Μέρες που δεν γιορτάζουμε

Από ποιους καθιερώθηκε ως γιορτή η απεργία των εργαζομένων την Πρωτομαγιά του 1886 στο Σικάγο; Από την αστική δημοκρατία, η οποία έχει την ικανότητα να εξελίσσσεται και να προσφέρει καλύτερες συνθήκες εργασίας και ζωής σε όλα τα μέλη της.

Δυσανάλογα μεν (είναι μεγάλη κουβέντα αυτή), αλλά τις προσφέρει. Θα μπορούσαμε να γιορτάζουμε κι άλλες μέρες ή τουλάχιστον να τις μνημονεύουμε, αν την ίδια ικανότητα εξέλιξης είχε και ο “υπαρκτός” σοσιαλισμός. Καλό είναι να θυμηθούμε μερικές:

23 Φεβρουαρίου (ή προτιμάτε… Φλεβάρη;) 1921. Οι εργάτες της Πετρούπολης απεργούν για καλύτερο μισθό και κατάργηση των αστυνομικών περιορισμών της κυκλοφορίας. Ο Λένιν στέλνει τον στρατό να καταστείλει την απεργία και φυλακίζει τους πρωτεργάτες.

7 Μαρτίου του 1921. Οι ναύτες της Κρονστάνδης (πρωτεργάτες της Οκτωβριανής Επανάστασης του 1917), εξεγέρθηκαν ζητώντας ελευθερίες και εργατικά δικαιώματα. Λένιν και Τρίτσκι στέλνουν τον Κόκκινο Στρατό. Μεγάλος αριθμός από τους εξεγερμένους ναύτες εκτελείται επί τόπου ή μεταφέρεται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης στη Σιβηρία.

17 Ιουλίου 1953, Ανατολική Γερμανία. Ζητείται από τους εργάτες αύξηση κατά 10% της παραγωγικότητας τους χωρίς επιπλέον αμοιβή. Οι εργάτες εξεγείρονται. Το καθεστώς καταστέλλει την εξέγερση με αδιευκρίνιστο αριθμό νεκρών, συλλαμβάνει 1400 και καταδικάζει 21 από αυτούς σε θάνατο.

1 Ιανουαρίου 1978. Χιλιάδες ανθρακωρύχοι απεργούν στην ΕΣΣΔ, με “μπροστάρηδες” 200 συνδικαλιστές υπό τον Βλαντιμίρ Κλεμπάνοφ. Ζητούν ελευθερίες και καλύτερες συνθήκες εργασίας. Χαρακτηρίζονται από “ιατρικές επιτροπές” ως ψυχασθενείς και κλείνονται σε ψυχιατρεία για το υπόλοιπο της ζωής τους.

4 Ιουνίου 1989. Χιλιάδες Κινέζοι φοιτητές διαδηλώνουν στην πλατεία Τιεν Αν Μεν, για καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και βελτίωση του βιοτικού τους επιπέδου. Τα τανκς καταπνίγουν τη διαμαρτυρία. 2400 νεκροί και χιλιάδες τραυματίες και συλληφθέντες.

Θα μπορούσαμε επίσης να γιορτάζουμε τη μνήμη των εκατομμυρίων εργατών που πέθαναν στα καταναγκαστικά έργα της Σιβηρίας, τα 7.000.000 νεκρών της βίαιης κολεκτιβοποίησης το 1931 στην Ουκρανία, ή τα 45.000.000 νεκρών από την πείνα και τις σφαίρες των ερυθροφρουρών όταν ο Μάο έκανε το «Μεγάλο άλμα προς τα μπρος » ή τα 1.700.000 Καμποτζιανών που εκτελέστηκαν ή πέθαναν από την πείνα και τα βασανιστήρια την τετραετία 1975-1979 του “κομμουνιστικού παραδείσου” των Ερυθρών Χμέρ…

Τι θα έλεγαν οι “σύντροφοι” αν η κυβέρνηση εξέδιδε ένα διάταγμα, όπως ο Στάλιν στις 26/06/1940 με το οποίο οδηγούσε σε καταναγκαστικά έργα οποιονδήποτε εργαζόμενο καθυστερούσε για 20 λεπτά στην εργασία του και έβαζε πλαφόν στους γιατρούς που χορηγούσαν αναρρωτικές άδειες;

Τι θα έλεγαν αν η Εργατική Νομοθεσία μας ήταν αυτή των Σοβιέτ η οποία απαγόρευε τις απεργίες διότι “είναι οικονομικά και κοινωνικά άχρηστες”, καθώς οι εργαζόμενοι στον σοσιαλισμό είναι ταυτόχρονα και αφεντικά, άρα “δουλεύουν για τον εαυτό τους!”;

Πολλά θα μπορούσαμε να γιορτάζουμε και να συζητάμε μαθαίνοντας από τα λάθη του 20 αιώνα. Γιατί ο προηγούμενος αιώνας ήταν ο αιώνας των καλών προθέσεων και των φρικιαστικών πρακτικών. Όμως ήταν και ο αιώνας στον οποίο έγιναν άλματα στην αναγνώριση των δικαιωμάτων  των εργατών, στη εξομάλυνση των κοινωνικών ανισοτήτων, στη χειραφέτηση των γυναικών, στην προστασία των μειονοτήτων. Κι αυτά τα έκανε η αστική δημοκρατία, όχι ο κομμουνισμός. Με τα λάθη, τις αστοχίες και τις αντιφάσεις της. Αλλά τα έκανε.

Θα μελετήσουμε ποτέ τα συστήματα του πιο ταραχώδους αιώνα στην ανθρώπινη ιστορία με νηφαλιότητα και κριτική ματιά; Αργήσαμε, αλλά πάντα υπάρχει καιρός. Η ιστορία διδάσκει. Η προπαγάνδα, ποτέ.