Πυκνοί καπνοί εισαγόμενοι

Οι FT φιλοξένησαν πρόσφατα ένα άρθρο-χρονογράφημα, κάτι σαν κείμενο Βρετανού Στέφανου Κασσιμάτη με ολίγη από Πιτσιρίκο (ως προς τη φόρμα, όχι το περιεχόμενο). Προέβλεπε θρήνο στα σουπερμάρκετ του Ίσλινγκτον, λόγω ελλείψεων σε φέτα και ταραμοσαλάτα – και χούμους, που για κάποιο λόγο οι Άγγλοι θεωρούν ότι είναι ελληνικό έδεσμα, με αποτέλεσμα οι εταιρίες που το παράγουν στο βόρειο Λονδίνο να το πακετάρουν σε κεσεδάκια με μαιάνδρους και αρχαιοελληνική γραμματοσειρά στο λογότυπο.

Το πρόβλημα είαι ακριβώς αυτό. Όχι ότι μας δουλεύουν, δηλαδή, ούτε ότι θεωρούν ότι είμαστε με το ένα πόδι έξω απ’το ευρώ, για το οποίο πιστεύουν-επιθυμούν κατά θυμικό κυρίως τρόπο, ότι επίκειται η νομοτελειακή-ιστορική του κατάρρευση. Αλλά, ότι δεν παράγουμε τίποτα. Η συμβολή της σύγχρονης Ελλάδας στην σύγχρονη ευρωπαϊκή οικονομία εξαντλείται σε μια χούφτα προϊόντα ευρείας καταναλωσης και φολκλορικού προφίλ.

Όταν, λοιπόν, με παίρνει στο τηλέφωνο ο Γιάννης (με δύο Ν, παιδικός μου φίλος) και ρωτά τί θα γίνει απόψε στο Eurogroup, πιστεύοντας ότι οι δημοσιογράφοι διαθέτουμε πραγματική ενόραση και χρησμοδοτική δυνατότητα, σκέφτομαι πως η απάντηση, πως δεν περιμένουμε τίποτα το απτό σήμερα, αλλά η εικόνα αναμένεται να ξεκαθαρίσει στο προγραμματισμένο Eurogroup της Δευτέρας, έχει πραγματικά δευτερεύουσα σημασία.

Ναι, τα πράγματα φαίνεται πως οδεύουν σε μία κάποιου είδους συμφωνία. Ο Βαρουφάκης εγκωμιάζει την Αγγέλα Μέρκελ ως την «πιο έξυπνη πολιτικό στην Ευρώπη» και τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, ως τον «μόνο ευρωπαίο πολιτικό με πνευματική υπόσταση (sic) και ριζωμένο φεντεραλιστή». Αφήνοντας κατά μέρος τις λαφαζάνειες κορώνες, το πράγμα είναι πιθανόν να παιχτεί στις διατυπώσεις. Οι πιστωτές ας πουν το πρόγραμμα «επέκταση». Εμείς «γέφυρα». 7 δισ χρειαζόμαστε περίπου, άλλωστε, όσα προέβλεπε και η τελευταία δόση.

Κι αν το πράγμα σκαλώσει; Επόμενη απόφαση επέκτασης των πιστώσεων του ELA στις ελληνικές τράπεζες λαμβάνεται, ή όχι, στις 19. Οι χολωμένοι αντικυβερνητικοί σχεδόν εύχονται να στεγνώσουν τα ΑΤΜ. Πολιτικοί κερδοσκόποι, σχεδόν επιθυμούν να δουν ταραχές. Αν ήταν σπεκουλαδόροι επενδυτές, θα αγόραζαν μετοχές σε εταιρεία που παράγει δακρυγόνα. Και το πρόβλημα, η παράμετρος που επί της ουσίας θα κρίνει το μέλλον του τόπου είναι ακριβώς εκεί.

Κι αν πάρουμε μιαν ανάσα έξι μηνών, η αλήθεια είναι αυτή: Σε τούτη τη χώρα, όπου η βιομηχανία θεωρήθηκε μοχλός ταξικής εκμετάλλευσης, όπου η παραγωγή συναρτήθηκε με τον κρατισμό και η ιδιωτική πρωτοβουλία σαμποταρίστηκε με συνέπεια από όλες τις μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις, ούτε δακρυγόνα δεν παράγουμε. Αυτό πώς θ’αλλάξει;