Η παρακμή της πολιτικής

Εν έτη 2019 διανύουμε το τελευταίο έτος της 2^ης δεκαετίας του 21^ου αιώνα, ενός αιώνα που αναμέναμε να είναι διαφορετικός για την ανθρώπινη ζωή και πράγματι είναι. Οι επιστήμες της υγείας και η τεχνολογία έχουν γνωρίσει μια τρομερή άνοδο στις δύο πρώτες αυτές δεκαετίες, το προσδόκιμο ζωής έχει αυξηθεί, αλλά δυστυχώς οι συνθήκες διαβίωσης γίνονται, όλο και πιο δύσκολες. Σε ότι έχει να κάνει με τους θεσμούς μας και  την πολιτική κατάσταση γύρω μας σίγουρα δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα οι αρχαίοι έλληνες φιλόσοφοι που πρώτοι μίλησαν για Δημοκρατία.

Σκεφτόμενος τις τάσεις στην Ευρώπη διαπιστώνω ότι η κατάσταση μοιάζει πιο πολύ με το μεσοπόλεμο παρά με την Ενωμένη Ευρώπη που οραματίζονταν σπουδαίοι πολιτικοί μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η Ευρωπαϊκή Ένωση μοιάζει πιο πολύ με μια Ευρωπαϊκή ηγεμονία των  κρατών του Βορρά ενάντια στα κράτη του Νότου, με έναν αυταρχικό μηχανισμό που πρέπει να δουλεύει στην εντέλεια. Εάν όμως ένα κράτος αντιμετωπίσει κάποια κρίση ,όπως η χώρα μας, η λύση είναι οι πολιτικές λιτότητας και τα οικονομικά πειράματα, όχι η αλληλεγγύη και η βοήθεια για να ξαναμπεί σε τροχιά ανάπτυξης. Ως απάντηση στην τακτική αυτή του ‘κράτους των Βρυξελών’ οι Ευρωπαίοι πολίτες δεν ψηφίζουν στις εθνικές τους εκλογές με γνώμονα την λογική και την σοφία που έχουν αλλά την αγανάκτηση και τον εκνευρισμό.

Είναι αξιοσημείωτη η άνοδος των ευρωσκεπτικιστών σε όλα τα κράτη μέλη, ακόμη και στη θεωρητικά αναπτυγμένη Γερμανία το κόμμα του Χίτλερ κατάφερε να πιάσει το πλαφόν του 10% και να έχει λόγο στη Γερμανική Βουλή. Ο Σαλβίνι σε συνεργασία με το κίνημα των πέντε αστέρων και ο Βίκτορ Όρμπαν έχουν καταφέρει να  κερδίσουν την εμπιστοσύνη των λαών τους και κυβερνάν σε Ιταλία και Ουγγαρία αντίστοιχα. Η Μεγάλη Βρετανία μια παγκόσμια υπερδύναμη αργά η γρήγορα εγκαταλείπει την Ευρωπαϊκή Ένωση και η Γαλλία στις επόμενες εκλογές της ίσως αναδείξει την Μαρί Λεπέν στην προεδρία. Οι Γάλλοι πίστεψαν στο πρόγραμμα του Μακρόν το οποίο όμως δεν το υλοποίησε και οι τελευταίες του ενέργειες  που έχουν  κάνει τους Γάλλους να βγουν στους δρόμους με το κίνημα των κίτρινων γιλέκων. Όπως και στο μεσοπόλεμο έτσι και σήμερα έχουμε να αντιμετωπίσουμε δυο μεγάλες κρίσεις. Από την μια πλευρά την οικονομική η οποία φαίνεται να έχει ξεπεραστεί στα περισσότερα κράτη της Ε.Ε. και από την άλλη, ίσως την πιο σημαντικήτου 21^ου αιώνα, την προσφυγική .Οι εκλογές στις 26 Μαΐου για το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο ίσως να είναι οι πιο κρίσιμες για την πορεία της ένωσης.

Το 2019 ξεκινάει για την Ελλάδα  με την Συμφωνία των Πρεσπών, μια συμφωνίας, η οποία δεν είναι και τόσο θετική για την χώρα μας παρόλο που βρισκόταν σε θέση ισχύος. Ο κυβερνητικός εταίρος παραιτήθηκε, όμως  τα στελέχη του κόμματος του δεν υποχώρησαν από την κυβέρνηση. Ο πρόεδρος των Ανεξαρτήτων Ελλήνων είπε ότι θα καταψηφίσει την Συμφωνία των Πρεσπών όποτε αυτή έρθει στη Βουλή και ήταν πάγια θέση του κόμματος του και αρκετοί ψηφοφόροι του τον στήριξαν για τις θέσεις του στα εθνικά ζητήματα στις εκλογές του 2015 .Θα ήταν ωφέλιμο  οι βουλευτές του να καταλάβουν ότι αυτοί που τους έδωσαν αυτή τη θέση  (λαός) είναι κατά της συμφωνίας. Σε ότι έχει να κάνει με τους βουλευτές που εκλέγονται στις Περιφερειακές Ενότητες της Μακεδονίας έχουν χρέος προς τους ψηφοφόρους τους να ψηφίσουν κατά συνείδηση ακούγοντας την φωνή των πολιτών.

 Η κυβέρνηση έχει πάρει αρκετά επώδυνα μέτρα σε αντίθεση με τις εξαγγελίες της το 2015 ,και αναρωτιέμαι που είναι όλοι οι πολίτες που αποτελούσαν τους αγανακτισμένους και όλους όσους διαμαρτύρονταν πριν το 2015; Η διαδήλωση είναι ο καλύτερος τρόπος έκφρασης απόψεων  και αντίθεσης σε ένα Δημοκρατικό καθεστώς, αλλά όπως φαίνεται είναι ωραίοι οι παχυλοί μισθοί, οι πελατειακές σχέσεις και οι υψηλόβαθμες θέσεις, που καταπατούν ιδανικά. Η μόνη ισχυρή διαδήλωση ήταν κατά της Συμφωνία με την Π.Γ.Δ.Μ. και έσπευσαν άμεσα οι κυβερνόντες να μιλήσουν για φασισμό και εθνικισμό. Όσο για την αξιωματική αντιπολίτευση είναι ένα φάντασμα ένα φιλελεύθερο κόμμα το οποίο κλείνει το μάτι στην κεντροαριστερά μήπως καταφέρει και κερδίσει κάποιο μεγαλύτερο ποσοστό ο κύριος Μητσοτάκης είναι ένας φοβερός τεχνοκράτης αλλά και τρανταχτό παράδειγμα ότι ένας καλός τεχνοκράτης δεν είναι κα καλός πολιτικός.

Δυστυχώς στη χώρα μας όλοι οι θεσμοί της δημοκρατίας δεν λειτουργούν με ορθό τρόπο από τις ομάδες πίεσης, που μόνο πίεση δεν ασκούν λόγο των σχέσεών τους με τα κόμματα, μέχρι την δικαιοσύνη. Μήπως τελικά ήταν καλύτερα τα πράγματα στην εποχή του Περικλή και του Κλεισθένη, χωρίς τη σημερινή τεχνολογία;