Ας ξεκινήσουμε από το θεμελιώδες: σε τι χρειάζεται η ταυτότητα; Στο να επιβεβαιώσει μία υπηρεσία ή μία δημόσια αρχή το ότι είσαι εσύ και όχι κάποιος άλλος. Χρειάζεται για να κυκλοφορείς στον δρόμο; Όχι! Για να διαλέγεις ρούχα; Ούτε! Για να κάνεις σεξ; Φυσικά και όχι!

Πρέπει η ταυτότητα να αναγράφει το φύλο; Βεβαίως, διότι νομιμοποιεί όχι μόνο εσένα αλλά και όσους διαχειρίζονται θέματά σου, κρατικούς λειτουργούς ή μη. Παράδειγμα: πας στον γιατρό λόγω υπερπλασίας προστάτη ή – χτύπα ξύλο – καρκίνου προστάτη ή όρχεων. Αλλά η ταυτότητά σου γράφει “γυναίκα”, διότι με τον καινούργιο νόμο δηλώνεις ό,τι αισθάνεσαι. Ο γιατρός ΔΕΝ έχει τη δυνατότητα να σου δώσει θεραπεία. Το νοσοκομείο ΔΕΝ μπορεί να κάνει εισαγωγή. Διότι αν το κάνουν, θα τιμωρηθούν από τους επιθεωρητές δημόσιας διοίκησης. “Έδιναν σε άντρες φάρμακα για εμμηνόπαυση!” ήταν ο τίτλος είδησης προ καιρού που αποκάλυπτε ένα από τα πολλά σκάνδαλα παράνομης συνταγογράφησης στη χώρα, στα οποία εμπλέκονταν γιατροί και φαρμακοποιοί. Τι θα έπρεπε να δώσουν αν επρόκειτο για εμμηνοπαυσιακή γυναίκα που είχε δηλώσει άντρας;

Το ίδιο ισχύει και με τον αθλητισμό. Ένας άνδρας αθλητής με μέτριες επιδόσεις, θα έπαιρνε χρυσό αν αγωνιζόταν στην κατηγορία γυναικών. Γι’ αυτό, στους μεγάλους αγώνες δεν αρκεί ούτε καν η επίδειξη της ταυτότητας. Πρέπει να διαπιστωθεί το φύλο των αθλητριών με εξέταση. Από γιατρούς παλιότερα, με DNA τώρα. Την εποχή του ψυχρού πολέμου η υποψία ότι οι υπεραθλήτριες των ανατολικού μπλοκ με τα απλησίαστα ρεκόρ δεν ήταν γυναίκες ήταν μόνιμη. Μάλιστα για την πρώτη αθλήτρια που υπήρχε υπόνοια ότι ήταν άντρας, πριν αρχίσει να εφαρμόζεται η διαδικασία της εξακρίβωσης, την Πολωνή Στανισλάβα Βαλασίεβιτς, γνωστή και ως Στέλα Γουόλς, (χρυσό στα 100 μ. στους Ολυμπιακούς του 1932 και ασημένιο το 1936) το μυστήριο λύθηκε το… 1980 όταν η Βαλασίεβιτς σκοτώθηκε τυχαία από ένοπλο ληστή σε σούπερ μάρκετ στις ΗΠΑ και ο ιατροδικαστής ανακάλυψε ότι είχε γεννητικά όργανα και χρωμοσώματα και των δύο φύλων, δηλώνοντας πως πρόκειται για σπάνια ερμαφρόδιτη περίπτωση.

Ακούσαμε χθες στις ειδήσεις ότι ανακαλύφθηκε σκελετός σε σακ-βουαγιάζ στο Σούνιο. Το DNA θα αποδείξει το φύλο για να ξεκινήσει η προσπάθεια ταυτοποίησης με περιπτώσεις εξαφανισμένων. Να λοιπόν και μια άλλη μάκαβρια χρησιμότητα της ταυτότητας του φύλου. Αν κάποιος εξαφανιστεί ως άντρας και ανακαλυφθεί ως σκελετός γυναίκας, πώς θα γίνει η ταυτοποίηση;

Αυτά είναι τα μπερδέματα που προκύπτουν από τα χρωμοσώματα. Μπορούν να εμφανιστούν όμως μπερδέματα που υπαγορεύονται από το συμφέρον, από τη στιγμή μάλιστα που ο επίμαχος νόμος σού δίνει τη δυνατότητα να αλλάξεις φύλο με δήλωσή σου μέχρι δύο φορές: α) ήμουν άντρας και δηλώνω ότι είμαι γυναίκα β) το μετάνοιωσα, ξαναδηλώνω ότι είμαι άντρας.

Να πάρουμε την εκδοχή αυτές οι αλλαγές να μην υποκρύπτουν σκοπιμότητα αλλά να οφείλονται στο ότι η μπίλια των ορμονών ενός ανθρώπου δεν έχει κάτσει σε συγκεκριμενο φύλο. Τι θα συμβεί αν ο άντρας που δήλωσε γυναίκα και ξαναδήλωσε άντρας, μετά από κάποια χρόνια ξανααισθανθεί γυναίκα; Γιατί μόνο δύο φορές η αλλαγή φύλου και όχι όσες θέλει; Από την άλλη, αν κάποιος θέλει να χρησιμοποιήσει αυτή τη δυνατότητα για άλλους σκοπούς μπορεί με τον υπό ψήφιση νόμο να το κάνει μια χαρά: δηλώνω γυναίκα, για να πάρω σύνταξη νωρίτερα, για να γλυτώσω τον στρατό, για να ενταχθώ σε πρόγραμμα γυναικείας επιχειρηματικότητας και πάει λέγοντας. Κι αφού πετύχω τον στόχο μου ξαναγίνομαι άντρας. (Ευτυχώς που δεν ισχύει πια η σύνταξη με 15ετία σε μητέρες ανηλίκου! Θα είχαμε κύμα αλλαγών φύλου!) Να το τραβήξω και λίγο ακόμα: μια μουσουλμάνα της Θράκης που λόγω σαρίας κληρονομεί το μισό μερίδιο περιουσίας σε σχέση με τον αδελφό της, γιατί να μην δηλώσει άντρας για να το αυξήσει; Σκέψου τι έχει να συμβεί αν κάποια πρώην γυναίκα θελήσει να γίνει παπάς, ή αν μια φιλόδοξη δημοσιογράφος δηλώσει (και ντυθεί) άντρας για να κάνει ένα ρεπορτάζ για το Άγιον Όρος (για την ομοφυλοφιλία των μοναχών ας πούμε – εκεί να δεις υλικό!)

Απορώ πώς κανένας από αυτούς που φτιάχνουν νόμους δεν τα σκέφτηκε όλα αυτά. Απορώ επίσης πώς κανένας από όσους αγωνίζονται για τα δικαιώματα της λεγόμενης ΛΟΑΤΚΙ (LGBTQI) κοινότητας δεν σκέφτηκε την καραμπινάτη αντίφαση ανάμεσα στο να υποστηρίζεις ότι η φύση δημιουργεί ανθρώπους που δεν είναι ούτε άντρες ούτε γυναίκες, και ταυτόχρονα να θες, σώνει και καλά, σ΄αυτούς τους ανθρώπους να κρεμάσεις την ταμπέλα ενός από τα δύο φύλα.

Εγώ, που υποστηρίζω το δικαίωμα κάθε ανθρώπου να ζει με τον τρόπο που θέλει, σε όλα τα επίπεδα, αν ήμουν μέλος της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, θα έλεγα τα εξής:

Ακούστε όλοι εσείς που έτυχε να γεννηθείτε με αποσαφηνισμένο το φύλο σας. Υπάρχουμε κι εμείς που δεν έτυχε. Δεν το διαλέξαμε, όπως δεν διαλέξατε κάποιοι από σας να είστε 2,20 και να σκύβετε στο ασανσέρ ή 1,50 και να μην φτάνετε το πάνω ράφι. Έτσι γεννηθήκαμε. Κι όπως φαίνεται, αυτό είναι μια αρχαία συνήθεια της φύσης, από την εποχή του μυθικού Ερμαφρόδιτου. Καταλαβαίνετε πόση δουλειά δίνει αυτό για διεκπεραίωση στα εσώψυχά μας. Μη μάς προσθέτετε το καψόνι της γραφειοκρατίας και το αδιέξοδο της απόρριψης. Και προσπαθήστε να καταλάβετε ότι το να μην είσαι οπωσδήποτε ένα από τα δύο, είτε άντρας είτε γυναίκα, δεν δημιουργεί κανένα πρόβλημα στους άλλους. Βρίσκεις τις παρέες σου, βρίσκεις και τα ταίρια σου. Αυτό που δεν χρειάζεται να βρίσκεις είναι η προκατάληψη και ο ρατσισμός των υπόλοιπων. Κάποιος ΛΟΑΤΚΙ είναι εξ ίσου αποδοτικός, εξ ίσου δημιουργικός στη δουλειά του με τον μη ΛΟΑΤΚΙ. Ή μπορεί και να μην είναι, αλλά όχι λόγω των ιδιαιτεροτήτων του φύλου του. Ό,τι ανθρώπους συναντάς σε ένα γενικό κοινό, τους συναντάς και στους ΛΟΑΤΚΙ. Κι αν δεν είχαν περάσει δια πυρός και σιδήρου από μικροί, ώστε να είναι γενικά κουμπωμένοι και αμυντικοί, θα είχαν πολλά ενδιαφέροντα να σου πουν βιώνοντας την ψυχοσύνθεση και των δύο φύλων. Γι΄αυτό, το μόνο που ζητάμε από σας τους «αποσαφηνισμένους» είναι να μας αντιμετωπίζετε σαν έναν συνάνθρωπό σας που μπορεί να έχει διαφορετικό χρώμα ματιών από σας ή διαφορετικό ύψος. Η διαφορά στον αυτοπροσδιορισμό του φύλου να είναι της «ίδιας τάξης». Σε ενοχλεί ένας γαλανομάτης, αν είσαι μελαχροινός; Γιατί να σε ενοχλεί ένας ΛΟΑΤΚΙ αν είσαι τυπικός άντρας ή γυναίκα;

Κι αν η «Δημιουργία, ξανά!» ήταν κυβέρνηση θα έκανε το εξής απλό:

Θα προσέθετε, για όσους το επιθυμούν, στην ταυτότητα, στην αναγραφή του φύλου, το γράμμα Δ: Άρρεν-Δ ή Θήλυ-Δ. Η πρώτη ένδειξη θα αφορούσε τα ανατομικά χαρακτηριστικά και η δεύτερη την ιδιότητα του διεμφυλικού ή του διαφυλικού. Η πρώτη θα δηλωνόταν από τον μαιευτήρα τη στιγμή της γέννησης και η δεύτερη από τον ενδιαφερόμενο από την ηλικία των 15 και μετά. Ταυτόχρονα θα ενέτασσε στις προνοιακές παροχές τη δυνατότητα ώστε παιδιά που έχουν επισημανθεί με διαφυλικότητα μετά την ηλικία των 12, να πάρουν ειδική ψυχοκοινωνική αγωγή, που θα βοηθήσει στην ένταξή τους σε μια κοινωνία που δυστυχώς πολύ απέχει από το να είναι ανεκτική και ανοιχτόμυαλη. Θα ενέτασσε επίσης στα μαθήματα σεξουαλικής αγωγής στο σχολείο και σχετικό κύκλο ώστε οι μαθητές να ενημερώνονται για τις πιθανές διαφορές ανάμεσα στο βιολογικό και στο κοινωνικό φύλο, για τα ανθρώπινα δικαιώματα ανεξάρτητα από το φύλο και για τον σεξουαλικό προσανατολισμό πέρα από στερεότυπα και προκαταλήψεις. Ταυτόχρονα θα προσπαθούσε να εξηγήσει στους συντηρητικούς νοικοκυραίους ότι η κατανόηση του κόσμου και της φύσης (με τα όποια “καπρίτσια” της) και η ανεκτικότητα ως αξία του πολιτισμού μας δεν συνιστά προτροπή για την Α ή Β σεξουαλική συμπεριφορά. Θέλουμε η κοινωνία μας να αποτελείται από ανθρώπους απελευθερωμένους, συμφιλιωμένους με τις ροπές τους και το σώμα τους, ευτυχισμένους με τις επιλογές τους. Αλλά και ανεκτικούς με τις επιλογές των άλλων. Αυτό είναι θετικό για όλους, διότι απελευθερώνει δημιουργική δύναμη στον καθένα που συμβάλλει στο γενικό καλό.

Δεν είναι εύκολος ο στόχος. Αλλά μόνο με αυτή τη διαδικασία μπορείς να πας ένα βήμα παρακάτω. Καλλιεργώντας και μορφώνοντας. Με νόμους που ευτελίζουν και την έννοια των νομιμοποιητικών εγγράφων και την έννοια του βιολογικού φύλου, αλλά υπονομεύουν και τη σοβαρότητα της έννοιας του κοινωνικού φύλου, απλώς υποκαθιστάς την μία προκατάληψη με μία άλλη. Αναμενόμενο από ανόητους που νομίζουν ότι όλα γίνονται με έναν νόμο κι ένα άρθρο. Τραγικό μπλέξιμο, που στην πορεία θα αποδειχθεί και κωμικό, όταν προκύψουν περιπτώσεις σας κι αυτές που ανέφερα στην αρχή αυτού του κειμένου. Αλλά τέτοια, ανόητη, κωμική και τραγική ταυτόχρονα, δεν είναι όλη η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ;

Facebook Comments