Οι καφετέριες άνοιξαν, αλλά λιγοστοί είναι θαμώνες που κάθονται στα τραπέζια τους. Το ίδιο και τα εστιατόρια ή οι ταβέρνες. Γκαρσόνια με γάντια και μάσκες που περιποιούνται λιγοστούς πελάτες, οι οποίοι κάποιες στιγμές μένουν με την εντύπωση ότι δεν μπήκαν στο μαγαζί για να διασκεδάσουν, αλλά για να εγχειριστούν. Κατά έναν περίεργο τρόπο, όσο είχαμε λυσσάξει να βγούμε έξω όταν η εστίαση ήταν κλειστή, τόσο την αποφεύγουμε μόλις άνοιξε. Είναι φόβος ή μια μεταβατική μουδιασμένη περίοδος που γρήγορα θα περάσει; Εκτός κι αν βρισκόμαστε σε αλλαγή συμπεριφοράς και καταναλωτικού προτύπου που συντελέστηκε βίαια τον καιρό της πανδημίας. Δεν παραλείπω και την παράμετρο να μην υπάρχουν λεφτά, αν και η φτώχεια ποτέ δεν εμπόδισε τον Έλληνα να κάτσει στο καφενείο.

Θα τα δούμε όλα αυτά σε μικρό χρονικό διάστημα και θα βγάλουμε τα συμπεράσματα μας. Το βέβαιο είναι ότι ζούμε σε μια αλλόκοτη περίοδο γεμάτη αντιφατικά συναισθήματα και αμφίσημες παρορμήσεις. Ο φόβος και η πρόσκαιρη ικανοποίηση εναλλάσσονται δέκα φορές την ημέρα εντός μας, αφήνοντας ένα καθημερινό κατακάθι αμηχανίας και δυσθυμίας. Είναι ακριβώς τα συναισθήματα που νιώθει κανείς ότι δεν ξέρει τι του ξημερώνει το αύριο, έστω κι αν ως τώρα έχει κάνει τις πιο σωστές επιλογές δεδομένων των συνθηκών. Προφανώς δεν περάσαμε το σοκ της Ιταλίας ή της Ισπανίας, ούτε ζήσαμε το δράμα της Βραζιλίας ή της Αμερικής, όμως αυτό δεν ανοίγει ούτε το ξενοδοχείο στο οποίο δουλεύει το γκαρσόνι, ούτε θα ανοίξει τις πενιχρές δουλειές της μικροεταιρειούλας που ασχολείται με την παροχή υπηρεσιών.

Ψάχνουμε με ντουφέκι μια ελπιδοφόρα είδηση μέσα σε μια χώρα πολλαπλώς ταλαιπωρημένη και σ’ έναν πλανήτη κλονισμένο συθέμελα. Χαιρόμαστε που είκοσι εννιά σχετικά ασφαλείς χώρες ανοίγουν σε λίγο για να μπορούν να έρχονται οι πολίτες τους, χαιρόμαστε που η Ευρώπη προγραμματίζει να δώσει αυτά τα τριάντα δύο δις ενίσχυση, είμαστε ικανοποιημένοι απ’ αυτούς που κρατάνε το τιμόνι της χώρας (όπως δείχνουν οι έρευνες της κοινής γνώμης), αλλά και πάλι η γενική αίσθηση ικανοποίησης είναι λειψή. Θα μου πείτε «για φαντάσου να είχαμε ζήσει μια εκατόμβη θυμάτων από τον ιό ή να είχαμε ανίκανους στην ηγεσία της χώρας τέτοιες ώρες». Σύμφωνοι, μα και πάλι όλα μοιάζουν να κυλούν πολύ αργά, η έξοδος απ’ όλο αυτό δεν διαφαίνεται μπροστά μας.

Δεν έχω διάθεση να μαυρίσω την ψυχή κανενός, τώρα όμως είναι που συνειδητοποιούμε ότι το γκρέμισμα του κόσμου που ξέραμε έγινε με την μορφή του σοκ, ενώ το ξαναχτίσιμο του θα είναι βασανιστικά αργό. Και μάλιστα, δίχως να γνωρίζουμε την μορφή που θα αποκτήσει αυτός ο καινούριος κόσμος. Το βέβαιο είναι ότι δεν θα ‘ρθει μέσα από μια χαρούμενη έκρηξη δημιουργικότητας όλων, αλλά μέσα από μια σιγανή ανηφορική πορεία που θα αφήσει στο πλάι του δρόμου πολλά θύματα. Ευχή μας είναι να διατηρήσουμε την ψυχραιμία μας, την αλληλεγγύη μας και την θετική μας διάθεση τους επόμενους μήνες. Αλλιώς θα αρχίσουμε πάλι να σφαζόμαστε μεταξύ μας και είναι το μόνο που δεν μας χρειάζεται και δεν θα μας σώσει.

Facebook Comments