Φτου και (δεν) βγαίνω

Το ημερολόγιο έγραφε  23 Απριλίου του 2010,  ο Γεώργιος Παπανδρέου, από το μικρό νησί της Ελλάδος, το Καστελόριζο, ανακοινώνει την είσοδο της χώρας μας στο μηχανισμό στήριξης της Ευρωπαϊκής  Ένωσης και στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Με αυτές του τις δηλώσεις ο τότε Πρωθυπουργός, χωρίς να το γνωρίζει ακόμη υπογράφει τον πολιτικό θάνατό του, βυθίζει το ‘ιστορικό’ του κόμμα σε χαμηλά ποσοστά, αλλά πάνω από όλα βάζει τη χώρα μας σε ένα καινούργιο ‘ζυγό’. Αυτός δεν επιβλήθηκε από κάποιον ισχυρό μονάρχη με πόλεμο αλλά από τον ίδιο τον Έλληνα πρωθυπουργό. Έτσι από το 2010 μέχρι τις 22 Ιουνίου του 2018 η χώρα  μας ζούσε στην εντατική με αντιασφυξιογόνο μάσκα της το μηχανισμό στήριξης και τις δανειακές συμβάσεις

Όλο αυτό το χρονικό διάστημα υπογράφησαν τρείς δανειακές συμβάσεις το 2010 το 2012 και το 2015 η μια χειρότερη και πιο αυστηρή από την προηγούμενη ξεζούμιζαν αργά-αργά τα ελληνικά μεσαία και κατώτερα νοικοκυριά  μήνα με το μήνα εβδομάδα-εβδομάδα μέρα – μέρα, όπως ισχυριζότα ο κύριος Σαμαράς ότι σκίζει τα μνημόνια το 2014. Πράγματι η κυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας–ΠΑΣΟΚ άρχιζε να αλλάζει την οικονομική κατάσταση της χώρας όμως η υπερφορολόγηση των πολιτών και τα μικροπολιτικά παιχνίδια των κυβερνόντων συνέχιζαν να υπάρχουν στην καθημερινότητα μας. Το ίδιο χρονικό διάστημα ο τότε αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και σημερινός πρωθυπουργός  είχε κάνει σημαία της αντιπολίτευσής του τα σλόγκαν “κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη”, “εμείς θα παίζουμε το ζουρνά και αυτοί θα χορεύουν”.

Το καλοκαίρι του 2015 η Ελλάδα ήταν έτοιμη να γράψει μια μαύρη σελίδα στην τεράστια ιστορία της. Ο Αλέξης Τσίπρας και ο Γιάννης (Γιάνις)  Βαρουφάκης επέλεξαν να κρατήσουν μια σκληρή στάση απέναντι στους δανειστές και να παίξουν ένα παιχνίδι πόκερ με μάρκα τους τον ελληνικό λαό, η καθημερινότητα του οποίου κρεμόταν από μια κλωστή ή πιο συγκεκριμένα από μια πολύωρη διαπραγμάτευση. Ενώ η κυβέρνηση διαπραγματευόταν στις Βρυξέλλες, στην Ελλάδα είχαμε περιορισμούς στις κινήσεις κεφαλαίων και επικρατούσε η ιδέα της χρεοκοπίας. Η νέα τότε κυβέρνηση, ενώ παρέλαβαν μια χώρα με πολύ υψηλούς φόρους αλλά τα πράγμα έδειχναν ότι ο τροχός γυρίζει και μια νέα μέρα ξημερώνει πάνω από το Αιγαίο, είχε φτάσει την ελληνική οικονομία στο χείλος του γκρεμού εξ αιτίας των βεβιασμένων αποφάσεων της και των λάθος εκτιμήσεων, Στις 22 Ιουνίου του 2018 ο ίδιος πρωθυπουργός από το Ζάππειο μέγαρο ανακοινώνει περήφανος την ‘έξοδο’ της χώρας από την κηδεμόνευα των εταίρων. Ας μη γελιόμαστε μιλάμε για μια συμφωνία με τους δανειστές η οποία προβλέπει  κάποιες ελαφρύνσεις αλλά προβλέπει και εποπτεία για πολλά χρόνια, με την λέξη εποπτεία μπορεί και ένας απόφοιτος δημοτικού να καταλάβει ότι η χώρα μας δεν βγαίνει από τα μνημόνια αλλά μπαίνει σε μια περίοδο πιο ήπιου μνημονίου. Αυτό δεν είναι νίκη για μια χώρα είναι πετυχαίνω κάτι καλύτερο από αυτό που έχω και μόνο αυτό. Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες είπε ο πρωθυπουργός σαν άλλος Ανδρέας Παπανδρέου αλλά ξεχνάει ότι θα έχει πάνω από το κεφάλι του κάποιον να τον ελέγχει άρα η Ελλάδα δεν επέστρεψε σε αυτούς που ανήκει αλλά βρίσκεται ακόμη υπό τον ζυγό των μνημονίων σε πιο ήπια μορφή  Τελικά η γραβάτα του πρωθυπουργού μας κόστισε το λιγότερο 200 δις αρκετούς άστεγους και νοικοκυριά στο χείλος του γκρεμού το λιγότερο.

Παρουσιάζουν νέες θέσεις εργασίας και μείωση της ανεργίας, όμως η μείωση αυτή είναι αποτέλεσμα επενδύσεων η αποτέλεσμα της μετανάστευσης των νέων στο εξωτερικό; Σε ποιο τομέα η χώρα μας γνωρίζει ανάπτυξη, ώστε να υπάρχουν νέες θέσεις εργασίας και εάν όντως υπάρχει πτώση της ανεργίας δεν θα πρέπει να υπάρχει και περισσότερο χρήμα στα ασφαλιστικά ταμεία; Η χώρα μας θα πρέπει να διαλέξει σε ποιόν τομέα πρέπει να στηριχτεί και να επενδύσει σε αυτόν μόνο τότε σιγά-σιγά θα ορθοποδήσουμε. Είμαστε μια χώρα πλούσια σε πρώτη ύλη, μπορούμε να γίνουμε ο κήπος της Ευρώπης να τροφοδοτούμε με γεωργικά προϊόντα τους ευρωπαίους και σύντομα θα δούμε μέσω τον εξαγωγών να αυξάνονται τα έσοδα του προϋπολογισμού.  

Ας ελπίσουμε ότι κάποια στιγμή σίγουρα μετά το 2060 η χώρα μας θα ανήκει πράγματι στους Έλληνες και θα έχει την πολυπόθητη ανεξαρτησία της σε όλα τα επίπεδα, αλλά για να συμβεί αυτό θα πρέπει οι Έλληνες πολίτες να κάνουν τις σωστές επιλογές και να μην πέφτουν στα δίχτυα των πολιτικών και των ωραίων στο άκουσμα σλόγκαν.