Τα παλιόπαιδα τα ατίθασα, παίζει …Αττική σύνταξη για να μην μπερδεύεστε…. Δεν είναι θέμα ηλικιακό,  δεν μιλάω δηλαδή για νέους,  μιλάω για τους «αιώνιους εφήβους» όπως κάποιοι επαίρονται  ότι είναι,  επιδεικνύοντας προκλητικά την άγουρη ψυχοσύνθεση τους. Το πρόβλημα δεν είναι λοιπόν η ηλικία αλλά η ενηλικίωση, είναι πρόβλημα  ανάληψης ευθύνης των πράξεων και των παραλείψεων, των επιλογών της κάθε μέρας και των επιλογών ζωής…. Ειδικά όταν έχει διεκδικήσει κανείς  με πομφόλυγες και υποσχέσεις, την εμπιστοσύνη των συμπολιτών του, την εντολή να ενεργεί αυτός για λογαριασμό τους.

Η ενηλικίωση γενικά είναι δύσκολη υπόθεση, κυρίως διότι αφαιρεί το προσφιλές σε όλους μας «μπαλάκι» που πετιέται «απέναντι» αν τα πράγματα στραβώσουν. Από παιδιά  είτε κατά πλάτος είτε κατά βάθος, δεν φταίμε εμείς  φταίει το ξυπνητήρι, ο δάσκαλος, ο συμμαθητής, ο φίλος,  ο γείτονας, η μαμά, ο μπαμπάς, η θεία, ο σκύλος, η ουρά του σκύλου κλπ.  Εμείς είμαστε οι αδικημένοι οι παρεξηγημένοι τα θύματα των άλλων και των συγκυριών, Μεγαλώνοντας φταίνε όλοι οι προηγούμενοι, αλλά πλέον προστίθενται βαριά χαρτιά: Το σύστημα ντόπιο και διεθνές, το αυταρχικό κράτος, η κυβέρνηση των άλλων, οι ξένες δυνάμεις, ο ανάλγητος καπιταλισμός, οι αποπάνω, οι πάνω από τους αποπάνω, ο διεθνής Σιωνισμός, η λέσχη Μπίλντεμπεργκ, η CIA, η KGB, η  ΜΙ6 και η Μοσάντ, οι 4 πετρελαϊκές αδελφές, οι μεγάλες Τράπεζες, ο Σόρος, ο Σόϊμπλε, η Τρόϊκα, οι πλούσιοι και η ουρά του σκύλου φυσικά …   

Μπορεί λοιπόν να γεράσει κανείς, ν΄ ασπρίσει και να λέει τα ίδια παραμύθια κάθε φορά που σκάει ένα πρόβλημα που τον αγγίζει άμεσα ή έμμεσα. Οι πολιτικοί κατά κανόνα υιοθετούν αυτά τα απίθανα αφηγήματα για να δικαιολογηθούν. Κατ΄ εξαίρεση όμως τα ζουν κιόλας! Σε αυτή την κυβέρνηση οι εξαιρέσεις είναι ο κανόνας.

Τα παλιόπαιδα τα ατίθασα με εμπειρία  δύο έως …πέντε δεκαετιών χαβαλεδο-αντίστασης και αμπελο-επανάστασης στα μπαράκια και τα ταβερνάκια, ζουν τα ύστερα του κόσμου τους: Κυβερνούν! Αυτοί, όχι οι Σαμαροβενιζέλοι της Πασοκο – Νεοδημοκρατικής   λαίλαπας που 40 χρόνια τώρα ρήμαξαν τον τόπο, Τώρα ο τόπος ρημάζει στα αβρά χεράκια τους κι ο κόσμος τους κοιτάει ενώ πνίγεται, καίγεται, σκοτώνεται, ληστεύεται, χρωστάει τα μαλλιοκέφαλα του, περιμένει στα ράντζα, είναι άνεργος κλπ.

Κι όπως 11εκ μάτια τους κοιτάνε κάτι πρέπει να πουν για όσα γίνονται ενόσω κυβερνούν. Λένε λοιπόν ότι δεν φταίνε…Για τίποτε, σε καμία περίπτωση και για κανένα αρνητικό γεγονός. Άλλωστε δεν μπορεί να φταίνε. Αυτοί ήταν πάντα οι καλοί, οι σωστοί, οι αγνοί, οι ανιδιοτελείς, οι αγωνιστές, τα παλικάρια, οι ιέρειες και οι προφήτες του ιδανικού κόσμου. Με ιερή οργή  λοιπόν αντεπιτίθενται με δημόσιο σαματά και καταγγελίες, σε όσους «τολμούν» να τους κριτικάρουν ακόμη κι όταν το σκηνικό έχει νεκρούς, καταστροφές απόγνωση και πόνο…

Στην πολιτική έντονη δυσανεξία στην κριτική παρουσιάζουν οι αυταρχικοί ηγέτες και τα κακομαθημένα παιδάκια του κομματικού σωλήνα. Οι παρ΄ ημίν αριστεροί είναι σίγουρα στη δεύτερη κατηγορία παρόλο που κάποιοι απ΄ αυτούς φλερτάρουν και με την ιδέα της πρώτης. 

Facebook Comments