“Τελικά, γιατί έπεσε ο Γιώργος Παπανδρέου το 2012”; Αυθόρμητα μου ήρθε αυτή η ερώτηση στο μυαλό την περασμένη Τετάρτη, καθώς άκουγα τον Αλέξη Τσίπρα να λέει “ΝΑΙ” στο νέο Μνημόνιο.
 
“Γιατί κάπως έπρεπε να διοριστούν και οι μετακλητοί της ΝΔ και έπειτα του ΣΥΡΙΖΑ”, διάβασα κάπου. Και η αλήθεια είναι ότι πλέον, δεν μπορώ να σκεφτώ και κανένα άλλο λόγο, για τον οποίο καλείται η ελληνική κοινωνία κάθε 2 χρόνια να ψηφίζει και νέα κυβέρνηση με ακριβώς -μα, ακριβώς- το ίδιο έργο.
 
Θα μου πείτε, το περασμένο έτος, ήταν και η διαδικασία εκλογής ΠτΔ, αλλά ας μη γελιόμαστε: Αντώνης Σαμαράς και Αλέξης Τσίπρας τερμάτισαν κάθε προεκλογική κορώνα με μοναδικό σκοπό να γραφτούν στην ιστορία ως πρωθυπουργοί της Ελλάδας. Καμία συσπείρωση πολιτικών δυνάμεων, κανένα συλλογικό σχέδιο για το μέλλον της χώρας.
 
Όσο για την συνάντηση πολιτικών αρχηγών τις περασμένες βδομάδες, δεν ήρθε με καθυστέρηση 5 μηνών, όπως ισχυρίστηκαν κάποιοι. Ήρθε με ακριβή καθυστέρηση 5 ολόκληρων ετών. Γιατί αν όλα τα κόμματα (πλην ΚΚΕ πάντα) είχαν κάτσει τότε στο ίδιο τραπέζι, με τις προτάσεις τους, με τις διαφωνίες τους, αλλά με κοινό στόχο την οικονομική διάσωση της χώρας, αυτή τη στιγμή δεν θα μιλούσαμε για ακόμη ένα επώδυνο πακέτο μέτρων.

Τι και αν μεθαύριο λοιπόν, έρχεται στην βουλή το δεύτερο πακέτο μέτρων. Βουλευτές και υπουργοί κάνουν καθημερινά σχετικές δηλώσεις, αναφορικά με το πότε προτιμούν να γίνουν νέες εκλογές. Άλλοι δηλώνουν πως πρέπει γίνουν άμεσα, ενώ άλλοι σημειώνουν, ότι καλό θα είναι να γίνουν μέχρι το τέλος του χρόνου. Όλοι όμως, αποφεύγουν να τονίσουν, το πολιτικό και οικονομικό κόστος που θα έχει κάτι τέτοιο για την ίδια τη χώρα.

Ασφαλιστικό, επιδόματα και αναδιάρθωση του δημοσίου, έχουν μείνει αδικαιολόγητα “πίσω”, για μία χώρα που βρίσκεται σε οικονομική κατάρρευση εδώ και 5 χρόνια. Για να μην ανοίξουμε πάλι την συζήτηση για τον χαμένο χρόνο, των τελευταίων 6 μηνών…

Δεν υπάρχει ούτε μία κυβέρνηση που να έχει ολοκληρώσει την 4ετία της εδώ και πολλά χρόνια. Το σημαντικότερο όμως: Δεν υπάρχει ούτε μία κυβέρνηση που να έχει εφαρμόσει το Μνημονιακό της πρόγραμμα ως είχε. Και αυτός είναι ο μοναδικός λόγος -που πέρα από τα όποια παραμύθια- η Ελλάδα θα αργήσει πολύ να ξεμπερδέψει με τα Μνημόνια και τα σκληρά μέτρα λιτότητας. Πόσο μάλλον, να μπει σε κάποιο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης.

Δεν είναι όμως ώρα για να μετράμε τα λάθη μας. Όπως δεν είναι ώρα ούτε για εκλογές, ούτε για καμία οικουμενική κυβέρνηση. Ο Αλέξης Τσίπρας έχει μία και μοναδική ευκαιρία: Nα σιωπήσει και να πράξει. Με σοβαρές απώλειες στο εσωτερικό του κόμματος του, με συνεχείς (και ως ένα βαθμό δικαιολογημένες) επιθέσεις από την αντιπολίτευση, με ασφυκτική πίεση από τους εταίρους, και κρατώντας σφιχτά την “καυτή πατάτα”, ο πρωθυπουργός οφείλει να συνεχίσει αυτό που ξεκίνησε. Και αν πράγματι το κάνει, η ιστορία θα τον δικαιώσει.

Facebook Comments