H Μακεδονία είναι ελληνική, η αλληλεγγύη πολύ σπάνια

Για το συλλαλητήριο και για τη Μακεδονία δεν χρήζει κάτι καινούριο να ειπωθεί.  Η Μακεδονία ασφαλώς είναι ελληνική.

Αναπτύσσοντας ο καθένας τα επιχειρήματα του, τόσο οι πιο φρόνιμοι αλλά και οι  πιο αντιδραστικοί φαίνονται να έχουν τα δίκια τους.

Αφενός μεν καλό είναι αφού είναι Ελληνική να  διατρανώνουμε την αγάπη μας και τη περηφάνια μας, αφετέρου όμως, αφού είναι ελληνική, για πιο λόγο να φοβόμαστε, αν υποθέσουμε ότι υφέρπει φόβος.

Αυτή όμως η κλασική ελληνική αμφιγνωμια καταλήγει πάντα στο γνωστό ανάλυσις παράλυσις, όπου το ρόλο παίρνουν πάντα ένας Δυσάριος και ενας Αντιδυσαριος, και καταλήγουμε να χάνουμε το νόημα.

Για ποιο λόγο να κάνουμε τόση φασαρία κάθε φορά που ανακύπτει ένα τέτοιο ζήτημα.

Η απάντηση είναι απλή :

Για να για να διαπιστώσουμε, να τεστάρουμε εάν υπάρχει κάποιου είδους αλληλεγγύη μεταξύ των ελλήνων και πόση είναι αυτή. Όπερ είναι και το νούμερο ένα πρόβλημα μας ως κράτους και λαού: Η έλλειψη συνοχής στην περίπτωση που τα πράγματα πάνε στραβά.

Με άλλα λόγια δεν είναι ότι φοβόμαστε τόσο τα Σκόπια ούτε κάτι που αφορά την ταυτότητά μας. (Βέβαια πίσω απ τα Σκόπια υπάρχουν συμφέροντα μεγάλων δυνάμεων, υπάρχουν διεκδικήσεις, υπάρχει η Τουρκία, υπάρχουν πολλά).

Φοβόμαστε όμως : αν στραβώσει κάτι αύριο μεθαύριο πχ  στη Μακεδονία, τη Θράκη η σε κάποιο νησί του Αιγαίου θα σπεύσουν οι υπόλοιποι παλαιοελλαδίτες,  πρωτευουσιάνοι, κλπ  για να βοηθήσουν ή θα αδιαφορήσουν και θ αρχίσουμε τα «η Κύπρος είναι μακραν»,  «να βγάλουμε τα λεφτά μας έξω γιατί σπουδάζουν τα παιδιά» κλπ;

Αυτόν τον αταβιστικό φόβο σε μεγάλο βαθμό εκφράζουν οι συγκρούσεις μας για εθνικά θέματα αλλά και για αλλά κοινωνικά θεματα.

Τώρα, μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι αυτά τα πράγματα είναι απίθανα, δεν υπάρχει περίπτωση να συμβούν, εξυπακούεται,  είμαστε ισχυρό κράτος και λοιπά και λοιπά.

Πλην όμως τα ίδια ακούγαμε και πριν χρόνια όταν κάναμε λαμπερούς ολυμπιακούς αγώνες, παίζαμε χρηματιστήριο και όλοι οι κρατούντες μας διαβεβαίωναν οτι είμαστε μια ισχυρή Ελλάδα πάρα τις «γραφικές» φωνές που τολμούσαν να μιλήσουν για τους κινδύνους επερχομένης χρεοκοπίας.

Σε εκείνη τη συγκυρία δεν τολμούσε να αμφισβητήσει κανείς ότι πχ οι ευρωπαίοι δεν θα έδειχναν κάποιο είδος αλληλεγγύης και ανθρωπιάς σε τυχόν μελλοντικά οικονομικά/γεωπολιτικά προβλήματα της Ελλάδος. 20 χρονιά μας είχαν στα πούπουλα άλλωστε.

Δεν μπορούσε κανείς να αμφισβητήσει ότι ένας τόσο ενωμένος στην ευμάρεια και στα γλέντια λαός θα μπορούσε να διασπαστεί σε φατρίες που θα μάχονταν και θα κατηγορούσαν μια την άλλη πχ «φοροφυγάδες» ελεύθεροι επαγγελματίες vs «διεφθαρμένων» και αχρείαστων δημοσίων υπαλλήλων και τουμπαλιν κλπ .

Δεν θα μπορούσε να φανταστεί κανείς τότε ότι η ελληνική δικαιοσύνη θα άφηνε απροστάτευτα  σε μια λαίλαπα φόρων  τόσο τα κατώτερα εισοδήματα χωρίς να τους εξασφαλίζει ένα αφορολόγητο όριο εισοδηματικής αξιοπρέπειας ρουφώντας όλα τα ισχνά εισοδήματα τους όσο και τη μεσαία τάξη που καταβάλλει κι αυτή μέχρι και πάνω απ το μισό ετήσιο εισόδημα της.

Όμως αυτά συνέβησαν τελικά.

Δεν θα μάθουμε λοιπόν αν οι διαδηλώσεις ή οι διαφωνίες για το πως θα διαχειριστούμε τα εθνικά μας θέματα είναι υπερβολικές / ακραίες παρά αν πχ οι σκοπιανοί η άλλοι αποφασίσουν να ονομάσουν τα Σκόπια Εκάλη και την δημοκρατία τους δημοκρατία της Κηφισιάς και προτάξουν αντίστοιχες διεκδικήσεις.

Τέτοια ζητήματα πάντα μας φέρνουν αντιμέτωπους με ένα θεμελιακό υπαρξιακό φόβο των ελλήνων : την ομόνοια τους και την αλληλεγγύη μεταξύ τους  σε περίπτωση σοβαρού κινδύνου.

Ο φόβος αυτός έχει αρκετά ιστορικά ερείσματα, αρκετά γνωστά. Ποσό μάλλον σήμερα με την 8ετη κρίση που τραυμάτισε την Ελλάδα. Οικονομικά, πληθυσμιακά και ψυχολογικά. Μη ξεχνάμε ότι χάσαμε 500.000 νέους στο εξωτερικό σε μια εποχή που η μέση ηλικία στην Ελλάδα είναι τα 40+ (ενώ στις γειτονικές μας χώρες πολύ μικρότερη) και η υπογεννητικότητα μαζι με τη φτώχεια δημιουργούν εκρηκτικό κοκτέιλ.

Έχει ενδιαφέρον ότι σχεδόν όλες οι πολίτικες – κοινωνικές τάσεις στην Ελλάδα έχουν βρεθεί στη θέση του αβοήθητου η του ριγμένου από την «πολιτεία», αλλά όταν βρεθούν σε θέση ισχύος τα ξεχνάνε.

Το αν μια θέση βαπτίζεται συντηρητική η προοδευτική σήμερα η παλιότερα ονομαζόταν βασιλική ή κάτι άλλο είναι εντελώς αδιάφορο και απλώς διαιωνίζει αυτή μας την αμφιθυμία και μεταξύ μας χρονίζουσα δυσπιστία.

Η  αλήθεια είναι ότι στα σημαντικά ζητήματα για τη χώρα μας η λαϊκή βούληση πήγαινε περίπατο. Αυτό γινόταν πάντα και όχι μονο σ εμάς αλλά και εν εσπερία : «Το χάσμα μεταξύ της συντριπτικής πλειοψηφίας της χώρας από τη μια πλευρά και από την άλλη πλευρά μιας μικροσκοπικής μειονότητας, με σχεδόν μονοπώλιο στα κανάλια επικοινωνίας»

Στο παρελθόν όμως τυχόν  τέτοιες υποχωρήσεις συχνά εξασφάλιζαν  μια οικονομική και  γεωπολιτική ασφάλεια για τη χώρα μας, το όποιο δεν το έλεγες και λίγο. Σήμερα όμως δεν υπάρχει τέτοια αίσθηση.

Συχνό πρόβλημα των ελλήνων «συντηρητικών» (δεξιών) είναι οτι δεν θέλουν να πληρώνουν για την πατρίδα τους και των ελλήνων «προοδευτικών» (αριστερών) οτι δεν πιστεύουν καν οτι αυτή υπάρχει. Κοινή κατάληξη η υποταγή σε άλλους  που κάνουν και τα δυο.