Το 2008, στο δημοφιλές τηλεπαιχνίδι γνώσεων “Take it or Leave it” στην Αγγλία, ένα ζευγάρι παικτών έχασαν 23.000 λίρες, όταν στην ερώτηση “Ποιας εθνικότητας ήταν ο Μέγας Αλέξανδρος;” απάντησαν… λάθος. Το ζευγάρι είπε “Έλληνας”. Η παραγωγή της εκπομπής πρόβαλε την “σωστή”, κατά την άποψή της, απάντηση: “Μακεδόνας”! Εμφανίζοντας δίπλα στην εθνικότητα τη σημαία των Σκοπίων!

Δεν ξέρουμε αν η παραγωγή είχε αυτή την άποψη λόγω ελλιπούς ιστορικής γνώσης ή αν αυτή η ερώτηση ήταν «φυτευτή» από κάποια εταιρεία πολιτικής προπαγάνδας από τις πολλές που πληρώνουν σε όλον τον κόσμο εδώ και 27 χρόνια οι Σκοπιανοί. Ξέρουμε όμως ότι δεν υπήρξε καμμία ελληνική αντίδραση. Από την εποχή που ο Τίτο, ως χαϊδεμένο παιδί της Δύσης (καθώς τα είχε σπάσει με τον Στάλιν) μετωνόμασε τη Βαρντάρσκα Μπανόβινα σε Μακεδονία, για μας το θέμα ήταν «ανύπαρκτο». Τέτοια εθελοτυφλία! Αν είχαμε σοβαρή διπλωματία θα έπρεπε να είχε σηκώσει τον κόσμο στο πόδι. Ακόμα και για ένα τηλεπαιχνίδι. Όμως, όπως πάντα, συνεπείς στη διαχρονική μας νωθρότητα, δεν κάναμε απολύτως τίποτε. Αποτέλεσμα: η προπαγάνδα των Σκοπιανών δούλεψε σε πολύ μεγαλύτερη έκταση από αυτή που φανταζόμαστε. Κι αν νομίζετε ότι αυτό ήταν ένα μεμονωμένο περιστατικό, πληκτρολογήστε στο Google Translate τη λέξη Greek και διαβάστε το παράδειγμα που δίνει: «The ancient Macedonians were considered non-Greek but are claimed as co-nationals by the modern Greeks». Δηλαδή: «Οι αρχαίοι Μακεδόνες θεωρούνταν ότι δεν ήταν Έλληνες, αλλά οι σύγχρονοι Έλληνες τούς ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΝ ως ομοεθνείς»! Κι αν πληκτρολογήσετε τη λέξη Macedonian θα ενημερωθείτε ότι Μακεδόνες είναι οι Σκοπιανοί και μόνο: «a native or inhabitant of the Former Yugoslav Republic of Macedonia». Με το φοβερό παράδειγμα – καρφί: «One million people in Greece consider themselves Macedonians».

Αν έπρεπε να γραφτεί ένα βιβλίο για το πώς ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ να είναι η εξωτερική πολιτική ενός κράτους, θα αρκούσε η ιστορία του Σκοπιανού. Συμπυκνώνει τα χαρακτηριστικά που έχουν παγιωθεί στη συμπεριφορά μας εδώ και δεκαετίες, συνθέτοντας τη νέα, παρακμιακή ταυτότητα ενός έθνους σε αποσύνθεση: παντελής έλλειψη σχεδιασμού, ασυνέπεια, αδιαφορία, ανικανότητα, προχειρότητα, βαρεμάρα, ενδοτισμός, μικροκομματική αντίληψη. Κι όλα αυτά σε ένα φόντο γενικευμένης ηττοπάθειας που τη διαδέχονται πολεμικές εξάψεις και τούμπαλιν.

Στο Σκοπιανό, το “ποντίκι που βρυχάται” κατάφερε να οδηγήσει σε άτακτη υποχώρηση τον κραταιό γείτονά του και είναι έτοιμο για τον τελικό θρίαμβο. Και μάλιστα χωρίς το υπερόπλο που ανακάλυψε στην ομώνυμη ταινία ο Πήτερ Σέλλερς. Απλώς και μόνο επειδή ο γείτονάς του ήταν πολύ βαριεστημένος για να αντιδράσει. Κι επειδή τις τύχες του γείτονα διαχειρίζεται ένα πολιτικό προσωπικό που «προγραμμάτιζε» το πολύ μέχρι τις επόμενες εκλογές, μη σου πω μέχρι τις επόμενες δημοσκοπήσεις.

Ίσως, τελικά, οι παραχαράκτες της ιστορίας γείτονές μας να αξίζουν περισσότερο από μας την κληρονομιά του Μεγ. Αλεξάνδρου. Χωρίς να έχουν την παραμικρή σχέση μαζί της, τη διεκδίκησαν με πείσμα και έπεισαν τον κόσμο ότι τη δικαιούνται. Κι εμείς, οι γνήσιοι απόγονοι, το βάλαμε στα πόδια χειρότερα κι από τον Δαρείο μετά τα Γαυγάμηλα.

Το τραγικό είναι ότι ακόμα δεν έχουμε καταλάβει τα στοιχειώδη:

1. Στη διεθνή σκηνή δεν έχει καμμιά σημασία αν έχεις δίκιο. Πρέπει να μπορείς και να το επιβάλεις.

2. Η εξωτερική πολιτική δεν γίνεται για εσωτερική κατανάλωση.

3. Κερδίζεις ένα διεθνές θέμα, αν σχεδιάσεις μια εθνική ΜΑΚΡΟΧΡΟΝΙΑ στρατηγική την οποία πρέπει να υπηρετούν ΟΛΕΣ οι κυβερνήσεις με συνέπεια και προσήλωση.

4. Δεν μπορείς να «ενοχλείς» τους διεθνείς θεσμούς συνεχώς και δυσανάλογα με το ειδικό σου βάρος.

Δεν αναφέρομαι καθόλου στα ιστορικά τεκμήρια που αποδεικνύουν πόσο γελοία είναι η απαίτηση ενός νεότευκτου κράτους – κολάζ που το αποτελούν Αλβανοί, Σέρβοι, Βούλγαροι και Τσιγγάνοι με σλαβική καταγωγή, σλαβική κουλτούρα και σλαβική γλώσσα να θεωρούνται απόγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου και θεματοφύλακες (γιατί όχι;) του ελληνιστικού πολιτισμού. Και δεν αναφέρομαι σ΄αυτά, όχι μόνο γιατί κανένας σοβαρός άνθρωπος στον κόσμο (και στα ίδια τα Σκόπια) δεν τα αμφισβητεί, αλλά γιατί δεν έχουν καμμία διεθνή βαρύτητα αν δεν έχεις κάνει τίποτε για να τα διαδώσεις και να τα επιβάλεις ως αδιαφιλονίκητα δεδομένα στη διεθνή κοινότητα. Μπορεί να μην μας αρέσει, αλλά το ποιας εθνικότητας ήταν ο Μέγας Αλέξανδρος δεν απασχολεί τον μέσο Αμερικανό, Αυστραλό, Ευρωπαίο ή Κινέζο, περισσότερο από όσο απασχολεί εσένα το ποιας εθνικότητας ήταν ο Τζένγκις Χαν. Μολονότι όλοι τον έχουμε μάθει ως Μογγόλο, τον διεκδικεί και η Κίνα καθώς μάλιστα μια επαρχία στα βόρεια σύνορά της ονομάζεται εσωτερική Μογγολία. Συγκριτικά: η αυτοκρατορία του Χαν υπήρξε 6 φορές μεγαλύτερη από αυτή του Μεγ. Αλεξάνδρου (33 εκ. τετρ. χιλιόμετρα  –  5,2 εκ. τετρ. χιλιόμετρα). Και πολύ πιο πρόσφατη.

Δεν αναφέρομαι, επίσης, στα τερατώδη λάθη της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής από την εποχή του Τίτο μέχρι σήμερα διότι κι αυτά μπορούν να συνοψιστούν στην φράση «αυτοί αλώνιζαν κι εμείς σφυρίζαμε αδιάφορα».

Θα αναφερθώ όμως εκτενώς στο παρόν και στο μέλλον: στα λάθη που κάνουμε τώρα, με την ελπίδα ότι ίσως, έστω και τελευταία στιγμή, θα μπορέσουμε να τα αντιληφθούμε και να αλλάξουμε ρότα. Και θα μιλήσω χωρίς φόβο να χαρακτηρισθώ εθνικιστής ή φασίστας (οι μόνιμες ταμπέλες των φασιστερών σε όσους διαφωνούν με την παράνοιά τους) αλλά με πάθος. Πάθος, που οφείλει να διακρίνει κάθε άνθρωπο όταν υπερασπίζεται μια δίκαιη υπόθεση. Γιατί αλλοίμονο αν θεωρήσουμε ότι πάθος δικαιούνται να έχουν μόνο οι ακραίοι…

Πάμε λοιπόν χρησιμοποιώντας την κοινή λογική, αυτό το απαραίτητο αλλά εν ανεπαρκεία αγαθό, να συζητήσουμε τα επιχειρήματα των οπαδών του «έντιμου συμβιβασμού».

Έχει καμμιά σημασία πώς θα ονομάζονται οι Σκοπιανοί; Τι μας πειράζει να λέγονται και Ανω/Νεο/ΒορειοΜακεδόνες;

Φυσικά και μας πειράζει. Πρώτον, διότι αν ηττηθούμε σ΄αυτό το γελοίο θέμα από ένα κρατίδιο της πλάκας, θα καταγραφούμε στα κατάστιχα των διπλωματών όλων των χωρών ως το κράτος – καρπαζοεισπράκτορας που δεν μπορεί να υπερασπιστεί ΤΙΠΟΤΑ. Ήδη άνοιξε η όρεξη των Αλβανών και ανακινούν θέμα Τσαμουριάς, ενώ ξεσάλωσε τον τελευταίο καιρό ο Σουλτάνος εξ Ανατολών που ξερογλείφεται εποφθαλμιώντας τη Θράκη, το μισό Αιγαίο, τις βραχονησίδες, το Καστελόριζο και τις ΑΟΖ. Για να μην αναφερθούμε στη μεγάλη χαίνουσα πληγή του Κυπριακού.

Δεύτερον, διότι κανένας δεν μας εγγυάται ότι η αλυτρωτική προπαγάνδα θα σταματήσει με τον «έντιμο συμβιβασμό». Μάλλον τότε θα ξεκινήσει η δεύτερη φάση της. Διότι αυτή ακριβώς η επινόηση της «μεγάλης Μακεδονίας» με κέντρο τα Σκόπια και… υποδουλωμένες περιοχές στην Ελλάδα και τη Βουλγαρία, μπορεί να ακούγεται κωμική αλλά είναι ο μόνος τρόπος να αποκτήσει εθνική ταυτότητα ένα κατασκευασμένο κράτος. Ο Γκρούεφσκυ για μας είναι ένας πλαστογράφος αλλά για πολλούς Σκοπιανούς είναι αυτός που τους έδωσε εθνική υπόσταση και εθνική υπερηφάνεια. Και οι ομοϊδεάτες του είναι χιλιάδες. Ποιος μας λέει ότι δεν θα ξαναβρεθούν στην εξουσία, ή ότι οι σημερινοί «μετριοπαθείς» δεν θα μεταβληθούν αύριο ή μετά από χρόνια σε άκαμπτους εθνικιστές αφού σιγουρέψουν την παρουσία του όρου Μακεδονία στο όνομά τους και εξασφαλίσουν την αναγνώριση όλων των κρατών του κόσμου με αυτή; Και μάλιστα με τη σύμφωνη γνώμη της Ελλάδας!

Τρίτον, διότι όσο έχουν ανάγκη οι Σκοπιανοί την εθνική συνείδηση άλλο τόσο την έχουμε κι εμείς. Δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να νοιαστούμε για την απογοήτευση που θα νιώσει ένας Σλάβος μαθαίνοντας ότι το παραμύθι με το οποίο τον τάισαν εδώ και 27 ή 70 χρόνια δεν ισχύει, κι όχι για την εθνική ήττα που θα νιώσει ο Έλληνας υποχρεούμενος να αποδεχθεί την πλαστογραφία μιας ιστορίας 2.500 ετών.

Και τέταρτον διότι η ιστορία είναι εισόδημα αν ξέρεις να τη διαχειριστείς. Μπορεί στο σοβιετικό Ελλαδιστάν να αγνοούμε την οικονομική σημασία της και να αφήνουμε το ΠΑΜΕ να κλείνει την Ακρόπολη όποτε θέλει να κάνει επαναστατική γυμναστική, όμως με μια σοβαρή κυβέρνηση, η ιστορία μας και η αξιοποίησή της με σύγχρονα μέσα, θα μπορούσε να φέρει πλούτο στη χώρα, τον οποίο, κυριολεκτικά, οι Σκοπιανοί θα μας κλέψουν. «Ορίστε Καναδοί, Αμερικάνοι, Αυστραλοί, Ευρωπαίοι, Κινέζοι! Οι ίδιοι οι Έλληνες αναγνωρίζουν ότι είμαστε Μακεδόνες! Ελάτε να επισκεφθείτε την πατρίδα του Μεγάλου Αλεξάνδρου.» Και δεν πρόκειται μόνο για τον Τουρισμό, αλλά για όλα τα προϊόντα με ετικέτα Μακεδονίας. Το ότι δεν τα αξιοποιήσαμε μέχρι σήμερα προβάλλοντας ένα από τα πιο δυνατά brand names στον κόσμο, οφείλεται, είπαμε, στη σοβιετική γάγγραινα που μας κατατρώει. Αυτός όμως δεν είναι λόγος για να απαρνηθούμε εις τον αιώνα τον άπαντα το “Made in Macedonia” για χάρη των Σκοπιανών.

Μα, θα μετατρέψουμε το κρατίδιο σε οικονομικό προτεκτοράτο! Ουσιαστικά θα το ενσωματώσουμε! Αντί να τους έχουμε απέναντί μας, θα είναι φίλοι και συνεργάτες!

Δεν υπάρχει πιο ανόητη άποψη. Διότι και τώρα τα Σκόπια είναι οικονομικό προτεκτοράτο της Ελλάδας. Κι όχι μόνο τα Σκόπια. Και η Αλβανία. Ελληνικά λεφτά τις έχτισαν και τις δύο χώρες στα βόρεια σύνορά μας. Καταφέραμε τίποτα; Ο εθνικισμός τους δεν χαμπαριάζει από οικονομικό όφελος. Αν ο άλλος σε αισθάνεται ως υποδουλωτή της… Κάτω Μακεδονίας ή σφετεριστή της Τσαμουριάς θα σε μισεί. Και θα σε μισεί ακόμα περισσότερο αν είσαι επενδυτής, δηλαδή αφεντικό στη χώρα του. Επιπλέον, πόσο σίγουροι είμαστε ότι η χρεοκοπημένη Ελλάδα θα μπορέσει να πατήσει πόδι στην Γκόρνα Ματσεντόνια περισσότερο από την Τουρκία, την Κίνα, τις ΗΠΑ ή το ίδρυμα Σόρος; (Για να μην σχολιάσω ότι τα επιχειρήματα περί οικονομικής κατάκτησης εκπορεύονται από αυτούς που μόνιμα καταγγέλλουν τον οικονομικό ιμπεριαλισμό των μεγάλων δυνάμεων!)

Μα, πρέπει να αισθάνονται Μακεδόνες για να μην αισθάνονται Αλβανοί ή Βούλγαροι. Υπάρχει κίνδυνος διάσπασης του κρατιδίου και δημιουργίας της Μεγάλης Αλβανίας και της Μεγάλης Βουλγαρίας, κι εμείς πρέπει να αποτρέψουμε κάτι τέτοιο!

Το επιχείρημα αυτό θα είχε νόημα αν το συζητούσαμε στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, πριν τους Βαλκανικούς πολέμους, όταν τα σύνορά μας έφταναν μέχρι τη Θεσσαλία και όλα στην Βαλκανική ήταν ρευστά. Τότε, είναι αλήθεια, ότι και η Ελλάδα πριμοδότησε το σενάριο «Μακεδονική Εθνότητα» ως αντίπαλο δέος στον βουλγαρικό μεγαλοϊδεατισμό. Τώρα δεν ισχύει. Δεν υπάρχει καμμία πιθανότητα μεταβολής συνόρων στην Ευρώπη του 21ου αιώνα. Δεν συνέβη ούτε και μετά τον πόλεμο στην πρώην Γιουγκοσλαβία. Αντιθέτως, η Ε.Ε. προωθεί την ιδέα της ειρηνικής συνύπαρξης σε κράτη με αναγνωρίσιμες διαφορετικές εθνότητες. Τα περισσότερα κράτη της Ε.Ε. είναι τέτοιες περιπτώσεις. Όχι μόνο κατοικούνται από πληθυσμούς με διαφορετική εθνική καταγωγή, αλλά υπήρξαν στο παρελθόν πεδία αιματηρών πολέμων μεταξύ των κρατιδίων που τώρα τα συναποτελούν. Θα πρέπει και οι Σκοπιανοί να βρουν τρόπο να λειτουργήσουν ως Σκοπιανοί αλβανικής, βουλγαρικής, τσιγγάνικης ή και ελληνικής καταγωγής –  τέλος. Φυσικά θα τους βοηθήσουμε σ΄αυτό, όχι όμως δωρίζοντάς τους μια πλαστή ταυτότητα. Άλλωστε, μετά από 27 χρόνια έντονης προπαγάνδας έπαψαν οι Αλβανοί των Σκοπίων να νιώθουν Αλβανοί;

Μα, δεσμεύθηκαν να σταματήσουν τον αλυτρωτισμό!

Για ηλίθιους μας περνάν; Θα έπρεπε να το είχαν κάνει ήδη, εδώ και χρόνια! Ουσιαστικά δεσμεύθηκαν να το κάνουν από το 1995. Αλλά έκαναν ακριβώς το αντίθετο. Τους πήγαμε ποτέ στο δικαστήριο της Χάγης καθώς εξευτέλισαν κάθε όρο της ενδιάμεσης συμφωνίας; Μας πήγαν όμως αυτοί! Και το κέρδισαν! Αν ο Ζάεφ θέλει να πείσει ότι είναι μετριοπαθής κι αν, ακόμα περισσότερο, αντιλαμβάνεται το αδιέξοδο, στο οποίο έχει στριμώξει τη χώρα του ο «μεγαλεξανδρισμός» θα έπρεπε χωρίς καν να ζητήσει ανταλλάγματα να ξεκινήσει πρώτος: να αλλάξει το Σύνταγμα, τα ακαδημαϊκά βιβλία, τα σχολικά βιβλία, τους χάρτες, τις ονομασίες, τα αγάλματα. Και αφού το κάνουν αυτό δύο τουλάχιστον σκοπιανές κυβερνήσεις και αφού μεγαλώσει μία τουλάχιστον γενιά Σκοπιανών μαθαίνοντας την πραγματική ιστορία, να έρθει ο τότε πρωθυπουργός των Σκοπίων να κουβεντιάσουμε. Τώρα απλώς μας δουλεύουν ψιλό γαζί. Πόσο δύσκολο είναι δηλαδή, να αλλάξουν ένα όνομα σε έναν δρόμο και μετά να το ξαναλλάξουν;

Μα, ζουν στην περιοχή που επί Μεγ. Αλεξάνδρου ήταν Μακεδονία.

Και λοιπόν; Οι λαοί ονομάζουν τις περιοχές – όχι οι περιοχές τους λαούς. Στην επικράτεια του Μεγ. Αλεξάνδρου ανήκε και το Αφγανιστάν. Να το ονομάσουμε Νέα ή… Ανατολική Ελλάδα; Από πού κι ως πού ένα σλαβικό κράτος ψάχνει, το 2018, να βρει όνομα όχι στην πρόσφατη ή έστω στην παλαιότερη ιστορία του, αλλά στην αρχαία, 2.500 χρόνια πίσω; Ζουν στην περιοχή που προηγουμένως υπήρχε η Γιουγκοσλαβία, η Σερβία, η Οθωμανική Αυτοκρατορία, η Βυζαντινή Αυτοκρατορία, η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Γιατί δεν ονομάζονται Νέα Γιουγκοσλαβία, Νέα Οθωμανία, Νέα Βυζαντία, Νέα Ρωμανία, αλλά κάνουν αυτό το χρονικό άλμα και πηγαίνουν καρφωτοί στη Μακεδονία;

Μα, μιλούν τη δική τους γλώσσα, τα Μακεδονικά!

Μακεδονική γλώσσα δεν υπήρξε ποτέ! Ούτε επί Μεγ. Αλεξάνδρου. Ελληνικά μιλούσαν, Ελληνικά έγραφαν, στα Ελληνικά διάβαζε την Ιλιάδα ο Μεγ. Αλέξανδρος, στα Ελληνικά διδασκόταν από τον Αριστοτέλη. Και τις 300 ασπίδες μετά τη μάχη του Γρανικού δεν τις έστειλε στην Πέλλα, αλλά στην Αθήνα, αναγνωρίζοντάς την ως μητρόπολη του Ελληνισμού. Και δεν έγραψε «Αλέξανδρος ο Μακεδών» αλλά «Αλέξανδρος ο Φιλίππου και οι άλλοι Έλληνες». Το βάφτισμα ενός βουλγαρικού ιδιώματος που μιλιέται στην περιοχή σε «μακεδονική γλώσσα» είναι ακόμα ένα ιστορικό τερατούργημα, που και μόνο γι’ αυτό δεν θα έπρεπε να τους αναγνωρίσουμε στο αιώνα τον άπαντα.

Μα, τους έχουν ήδη αναγνωρίσει 140 κράτη. Σε λίγο θα τους αναγνωρίσουν όλα!

Ακόμα ένα κούφιο επιχείρημα. Αυτό ακριβώς δεν πάμε να κάνουμε τώρα; Πιστεύει κανένας ότι το Γκόρνα ή το Νόβα μπροστά από το Μακεδονία (το οποίο αν προσέξατε, σε όλες τις προτάσεις, γράφεται με κεφαλαία μολονότι στο μέσον της σύνθετης λέξης!) θα έχουν επίσημη ζωή μεγαλύτερη από όσον χρόνο κάνει να στεγνώσει το μελάνι της υπογραφής της συμφωνίας; Θα περιλαμβάνει μήπως η συμφωνία και όρους ως προς τον γραφισμό ή τη γραμματοσειρά του ονόματος; Όσο διάστημα ίσχυε η άλλη βλακώδης ενδιάμεση συμφωνία του 1995 με το προσωρινό όνομα FYROM, οι Σκοπιανοί παντού έγραφαν με μικρά γραμματάκια το «FYR of» και με τεράστια το ΜACEDONIA. Το ίδιο θα κάνουν από δω και μπρος. Και όλος ο κόσμος να τους αναγνωρίσει, εμείς δεν έχουμε το δικαίωμα να διαπράξουμε τέτοια ατιμία σε βάρος των μελλοντικών γενεών. Βεβαίως, αν μείνουμε μόνο στην μη αναγνώριση και μετά πάμε για φραπέ ή για μπλακ τζακ στο καζίνο στη Γευγελή, (ό,τι κάναμε δηλαδή μέχρι τώρα) δεν θα πετύχουμε τίποτε. Γι’ αυτό λέω ότι έστω και την τελευταία στιγμή ίσως μπορούμε να αντιληφθούμε ότι οι διπλωματικές νίκες θέλουν τεράστια και σοβαρή δουλειά ετών ή και δεκαετιών. Κι αν δεν πατήσουμε τώρα την πεπονόφλουδα, η επόμενη κυβέρνηση θα πρέπει να βάλει εθνικό στόχο την επίλυση του Σκοπιανού όχι τώρα, αλλά σε μία δεκαετία. Όταν οι εσωτερικές τους συγκρούσεις θα έχουν οδηγήσει σε κατάρρευση την απάτη της “αρχαιοποίησης” και όταν η Ελλάδα (θέλω να ελπίζω ότι) θα έχει σοβαρούς ηγέτες. Και με ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΗ όλο αυτό το διάστημα να οργώσουμε το σύμπαν με στιβαρή, μεθοδική διπλωματία, με εταιρείες lobbying, με μυστικές υπηρεσίες, με αξιοποίηση του απόδημου Ελληνισμού, με συντονισμένες εκστρατείες προσεταιρισμού των διαμορφωτών της κοινής γνώμης σε κάθε γωνιά του κόσμου, και με άμεση αντίδραση ακόμα και στα λάθη των τηλεπαιχνιδιών ή στα παραδείγματα της Google.

Πάμε όμως και στα πολύ δύσκολα, διότι κάποια λάθη διορθώνονται και κάποια όχι. Το ότι δεν αντιδράσαμε επί 70 χρόνια, έχει κόστος. Δυστυχώς είναι αδύνατον να αποφύγουμε να το πληρώσουμε. Υπάρχει τρόπος να υποχρεώσεις έναν κράτος να αλλάξει το όνομα που διάλεξε, αληθινό ή ψεύτικο; Ναι, μόνο ένας: ο πόλεμος. Αλλιώς, με ΚΑΝΕΝΑΝ δημοκρατικό τρόπο, με κανενός είδους διεθνείς διπλωματικές πιέσεις δεν είναι δυνατόν να απαγορεύσεις σε οποιονδήποτε να νομίζει ότι είναι απόγονος του Μεγάλου Ναπολέοντα, του Μεγάλου Αλεξάνδρου ή του Τζένγκις Χαν. Οι Σκοπιανοί, αν θέλουν, μπορούν να κυκλοφορούν όλοι με πανοπλίες, ασπίδες και μια σάρισα ο καθένας στο χέρι. Πώς θα τους εμποδίσεις; Για να απαλείψουν οικειοθελώς τον όρο «Μακεδονία» ή κάποιο παράγωγό του από την Ντίσνεϋλαντ που έστησαν θα πρέπει να συμφωνήσουν τα 2/3 της Βουλής τους. Δεν υπάρχει τέτοια περίπτωση. Ακόμα και αν μια κυβέρνηση «λογικών» Σκοπιανών το πρότεινε, θα έπεφτε και θα αναλάμβαναν οι εθνικιστές. Από την άλλη, δεν υπάρχει σώφρων Έλληνας πολίτης που να μην βγάζει φλύκταινες στην ιδέα ότι τα Σκόπια θα θεωρούνται πλέον παγκοσμίως, και με τη δική μας υπογραφή, ως η κοιτίδα του Ελληνιστικού Πολιτισμού!

Τι προκύπτει από τον συνδυασμό αυτών των δύο; Ότι λύση erga omnes δεν παίζει! Το ένα όνομα, δηλαδή, έναντι όλων που είναι η βάση των διαπραγματεύσεων από το 1991 δεν έχει καμμία ελπίδα να ισχύσει. Γι’ αυτό άλλωστε κόλλησαν οι διαπραγματεύσεις 27 χρόνια τώρα. (Εκτός αν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, που είναι πρόθυμοι και τη μάνα τους να πουλήσουν για να μην χάσουν την καρέκλα, προχωρήσουν στον άτιμο και ιταμό συμβιβασμό που προετοιμάζουν.)

Τι είναι, λοιπόν, εφικτό; Η διπλή ονομασία! Δηλαδή: εσείς, σκοπιανοί, ονομαστείτε όπως θέλετε, δεν μας αρέσει αλλά δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς, αλλά ολόκληρος ο υπόλοιπος κόσμος, η Ελλάδα και οι διεθνείς οργανισμοί θα σας αποκαλούν με ένα άλλο όνομα που δεν θα σχετίζεται με τη Μακεδονία. Ποιο; Βρείτε το. Νέα Γιουγκοσλαβία, Νότια Σερβία, Νοτιοσλαβία Παιονία ή… Τιτοΐα για να τιμήσετε τον κατασκευαστή σας! Μακεδονία, ούτε για πλάκα. Άλλωστε κι εμείς σ΄αυτή την κατηγορία είμαστε. Μας αποκαλεί κανένας στον κόσμο Έλληνες; Κι ας λέει το διαβατήριό μας «Hellenic Republic». Ο δυτικός κόσμος και οι σλαβικές χώρες, χρησιμοποιούν παράγωγα του λατινικού Graecia και οι υπόλοιποι παράγωγα του Yunan ή και μερικά απίθανα ονόματα, που δεν θυμίζουν τίποτε από τα δύο! Οι Φινλανδοί τη χώρα τους την ονομάζουν SUOMI. Τους αποκαλεί κανένας έτσι; Έχει καμμιά σχέση το «France» με το «Γαλλία»; Το «Deutschland» με το «Γερμανία»; Το « Switzerland» με το «Ελβετία»; Δεκάδες κράτη στην Ευρώπη και στον κόσμο έχουν άλλο όνομα για εσωτερική χρήση και άλλο για εξωτερική. Γιατί να μην έχουν και οι Σκοπιανοί; Έτσι ξεπερνιέται το βάσιμο επιχείρημα των διεθνών κύκλων για την ελευθερία ενός κράτους στον αυτοπροσδιορισμό, ακόμα κι αν είναι ιστορικό ψέμα.

Είναι εύκολος αυτός ο στόχος; Όχι. Αλλά είναι εφικτός. Έχουμε καθήκον απέναντι στην ιστορία, στην εθνική μας αξιοπρέπεια και στις επόμενες γενιές να πείσουμε τον υπόλοιπο κόσμο και τους διεθνείς οργανισμούς για την απάτη και να τους οδηγήσουμε στο να τους αναγνωρίσουν με ένα όνομα που δεν παραχαράσσει την ιστορία.

Ποιος μπορεί να το κάνει αυτό; Σε καμμία περίπτωση, το τσίρκο των χαβαλέδων που «διαπραγματεύονται» (είδαμε πώς) για το μέλλον του έθνους. Όταν μάλιστα η επίσημη θέση του ΣΥΡΙΖΑ ήταν να αναγνωριστούν τα Σκόπια με το όνομα Μακεδονία, σκέτο! Τι να διαπραγματευτείς μετά, όταν έχεις εκ προοιμίου αποδεχθεί 100% τη θέση του αντιπάλου; Πώς να χειριστούν την έννοια του έθνους και τι να καταλάβουν από αυτήν πρώην κνίτες που μεγάλωσαν με το ιδανικό του διεθνισμού και της αδελφοσύνης του παγκόσμιου προλεταριάτου; Αυτοί νοιώθουν πιο κοντά τους τους ταξικούς αδελφούς τους στα Σκόπια από τους «αστούς» της Θεσσαλονίκης. Πώς να μην θεωρήσουν ιδανική τη συγκυρία οι διεθνείς γύπες που έχουν πέσει πάνω από το πτώμα της χώρας και το ξεσκίζουν; Και μόνο λόγω του ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αυτοϋπονομεύτηκε στο Σκοπιανό θα έπρεπε να μην το αγγίξει καν! Μήπως μπορούν να το κάνουν οι εν αναμονή άοσμοι, άγευστοι και άχροες της ΝΔ που ούτε ξέρουν τι τους γίνεται, ούτε κομματική θέση έχουν, ούτε τι υποστηρίζουν μας λένε; Μπορούν να το λύσουν όσοι δεν έκαναν τίποτε 27 χρόνια τώρα και παπαγαλίζουν το προδήλως ανέφικτο για λύση ενιαία, αδιαίρετη, ομοούσιον και αχώριστον; Διότι ενιαία λύση, επαναλαμβάνω, σημαίνει ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ απεμπόληση του ονόματος και παραχώρησή του ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ στα χέρια των Σκοπιανών. Και τελικά πείτε μας τι προτείνετε: γκόρνα, νόβα ή βαρντάρσκα; Δεν είναι και πολλές οι επιλογές, ε;

Ίσως ήρθε η εποχή να καταλάβει ο ψηφοφόρος ότι η ψήφος για χαβαλέ ή έστω η ψήφος διαμαρτυρίας, το «ψηφίζω αυτόν για να φύγει ο άλλος» έχει κόστος. Όχι μόνο οικονομικό αλλά και εθνικό. Και να αναλογιστεί ποιων απόγονοι θα λένε ότι είναι οι μελλοντικές γενιές των Ελλήνων. Έτσι, για να μετρήσουμε το ανάστημά μας και να αντιληφθούμε πόσο νάνοι είμαστε σε σχέση όχι μόνο με τους αρχαίους αλλά και με τους παππούδες μας, που έδωσαν τη ζωή τους στους Βαλκανικούς Πολέμους, για να είναι η Θεσσαλονίκη ελληνική και όχι βουλγάρικη. Υπάρχει έστω και μία πιθανότητα στο …άπειρο μετά από 2500 χρόνια να ερίζουν λαοί για το αν κατάγονται από τον Τσίπρα και να μελετούν τα «Πολιτικά» του Φλαμπουράρη και του Κοτζιά;

Facebook Comments