Όσες κι αν χτίζουν φυλακές…

Η διεθνοποίηση σε πολιτικό, βιομηχανικό, πολιτισμικό, χρηματοπιστωτικό, πληροφοριακό επίπεδο είναι γεγονός εδώ και δεκαετίες.

Οι ζώντες σήμερα απολαμβάνουν τα αποτελέσματα της κι αυτά είναι πιο φανερά από ποτέ. Η διάβρωση ξεκίνησε αργά αλλά επιταχύνθηκε τα τελευταία χρόνια. Το κακό είναι ότι όλοι εμείς θυσιαστήκαμε εν γνώσει μας αλλά η πτώση ήταν τόσο τρομακτικά αθόρυβη και απολαυστική. Όλα αυτά είναι γνωστά συνειδητά ή μη.

Ήρθε ένας covid 19 μαζί με τις μεταλλάξεις του και σάρωσε μυαλά και ψυχές. Η λέξη “εμβολιασμένος” ακόμη φιγουράρει στα προσόντα κι η λέξη “ανεμβολίαστος” στα ελαττώματα. Πέρασε και άγγιξε, ακούμπησε,  λάβωσε, τελείωσε. Κι αυτά γνωστά πια.

Κι ήρθαν οι χιονάδες, οι σεισμοί, οι καταποντισμοί, τα προειδοποιητικά μυνήματα, οι προφητείες, οι τρομολαγνείες, ο εργατικός μεσαίωνας, οι ανατιμήσεις των προιόντων, τα καλάθια της νοικοκυράς κι η αρχή ενός πολέμου που δε θα τελειώσει να σκεπάσουν το κενοτάφιο. Κι αυτά χιλιοειπωμένα.

“Όσες κι αν χτίζουν φυλακές κι αν ο κλειός στενεύει, ο νους μας είναι αληταριό κι όλο θα δραπετεύει” που λέει κι ο ποιητής.

Αλλά αυτή η δήθεν ελευθερία που μας κατέκλυσε τον τελευταίο χρόνο μοιάζει πιο λυσσαλέα από ποτέ. Σαν το κοπάδι που μόλις ξέφυγε απ’ τη σφαγή και τρέχει αλαλάζον χωρίς κατεύθυνση.

Μια ματιά στη νυχτερινή ζωή της Αθήνας είναι αρκετή. Οι στιγμές θυμίζουν τις ένδοξες εποχές των 90s αλλά τώρα στην άκρη του δρόμου υπάρχει ο φόβος του θανάτου. Τύπου,  ζήσε το σήμερα, ζήσε το: λάθος, ξεζούμισε το κι ας μη νιώθεις τίποτα.

Κι αυτή η ματιά μπορεί να επεκταθεί και σε καταστήματα ρούχων, σε σούπερ μάρκετ κλπ.

Σε όλες τις εκφάνσεις της καθημερινής ζωής είναι γραμμένη πια η απελπισία.

Μόνο σε κάτι βιβλιοπωλεία πετυχαίνεις κάτι μοναχικούς ταξιδιώτες, που ακόμη λένε “καλημέρα”, που ανασαίνουν, που περπατάνε σε αργό ρυθμό, που ξαποσταίνουν, που κοιτάζουν, που γελάνε.

Κι αυτή είναι μια ελπίδα.