Μέρες τώρα γυρίζουν στο μυαλό μου λέξεις, σκέψεις με αφορμή τις πρόσφατες αποκαλύψεις. Βιασμοί, σεξουαλικές παρενοχλήσεις. Όχι, ευτυχώς, δεν είμαι “metoo” και δεν θεωρώ ότι μπορείς να συγκρίνεις τον σεξουαλικό εκβιασμό με τον πραγματικό βιασμό. Δεν νομίζω ότι υπάρχει χειρότερο από το βιασμό για μια γυναίκα ή έναν άνδρα. Δεν υπάρχει χειρότερη παραβίαση της ακεραιότητας, της ιδιωτικότητας, της οντότητάς σου. Δεν ξέρω πώς μπορείς να πνίξεις κάτι τέτοιο μέσα σου χωρίς να οραματίζεσαι κάθε στιγμή ότι τιμωρείς με το χειρότερο τρόπο το βιαστή σου και να συσσωρεύεις θυμό. Πολύ θυμό! Που όσο δεν εκτονώνεται, σου τρώει τα σωθικά.

Και όμως, το κοινωνικό στίγμα του «βιασμένου» κρατούσε τα στόματα κλειστά. Σαν να μην αρκούσε ο σωματικός βιασμός ακολουθούσε και ο κοινωνικός. Ας μην ξεχνάμε, ότι ακόμα και σήμερα στον 21ο αιώνα, υπάρχουν κοινωνίες που λιθοβολούν και σκοτώνουν τη μιαρή βιασμένη και όχι το βιαστή της.

Σε όσα άκουσα όμως δε με εξόργισε μόνο ο βιασμός, αλλά και η κατάχρηση της εμπιστοσύνης. Η  κ.Μπεκατώρου είπε στη συνέντευξή της, ότι είχε δημιουργήσει μια σχέση εμπιστοσύνης με το βιαστή της, επειδή αυτός ήταν ο μόνος στην ομοσπονδία που της φερόταν καλά. Πόσες φορές δεν βιάζονται παιδιά μέσα στα σπίτια τους από τα άτομα που εμπιστεύονται περισσότερο; Συγγενικά ή φιλικά πρόσωπα, πολλές φορές ακόμα και από τον πατριό, την ίδια τη μάνα ή τον πατέρα.

Αλλά ας επιστρέψουμε στον αθλητισμό.

Η ομοσπονδία, ο χώρος αυτός που θα έπρεπε να είναι φυτώριο ταλέντων, ο χώρος που θα έπρεπε να περιβάλλει τους αθλητές μας με αγάπη, να τους στηρίζει, να τους δίνει δύναμη και κουράγιο, να τους προβάλλει, να τους ανεβάζει ψυχολογικά και να τους εκπαιδεύει για τη νίκη, κάνει  το ακριβώς αντίθετο. Πριονίζει σαδιστικά τα ταλέντα της! Καταβαραθρώνει ψυχολογικά τους αθλητές που ξεχωρίζουν για να αναγκαστούν να υποκύψουν στους κάθε είδους εκβιασμούς της, ειδάλως, τους σπρώχνει μακριά από το άθλημα που αγαπούν ή φροντίζει ο δρόμος τους προς τη νίκη να γίνεται όλο και πιο μακρύς και δύσκολος. Χρόνια φώναζε ο  κ.Κακλαμανάκης για τα αίσχη της συγκεκριμένης ομοσπονδίας. Φωνή βοώντος εν τη ερήμω. Οι ταλαντούχοι Έλληνες αθλητές μας, είχαν δύο μάχες να κερδίσουν. Τη μια στη θάλασσα με τους αντίπαλους και την άλλη στη στεριά με τους υποτιθέμενους «συμμάχους» τους! Το άκρον άωτον του παραλογισμού και της ανηθικότητας! Με ποιά κριτήρια άραγε έγινε η επιλογή των στελεχών αυτής της ομοσπονδίας; Με ποιά προϋπηρεσία και ποιές δεξιότητες; Ποιές διαδικασίες τους επέτρεψαν να παραμείνουν στις ίδιες θέσεις επί τόσα χρόνια και να γίνουν κράτος εν κράτει;
Δεν μπορούμε να ισχυριστούμε όμως ότι εκπλαγήκαμε ούτε από τον βιασμό, ούτε από τις σεξουαλικές παρενοχλήσεις. Όλοι ξέρουμε για κάποιον καθηγητή, προπονητή, καναλάρχη, διευθυντή, προϊστάμενο, παραγωγό, εκδότη, πολιτικό… μεγάλη η λίστα όλων αυτών που κατέχουν θέσεις ισχύος και τις εκμεταλλεύονται ποικιλοτρόπως.

Όταν ήμουν μικρότερη, για κάποια χρόνια της ζωής μου υπηρέτησα το ελληνικό τραγούδι. Στο ξεκίνημα μου, είχα υπογράψει συμβόλαιο με μια από τις μεγαλύτερες δισκογραφικές εταιρείες της εποχής. Μεγάλη επιτυχία για μένα χωρίς αντίκρισμα όμως, αφού τα χρόνια περνούσαν και ο διευθυντής της εταιρείας – γνωστός και μη εξαιρετέος του χώρου – δεν φαινόταν πρόθυμος να με προωθήσει δισκογραφικά. Όταν πια απηυδισμένη πήγα να ζητήσω το λόγο έλαβα την εξής απάντηση που τη θυμάμαι καθαρότατα μέχρι σήμερα: «είσαι πολύ μορφωμένη, πολύ έξυπνη και καθόλου πουτ@ν@ γιαυτή τη δουλειά». Μηδενική σημασία προφανώς είχαν οι φωνητικές μου ικανότητες, η μουσική μου παιδεία, η σκηνική μου παρουσία, ή η μέχρι τότε πορεία μου στο χώρο. Ειδικά το μυαλό και η μόρφωση δεν ήταν επιθυμητά στοιχεία για την εξέλιξή μου και ο λόγος απλός. Όταν έχεις αξία και επιλογές δεν είσαι εύκολος στόχος.

Όλοι οι κατέχοντες θέσεις ισχύος για να κερδίσουν οτιδήποτε από το υποψήφιο θύμα τους, ποντάρουν στην απόγνωση του, στην ανάγκη του, στην αγάπη γιαυτό που κάνει ή στη ματαιοδοξία του. Απόγνωση αν τυχόν αυτό είναι το μοναδικό που ξέρεις να κάνεις (ή απαραίτητο για να πάρεις πτυχίο καλή ώρα),  ανάγκη για εργασία, για επιβίωση, για εξέλιξη, τεράστια αγάπη γιαυτό για το οποίο παλεύεις ή απλώς ματαιοδοξία και ανάγκη προβολής. Δεν είναι τυχαίο που τα επαγγέλματα που τραβούν τα φώτα της δημοσιότητας – και έχουν συνήθως και μεγαλύτερες απολαβές, αναγνωρισιμότητα, ισχύ ή άλλα παράπλευρα οφέλη – όπως μόντελινγκ, τραγούδι, τηλεόραση, σινεμά, πολιτική, έχουν και τους περισσότερους εκβιασμούς! Προσωπικά γνωρίζω και άνδρες και γυναίκες που σταμάτησε η εξέλιξή τους απότομα σε αυτούς τους χώρους όταν αρνήθηκαν να υποκύψουν σε σεξουαλικούς εκβιασμούς.

Αυτό φυσικά ανατροφοδοτείται, γιατί υπάρχουν και αυτοί που δέχονται. Προσφορά και ζήτηση. Νόμος απλός. Αν κανένας δεν ήταν πρόθυμος να δώσει, τότε κανένας δεν θα ζητούσε πλέον γιατί θα ήξερε ότι θα έπεφτε στο κενό. Αντίστοιχα αν είχαμε οπλίσει το θύμα με θάρρος και κοινωνική αποδοχή, θα μπορούσε πιο εύκολα να αντιδράσει, να σταθεί απέναντι στο θύτη και να τον αντιμετωπίσει, να τον κατονομάσει.

Φαύλος κύκλος. Οι σεξουαλικοί εκβιασμοί συνεχίζονται, εφόσον κάποιοι τελικά υποχωρούν ή χρησιμοποιούν συνειδητά το σεξ ως μέσο εξέλιξης και οι βιασμοί συνεχίζονται όσο τα θύματα δεν μπορούν ή δεν τολμούν να αντιδράσουν και οι θύτες παραμένουν ατιμώρητοι.
Διδάξτε στα παιδιά σας αξίες και ήθος, και, οπλίστε τα με πολλή δύναμη και επιλογές ούτως ώστε να μην γίνουν θύματα αλλά κυρίως να μην γίνουν θύτες.

Και, ναι, θεωρώ ότι η κ.Μπεκατώρου λέει την αλήθεια. Ένας σοβαρός άνθρωπος – γιατί χρειάζεται σοβαρότητα και συνέπεια εκτός από ταλέντο για να στεφθείς Ολυμπιονίκης – δεν θα είχε άλλο λόγο να εκτεθεί μαυτόν τον τρόπο μετά από τόσα χρόνια αν αυτό δεν απελευθέρωνε την ψυχή και δεν καταλάγιαζε το συσσωρευμένο της θυμό, προς τον εαυτό της κυρίως. Μαζί με την έντονη επιθυμία να τιμωρήσει το θύτη, έστω και αργά, έστω κι έτσι. Εδώ, μπαίνει και το άλλο ερώτημα: θα έπρεπε να παραγράφονται αυτά τα εγκλήματα; Τεράστια συζήτηση αλλά θα σταματήσω εδώ. Είπα, νομίζω, αρκετά.

Facebook Comments