Όλοι παρατηρούμε με αγωνία την εξέλιξη της ανοδικής πορείας της παιδικής και εφηβικής εγκληματικότητας των τελευταίων δύο περίπου ετών που συνέπεσαν και με την άνθιση της trap μουσικής.

Όλοι παράλληλα ομολογούμε την ηθική έκπτωση της εποχής μας η οποία πάλι κατά κοινή ομολογία είναι ταυτόσημη με την κατάρρευση των παραδοσιακών αξιών και κατ επέκταση της πανταχόθεν βαλλόμενης πατριαρχίας μιας και αυτή διακρατουσε τις αρχές αυτές.

Γιατί όμως να είναι πανταχόθεν βαλλόμενη η πατριαρχία αφού σε μεγάλο βαθμό ταυτίζεται με τις παραδοσιακές αξίες;

Γιατί αν πληκτρολογήσει κάνεις στο google τη λέξη πατριαρχία θα δει ένα κάρο αποτελέσματα που αναφέρονται μόνο σε φεμινιστικές μελέτες οι οποίες είναι μάλιστα ακραία ιστορικά αβάσιμες;

Eχουμε μία στρέβλωση της πραγματικότητας. Και φυσικά έχει ευθύνη και η google γιατί είναι προφανές ότι τα αποτελέσματα που βγάζει είναι μονόπλευρα και στρεβλωμενα.

Η πατριαρχία λοιπόν ήταν και ειναι ένα αντρικό σύστημα αλληλεγγύης με τα ίδια βασικά χαρακτηριστικά σε όλες τις κοινωνίες του πλανήτη που εξασφάλιζε α) σχεδόν σε κάθε άνδρα μια σύζυγο β) την ομαλή κοινωνική  συνύπαρξη και συνεργασία και γ) την χαλιναγώγηση της νεανικής βίας. Σήμερα με εξαίρεση το α) όλα τα υπόλοιπα ρυθμίζονται από τις κρατικές αρχές, όλο και με μεγαλύτερη δυσκολία, αν όχι αποτυχία, βλέποντας τι γίνεται στα σχολεία κλπ.

Με δεδομένο ότι οι νέοι άνδρες ευρισκόμενοι στην ακμή της παραγωγής τεστοστερόνης τους είναι μακράν η πιο βίαιη δύναμη της οικουμένης, είναι προφανές ότι οι λίγο μεγαλύτεροι άντρες που ήταν και πιο σοφοί και έμπειροι έπρεπε να βρουν τρόπους και μέσα για να κατευθύνουν αυτή την δύναμη σε δημιουργικές ατραπούς.

Οι τρόποι χαλιναγώγησης του παρελθόντος ήταν ο συνετισμός και η  ηθική διαπαιδαγώγηση. Ο κακός και ο καλός αστυνόμος δηλαδή.

Σήμερα χάρη στον δυτικό πολιτισμό η σωματική επιβολή θεωρείται απαράδεκτη και μας έμεινε μόνο το ηθικοπλαστικό κομμάτι των συμβούλων και των παραινέσεων.

Έτσι, στο παρελθόν ασκούνταν και οι δυο μέθοδοι (με διάφορες παραλλαγές) και ο συνδυασμός τους λειτουργούσε, αλλά σε εμάς σήμερα μας έμεινε τελικά η εντύπωση ότι οι έφηβοι και οι νέοι -ακόμη και οι πιο άτακτοι – μπορούν να συνετιστούν μόνο με το καλό, μιας και μέχρι πρόσφατα δεν υπήρχαν προβλήματα : Δεν υπήρχαν όμως όσο διαρκούσαν τα (εφαρμοσμένα στο παρελθόν) αποτελέσματα των παλιών μεθόδων.

Σήμερα βλέπουμε ότι η ήπια παιδαγωγική σκέτη, όπως εφαρμόστηκε απ το 2000 είναι ατελέσφορη. Όσο περνάν τα χρόνια φαίνεται ότι οι έχοντες πιο βάρβαρα ένστικτα είναι αδύνατο να συνετιστούν χωρίς κάποιο τύπο φόβητρου –έστω- σωματικής καταστολής κλπ. Οι συνέπειες του νόμου που συχνά είναι μηδενικές δεν τους πτοούν.

Ερχόμαστε όμως τώρα στο κρίσιμο ζήτημα το ποιος θα ασκήσει αυτόν τον προληπτικό συνετισμό, ποιος θα είναι το φόβητρο, εάν πάντα υποθέσουμε ότι αυτό είναι αναγκαίο.

Μερικές δεκαετίες λοιπόν πριν ήταν ο πατέρας αυτός ο οποίος θα αναλάμβανε να συνετίσει τα ατίθασα αγόρια της οικογένειας του. Όπως γνωρίζουμε όμως σήμερα οι πατεράδες είναι όλο και λιγότεροι λόγω της υπογεννητικότητας αλλά και της γυναικείας επιλεκτικότητας. Έτσι όσοι δεν έχουν καθόλου παιδιά, δεν έχουν κανένα ενδιαφέρον να ασχοληθούν με τα παιδιά της κοινωνίας και είναι παρα πολλοι πλέον. Αρκετοί μπαμπάδες επίσης είναι χωρισμένοι και αποκομμένοι από τα ίδια τους τα παιδιά, συχνά όχι με δική τους υπαιτιότητα.

Ένα δεύτερο χαρακτηριστικό είναι ότι αυτοί που γινόντουσαν πατεράδες παλιότερα το έκαναν σε πολύ νεαρότερη ηλικία με συνέπεια όταν τα παιδιά τους ήταν έφηβοι να είναι οι μπαμπάδες μόνο 40 χρόνων και άρα να είναι ακόμα σωματικά πολύ επιβλητικοί και ακμαίοι και άρα να ασκούν δέος στα παιδιά τους και οι απειλές τους να πιάνουν τόπο. Προσθέτουμε επίσης ότι οι πατεράδες των παλαιότερων γενεών ασκούνταν σε χειρωνακτικές εργασίες και ζούσαν στην επαρχία, συνθήκες που έδιναν μυθικές διαστάσεις στο σωματότυπο και τη φιγούρα του πατέρα. Ήταν πολύ πιο σκληραγωγημένοι.

Φτάνουμε λοιπόν στο σήμερα όπου ο πατέρας τεκνοποιεί σε πολύ μεγαλύτερη ηλικία και όταν τα παιδιά του είναι στην εφηβεία αυτός ήδη έχει περάσει προ πολλού τα 50 και οι σωματικές του δυνάμεις είναι πολύ εξασθενημένες. Ακολούθως ζει σε αστικό περιβάλλον κάνοντας πνευματικές κυρίως εργασίες με συνέπεια να προβάλλει ένα ασθενικό προφίλ προς στα παιδιά του κι αν προσθέσουμε την απώλεια status που βιώνουν πολλοι άντρες μέσα από διαζύγια αλλά και άλλες σύγχρονες δυσχέρειες (πχ τα μνημόνια στην Ελλάδα) τότε βλέπουμε ότι το αρσενικό πρότυπο στην Ελλάδα έχει εξασθενήσει 100%.

Έτσι οι σύγχρονοι μπαμπάδες δεν μπορούν εύκολα ούτε να είναι παρόντες και προστατευτικοί (και άρα δημιουργούν θυμό στα παιδιά τους) ούτε να επιβληθούν σε αυτά – ειδικά στη σύγχρονη εποχή που οι γυναίκες τείνουν να επισκιάσουν τους άντρες τους (κάτι που το βλέπαμε από την εποχή πριν τα μνημόνια όταν οι γυναίκες στην ΤV χόρευαν ζεϊμπέκικα και οι άντρες τσιφτετέλια).

Αν προσθέσουμε ότι και λόγω της προτίμησης των γυναικών για συχνά πολύ ψηλούς (και συχνά ποινικα παραβατικούς) άντρες, οι σύγχρονοι έφηβοι τείνουν φυσικά να είναι υπερβολικά ψηλοί για την ηλικία τους (σε σχέση με τη δεκαετία του 90 πχ) και αρκετά επιθετικοί και έτσι έχουμε δημιουργήσει ένα εκρηκτικό μείγμα σαν κοινωνία που δεν θα μας βγει σε καλό.

Μετά τους γονείς και τους πατέρες αυτοί οι οποίοι αναλάμβαναν τον συνετισμό των εφήβων ήταν τα υπόλοιπα αρσενικά της οικογένειας, μεγαλύτερα αδέρφισα,  στενοί συγγενείς, γείτονες ακόμη και συγχωριανοί.

Όταν λοιπόν παλαιότερα ένας έφηβος έδειχνε επιθετική συμπεριφορά η ασέβεια, όπως για παράδειγμα να θορυβεί με μηχανάκι ενωπιον μεγαλυτέρων,  είχε το δικαίωμα να τον «αρπάξει από το αυτί» και να του πει δυο κουβέντες οποιοσδήποτε από τους ανωτέρω και αν η συμπεριφορά του νεαρού ήταν κραυγαλέα τότε ακόμη και οι ίδιοι οι γονείς του έλεγαν στον τρίτο που παρενέβη : “καλά του έκανες”.

Πού φτάσαμε όμως μετά από 20 χρόνια;

Αντί oι γονείς  να ακούνε τις παρατηρήσεις των εκπαιδευτικών για τα παιδιά τους να τους απειλούν και αν τυχόν κάποιος γνωστός η άγνωστος κάνει ακόμη και λογική παρατήρηση στα παιδιά τους να εξεγείρονται ομοίως.

Με δεδομένο ότι είναι η μητέρα εκείνη η οποία είναι πιο προστατευτική με τα παιδιά (ακόμη και όταν αυτά έχουν άδικο) και με δεδομένο ότι ο ρόλος του πατέρα είναι αυτός που έχασε αξία  λόγω της απώλειας του κοινωνικού στάτους των ανδρών στην εποχή των μνημονίων και της έξαρσης των τελευταίων κυμάτων του φεμινισμού, είναι πιθανό ότι για αυτό του είδους τις ανατροπές ενισχυτική είναι και η στάση των μητέρων. Ένας πατέρας που φαντάζει ήδη αδύναμος στα μάτια του γιου του λογω οικονομικών προβλημάτων η διαζυγίου η αποστάσεων, δεν είναι σωστό να τιμωρείται κι άλλο. Η ανυπαρξία η αδυναμία του πατέρα δημιουργεί στρες και επιθετικότητα στα αγόρια.

Η πατριαρχία προστάτευε τα μέλη της αλλά και συνέτιζε τα πιο ατίθασα, όπως πχ τα έφηβα αγόρια. Για να υπάρχει όμως πατριαρχία χρειάζονται μικρές κοινωνίες ισχυρές και συνάμα μονογαμικές οικογένειες. Σήμερα οι κωμοπόλεις της Ελλάδας αργοπεθαίνουν ενώ κανόνας ειναι οι μεσήλικες άνδρες χωρίς παιδιά, και όσοι άνδρες έχουν παιδιά, είτε ειναι χωρισμένοι, είτε έχουν παιδιά με διαφορετικές γυναίκες με συνέπεια την άμβλυνση του ενδιαφέροντος τους. Ακόμα και στην Αθήνα του 1990 το 80% του πληθυσμού της τότε είχε μεγαλώσει στην επαρχία και καταλάβαινε και τηρούσε αυτές τις αρχές.

Σήμερα, η τρίτη-τετάρτη γενιά αστών κοιμάται δίπλα δίπλα με τα σκυλιά τους, αφήνοντας τα παιδιά τους στις οθόνες των Smartphone ή ακόμα χειροτέρα έξω στους δρόμους ως αργά τα μεσάνυχτα ακηδεμόνευτα. Κάτι αδιανόητο αν όχι εξοργιστικό για τους εχέφρονες πρόγονους μας.

Πηγή φωτό:https://www.psychologynow.gr/

Facebook Comments