Δεν ξέρω αν έπεσε το μάτι σας στις πρόσφατες επισημάνσεις της Eurobank για την συνεχή φθίνουσα πορεία των καθαρών επενδύσεων στην χώρα ή αν σας απορρόφησε και σας τόσο πολύ κοτεροπολακιάδα, ώστε να θεωρείτε κάθε άλλη είδηση ασήμαντη και υποδεέστερη. Εγώ πάντως έχω κάνει έναν στοιχειώδη καταμερισμό, ώστε να μπορώ να διαχειριστώ τον όγκο των πληροφοριών που φτάνουν καθημερινά στον εγκέφαλο μου. Χρησιμοποιώ την κονιορτοποίηση του ηθικού πλεονεκτήματος της αριστεράς για να σπάω πλάκα και τα στοιχεία της πραγματικής οικονομίας για να ανησυχώ.

Δεν αντιλέγω ότι αυτά που έπαθε ο Τσίπρας την βδομάδα που πέρασε, έχουν και την αξία τους και την σημασία τους. Αγκάλιασε τον Πολάκη και βούτηξαν μαζί στην κοινοβουλευτική μάχη, σίγουρος ότι πάει για μεγαλειώδη νίκη, αλλά αιφνιδιάστηκε από τον Κυριάκο που αποφάσισε να αποδείξει ότι δεν είναι «Κούλης». Από την μάχη (που πήρε και βρώμικη μορφή) ο Αλέξης βγήκε τσουρουφλισμένος, πρώτη φορά στην καριέρα του. Παραλλήλως είδε τις παροχές του να μην αποδίδουν (επικοινωνιακά τουλάχιστον), αντιθέτως είδε εμβρόντητος να παραμένει σε πρώτο πλάνο η φωτογραφία του στο κότερο και η οικογενειακή του ιστορία. Όλα αυτά τελικά είχαν το γούστο τους, καθώς το σταδιακό ξεπουπούλιασμα κάποιου αυτοκράτορα πάντα ηδονίζει τους άλλοτε πιστούς του υπηκόους.

Όμως, η πραγματική ζωή συνεχίζει να κινείται ερήμην των χιουμοριστικών μας εξάρσεων. Η προειδοποίηση της Eurobank ότι και φέτος, για όγδοη συνεχή χρονιά, οι πραγματικές επενδύσεις μειώνονται αντί να αυξάνονται, είναι ό,τι πιο ζοφερό θα περιμέναμε για το μέλλον μας. Όταν ακούμε κυβερνήσεις και αντιπολιτεύσεις να υπόσχονται ρόδινες μέρες οικονομικής ανάπτυξης και ενίσχυσης της απασχόλησης, ενώ κάθε χρόνο βλέπουμε τα κεφάλαια που επενδύονται στην χώρα να μειώνονται, δεν γίνεται να μην αναρωτηθούμε ποιος κοροϊδεύει ποιον. Φυσικά, το ερώτημα απευθύνεται πρωτίστως στην κυβέρνηση που πέντε χρόνια τώρα κρατά την τύχη της χώρας στα χέρια της, πλην αφορά και την αντιπολίτευση που αύριο θα αναλάβει την σκυτάλη.

Αν σήμερα δεν γίνονται επενδύσεις στην χώρα αλλά απομειώνεται και το παλιότερα υπενδεδυμένα κεφάλαια, που θα στηριχθεί άραγε η αυριανή αύξηση της απασχόλησης και των εισοδημάτων που υπόσχονται όλοι; Το ερώτημα είναι τόσο καθοριστικό, αλλά επίσης τόσο απλό και προφανές, που απορώ πως κανένας δεν νιώθει την ανάγκη είτε να δώσει μια πειστική απάντηση, είτε να περιορίσει τις υποσχέσεις για μελλοντικούς παραδείσους. Κάθε σημερινή προεκλογική υπόσχεση, σ’ αυτό το θεμελιώδες μέγεθος της ελληνικής οικονομίας στηρίζεται. Κοντολογίς, όταν κανένας δεν επενδύει σ’ αυτό τον τόπο, που θα βρεθούν αύριο τα λεφτά για να ικανοποιηθούν οι υποσχέσεις που εκτοξεύονται σήμερα από τα μπαλκόνια; Πάλι θα ανακαλύψουμε τα λεφτόδεντρα; Τα οποία ως γνωστόν δεν έχουν ανάγκη από επενδύσεις για να καρπίσουν, μόνο αδίστακτους πολιτικούς και αφελείς πολίτες.

Facebook Comments