Πόσο μακριά, πόσο μπροστά, πόσο επιτυχημένα μπορεί να κινηθεί κάποιος, όταν δεν ξέρει ποιος ακριβώς είναι;
Όταν είναι βαριά κυκλοθυμικός, ακόμα χειρότερα, διχασμένη προσωπικότητα, ή απλά, τραγικά αναποφάσιστος;
 
Αυτό το ερώτημα μου γεννήθηκε, με αίτιο τις εσωκομματικές εκλογές του ΚΙΝΑΛ κι αφορμή, το εμφυλιοπολεμικό κλίμα της επόμενης κιόλας μέρας, ανάμεσα στους ψηφοφόρους των δύο νικητών.
 
Για να είμαι δίκαιη, οι μισοί, στα χνάρια του αρχηγού τους βρίζουν και οι άλλοι, στωικά ,απαντούν ευγενικά, προσπαθώντας να κρατήσουν χαμηλούς τόνους. Ένα από τα βασικά στοιχεία, της επιτυχίας τους. Ή, η πρακτική, του, όσο με βρίζετε, τόσο αγιοποιούμαι χωρίς να κάνω τίποτα.
 
Τι είναι το ΚΙΝΑΛ τελικά; Ή το ΠΑΣΟΚ, όπως θέλετε πείτε το, μέσα στην σημερινή, κοινωνικοπολιτική συγκυρία;
 
Είναι η ανάμνηση των μεσηλίκων και των γερόντων, που στο αίμα τους κυλάνε τα συνθήματα του 81,Ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά, Έξω για πάντα από το ΝΑΤΟ, Λαός ΠΑΣΟΚ στην εξουσία;
Είναι οι εργατο-αγροτοσυνδικαλιστές που εξέθρεψε κι ανέδειξε, είναι το.. ιδεώδες του διορισμού στο Δημόσιο, είναι η Διαύγεια, είναι τα ΚΕΠ, είναι το ΕΣΥ, είναι η είσοδος της χώρας στην ΟΝΕ, είναι η προσχώρηση της Κύπρου στην Ε.Ε, είναι τα μεγάλα οράματα σπουδαίων ευρωπαίων σοσιαλδημοκρατών, ή τα κοντόφθαλμα, στους δρόμους διεκδικούμενα αιτήματα, βολεμένων, τεμπέληδων εργατοπατέρων;
 
Ξεκίνησε λοιπόν ως μικρό, αγωνιστικό ΠΑΚ, έγινε ΠΑΣΟΚ και τα τελευταία χρόνια, μας συστήθηκε ως ΚΙΝΑΛ.
Και επάνδρωσε τις τάξεις τους διαχρονικά, με ότι πιο εκσυγχρονιστικό αλλά και με ότι πιο αναχρονιστικό διέθετε η ελληνική κοινωνία. Και πάντα, αυτές οι δύο τάσεις, γινόταν μαλλιοκούβαρα..
 
Οι εποχές άλλαζαν και το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, έμενε στάσιμο.
Θεωρώντας, ότι εχθρός του, είναι η Δεξιά…
Μια Δεξιά, που είχε διδαχτεί από το παρελθόν της και προσπαθούσε να αποκτήσει περίοπτη θέση στην εγχώρια και Ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή. Έγινε ευέλικτη, έγινε διαλλακτική, έγινε σύγχρονη, καλοδέχτηκε ανθρώπους από τον κεντρώο χώρο, έκανε προσπάθεια να απομονώσει ακραίες φωνές και τελικά, με κύριο εκφραστή του νέου της προσώπου Κυριάκου Μητσοτάκη, κέρδισε και τις εκλογές του 2019.
 
Το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ τι; Κατάλαβε τίποτα από τα τεκταινόμενα γύρω του; Βασικά, κατάλαβε ότι ο κόσμος αλλάζει;
Όχι… Γι αυτό κι απομυζήθηκε εκλογικά από το ΣΥΡΙΖΑ.
Γιατί ο εχθρός τελικά, δεν ήταν Δεξιά, όπως παραδοσιακά πίστευε. Ήταν Αριστερά.
 
Φανταστείτε λοιπόν, να περπατάτε στο δρόμο και μπροστά σας κάποιοι κουκουλοφόροι, να σπάνε ένα μαγαζί.
Λέτε εσείς.”Να καλέσουμε την Αστυνομία. Αντιδρά ο φίλος σας.Οχι, οι μπάτσοι ήταν πάντα εχθροί, οι μπαχαλάκηδες όμως έχουν μια αριστερή ιδεολογική συγκρότηση, ας μην ασχοληθούμε καλύτερα..
Κάτι τέτοιο, λάμβανε χώρα και μέσα στους κόλπους της πάλαι ποτέ, μεγάλης παράταξης.
Κανείς, δεν εξέπεμπε καθαρό σήμα. Φόβος, μήπως κάποιοι την κατηγορήσουν ότι δεν είναι επαρκώς αριστερή. Και τελικά, το κόμμα του 4% την άλωσε, αφού πρώτα την πέρασε γενεές δεκατέσσερις και την κρέμασε σε κρεμάλες στην πλατεία Συντάγματος..
 
Αυτοχειρία…
 
Την ίδια ώρα, που η επάρατος Δεξιά, έκτιζε καθαρό και χωρίς αστερίσκους, φιλοευρωπαϊκό προφίλ, καταδικάζοντας ανοιχτά σταλινοφασιστικές μεθόδους, που δολοφονούσαν χαρακτήρες, αλλά και την ίδια τη Δημοκρατία.
 
Ένα κόμμα τελικά, δεν είναι μόνο ο ηγέτης του, είναι και οι ψηφοφόροι του. Σε ένα πολιτικό τάνγκο που, μπορεί να έχει και λάθος βήματα, αλλά σίγουρα και οι δύο χορευτές, πρέπει να κοιτάνε προς την ίδια κατεύθυνση. Έτσι, ελαχιστοποιούνται και τα λάθη.
 
Ο Νίκος Ανδρουλάκης θα είναι μάλλον ο νέος πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ.
 
Πως, θα καταφέρει να …χορέψει, με τους ψηφοφόρους του Γιώργου Παπανδρέου, είναι κάτι που όλοι το περιμένουν με μεγάλη αγωνία.
Κατά την ταπεινή μου άποψη, κάποιος από τους δύο, θα αναζητήσει άλλο ταίρι.
 
Η χώρα σίγουρα, δεν χρειάζεται μια δεύτερη Νέα Δημοκρατία, ούτε όμως ένα δεύτερο ΣΥΡΙΖΑ.
Χρειάζεται μια αξιόπιστη αντιπολίτευση, με καθαρό λόγο, με αιχμηρό λόγο, χωρίς ήξεις αφίξεις, χωρίς φόβο μήπως δυσαρεστήσει, με πατριωτικό, προοδευτικό προσανατολισμό.
 
Η Ελλάδα, προσπαθεί να σταθεί για άλλη μια φορά στα πόδια της, μέσα σε δέκα χρόνια.
 
Πολιτικά θα επιζεί, θα εδραιώνεται και θα κυβερνά, τώρα, σε πέντε ή σε δέκα χρόνια, αυτός ή αυτοί, που στην κορυφή της ατζέντας τους θα είναι η χώρα, η ασφάλεια της και η πρόοδός της σε όλα τα επίπεδα!
 
“Καλή επιτυχία Νίκο Ανδρουλάκη“

Facebook Comments