Στον απόηχο της δυσπιστίας

Δεν υπάρχει αμφιβολία πως η ομιλία του Νίκου Κοτζιά, ήταν μακράν η πιο εντυπωσιακή επικοινωνιακά απ όλες όσες παρακολουθήσαμε στο πλαίσιο της Πρότασης Δυσπιστίας που κατέθεσε η Νέα Δημοκρατία το προηγούμενο τριήμερο. Το πλεονέκτημα του τελευταίου ομιλητή πριν τον ομόσταβλό του Πρωθυπουργό, του έδωσε την ευκαιρία να εκμεταλλευθεί τα επικοινωνιακά λάθη και τις παραλείψεις της αντιπολίτευσης, ανάμεσα σ’ αυτές και το επιχείρημα της διαπραγματευτικής ευκαιρίας που σχεδόν κανένας ομιλητής της αντιπολίτευσης δεν ανέφερε με τη δέουσα έμφαση.

Πρακτικά ο Υπουργός Εξωτερικών απέκρυψε το γεγονός ότι για πρώτη φορά στα χρονικά ξεκίνησε μια διαπραγμάτευση με πρωτοβουλία της ΠΓΔΜ. Δεν υπάρχουν κάθε μέρα ίδιες διαπραγματευτικές ευκαιρίες και δεν μπορεί να υπάρχει σύγκριση ανάμεσα σε μια ευκαιρία-λαχείο που δίνεται σήμερα από μία πιο συζητήσιμη κυβέρνηση Ζάεφ, που αναζητά διακαώς λύση βλέποντας τις δυσκολίες και την επιτακτική ανάγκη για ένταξη σε ΕΕ και ΝΑΤΟ, με τις προσπάθειες προηγούμενων ετών που έβρισκαν διαπραγματευτικό τοίχο απέναντι σε σκληροπυρηνικές κυβερνήσεις της ΠΓΔΜ και που στην τελική, είτε από αδυναμία εύρεσης λύσης, ή ακόμα κι από αδράνεια, τελικά απαλλάσσονται από το βάρος μιας κακής συμφωνίας. Ο Κοτζιάς θα μπορούσε να είχε πετύχει πολλά περισσότερα στη συγκεκριμένη χρονική συγκυρία, αλλά είτε δεν ήθελε, είτε δέχθηκε πιέσεις, είτε απλώς δεν ήταν αρκετά ικανός.

Το μεγάλο ατόπημα Κοτζιά

Το σημαντικότερο όμως, υπέπεσε σε ένα πολύ μεγάλο ατόπημα. Για να χτυπήσει τους πολιτικούς του αντιπάλους έφτασε στο σημείο να αποχαρακτηρίσει έγγραφα, γεγονός που αφενός δημιουργεί “προηγούμενο” που καταργεί κάθε έννοια χαρακτηρισμένου εγγράφου, αφετέρου θα επιτρέπει σε κάθε νέα κυβέρνηση να μπορεί να ξεφτιλίζει τις προηγούμενες, χωρίς το ίδιο όπλο να είναι διαθέσιμο και στην αντιπολίτευση. Κι αυτό, είναι βέβαιο πως θα το βρει μπροστά του ο ΣΥΡΙΖΑ σε επόμενη Βουλή όπου θα είναι αντιπολίτευση.

Κατά τ άλλα, φαίνεται πως η πρόταση δυσπιστίας ήταν μονόδρομος, ακόμα και αν η ΝΔ γνώριζε ότι θα καταψηφισθεί. Οι λόγοι; Ήταν μια καλή ευκαιρία συζήτησης επί της συμφωνίας προς ενημέρωση όλων μας, πριν μεταβεί ο Πρωθυπουργός στις Πρέσπες για τις υπογραφές. Η ΝΔ απογειώθηκε δημοσκοπικά, γεγονός που ήδη φάνηκε στην τελευταία δημοσκόπηση της Marc και οι ΑΝΕΛ ξεφτιλίστηκαν παντελώς. Όσο για τον ΣΥΡΙΖΑ, φαίνεται ελαφρώς αποδυναμωμένος, όχι όμως τόσο όσο θα περίμενε κανείς βλέποντας το ποσοστό των πολιτών που ήταν απέναντι στη συμφωνία.

Θα μπορούσαμε να είχαμε ακόμα καλύτερα επικοινωνιακά αποτελέσματα αν αφενός το κείμενο της πρότασης δυσπιστίας ήταν επικεντρωμένο με απόλυτη σαφήνεια μόνο στη συμφωνία και αφετέρου, αν υπήρχε ενιαία στρατηγική στις ομιλίες της αντιπολίτευσης με έμφαση σε 6-7 συντονισμένα επιχειρήματα, μεταξύ αυτών και το προαναφερθέν επιχείρημα για τις διαπραγματευτικές ευκαιρίες. Επί 3 ημέρες ακούγαμε άλλον να διαφωνεί λίγο, άλλον να διαφωνεί σε όλα και κάποιον άλλο να λέει τον πόνο του ανακατεύοντας τα θέματα και όποιον πάρει ο χάρος. Μια βαρετή και ασυμμάζευτη σούπα που έδινε συνεχώς πάσες για να φεύγει η μπάλα στην εξέδρα. Κλασική συνήθεια των στελεχών της ΝΔ που συχνά βάζουν αυτογκόλ μ’αυτόν τον τρόπο.

Σε ότι αφορά τις ομιλίες, ο Κυριάκος Μητσοτάκης, αν και ξεκίνησε πολύ εντυπωσιακά δημιουργώντας την προσδοκία του συνεχούς σφυροκοπήματος και της παντελούς αποδόμησης του Καμμένου, τελικά στη συνέχεια απεδείχθη χλιαρός, όχι κακός, αλλά σίγουρα χειρότερος σε εντυπώσεις απτον Νίκο Κοτζιά και τον Αλέξη Τσίπρα που πρακτικά συνέχισε την ομιλία του ΥΠΕΞ με την σχετική ψύχραιμη ρητορική που τον διακρίνει, πετώντας συχνά πυκνά την μπάλα στην εξέδρα. Πάρα πολύ καλός, όπως πάντα και ο Ευάγγελος Βενιζέλος, αλλά νομίζω πως η ομιλία του έγινε σε άσχετη χρονική στιγμή.

MVP της βραδιάς, ο Δημήτρης Καμμένος, αλλά τι να το κάνεις με τόσο καμένες πολιτικές θέσεις;