«Χίλιοι να τον δείρουνε, ο νους του δεν τον δέρνει, δεν του κάνεις τίποτα»…

Λοιπόν ακούστε…

Ο κορωνοιός είναι εδώ, κυκλοφορεί γύρω μας, περιμένει με το δάχτυλο στην σκανδάλη να μας πυροβολήσει, τώρα αν μας σκοτώσει η όχι παίζεται…

Όλον αυτό τον καιρό, ένα κράτος, μια κυβέρνηση, μια επιστημονική επιτροπή, μια πολιτική προστασία, έδωσε γραμμές προστασίας, επέβαλε γραμμές προστασίας και δεν γλιτώσαμε μόνο τα χειρότερα, αλλά γίναμε και παράδειγμα προς μίμηση.

Και φτάσαμε στο δια ταύτα, από την στιγμή που ανακοινώθηκε ότι βγαίνουμε από την καραντίνα, άρχισε μια ατέρμονη συζήτηση, γεμάτη δυσπιστία, μιζέρια, ανοησία, επιπολαιότητα, διυλίζοντας ακόμα και το τρεχούμενο νερό, ασκώντας κριτική στα πάντα … ποιοι; έλα ντε… ποιοι;

Εκείνοι, που από την αρχή είχαν συνεχώς θέματα για κάθε τι, εκείνοι, που έχουν γεμίσει τα πάρκα, τις πλατείες, τα πεζοδρόμια, τους δρόμους, παντού βρωμιά, πεταμένες μάσκες και χρησιμοποιημένα γάντια, την βρωμιά τους πεταμένη στον δρόμο, τα πλαστικά ποτήρια γίγαντα του φραπεδοκαφέ κι αυτά στο δρόμο, παντού σκορπισμένα, στον ίδιο δρόμο που λειτουργώ κι εγω, ο υπάκουος και συνεπής πολίτης.

Εκείνοι, έχουν γίνει οι κριτές των πάντων, γνωρίζουν από όλα, τα σπούδασαν όλα, ακυρώνουν γιατρούς, επιστήμονες, τεχνοκράτες, κυβερνήσεις κι όλα αυτά, μ ένα φραπεδοκαφέ στο χέρι κι ένα τσιγάρο στο στόμα, ταχουν κάνει όλα σκόνη σε δευτερόλεπτα…

Όλα όμως έχουν ένα όριο, η μπουρδολογία γενικώς και επί παντός επιστητού όταν δεν αγγίζει την ζωή μου, μπορεί και να γίνει ανεκτή, ή αδιάφορη, την προσπερνάς, την διαγράφεις, την αγνοείς και πας παρακάτω, όταν όμως αυτή η συνεχής μπουρδοκριτική απειλεί και την δική μου την ζωή, εκεί εγώ, ο υπάκουος και συνεπής πολίτης θα αντιδράσω και θα την απομονώσω, η ανοχή σε ζητήματα ζωής η θανάτου, έχει και τα όριά της.

Ο κορωνοιός, το ξαναλέμε, είναι εδώ, κυκλοφορεί γύρω μας, περιμένει με το δάχτυλο στην σκανδάλη να μας πυροβολήσει, αυτό λοιπόν που όλοι πρέπει να κάνουμε για να περάσουμε το δεύτερο μεγάλο τεστ της απώθησής του, είναι να υπακούμε, να πειθαρχούμε, να σεβόμαστε, να μην αμφισβητούμε τις οδηγίες των ειδικών, αυτών που έλιωσαν παντελόνια για να διαβάσουν και να μπορούν τώρα να μας καθοδηγούν, για να κερδίσουμε και πάλι την ζωή μας.

Ατομική ευθύνη το λένε όλο αυτό, δεν γίνεται να συνεχίσουμε με την επιβολή, τον φόβο της τιμωρίας και του προστίμου, γιατί τελικά, όσες συστάσεις και απαγορεύσεις να σου επιβάλλουν, όταν δεν υπάρχει στον καθένα από μας, το αίσθημα της ατομικής ευθύνης, δεν θα πάμε παρακάτω.

Δεν γίνονται όλα δια της επιφοιτήσεως του αγίου πνεύματος, δεν γίνεται να δουλεύουν μόνο οι άλλοι για μας, πρέπει όλοι να κουνήσουμε χέρια και πόδια και κυρίως να λειτουργούμε το μυαλό μας, χωρίς αυτό τίποτα δεν γίνεται, το λέει  και η  σοφή μας παροιμία, «χίλιοι να τον δείρουνε ο νους του δεν τον δέρνει, δεν του κάνεις τίποτα»…