Σήμερα ξύπνησα από τα κελαϊδίσματα των κοτσυφών που βρίσκονται στην περίοδο των ερώτων τους και κελαηδούν σαν αηδόνια ανεβασμένα στο πιο ψηλό κλαδί, για να προκαλέσουν τα θηλυκά. 

Όλη η φύση είναι σε ένταση, λουλούδια χρώματα, πουλιά… τα πάντα σε αναγέννηση, μόνο εμείς οι άνθρωποι, το πιο εξελιγμένο υποτίθεται ον στον πλανήτη, παλεύουμε με τον κορωνοιό και δεν έχουμε ακόμα σηκώσει κεφάλι.

Πέρασε ένας χρόνος από το πρώτο κύμα του κορωνοιού  που εισέβαλε και στην χώρα μας, το θυμάμαι σαν τώρα…ήμουν στην Αθήνα, πάντα τον χειμώνα είμαι εκεί και αφού κάνω δυο σύντομες επισκέψεις στο νησί τέλος Οκτώβρη και Φεβρουάριο, περιμένω να περάσει ο Απρίλης για να έρθω και πάλι για το καλοκαίρι πια.

Όμως εδώ όλοι λογαριάσαμε χωρίς τον κορωνοιό, που μπήκε και μας χάλασε ότι είχαμε μέχρι τώρα βάλει σε σειρά στην ζωή μας, μας τακανε άνω κάτω και δεν είναι μόνο αυτό, έβαλε την καθημερινότητά μας σε κίνδυνο, την ζωή μας ολόκληρη σε κίνδυνο, των φίλων και των συγγενών μας.

Πέρυσι λοιπόν τέτοιον καιρό που ο Κορωνοιός με βρήκε στην Αθήνα, πάσχιζα να φύγω γιατί αισθάνθηκα να πνίγομαι, η ζωή εξαιρετικά δύσκολη στην πόλη με ομαλές συνθήκες, με τον κορωνοιό δεν βρίσκω λόγια να την περιγράψω, μόνο που όσο κι αν πάσχιζα, τρόπο δεν έβρισκα, κομπίνες δεν κάνω κι έτσι εγκλωβίστηκα θέλοντας και μη στην Αθήνα.

Ολοι περίμεναν πως και πως το Πάσχα για να κάνουν Ανάσταση, εγω το μόνο που περίμενα πως και πως ήταν να δώσουν ελευθέρας για τις μετακινήσεις εκτός νομού κι έτσι, με μεγάλη χαρά 24 Μαΐου ταξίδευα με το καράβι για το νησί, σε ένα μήνα δηλαδή και κάτι μέρες κλείνω ένα χρόνο εδώ.

Έχω πολλές φορές συζητήσει με τον αδελφό μου τον Νικηφόρο, καθηγητή ψυχιατρικής, για τα θέματα που έχουν προκύψει στον κόσμο λόγω κορωνοιού, τα ψυχολογικά περισσότερο, για τον τρόπο που αντιμετωπίζουν την πανδημία, την υπακοή, την πειθαρχία και τα συμπεράσματα μου τα έχω βγάλει.

Μια μέρα τον ρώτησα «γιατί ο κόσμος δεν μπορεί να αποδεχθεί μια πραγματικότητα, γιατί δεν μπορεί να κατανοήσει την επικινδυνότητα της πανδημίας, γιατί είναι πιο δυνατά τα θέλω του και όχι τα πρέπει» και λίγο πολύ κατάλαβα, ότι είναι θέμα ωριμότητας και εγκεφάλου, η μάλλον πρώτα εγκεφάλου και μετα σκέψης, ανάλυσης και ωριμότητας.

Του είπα πως κι εγω είμαι ένα πολύ κοινωνικό άτομο, μου αρέσουν οι παρέες και οι φίλοι μου, το παρατσούκλι μου είναι «παρεατζού», μου λείπουν τα ταβερνάκια, οι παρέες μου, η παρέα με τον φίλο μου τον Λευτέρη στο Βραχάσι, για να πιούμε τις ρακές μας και να κάνουμε και ανασκόπηση των ειδήσεων και δεδομένων, να κουτσομπολέψουμε βρε αδερφέ, απλά καθημερινά πράγματα, αλλά δεν με επηρεάζει ψυχολογικά που δεν τα έχω, προέχει η ασφάλεια η δική μου, αλλά και των γύρω μου.

Και πως το πέτυχες αυτό, με ρωτάει, του απάντησα λοιπόν, ότι έπεισα τον εαυτό μου ότι μου είναι πολύ αρκετά αυτά που έχω, ζω κλεισμένη σ ένα χωριό της Κρήτης εδώ κι ένα χρόνο περίπου, αλλά είμαι ελεύθερη, έχω πείσει τον εαυτό μου εγω η ίδια γι αυτό, έχω την υγειά μου, είμαι πολύ χαρούμενη και ευχαριστημένη γι αυτό το δώρο, μπορώ να βλέπω την φύση, τα βουνά, τις αλλαγές του καιρού, να μαζεύω λουλούδια, να διαβάζω, να βλέπω τα βράδια ταινίες, να γράφω πολύ συχνά, να ζωγραφίζω, να επικοινωνώ μέσω των social media και να μαγειρεύω ατελείωτα.

Αυτό όμως που τα καταφέρνει όλα αυτά είναι το μυαλό μου, η πληροφορία που του δίνω, η ανάλυση και η επεξεργασία που κάνει και η εντολή που μου δίνει, η του δίνω, αυτά είναι αλληλένδετα, αυτό όμως που έχει σημασία είναι ότι πειθαρχώ με χαρά, όχι άγχος, όχι με την έννοια της ανάγκης που μπορεί να με πνίξει, αλλά της ανάλυσης των δεδομένων για μια αναγκαία στάση που θα βοηθήσει στην μετάβαση για την κανονικότητα.

Όταν του τα είπα όλα αυτά, μου είπε ότι όλο αυτό δείχνει μια βαθιά ωριμότητα και μια ψυχολογική ισορροπία κι αυτό μ έκανε να χαρώ πολύ, γιατί όλα αυτά τα χτίζουμε κυρίως μόνοι μας, άρα σωστό χτίσιμο φαίνεται ότι έχω κάνει και είναι γερό το οικοδόμημά μου.

Αυτά όλα μου ήρθαν στο μυαλό σήμερα μετά από τις εικόνες μια τραγικά απείθαρχης κοινωνίας που ξεχύθηκε στους δρόμους χωρίς όρια, που γέμισε τα πάρκα, που κάνει πάρτι θανάτου για να πιει αλκοόλ να κάνει κεφάλι, μια κοινωνία σε παύση εγκεφάλου, γιατί μόνο μια κοινωνία που παύει να σκέπτεται οδηγείται χωρίς έλεγχο στους δρόμους και σ όλα αυτά που καθημερινά βλέπουμε και ακούμε.

Μια κοινωνία λένε που «κουράστηκε», μια κοινωνία που δεν λογαριάζει το θανατικό που έπεσε και στην χώρα μας, μια κοινωνία που δεν λογαριάζει τον κόσμο που κλαίει τους νεκρούς του που θάβονται σε μια πλαστική μαύρη σακούλα, μια κοινωνία που δεν λογαριάζει τους γιατρούς και τους εντατικολόγους που ξέχασαν ότι έχουν και άλλη ζωή εκτός του νοσοκομείου τους, μια κοινωνία που δεν καταλαβαίνει ότι αυτοί κουράστηκαν πραγματικά κι όχι οι ίδιοι που νομίζουν ότι είναι οι κουρασμένοι…

Μια κοινωνία που σνομπάρει, κακολογεί, υβρίζει, απαξιώνει την δουλειά άξιων επιστημόνων που έλιωσαν παντελόνια, που ξέχασαν προσωπική ζωή, που ξέχασαν ακόμα και τ όνομά τους για να βρουν τα εμβόλια που θα μας οδηγήσουν στην «ελευθερία»…

Αυτή λοιπόν η κοινωνία έχει πάρει λάθος κατεύθυνση, είναι μια κοινωνία που δεν χρεώνει τίποτα στον εαυτό της, αλλά όλα σε κάποιους άλλους, μια κοινωνία του πάρε και όχι του δώσε, μια κοινωνία που νομίζει πως όλοι της χρωστάνε κι αυτή τίποτα και πουθενά.

Δεν ξέρω με πιο τρόπο μπορεί ν αλλάξει αυτή η κοινωνία, αν ήξερα θα το έλεγα, αυτό όμως που έχω να πω είναι πως μια τέτοια κοινωνία δεν μπορεί να πάει την χώρα μπροστά όσο κι αν κάποιοι άλλοι προσπαθούν, αυτή η κοινωνία θα την τραβάει πάντα πίσω, μαζί της, στο επιφανειακό, το επιδερμικό, σ αυτό που είναι εύκολο, σ αυτό που δεν θέλει σκέψη αλλά μόνο παρόρμηση, σ αυτό το θέλω το πρωτόγονο, που δεν βάζει ποτέ μπροστά το εμείς αλλά το εγώ.

Δυστυχώς μέσα σ΄ένα χρόνο ο Κορωνοιός, εκτός από το θάνατο μας έδειξε και πολλά άλλα, όπως το πρόσωπο της κοινωνίας όπως πραγματικά είναι, χωρίς φτιασίδωμα… κρίμα για την χώρα μας, δεν της αξίζει.

Facebook Comments