Ο Αλέξης Τσίπρας, χωρίς αμφιβολία, στρώνει πλέον τον δρόμο που θα τον οδηγήσει – όσο πιο «αναίμακτα» γίνεται για τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ – στις πρόωρες κάλπες. Από την προεκλογική περίοδο του 2015 έως και σήμερα, όλες μα όλες του πλέον οι κινήσεις δείχνουν πως σκοπός του είναι η εξουσία. Και σήμερα, παρά τα δημοσκοπικά χαστούκια που έχει δει, βλέπει κάπου βαθιά  άλλη μία τετραετία. Και έχει ήδη ξεκινήσει να την «φτιάχνει». Αλλάζει για πολλοστή φορά προφίλ και χαράζει για πολλοστή φορά νέα πορεία. Λογαριάζει ωστόσο χωρίς τον ξενοδόχο, στην προκειμένη περίπτωση τον φορο-λεηλατημένο ψηφοφόρο ο οποίος «σε έχει μάθει Αλέξη…».

Η συνταγή του «όχι σε όλα», της επίθεσης, της περηφάνιας και της… αριστεράς, δεν του βγήκε αφού όχι μόνο οδήγησε σε αδιέξοδα και μάλιστα επικίνδυνα, αλλά έσπρωξε την χώρα πίσω στην ύφεση και τα ποσοστά του κόμματός του στα τάρταρα.

Τώρα έχει αφήσει πίσω του την στρατηγική της ρήξης, έχει γίνει ο καλός μαθητής των δανειστών, βελτιώνοντας εντυπωσιακά το κλίμα μεταξύ της ελληνικής κυβέρνησης και των Θεσμών, έχει καταφέρει να μην αποτελεί πλέον η κακή διαγωγή της Ελλάδας το επίκεντρο του Eurogroup και «βλέπει» το φως στην άκρη του τούνελ, όχι για τη χώρα, αλλά για την επιβίωσή του πολιτικά. 

Μοιράζει λεφτά στους φτωχούς (τα οποία τα έχει πάρει ήδη από την τσέπη τους) με μερίσματα για τον… πόνο του άλλου, με διαγγέλματα φιλανθρωπίας και αγάπης, ενδιαφέρεται για την επιχειρηματικότητα και τις επενδύσεις (τις οποίες η πολιτική του διώχνει και καθυστερεί) και βλέπει εχθρούς μόνο στην αντιπολίτευση και όχι στο γερμανικό ΥΠΟΙΚ ή το ΔΝΤ, αφού από αυτούς κινδυνεύουν τα ποσοστά του.

Ο Αλέξης Τσίπρας του 2014 και των αρχών του 2015 είχε γοητεύσει και πείσει πολλούς, οι οποίοι χρειάστηκε να περιμένουν μόνο έξι μήνες για να δουν τη φούσκα του που έσκασε μπροστά στο μάρμαρο του τρίτου μνημονίου. 

Κάποιους πιο… συμπονετικούς τους κράτησε και τον Σεπτέμβριο του 2015, οι οποίοι και του έδωσαν μία δεύτερη ευκαιρία. Πολλούς πλέον τους έχει ωστόσο χάσει. Αυτή η στροφή του μακριά από το σκίσιμο των μνημονίων και προς την ανάπτυξη και τις επενδύσεις , αλλά και η φορομπηχτική πολιτική που έχει εξαφανίσει τη μεσαία τάξη και έχει μεγαλώσει την φτώχεια, θύμωσε τους άλλοτε οπαδούς του. Το μεγάλο του στοίχημα είναι να βρει καινούργιους. Έτσι τουλάχιστον εξηγείται ο πανικός του τη Δευτέρα όπου συγκάλεσε έκτακτο συμβούλιο  αξημέρωτα αλλά και το οσκαρικό του διάγγελμα για το κοινωνικό μέρισμα αμέσως μετά την πρωτιά της Φώφης, υπό τον φόβο ότι η άλλη πλευρά ενισχύεται και οι δικές του πιθανότητες μειώνονται κι άλλο.

Ποιον έπεισε ωστόσο; Ποιος είναι ο πραγματικός Αλέξης Τσίπρας; Ο σημερινός ή αυτός του 2015; Αλήθεια, που πήγε ο Τσίπρας του 2012 που ήθελε την έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη;  Τόσο γρήγορη και συνεχή μετάλλαξη ενός πολιτικού και μάλιστα και πρωθυπουργού, δεν πρέπει να έχει υπάρξει  πουθενά αλλού. 

Το σίγουρο είναι πως σήμερα η… μπίλια έχει κάτσει σε έναν Αλέξη Τσίπρα που δοκιμάζει την τελευταία συνταγή που έχει μείνει στο βιβλίο της πολιτικής του «μαγειρικής». Τέλος στα μπρος-πίσω και τις καθυστερήσεις στις διαπραγματεύσεις έστω και χωρίς QE ή ελάφρυνση χρέους (η οποία αν δεν δινόταν δεν θα εφάρμοζε τις – με ακρίβεια δρομολογημένες – μειώσεις σε συντάξεις και αφορολόγητο), έξοδος στις αγορές, έξοδος από το μνημόνιο και επιστροφή στην ανάπτυξη. Θέλει να έχει αυτήν την «ταμπέλα» στα χέρια του την ημέρα που θα στηθούν οι κάλπες και πριν «σκάσει» η εφαρμογή του επόμενου σοκ στις αρχές του 2019 το οποίο έχει ήδη ψηφίσει.  Γιατί μόνο αυτή την επιλογή έχει πλέον. Αυτό που έπρεπε να είχε κάνει το 2015 όταν κυβερνούσε ο «άλλος ΣΥΡΙΖΑ», πλέον αποτελεί μονόδρομο και μοναδική του σωτηρία. Ξέρει πως ότι και να γίνει, αν όλα αυτά πετύχουν, θα έχει το θάρρος, το… θράσος και ίσως την ευκαιρία, να επιστρέψει. 

Το σχέδιό του όμως έχει ένα μεγάλο και καθοριστικό μειονέκτημα. Δεν έχει υπολογίσει τον κόσμο, τους Έλληνες φορολογούμενους οι οποίοι πλέον γνωρίζουν καλά όλους τους… Αλέξηδες που πέρασαν τα τελευταία χρόνια και δεν «μασάνε»« πια…

Facebook Comments