Ο μεγαλύτερος φόβος όλων μας που υπηρετούμε στην Υποδιεύθυνση Μέτρων Τάξης και στην Υποδιεύθυνση Αποκατάστασης Τάξης, είναι μήπως και κάποια στιγμή βρεθούμε πρόσωπο με πρόσωπο με οικεία μας πρόσωπα που θα διαμαρτύρονται για τα αιτήματα τους.

Χθες το πρωί λοιπόν συνάδελφοί μας βρέθηκαν μπροστά στους φόβους μας. Κλούβες που παλινδρομούσαν σε ρυθμούς σκληρού ροκ και το αίσθημα αυτοσυντήρησης από τους συναδέλφους μας που έκαναν αυτό που ο καθένας μας θα έκανε. Χρήση του πιο ήπιου μέσου που μας διαθέτει η υπηρεσία και είναι μέρος του εξοπλισμού μας,προκειμένου να αποφύγουμε την σωματική επαφή,που αν δεν το έκαναν τα παιδιά μας,η απώθηση του πλήθους θα πραγματοποιούνταν με την χρήση ασπίδας που πάλι θα μας κατηγορούσαν για βία.

Όπως και να έχει πάλι θα είμασταν απολογούμενοι αφού είμαστε ο εύκολος στόχος.

Στη χθεσινή περίπτωση 3 ήταν οι λύσεις, ή ανοίγουμε και περνάνε ή έχουμε σωματική επαφή ή αυτό που οι συνάδελφοι έπραξαν.

Στην πρώτη περίπτωση θα είμασταν ανίκανοι και ο οποιοσδήποτε θα μπορούσε να περάσει από παντού και στις άλλες δύο περιπτώσεις θα στήνονταν τηλεοπτικά παράθυρα και θα είμασταν οι απάνθρωποι και οι βίαιοι. Κανείς δεν μιλάει για την ιπτάμενη νερομπαριέρα που καταλήγει στους συναδέλφους μας και κανείς δεν αναφερει πως και οι συνταξιούχοι, ελαχιστότατοι ευτυχώς, καταφέρονταν εναντίον μας με μπουκάλια αλλά και λεκτικά.

Γνωρίζουμε πως δεν μας συμπαθεί κανείς. Το μόνο που ζητάμε από την φυσική μας ηγεσία είναι σαφής εντολές αντιμετώπισης ανάλογων φαινομένων και από την πολιτική ηγεσία μας να τηρεί απαρέγκλιτα αυτά που απορρέουν από τα ΠΔ.

Πάλι είμαστε οι κακοί αυτοί που έριξαν χημικά στους πατεράδες τους. Όμως κανείς δεν θα αναφερθεί στην αντίπερα όχθη πως και οι γονείς με τις ενέργειές τους έθεταν σε κίνδυνο την σωματική ακεραιότητα των ίδιων τους των παιδιών. 

Facebook Comments