Θα πάνε ως το τέλος μαζί. Τους πιστεύετε;

Εγώ δεν έχω καμία αντίρρηση να πιστέψω αυτά που είπε χθες ο Πάνος Καμένος βγαίνοντας από το Μέγαρο Μαξίμου. Είπε ότι οι δυο εταίροι θα προχωρήσουν μαζί μέχρι τέλους. Εδώ πάει γάντι η παροιμία ‘’περί ορέξεως, κολοκυθόπιτα’’. Αφού αυτοί οι δυο θέλουν να πάνε ως τις εκλογές σφιχταγκαλιασμένοι, ποιος έχει το δικαίωμα ή την δύναμη να τους εμποδίσει; Και γιατί παρακαλώ; Αφού το ζεύγος επαναβεβαίωνει ότι ο πολιτικός του έρωτας είναι κραταιός, δεν πέφτει λόγος σε κανέναν παρείσακτο.

Βέβαια, όλα αυτά που γράφαμε και λέγαμε τον τελευταίο καιρό περί σχεδίων αποχώρησης των ΑΝΕΛ από τους υπουργικούς θώκους, εμείς οι δημοσιογράφοι δεν τα βγάζαμε απ’ την κοιλιά μας. Όποιον ΣΥΡΙΖΑίο ή ΑΝΕΛίτη κι αν παίρναμε τηλέφωνο, αυτά μας έλεγε. Οι μεν βουλευτές του Πάνου έλεγαν ευθέως πως ‘’αν δεν αντιδράσουμε δυναμικά στο Μακεδονικό, δεν θα βρούμε ούτε την ψήφο μας στην κάλπη’’, οι δε βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ ξεφυσούσαν και κατέληγαν άπαντες με την σημαδιακή φράση: ‘’Θα φύγουν; Αμήν και πότε.’’ Χθες οι δυο αρχηγοί τα άλλαξαν όλα αυτά τα πανθομολογούμενα, για να μην θυμηθώ τους καυγάδες και τα αλληλοκαρφώματα τους στα μέσα ενημέρωσης. No problem.

Τα άλλαξαν όμως πραγματικά ή απλώς αγόρασαν χρόνο από την κοινή γνώμη; Στο κάτω-κάτω, δεν έχει υπάρξει ακόμα συμφωνία για το Μακεδονικό με τον Ζάεφ, όλα ανοικτά είναι, γιατί αυτοί να βιαστούν να προεξοφλήσουν το ημι-διαζύγιο τους σε περίπτωση που θα επιτευχθεί συμφωνία; (Λέω ημι-διαζύγιο, διότι ποτέ κανείς δεν μίλησε για πτώση της κυβέρνησης, αλλά για αποχώρηση των ΑΝΕΛ από την κυβέρνηση.)

Αν όμως παρ’ ελπίδα, οι δυο συμφώνησαν χθες ότι θα πορευτούν μέχρι τέλους ως μέλη της κυβέρνησης ανεξαρτήτως της θετικής ή αρνητικής έκβασης του Μακεδονικού, τότε -να με συμπαθάτε- αλλά ο αναλυτής και ο ποιητής σηκώνουν τα χέρια. Αν ο Τσίπρας φέρει συμφωνία με τα Σκόπια, την ψηφίσει ο Σταύρος και κάποιοι ανεξάρτητοι που φλερτάρουν με τον Αλέξη, την καταψηφίσει ο Πάνος και μετά η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ συνεχίσει όπως είναι δίχως να συμβαίνει τίποτα, τότε το μόνο που μένει είναι να το ρίξουμε στα χαλασμένα ναρκωτικά. Θα ‘χουν σπάσει όλα τα κοντέρ πολιτικής παραδοξότητας, θα κυκλοφορούμε όλοι μας στους δρόμους με τα τριγωνικά καπέλα των τροφίμων των ψυχιατρείων, όπως τους έδειχναν οι παλιές ελληνικές ταινίες.

Θα με ρωτήσετε: ‘’Αποκλείεται;’’  Και θα απαντήσω ευθέως: ‘’Όχι βέβαια.’’