Η αλήθεια είναι ότι είμαστε ένας λαός που αντί να προετοιμαζόμαστε για τις δυσκολίες του μέλλοντος, προτιμούμε να πιστεύουμε ότι δεν μας εύρη το κακό, ότι κοινώς θα την σκαπουλάρουμε. Είναι κι αυτή μια φιλοσοφία ζωής, ίσως όχι η σοφότερη αλλά σίγουρα η πιο ευδαιμονισμένη. Είμαστε χαλαροί τύποι εμείς οι Έλληνες.

Για παράδειγμα, οι γείτονες Τούρκοι πάντα αυτή την πολιτική είχαν. Επιδίωκαν έξοδο στο Αιγαίο, δεν αναγνώριζαν δικαιώματα στα ελληνικά νησιά, πριν μισό αιώνα κατέλαβαν την μισή Κύπρο, νωρίτερα είχαν πελεκήσει τους Ρωμιούς της Πόλης, τα αεροπλάνα τους μια ζωή παραβίαζαν τον εναέριο χώρο μας, γνωστά πράγματα σας λέω με τα οποία γεννηθήκαμε και πορευόμαστε δίχως να αλλάζουν.

Τώρα βέβαια υπάρχει μια έξαρση λόγω Ερντογάν, αλλά κανονικά θα πρεπε να ήμασταν προετοιμασμένοι γι αυτή την αύξηση επιθετικότητας. Αφού τώρα η Κύπρος και η Ελλάδα αποφάσισαν να ενεργοποιήσουν τους ενεργειακούς δρόμους της ανατολικής μεσογείου, ήταν λογικό και οι Τούρκοι που θέλουν μερίδιο να αντιδράσουν με τον δικό τους τρόπο. Θα μου πείτε ότι εμείς είμαστε νόμιμοι κι αυτοί παράνομοι, αλλά αυτό διόλου δεν φαίνεται να ενοχλεί την Τουρκία. Απέναντι στο διεθνές δίκαιο, αυτή φτιάχνει παράνομα τετελεσμένα. Σάματις η κατάληψη της Κύπρου ήταν νόμιμη;

Το πρόβλημα το ‘χουμε μάλλον εμείς παρά αυτοί. Δεν θέλουμε να πιστέψουμε ότι πάνω που βγήκαμε από την οικονομική κρίση, την ώρα που ετοιμαζόμαστε να απογειωθούμε, μας έλαχε ένας παράφρων Ερντογάν  που δεν το χει σε τίποτα να βάλει φωτιά στην περιοχή. Και ενώ εμείς πλακωνόμαστε που θα πάει το μέρισμα και ποιος το δικαιούται, οι απέναντι φτιάχνουν χάρτες που εξαφανίζουν όχι μόνο βραχονησίδες αλλά και πελώρια νησιά σαν την Ρόδο και την Κρήτη.

Εντάξει, η κυβέρνηση πράττει τα δέοντα σε διεθνές επίπεδο, όλοι όμως ξέρουμε ότι πρακτικά μπορεί να κάνει πολύ λίγα πράγματα που θα αποδειχθούν αποτελεσματικά. Το πιο ουσιώδες που μπορεί (και επιβάλλεται) να κάνει οποιαδήποτε ελληνική κυβέρνηση, είναι να προετοιμάσει τον ελληνικό λαό και τις ένοπλες δυνάμεις δια παν ενδεχόμενο. Ακόμα και για το πιο ακραίο. Το πρόβλημα όμως μ’ αυτή την δυσάρεστη προοπτική είναι ότι κάποιοι οικονομικοί πόροι που θα κατευθύνονταν στην ανάπτυξη πρέπει υποχρεωτικά να πάνε σε αγορές οπλικών συστημάτων. Δεν είναι προφανώς το καλύτερο, ούτε αυτό που είχαμε κατά νου για την επόμενη δεκαετία. Φοβούμαι όμως ότι δεν έχουμε άλλη εναλλακτική.

Είπαμε, είμαστε λαός χαλαρός που δεν πιστεύει ότι θα συμβούν σε μας άσχημα πράγματα. Τώρα όμως αρχίζουμε να συνειδητοποιούμε ότι με τον Τούρκο όλα είναι μέσα στο παιχνίδι. Δεν χρειάζεται ούτε να μεταβληθούμε σε πολεμοχαρείς τουρκοφάγους, ούτε να μετατρέψουμε την κοινωνία μας σε μιλιταριστικό μηχανισμό. Δεν μπορούμε άλλωστε να τα κάνουμε αυτά. Χρειάζεται όμως ένα παραπάνω κλικ ετοιμότητας και μια πιο συνειδητή ενατένιση της πραγματικότητας, ότι ενδέχεται να θυσιάσουμε (ξανά) ένα μέρος της μελλοντικής μας ευημερίας για την υπεράσπιση της πατρίδας. Υποχρεωτικώς.

Facebook Comments