Η μεσαία τάξη των ανδρών θεμέλιο της διάχυσης του πλούτου II
Στην παλιά εποχή το κορίτσι έπαιρναν οι άνδρες που κέρδιζαν την εμπιστοσύνη του πατέρα της
Στην παλιά εποχή το κορίτσι έπαιρναν οι άνδρες που κέρδιζαν την εμπιστοσύνη του πατέρα της. Αυτοί που μπορούσαν να αποδείξουν ότι θα φρόντιζαν καλύτερα την κόρη του και τα εγγόνια του. Οι άνδρες εξελίσσονταν έτσι για χιλιάδες χρόνια.
Δεδομένου ότι οι πολιτισμοί επιβράβευαν την ενάρετη συμπεριφορά των ανδρών, τα κορίτσια δεν ήταν απόλυτα ελεύθερα να επιλέξουν τους συντρόφους τους. H νεότητα και η ομορφιά μιας γυναικάς ήταν το «αντάλλαγμα» που προσφερόταν στον άνδρα για την ισόβια προσήλωση και προστασία του.
Οι γυναίκες σήμερα είναι ελεύθερες μεν να επιλέξουν, άλλα προσπαθούν να θέλξουν τους άνδρες με τον δυναμισμό, την πολυπραγμοσύνη, την καριέρα, την οικονομική ανεξαρτησία τους κλπ. Πείστηκαν πως ό,τι ελκύει αυτές στους άνδρες, ελκύει και τους άνδρες σε αυτές.
2. Η Susan Walsh προσπάθησε να σκάψει λίγο βαθύτερα : Ερεύνησε αυτό που οι οικονομολόγοι αποκαλούν αρχή του Pareto – την ιδέα ότι για πολλά γεγονότα, το 20% περίπου των αιτιών δημιουργούν το 80% των αποτελεσμάτων.
Στην αγορά γάμου/σχέσεων των κολεγίων κατέληξε ότι μονο το 20% των ανδρών (με το υψηλότερο στάτους) έχουν την κύρια πρόσβαση στα ενεργά σεξουαλικά θηλυκά.
Ωστόσο, ο μύθος ότι όλοι έχουν σεξουαλική πρόσβαση είναι τόσο διαδεδομένος και θεωρείται αλήθεια, η οποία στρεβλώνει τον τρόπο που σχετίζονται οι νέοι άνδρες και γυναίκες.”
«Νομίζω ότι η αρχή του 80/20 είναι το κλειδί για την κατανόηση της κατάστασης στην οποία βρισκόμαστε, όπου το περιστασιακό σεξ είναι ο πολιτιστικός κανόνας, παρά το γεγονός ότι οι περισσότεροι άνθρωποι προτιμούν κάτι διαφορετικό» αναφέρει η Walsh.
Μια από τις παρατηρήσεις της Walsh σχετίζεται με αυτό που αποκαλεί «μικρό χαρέμι», όπου οι άνδρες υψηλού στάτους (πχ ο αρχηγός της ομάδας ποδοσφαίρου) διατηρούν αφενός μια «επίσημη» φίλη και αφετέρου ένα περιστρεφόμενο κύκλο νέο-παλλακίδων που τους υπηρετούν σεξουαλικά.
«Υπήρχε παλιά ένα πιο λογικό ζευγάρωμα», εξηγεί, «όπου η γυναικά «πεντάρι» θα έπαιρνε άνδρα «πεντάρι». Τώρα, όμως, κάθε γυναίκα που είναι έξι και άνω θέλει τον πιο καυτό άνδρα στην πανεπιστημιούπολη. Και μπορεί να τον έχει – για μια νύχτα όμως μονο. “
«Το πιο εντυπωσιακό για μένα ήταν η αθωότητα αυτών των νέων γυναικών. Από αυτά τα ελκυστικά και ζωντανά θηλυκά, μόνο δύο είχαν ποτέ έναν «κανονικό» φίλο, μια αμοιβαία αποκλειστική και ικανοποιητική σχέση ενώ καμία δεν φαινόταν να είναι σοφότερη από ό, τι εγώ στην ηλικία τους. Αυτό με εξέπληξε».
«Είχα υποθέσει ότι το μεγάλωμα τους σε μια σύγχρονη «ζούγκλα» θα τους έδινε μια πιο ουσιαστική ή τουλάχιστον λιγότερο συμβατική κοσμοθεωρία. Αντ αυτού, όταν ρώτησα αν ήθελαν να παντρευτούν όταν μεγαλώσουν, και αν ναι, σε ποια ηλικία, απάντησαν «ναι» και «27 ή 28».
Αυτό που δεν είναι σαφές είναι πόσο σοβαρή είναι αυτή η ανισορροπία. Ακόμη και μια μικρή ανισορροπία – δηλ. το 45% των ανδρών που «κερδίζουν» το 55% των γυναικών, είναι συντριπτική μεταβολή.
Η πολλαπλή μητρότητα, όπως ονομάζεται σε ακαδημαϊκούς κύκλους, αποτελεί αιτία ανησυχίας μεταξύ πολλών κοινωνιολόγων, καθώς μελέτες έχουν δείξει ότι η ανατροφή σε ένα σπίτι όπου διαφορετικοί άνδρες εισέρχονται δεν είναι σωστή για την υγεία και την ευημερία ενός παιδιού.
«Με την πάροδο των δεκαετιών, οι μεταβαλλόμενες οικονομικές συνθήκες έτρεψαν τα προνόμια σε κατάρες. Αν και η γη δεν παράγει πλέον το εντυπωσιακό εισόδημα που είχε κάποτε, οι άντρες αισθάνθηκαν υποχρεωμένοι να παραμείνουν στην παράδοση.
Εν τω μεταξύ, οι σύγχρονες γυναίκες απέφευγαν την αγροτική ζωή, και δελεάζονταν από τις θέσεις εργασίας και την περιπέτεια στην πόλη.
Οι άνδρες που τις περίμεναν είχαν χάσει το κύρος τους και ήταν εντελώς αδιάφοροι στις γυναίκες.”Τίποτα,” λέει ο Edin. “Δεν έχουν τίποτα. Οι άνδρες έσβησαν στην ύφεση της δεκαετίας του 90, και τα πράγματα δεν βελτιωθήκαν ποτέ. Τώρα είναι απλά φοβερό. “
Με την πάροδο των ετών, οι ερευνητές πρότειναν διαφορετικές θεωρίες για να εξηγήσουν τη διάβρωση του γάμου στις κατώτερες τάξεις: την άνοδο της ευημερίας, την εξαφάνιση της εργασίας και συνεπώς των ανδρών.
Αλλά ο Edin σκέφτεται ότι η πιο συναρπαστική θεωρία είναι ότι ο γάμος έχει εξαφανιστεί επειδή οι γυναίκες θέτουν τους όρους – και τους θέτουν πολύ ψηλά για να τους φτάσουν οι άντρες.
Η δύση της Σεξουαλικής Επανάστασης
Τα αποτελέσματα αποκάλυψαν ότι η μεγάλη πλειοψηφία των εκατομμυριούχων ανδρών, το 79,6%, αναζητούν μη εκατομμυριούχες γυναίκες, ενώ το 84,5% των γυναικών εκατομμυριούχων θα προτιμούσαν να έχουν σύντροφο έναν άλλο άνδρα εκατομμυριούχο.
Ο Darren Shuster, εκπρόσωπος του MillionaireMatch.com , δήλωσε σε δελτίο τύπου ότι ένας από τους λόγους που οι πλούσιοι άνδρες δεν θέλουν πλούσιες γυναίκες είναι επειδή θέλουν μια σύντροφο που να μπορούν να φροντίσουν.
“Εκπλαγήκαμε πολύ όταν μάθαμε ότι η μεγάλη πλειοψηφία των ανδρών εκατομμυριούχων μελών μας δήλωσε ότι προτίμα μη εκατομμυριούχες συντρόφους”, δήλωσε ο Shuster. “Φαίνεται ότι οι οικονομικά ανεξάρτητοι άντρες θέλουν να μοιραστούν τον πλούτο τους με αυτούς που είναι λιγότερο τυχεροί. Με τις γυναίκες, η ιστορία είναι πολύ διαφορετική. “
Οι γυναίκες εκατομμυριούχοι που ερωτήθηκαν δήλωσαν ότι «δεν θέλουν να φροντίζουν κανέναν» (!) και θα προτιμούσαν έναν οικονομικά σταθερό άνδρα σύντροφο.
Η έρευνα διαπίστωσε επίσης ότι οι πλούσιες γυναίκες ήταν πιο προσεκτικές με τον πλούτο τους, από τους πλούσιους άνδρες. Το 80% (!) των γυναικών δήλωσαν ότι θα επιμείνουν σε προγαμιαίο συμβόλαιο, ενώ μόνο το 17,4% των ανδρών θα έκανε το ίδιο.
Όταν οι άντρες ξεπερνούν τις γυναίκες, οι άνδρες αγωνίζονται για τις γυναίκες. Γίνονται όλο και πιο πρόθυμοι να παντρευτούν γιατί διαφορετικά θα μπορούσαν να μείνουν έξω από τις σχέσεις εντελώς : εργάζονται σκληρότερα, γίνονται πιο πιστοί, πιο αξιόπιστοι.
Ωστόσο, όταν οι γυναίκες ξεπερνούν τους άνδρες σε μια κοινότητα, συμβαίνει κάτι πολύ διαφορετικό.
Οι άνδρες δουλεύουν λιγότερο σκληρά, γίνονται λιγότερο πιστοί καθώς δεν χρειάζονται προσπάθεια ούτε καλή συμπεριφορά για να βρουν μια έστω προσωρινή σύντροφο.
Αντί να μειώσουν τα στάνταρτ τους, οι γυναίκες ανταποκρίνονται αυξάνοντας τις πιθανότητες να εγκαταλείψουν τους άνδρες.
Μπορεί τελικά οι γυναίκες να ζευγαρώνουν μαζί τους (εξακολουθούν να τους χρειάζονται για να αποκτήσουν παιδιά), αλλά αυτές επενδύουν πια περισσότερο στον εαυτό τους, τις δικές τους προοπτικές εισοδήματος και τους δικούς τους συγγενείς.
Συνήθως, διαπιστώνουμε ότι οι κοινότητες όπου οι άνδρες υπερτερούν των γυναικών είναι περισσότερο επικεντρωμένες στο γάμο, έχουν πιο παραγωγικούς άνδρες και επενδύουν περισσότερο στα παιδιά τους.
Σε αντίθεση, όπου οι γυναίκες ξεπερνούν τους άνδρες, τα στάνταρντ των γυναικών για σύντροφο εκτοξεύονται.
Με περισσότερους άνδρες, οι προτιμήσεις των γυναικών για έναν αξιόπιστο και πιστό άνδρα διαδραματίζουν μεγαλύτερο ρόλο στον καθορισμό των όρων της σχέσης. Με περισσότερες γυναίκες, οι προτιμήσεις των ανδρών για πολλές συντρόφους χωρίς δέσμευση έχουν μεγαλύτερη επιρροή στον καθορισμό των όρων αυτών.
Αυτοί οι παράγοντες επηρεάζουν όχι μόνο τη συμπεριφορά των ατόμων, αλλά στην πραγματικότητα αλλάζουν τις προσδοκίες και τις αξίες ολόκληρης της ομάδας.
Το 1960, όταν σχεδόν όλες οι γυναίκες αναμενόταν να είναι νοικοκυρές μιας και οι σύζυγοί τους μπορούσαν να τις υποστηρίξουν, οι άνδρες δεν ενδιαφέρονται πολύ για τα εισοδήματα των γυναικών: οι ιδιότητες της νεότητας, της ελκυστικότητας και της οικιακής φροντίδας είχαν πολύ μεγαλύτερη σημασία.
Πράγματι, οι γυναίκες με τις μεγαλύτερες αποδοχές εκείνης της εποχής ήταν μεταξύ των λιγότερο πιθανών να παντρευτούν.
Η υπερβολική γυναικεία επιτυχία ίσως αποτελούσε ένα turn-off για έναν άνθρωπο με προσανατολισμό στο γάμο.
Ταυτόχρονα, οι γυναίκες πάντοτε νοιάζονται για τα εισοδήματα των ανδρών και φαίνεται ότι ενδιαφέρονται ακόμα περισσότερο σήμερα.
Στις μελέτες που πραγματοποιούν οι ψυχολόγοι με τους φοιτητές στο εργαστήριο, οι γυναίκες αξιολογούν ως πιο ελκυστικούς τους άνδρες που «δείχνουν» να κερδίζουν περισσότερα χρήματα.
Οι γυναίκες φαίνονται αρκετά σαφείς σε ένα σημείο: μεγάλοι αριθμοί, σχεδόν 80%, αναφέρουν ότι δεν θα παντρευτούν άνδρα χωρίς σταθερή δουλειά.
Οι άνδρες φαίνεται επίσης να προτιμούν τις γυναίκες με δουλειά, αλλά η επιμονή τους σε έναν σύντροφο με σταθερή απασχόληση δεν είναι τόσο ισχυρή.
Τελικά όταν οι γυναίκες ξεπερνούν τους άνδρες, τα ποσοστά των γάμων μειώνονται όχι μόνο στους ανέργους αλλά για ολόκληρη την ομάδα.
Το 1960, κοντά στα έτη του baby boom, όταν ο γάμος και η γονιμότητα αυξήθηκαν, υπήρχαν 139 εργαζόμενοι άντρες για κάθε 100 άγαμες γυναίκες. Σήμερα, υπάρχουν μονο 91 εργαζόμενοι άντρες.
Οι αναλογίες των φύλων επηρεάζουν όχι μόνο τα ποσοστά των γάμων στους πληθυσμούς μελέτης τους, αλλά και την ποιότητα των σχέσεων.
Οι γυναίκες τείνουν να είναι πιο ευτυχισμένες με τον σύντροφο τους όταν αυξάνεται ο αριθμός των διαθέσιμων ανδρών στην κοινότητα.
Όταν η πιθανότητα μια γυναίκα να βρει τον «σωστό» άνδρα μειώνεται, οι γυναίκες προσδοκούν λιγότερα από τους άνδρες γενικά.
Και όσο οι άνδρες απολαμβάνουν τη δυνατότητα να εισέλθουν σε περισσότερες σχέσεις, αυξάνουν την καχυποψία των γυναικών, γινόμενοι ακόμα πιο απρόθυμοι για δέσμευση.
Το αποτέλεσμα παράγει έναν ενισχυτικό κύκλο δυσπιστίας, και όπως αναφέρουν στο βιβλίο Premarital Sex in America (2011), οι κοινωνιολόγοι Mark Regnerus και Jeremy Uecker ακόμη και η κουλτούρα των κολλεγίων μπορεί να εξηγηθεί από την έλλειψη ανδρών.
7. Ενώ οι γυναίκες επλήγησαν πολύ περισσότερο από τους άνδρες από την εξαφάνιση θέσεων εργασίας μεσαίου επιπέδου, η πλειοψηφία των γυναικών κατόρθωσε να αναβαθμίσει τις δεξιότητές της και να βρει καλύτερες θέσεις εργασίας.
Συγκριτικά, οι περισσότεροι από τους μισούς άνδρες που έχασαν θέσεις εργασίας μεσαίας εξειδίκευσης χρειάστηκε να απασχοληθούν σε επαγγέλματα με χαμηλότερες αμοιβές.
8. «Δεν μπορώ να συναγωνιστώ τον παπά της». Άλλαξε και η νοοτροπία των γυναικών. Είναι πιο δυναμικές, αλλά με τον λάθος τρόπο, κατά τη γνώμη μου. Σίγουρα δεν θα ήθελα μια γυναίκα να κάνει ό,τι της λέω και να κρέμεται από τα χείλη μου. Να έχει ναι, την καριέρα της, να είναι δυναμική, αλλά σε λογικά πλαίσια, να υπάρχει μια συνεννόηση αμοιβαία. Άλλαξε σίγουρα η κυπριακή κοινωνία, οι άνθρωποι σπουδάζουν, βγαίνουν έξω, βλέπουν άλλα πράγματα.
«Λένε οι κοπέλες, “ο παπάς μου έκανε έτσι, ο παπάς μου είπε αυτό» και αναμένουν κάτι αντίστοιχο, από εμάς. Σε περιμένουν να μην τους χαλάς χατίρι, να τις έχεις στα όπα-όπα, όπως τις έχει ο παπάς τους.
Κάποιας ο παπάς της είναι ανώτερος κυβερνητικός αξιωματούχος. Εγώ ήρθα με μάστερ, πέρασα εξετάσεις -και κυβερνητικές και άλλες- σε καλές θέσεις. Αλλά, δεν με προσλαμβάνουν επειδή δεν έχω μέσο κι αυτό είναι κοινωνική αδικία.
Και λέω, πώς να συναγωνιστώ τον παπά της, αφού εμένα η κοινωνία δεν μου δίνει τις ίδιες ευκαιρίες που είχε ο παπάς της τη δεκαετία του 1967 – 70;
Αυτό με περιορίζει. Άρα η κοπέλα πρέπει να προσγειώσει τις προσδοκίες της και να προσαρμοστεί. Όμως, οι πιο πολλές δεν το κάνουν.
9. Όταν έχασαν τη δουλειά τους ένιωθαν μια αίσθηση προδοσίας. Όταν κάθισα σε δωμάτια με μεσήλικες λευκούς άνδρες, τους άκουσα να μιλάνε σαν νέοι μαύροι αμερικανοί.
Ανήκαν στη μεσαία τάξη στην πλειονότητα τους, αλλά τώρα ένιωθαν θυμωμένοι, απογοητευμένοι και σε μερικές περιπτώσεις είχαν πραγματικά δάκρυα στα μάτια τους.
«Είχαμε τη δυνατότητα να πηγαίνουμε διακοπές, μπορούσαμε να στείλουμε τα παιδιά μας στο κολέγιο». Ένας τύπος μου είπε: «Δεν μπορώ καν να πάω σε μια συναυλία». Η ζωή μου έχει φύγει. Δεν έχουμε πλέον πρόσβαση στο αμερικανικό όνειρο. “
10. Tου άντρα η ζωή είναι η δουλειά του, η επιτυχία του, η παρουσία του. Είναι ένα πολεμικό ον. Όταν του τα στερήσεις όλα αυτά, δεν έχει τίποτα. Εάν σε αυτά προσθέσεις και κανένα διαζύγιο, τότε ο άλλος γίνεται αλοιφή. Και αυτό οι γυναίκες πρέπει να το καταλάβουν μέσα στην κρίση.
Οι γυναίκες μέσα στην κρίση τιμωρούν τον άντρα, λέω γενικά τι μου έλεγε ο Ασκητής, τον στρεσάρουν τον άντρα, δεν έκανες αυτό, δεν έφερες εκείνο, τα λεφτά δεν φτάνουν. Και δεν καταλαβαίνουν ότι αυτή τη στιγμή είναι ένας ευνουχισμένος άντρας. Ο άνεργος ή αυτός που παίρνει 1.000 αντί για 3.000 είναι ένας ευνουχισμένος άντρας που θέλει βοήθεια, στήριξη και ανέβασμα του ψυχισμού του.
1Ό,τι συνέβη στην Αμερική με την φυγή των μεγάλων επιχειρήσεων της και την κρίση του 2008, μεταφέρθηκε λίγο αργότερα στην Ευρώπη με την κρίση χρέους και ανεργίας του Νότου.
Και στις δυο περιπτώσεις θύματα ήταν οι μικρομεσαίες τάξεις και οι νεότερες γενιές, που στην Αμερική αποτελούνταν από το εργατικό δυναμικό των βιομηχανιών της και τους υπερχρεωμένους με φοιτητικά δάνεια νέους και στην γερασμένη Ευρώπη από τους άνεργους πτυχιούχους και τους υπερφορολογημένους πολίτες, ενώ δεν έλειψαν και οι καταβυθίσεις κολοσσών.
Μπορεί να φαίνεται σαν μια προφανής δήλωση ότι οι άντρες εκτιμούν την ομορφιά στις γυναίκες, ενώ οι γυναίκες προτιμούν τους άνδρες με υψηλή κοινωνική θέση.
Αλλά τα τελευταία χρόνια, αρκετές μελέτες έχουν υπονομεύσει αυτήν την άποψη υποστηρίζοντας ότι οι άνδρες και οι γυναίκες θέλουν πραγματικά το ίδιο πράγμα σε έναν ρομαντικό σύντροφο.
Σε αντίθεση με τις προηγούμενες μελέτες, αυτά τα πειράματα συμπερίλαβαν άνδρες και γυναίκες με χαμηλή κοινωνική θέση και χαμηλή φυσική ελκυστικότητα.
Οι άνδρες, περισσότερο από τις γυναίκες, απέρριψαν και ανέφεραν λιγότερη έλξη απέναντι σε πιθανούς συντρόφους με χαμηλή φυσική ελκυστικότητα.
Οι γυναίκες, ωστόσο, έδειξαν παρόμοια αποστροφή έναντι αυτών με χαμηλή κοινωνική θέση.
Οι άνδρες και οι γυναίκες διαφέρουν ως επί το πλείστον στις χαμηλού επιπέδου ιδιότητες που θέλουν να αποφύγουν.
Ο κ. Kenrick δήλωσε καθηγητής ψυχολογίας στο Κολλέγιο Φιλελευθέρων Τεχνών και Επιστημών της ASU :
«Η νέα μελέτη διαλύει τις πολιτικά ορθές – αλλά παραπλανητικές – ιδέες για έναν κόσμο ουδέτερο από πλευράς φύλου, όπου τάχα οι άνδρες και οι γυναίκες θέλουν ακριβώς το ίδιο είδος συντρόφων».
13. Οι «Sheng nu» της Κίνας (ΝΥ Times 2017)
Πολλές εργαζόμενες γυναίκες στην Κίνα απαιτούν συζύγους που να κερδίζουν περισσότερα από αυτές.
Οι φεμινίστριες ανησυχούν ότι γυναίκες «απομεινάρια» που πλησιάζουν τα 30, μπορεί να είναι οι χειρότεροι εχθροί του εαυτού τους.
Αν και μπορούν να κερδίζουν όσα και οι άνδρες ομόλογοι τους, επιμένουν ότι ένας άνδρας πρέπει να κερδίζει περισσότερα από τη σύζυγό του και αυτή η στάση μπορεί να περιορίσει την ομάδα δυνητικών συντρόφων τους.
«Αν δεν αποκτήσουν συνείδηση φύλου τότε μπορούν να στηριχθούν στην τύχη για να λύσουν το πρόβλημά τους», είπε η κα Feng, πράγμα που σημαίνει ότι μπορούν μόνο να ελπίζουν στην επίλυση του προβλήματος αν πετυχουν έναν άνδρα που κερδίζει περισσότερα από αυτές.
Το “Sheng nu”, ή “η γυναίκα που ξέμεινε”, είναι ένας όρος για τις μορφωμένες άγαμες γυναίκες και έχει πάρα πολύ κακή φήμη.
Ωστόσο, ορισμένες γυναίκες δεν αντιλαμβάνονται ότι όταν θέλουν έναν άνδρα να κερδίζει περισσότερα, ακόμα και όταν οι ίδιες είναι εξίσου καλά μορφωμένες και ικανές, μπορεί να εργάζονται εναντίον του εαυτού τους.
Η Zhou Wen, 27 ετών και single, είναι γραμματέας σε μια αμερικανική εταιρεία εμπορίας στο Πεκίνο. Λέει, ότι είναι ευρέως αποδεκτό ότι ένας άνδρας πρέπει να κερδίζει περισσότερα από μια γυναίκα.
-“Γιατί δεν είναι προετοιμασμένα τα κορίτσια να παντρευτούν έναν άνδρα που κερδίζει λιγότερα; Επειδή το εισόδημα αντιπροσωπεύει την ικανότητά σας “, ανέφερε σε τηλεφωνική συνέντευξη.
-“Εάν κερδίζετε λιγότερα σημαίνει ότι έχετε λιγότερες δυνατότητες και καμιά δεν θέλει να παντρευτεί κάποιον με λιγότερες δυνατότητες”, είπε.
Με αυτή τη λογική βεβαία ακόμα και κατοπινοί εκατομμυριούχοι, θα είχαν καταδικαστεί σε απόρριψη καθώς παραβλέπεται ότι η κοινωνικοοικονομική αξία του άνδρα δεν είναι στατική ούτε προβλέψιμη και παίρνει χρόνο για να διαμορφωθεί.
Επιπροσθέτως οι αριθμοί προσφοράς – ζήτησης δεν ταιριάζουν, καθώς οι εύποροι άνδρες είναι εξαιρετικά περιορισμένοι αριθμητικά σε σχέση με τον κολοσσιαίο αριθμό των διαθέσιμων γυναικών.
Aν η εισοδηματική προκατάληψη μάλιστα είναι τόσο ισχυρή (εκτός από αρχικό κριτήριο) ώστε να διατηρηθεί και κατά τη διάρκεια της σχέσης, η πιθανή συνέπεια είναι η διάλυση της σχέσης εάν σχετική οικονομική υστέρηση του άνδρα εμφανιστεί/επανέλθει ξαφνικά στην πορεία.
Οι επιτυχημένες κυρίες της Κίνας βλέπουν συρρίκνωση του Mr. Right
Κάτω από αυτές τις συνθήκες, «οι άνδρες στο κατώτατο σημείο της κοινωνίας απομακρύνονται από την αγορά γάμου και το ίδιο μοτίβο έρχεται να εμφανιστεί για τις γυναίκες στην κορυφή της κοινωνίας», λέει ο Yong Cai, ένας δημογράφος του Πανεπιστημίου της Βόρειας Καρολίνας.
Ο γάμος σε νεαρή ηλικία είναι ο κανόνας στην Κίνα. Επομένως, δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι αυτές οι γυναίκες αντιμετωπίζουν κριτική όταν επιλέξουν να παραμείνουν μόνες, ειδικά καθώς η ύπαιθρος γεμίζει με άνδρες που δεν μπορούν να παντρευτούν. Τα βιντεοκλίπ, τα άρθρα εφημερίδων και οι σχολιαστές σε όλη την Κίνα έχουν διαμαρτυρηθεί γι αυτές τις γυναίκες ως gold diggers, κατηγορώντας τες ότι περιμένουν έναν άνδρα με εντυπωσιακό σπίτι και αυτοκίνητο.
Το φαινόμενο “sheng nu” είναι παρόμοιο με τις τάσεις που έχουμε ήδη δει σε όλο τον κόσμο, σε χώρες που κυμαίνονται από τις Ηνωμένες Πολιτείες μέχρι την Ιαπωνία, καθώς η ανώτατη εκπαίδευση και η αύξηση της απασχόλησης δίνουν στις γυναίκες μεγαλύτερη αυτονομία, λέει ο Cai. Οι γυναίκες ξεφεύγουν από την παράδοση του υποχρεωτικού γάμου, παντρεύονται αργότερα και έχουν λιγότερα παιδιά, δείχνουν οι μελέτες.
«Μεγάλες σαν κιτρινισμένα μαργαριτάρια»
Πολλοί άνθρωποι στην κινεζική κοινωνία σήμερα αναγνωρίζουν τρία “φύλα”: άνδρες, γυναίκες και γυναίκες sheng nu. Τα κινεζικά μέσα μαζικής ενημέρωσης στρεβλώνουν τακτικά αυτές τις γυναίκες ως μη ελκυστικές και εγωκεντρικές καριερίστριες.
Οι Κινέζοι άνδρες αισθάνονται επίσης την πίεση να παντρευτούν. Η λαϊκή πεποίθηση είναι ότι εάν ένας άνδρας και η οικογένειά του δεν έχουν αξιόλογη περιουσία, θα αγωνιστεί να βρει νύφη. Έτσι, οι προίκες συχνά προηγούνται των γάμων.
Κατά την επιλογή ενός άνδρα, τα τρία τέταρτα των γυναικών θεωρούν απαραίτητη την ικανότητά τους να παρέχουν σπίτι, σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα στις παράκτιες πόλεις της Κίνας από την Horizon China, μια επιχείρηση έρευνας αγοράς του Πεκίνου.
Ακόμα κι αν μια γυναίκα απορρίπτει αυτό το ζήτημα, η οικογένειά της και οι φίλοι της θα της υπενθυμίσουν συχνά.
Οι άνδρες δαπανούν για απόκτηση ιδιοκτησίας ώστε να βελτιώσουν τη θέση τους στην αγορά γάμου. Αλλά μια τέτοια νοοτροπία αναγκάζει άλλους άνδρες να ξοδεύουν περισσότερα σε απάντηση.
Οι ανύπαντροι άνδρες είναι εγκλωβισμένοι σε ένα δαρβινικό αγώνα όπου τα υπερτιμημένα και επιδεικτικά σπίτια συμβολίζουν αυτό που μόνο τα πλουσιότερα αρσενικά μπορούν να καυχηθούν.
Η Χονγκ Φόρτσερ εξηγεί ότι «η ιδιοκατοίκηση ορίζει την αρρενωπότητα» στην συνέντευξή της στο Quartz.
Συχνά τα οικονομικά ενός ζευγαριού είναι τακτοποιημένα έτσι ώστε ο σύζυγος να χει την υπερηφάνεια της ιδιοκτησίας του σπιτιού, ακόμα και αν στην πραγματικότητα η σύζυγός του υποστηρίζει από κοινού το νοικοκυριό. Μια υπάκουη γυναίκα μπορεί να αισθάνεται υποχρεωμένη να ενισχύσει αυτή την επιφανειακή μάσκα της αρρενωπότητας.
Η ιδέα των «γυναικών που ξέμειναν» βλάπτει τις γυναίκες και τους άνδρες στην Κίνα.
Για τους άνδρες, υπάρχει έντονη πίεση να διεκδικήσουν την αρρενωπότητά τους. Και για τις γυναίκες, η εκπαίδευση γίνεται εμπόδιο στο γάμο. Καθώς περισσότερες γυναίκες της Κίνας ακολουθούν σπουδές, οι εντάσεις μεταξύ παραδοσιακών ιδεών και σύγχρονων γυναικών θα αυξηθούν. Το ερώτημα είναι αν η κινεζική κοινωνία μπορεί να προσαρμοστεί.
Το φαινόμενο μετατροπής του μοντέλου των σχέσεων από βικτωριανό στο SATC, έχει μελετηθεί επαρκώς στην Κίνα και την Αμερική λογω των μεγάλων πληθυσμών τους, αλλά έχει ακόμα μεγαλύτερη δυναμική στην Ευρώπη.
Ότι οι μορφωμένες, ευκατάστατες αμερικανίδες δεν παντρεύονται εύκολα ειμή μόνο άνδρες που έχουν καλύτερη μόρφωση και περισσότερα χρήματα από αυτές είναι ένα καλά τεκμηριωμένο φαινόμενο, όπως περιγράφεται από την Kate Bolick στο Atlantic (All the Single Ladies). “Όι Sheng Nu της Κίνας αντιμετωπίζουν παρόμοια μοίρα με ελαφρώς διαφορετικά χαρακτηριστικά.
1 στους 5 Κινέζους δεν μπορεί να βρει νύφη. Οι φόβοι της Κίνας για τη διεύρυνση του στρατού της, για την αύξηση της πορνείας, της βίαιης εγκληματικότητας και της διακίνησης νύφης είναι αυξημένοι, όπως υποπνέει ένας τόσο μεγάλος αριθμός ανδρών. Οι επικριτές των Sheng Nu λένε ότι τα πρότυπα τους είναι πολύ υψηλά. Οι περισσότερες από αυτές διαφωνούν με την ιδέα του γάμου, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι θα αντιμετωπίζουν από τους γονείς τους ατελείωτες υπενθυμίσεις ότι κανείς δεν θα τις θέλει μετά τα 30.
Πολλοί άνδρες έμειναν στην ύπαιθρο, στους γονείς τους και τα αγροκτήματα τους. Επειδή στην κινεζική κοινωνία είναι αναμενόμενο ότι οι γυναίκες θα παντρευτούν, αυτό ακριβώς και κάνουν οι περισσότερες γυναίκες στις αγροτικές περιοχές. Μεταναστεύουν σε μεγαλύτερες πόλεις, βρίσκουν καλύτερες θέσεις εργασίας, παντρεύονται άνδρες σε ανώτερες τάξεις και σε ορισμένες περιπτώσεις καταλήγουν να δίνουν περισσότερα χρήματα στους γονείς τους από ό, τι οι άνδρες που μένουν στα αγροκτήματα που τους φροντίζουν.
Σε ένα συναρπαστικό άρθρο για το Κέντρο Pulitzer, οι δημοσιογράφοι Sushma Subramanian και Deborah Jian Lee αναφέρουν ότι αυτές οι γυναίκες είναι γνωστές ως χρυσαφένιες χελώνες για τον πλούτο που είναι σε θέση να παρέχουν στις οικογένειές τους μεταναστεύοντας και νυμφευόμενες.
Δεν είναι πλέον σπάνιο για τις γυναίκες να ξεπερνούν τους συζύγους τους, το 2015, για παράδειγμα, το 38% των αμερικανίδων κέρδισαν περισσότερα χρήματα από τους συζύγους τους.
Τα σχόλια όμως που λαμβάνουν από τον πολιτισμό είναι σαφή: Οι άνδρες πρέπει να κερδίζουν περισσότερα, ώστε να μπορούν να παρέχουν για τις οικογένειές τους, και αν δεν το κάνουν, αυτό είναι σύμπτωμα ενός προβλήματος.
Αυτά τα μηνύματα παράγουν μια «σχεδόν αναπόφευκτη συναισθηματική και ψυχολογική συνέπεια». Οι γυναίκες αισθάνονται ένοχες.
Σε αντίθεση με την παραδοσιακή πορεία των ανδρών που κερδίζουν περισσότερα ή είναι οι μοναδικοί οικονομικοί φορείς, οι περισσότερες από αυτές τις νέες γυναίκες είτε πιστεύουν ότι η δυσπραγία των συντρόφων τους είναι προσωρινή είτε λυπούνται στην ιδέα ότι μπορεί να μην είναι.
Τα ευρήματα του Πανεπιστημίου του Chicago Booth School of Business για το NPR, λένε ότι η δυσαρέσκεια αυτή θα μπορούσε να οδηγήσει σε διαζύγιο “όταν μια γυναίκα αρχίζει να κερδίζει περισσότερα από τον σύζυγό της”.
Το Πανεπιστήμιο του Σικάγο διαπίστωσε ότι μια σύζυγος που κερδίζει ακόμη και 5.000 δολάρια ετησίως περισσότερα από τον σύζυγό της φλερτάρει με μεγαλύτερο κίνδυνο διαζυγίου.
Η βασική υπόθεση είναι ότι η ζωή των γυναικών έχει βελτιωθεί δραματικά τα τελευταία 50 χρόνια. Έχουν πολύ περισσότερη προσωπική ελευθερία και ευκαιρίες για εκπαίδευση και απασχόληση.
Ως αποτέλεσμα, έχουν μεγαλύτερη οικονομική ανεξαρτησία, γεγονός που τους έδωσε περισσότερη δύναμη για να διαμορφώσουν τη ζωή τους.
Σύμφωνα με αρκετές σημαντικές μελέτες, η ευτυχία των γυναικών σε σχέση με τους άνδρες έχει μειωθεί τα τελευταία 25 χρόνια. Αυτό περιλαμβάνει γυναίκες όλων των ηλικιακών ομάδων και είναι εμφανές σε πολλές χώρες, ιδιαίτερα στις ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο.
Πώς οι γυναίκες καταφέρνουν να καταλήξουν, μετά από μια γενιά προόδων στην ισότητα των φύλων, λιγότερο ευτυχισμένες από τις μητέρες τους στην ηλικία τους;
Αυτό το τελευταίο είναι το κλειδί για το έργο μιας άλλης αμερικανίδας ψυχολόγου της Jean Twenge, της οποίας η πιο πρόσφατη εργασία ήταν να αναλύσει αυτό που περιγράφει ως «επιδημία ναρκισσισμού» στις ΗΠΑ που επηρεάζει δυσανάλογα τις γυναίκες.
Η μετά-ανάλυση της κάλυψε 37.000 φοιτητές. Διαπίστωσε ότι το 1982, το 15% έλαβε υψηλά ποσοστά σε δείκτη προσωπικότητας ναρκισσισμού ενώ μέχρι το 2006 ήταν πια 25% και το μεγαλύτερο μερίδιο αυτής της αύξησης ανήκε σε γυναίκες.
Ο ναρκισσιστής έχει τεράστιες προσδοκίες από τον εαυτό του και τη ζωή του. Συνήθως, οι προβλέψεις για το τι μπορούν να επιτύχουν είναι μη ρεαλιστικές για παράδειγμα, όσον αφορά τις ακαδημαϊκές τάξεις και την απασχόληση.
Επιδιώκουν τη φήμη και την διάκριση και η επίτευξη της τελευταίας οδηγεί στον υλισμό – τα χρήματα εξαγοράζουν τις ετικέτες της «μάρκας» και τον πλούσιο τρόπο ζωής που είναι σύμβολα καταξίωσης. Είναι το σύνδρομο της Paris Hilton σε εκατομμύρια ζωές.
Το πρόβλημα, πιστεύει η Twenge, προέρχεται εν μέρει από μια γενιά κακών γονέων που έχουν πει στα παιδιά τους πόσο ιδιαίτερες είναι.
Μια ατομικιστική κουλτούρα έχει, με τη σειρά της, ενισχύσει την ενασχόληση με τον εαυτό και την προαγωγή του. Ο ναρκισσιστής συχνά ανταμείβεται – τείνει να είναι εξωστρεφής, καλός στο να πωλεί τον εαυτό του και πολύ ανταγωνιστικός.
Αλλά η επιτυχία τους είναι σύντομη. Το μειονέκτημα είναι ότι έχουν μια τάση για επικίνδυνη συμπεριφορά, εθιστικές διαταραχές, έχουν δυσκολίες στη διατήρηση στενών σχέσεων και είναι πιο επιρρεπείς σε επιθετική συμπεριφορά όταν απορρίπτονται.
Ο ναρκισσισμός των νέων γυναικών θα μπορούσε απλώς να είναι μια φάση από την οποία θα ξεφύγουν, αναγνωρίζει η Twenge, αλλά ανησυχεί ότι οι ενδείξεις ναρκισσισμού υπάρχουν σε όλες τις ιδιαίτερα καταναλωτικές και ατομικιστικές κοινωνίες – και οι γυναίκες υποφέρουν δυσανάλογα από την κατάθλιψη και την ανησυχία που συνδέονται με αυτόν.
Τα κορίτσια είναι πιο συμμορφωμένα και πρόθυμα να ευχαριστήσουν – έτσι έχουν διαχρονικά κοινωνικοποιηθεί – αλλά τώρα οι κυρίαρχες κοινωνικές προσδοκίες τους είναι βαθιά καταστροφικές για την ευτυχία τους.
Facebook Comments