή Ένωση κι αν δεν ελεγχόταν οικονομικά από τους δανειστές, η προσπάθεια τους αυτή θα ήταν πολύ εντονότερη. Όμως και τώρα ακόμα, η προσπάθεια τους να ελέγξουν τη Δικαιοσύνη και την τηλεοπτική, κι όχι μόνο, ενημέρωση, είναι ενδεικτική των προθέσεων τους.

Το ξέρω ότι θα υπάρξουν ακόμα και πολλοί μη αριστεροί, που θα νομίσουν ότι είμαι κάπως υπερβολικός. Βλέπετε τόσες δεκαετίες, που η αριστερά εξιδανικεύτηκε στο μυαλό των Ελλήνων, έχουν αφήσει το αποτύπωμα τους στην συλλογική συνείδηση μας. Αλλά ακόμα το αντέχω. Γιατί φοβάμαι αυτό που έρχεται αν δεν αντιδράσουμε έγκαιρα. Γιατί φοβάμαι ότι εκτός από την οικονομική κατάρρευση, που επέρχεται μετά βεβαιότητας και θα οδηγήσει σε ακόμα περισσότερη φτώχεια τους πολίτες αυτής της χώρας, η καθεστωτική αλλαγή που επιχειρείται είναι ότι πιο επικίνδυνο υπάρχει. Για όλους εμάς, που πιστεύουμε με ζέση στα ιδανικά του ευρωπαϊκού Διαφωτισμού και του φιλελευθερισμού. Που θέλουμε η πατρίδα μας να είναι μια ελεύθερη, σύγχρονη, μεταρρυθμιστική, δημοκρατική, προοδευτική, αναπτυξιακή, δημιουργική Δημοκρατία. Μακριά από κάθε είδους ολοκληρωτισμό, μακριά από το ναζισμό και τον σταλινισμό. 

Facebook Comments