Φταίει ο Κιμούλης;

Αν αμφιβάλλει κανείς για το γεγονός ότι ο Αλέξης Τσίπρας “εργαλειοποιεί” τα πάντα στην προσπάθειά του να αλλάξει την ατζέντα και να ξεφύγει από τα προβλήματα που ο ίδιος δημιουργεί, η αναθεώρηση του συντάγματος είναι μια καλή απόδειξη. Ο ίδιος και συνεπώς άπαντες στο κόμμα του, θεωρούν ότι πρόκειται για μια συνεχή και επίπονη προσπάθεια που ξεκίνησε το 2016 με την δημιουργία της αλήστου μνήμης επιτροπής για τη συνταγματική αναθεώρηση. 

 

Μια επιτροπή που δεν περιελάμβανε κανέναν συνταγματολόγο αλλά την κοσμούσαν αστέρες όπως ο Γιώργος Κιμούλης, ο Κωνσταντίνος Μίχαλος (του ΕΒΕΑ) και φυσικά η περιφερειάρχης της καρδιάς μας, η Ρένα η Δούρου. Δυόμισι χρόνια αργότερα και ενώ ο κλοιός  της οικονομίας μετά την έξοδο από τα μνημόνια (sic) σφίγγει επικίνδυνα, ο ΣΥΡΙΖΑ πιάνει το νήμα από εκεί που το άφησε η επιτροπή. Δηλαδή από την αρχή του καθώς εντωμεταξύ δεν υπήρξε σπουδαία πρόοδος.

 

Αν ο χρόνος δεν αποτελεί κατά τη γνώμη σας σαφή απόδειξη “εργαλειοποίησης”, ίσως το κάνει το περιεχόμενο της αναθεώρησης, όπως παρουσιάστηκε στον δημόσιο διάλογο. Θρησκευτική ουδετερότητα, συνταγματική κατοχύρωση “αμεσοδημοκρατίας” και διάφορες άλλες αρλούμπες που έκαναν ακόμη και τον ευγενέστατο Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο να αφήσει αιχμές κατά της “πρότασης”. 

 

Δεν περιλαμβάνει αντίθετα μια εξαιρετικά σημαντική υποχρέωση που έχει αναλάβει η χώρα μας από το 2011. Ήτοι να εντάξει στο σύνταγμά της τον “χρυσό δημοσιονομικό κανόνα”. Τον Μάρτιο του 2011 οι Αρχηγοί των κρατών της ΕΕ δεσμεύθηκαν να μεταφέρουν στην εθνική τους νομοθεσία τους δημοσιονομικούς κανόνες της ΕΕ ως έχουν στο Σύμφωνο Σταθερότητας και ανάπτυξης είτε με αναθεώρηση του συντάγματος είτε με νόμο πλαίσιο, αλλά πάντως με ισχυρό και μόνιμο χαρακτήρα.

 

Θα περίμενε κανείς μετά τη δεκαετή κρίση χρέους, αυτή η μέριμνα να αποτελεί πρώτη προτεραιότητα για τη χώρα μας. Μια συνταγματική κατοχύρωση της δημοσιονομικής πειθαρχίας θα μπορούσε να προλάβει στο μέλλον ανάλογες καταστάσεις. Η Γερμανία έχει “συνταγματοποιήσει” τη δημοσιονομική πειθαρχία με τη συνταγματική αναθεώρηση του 2009, ενώ και άλλες χώρες έχουν λάβει αντίστοιχες προβλέψεις στο σύνταγμά τους, όπως η Ισπανία, η Ελβετία και η Πολωνία.  

 

Ακόμη και αν ο Αλέξης Τσίπρας και ΣΥΡΙΖΑ  διαφωνούν με την απόφαση του 2011, (θεωρώντας π.χ. ότι περιορίζει τη δημοκρατία) θα έπρεπε να έχουν εκφράσει δημόσια τη διαφωνία και τα επιχειρήματά τους. Ούτως η άλλως η υπογραφή διεθνούς συνθήκης το με ισχύ την 1/1/2013 διασφαλίζει σε ένα ποσοστό την οικονομική διακυβέρνηση στην Ε.Ε. (δεν είχαν ψηφίσει μόνον η Αγγλία και η Τσεχία). Με αυτή τη συνθήκη πορεύεται η ΕΕ.

 

Ακόμη και για τα μάτια του κόσμου η Κυβέρνηση θα όφειλε να θέσει το συγκεκριμένο ζήτημα σε διάλογο. Έστω και μαζί με τις τετριμμένες ιδεοληψίες. Το ότι δεν το κάνει, οφείλεται σε διάφορους παράγοντες που εκτείνονται από την προχειρότητα μέχρι την άγνοια. Εκτός και αν φταίει η επιτροπή σοφών για το σύνταγμα που δεν κατέληξε σε χρήσιμα συμπεράσματα, οπότε άνετα κάποιοι μπορούν να υποστηρίξουν ότι φταίει ο Κιμούλης.