Συχνά πυκνά ακούμε πια στους διαλόγους γύρω μας: 

“Αμάν πια με αυτή τη φοροδιαφυγή. Καιρός να σταματήσει. Δεν είναι κατάσταση αυτή, πληρώνουν πάντα οι ίδιοι κι οι ίδιοι!”

Στους διαλόγους αυτούς, λίγο ως πολύ συμμετέχουν όλοι οι άνθρωποι ανεξαρτήτως μόρφωσης, επαγγέλματος ή εισοδήματος. 

Το αίτημα για δίκαιη φορολόγηση είναι οριζόντιο και παγκόσμιο, αλλά ειδικά στην Ελλάδα ακόμα εντονότερο. 

Είναι προφανές ότι αυτή η συζήτηση εντάθηκε εξαιτίας της οικονομικής κρίσης των τελευταίων ετών και της ιδιάζουσας κατάστασης που έχει περιέλθει η χώρα μας με βασικό παράγοντα μεγέθυνσης, την ανάγκη της ελληνικής κοινωνίας να αναζητήσει ενόχους για το ξεβόλεμα της. 

Ως άνθρωπος των οικονομικών, συχνά αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που οδηγεί τους ανθρώπους να ξεχάσουν το βασικότερο όλων. 

Ειδικά στην Ελλάδα δεν εφαρμόζονται βασικοί κανόνες της οικονομικής επιστήμης. ενώ τα οικονομικά θεωρούνται ως πολυτέλεια, οι οικονομολόγοι ως golden boys, ενώ είναι ξεκάθαρο ότι οι πολύ μικρές και μικρές επιχειρήσεις δεν έχουν στην πλειονότητα τους στο δυναμικό τους, άτομα που να έχουν γνώσεις οικονομικών ή διοίκησης επιχειρήσεων. 

Επίσης, τα τραπεζικά ιδρύματα της χώρας μας, δεν λειτούργησαν ορθά, αλλά και το ίδιο το Κράτος ευθύνεται σημαντικά για την έλλειψη υιοθέτησης βασικών κανόνων management σε αυτό, 

Γιατί τα λέω όλα αυτά; Μα γιατί προφανώς, η ψηφιακή ενιαία αγορά που δημιουργεί η Ευρωπαϊκή Ένωση, έχει να κάνει με την δημιουργία περιβάλλοντος ασφάλειας και σταθερότητας στους πολίτες, κάτι που επιτυγχάνεται με τη δημιουργία κλίματος εμπιστοσύνης και προπάντων χωρίς αναγκαστικές επιλογές που δημιουργούν φόβο, κάτι που επιδιώκει η Αριστερά μιας και στο ιδεολογικό της πυρήνα, επιθυμεί την απαξίωση της σχέσης μεταξύ πολίτη και πολιτείας, ώστε να ενισχύσει την επίδραση της στην κοινωνία. 

Ακόμη πρέπει να θυμόμαστε ότι για να είναι κάποιος φοροφυγάς ή να αποφεύγει το φόρο, πρέπει πρώτα από όλα να υφίσταται φόρος και μάλιστα φόρος τέτοιος που να θεωρηθεί άδικος από αυτούς που τον αποφεύγουν, δηλαδή ο φορολογούμενος να ενοχληθεί από τον τρόπο επιβολής και το φόρο, τόσο ώστε να θελήσει να τον αποφύγει. 

Συνεπώς, ο φόρος αυτός θα είναι ένας μη στοχευμένος ή αποτυχημένος, ανάλογα πως θα τον αναγνώσει κάποιος. 

Τέτοιοι φόροι είναι ως επί το πλείστον οι έμμεσοι φόροι που ειδικά στην Ελλάδα είναι πολλοί και ποικίλοι, ενώ το βασικότερο ζήτημα που δημιουργούν είναι ένα θολό τοπίο για την αιτία που πληρώνονται από το φορολογούμενο. 

Κοινώς, δεν κατανοεί επαρκώς ο πολίτης γιατί πληρώνει το φόρο που του επιβάλλεται. 

Αυτό επιλύεται με την θεσμοθέτηση άμεσων αντίτιμων στην παροχή μιας υπηρεσίας, αλλά και την επέκταση του κοινωνικού διχτύου προστασίας, ώστε να μην στερηθεί την υπηρεσία αυτός που δεν μπορεί να την πληρώσει

Ένα τέτοιο μέτρο ήταν η επιβολή εισιτηρίου στα νοσοκομεία με την παράλληλη επέκταση της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης σε όσους έχουν δεν έχουν τέτοια χρησιμοποιώντας ευρωπαϊκούς πόρους για να επιτευχθεί. 

Το σύστημα αυτό δημιούργησε οφέλη που θα μπορούσαν να μειώσουν την φορολόγηση και να επιτύχουν μείωση των κρατικών δαπανών για το εθνικό σύστημα υγείας, άρα να δημιουργήσουν κλίμα εμπιστοσύνης μεταξύ των πολιτών και του κράτους, αυξημένα έσοδα για το κράτος και καλύτερες υπηρεσίες για τους πολίτες.

Κι όμως, παρότι τα παραδείγματα στη χώρα μας είναι πρόσφατα, συνδέουμε την επιτυχία του συστήματος φορολόγησης της, με τον τρόπο πληρωμής μιας δαπάνης, με αναγκαστικό μάλιστα τρόπο. 

Στο υπό ψήφιση νομοσχέδιο της κυβέρνησης, επιβάλλεται για πρώτη φορά το κτίσιμο του αφορολογήτου με τη χρήση ηλεκτρονικών καρτών.  

Κι όμως, το φορολογητέο στην πηγή εισόδημα έχει λιγότερη τάση φοροδιαφυγής.

Η ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΗ επιλογή του ηλεκτρονικού χρήματος δεν είναι φιλελεύθερη επιλογή, δεδομένου ότι στερεί την οικονομική ελευθερία από τους πολίτες, ειδικά στην περίπτωση που έστω και κατά τύχη σε κάποια χώρα εκλέγει απολυταρχική κυβέρνηση

Έτσι στο πλαίσιο αυτό γράφω μερικές σκέψεις ως ισοδύναμες επιλογές αυτού του μέτρου ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΗΣ ΕΠΙΛΟΓΗΣ:  

1) Οι μεγάλες επιχειρήσεις συσκευασμένων προϊόντων που προμηθεύουν τις μικρότερες θα μπορούσαν να προσθέσουν στο κόστος της αξίας του εμπορεύματος, ένα επιβαλλόμενο φόρο ο οποίος θα αποδιδόταν επιτόπου στο κράτος από αυτές. 

Αυτό θα μείωνε προφανώς και τον κίνδυνο να μην εισπραχθούν έσοδα που είναι απαραίτητα για τη λειτουργία του κράτους και την παροχή βασικών υπηρεσιών στους πολίτες. 
Προφανώς, αυτό σημαίνει ότι τα λογιστικά πρότυπα θα θεωρούν πλέον άμεσα πωληθέντα τα εμπορεύματα αυτά και σε περίπτωση επιστροφής τους, ο φόρος να πιστώνεται ή να συμψηφίζεται.
Προφανώς, οι μικρότερες επιχειρήσεις για να εισπράξουν το φόρο αυτό θα πρέπει να τον μετακυλήσουν στους καταναλωτές, από τον οποίο θα εισπράξουν. Για να αποφευχθεί η υπερβάλλουσα μετακύλιση θα πρέπει να ζητηθεί από τις επιχειρήσεις να υποβάλλουν τιμοκαταλόγους, ώστε να διευκολυνθεί η ελεγκτική διαδικασία για το θέμα αυτό, ώστε να διαπιστώνεται αν τα συσκευασμένα αυτά προϊόντα καταλήγουν επιβαρυμένα εξαιτίας του πολλαπλασιασμού του φόρου αυτού προς τον καταναλωτή. 
 
Η παραπάνω διαδικασία, δημιουργεί ένα πρόβλημα χρηματοδότησης των επιχειρήσεων που μπορεί να λυθεί με την αντίστοιχη θεσμοθέτηση πιστώσεων, αναλόγως του τζίρου που προβλέπει η επιχείρηση να διενεργήσει σε διάστημα ενός μηνός ή περισσότερων, ανάλογα με το γύρισμα της αποθήκης της. 
 
Είναι προφανές ότι η διαδικασία μπορεί να εφαρμοστεί σταδιακά, ώσπου να ενσωματωθεί στη λειτουργία της οικονομίας και βέβαια πάντα στην κατεύθυνση της μείωσης του ρίσκου μη είσπραξης, ώστε να γίνεται ευκολότερη η τάση μείωσης των κρατικών δαπανών και των φόρων.
 
2) Φορολογητέο στην πηγή εισόδημα προς τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους για το μέρος του εισοδήματος που δεν απολαμβάνουν αφορολογήτου. Αυτό θα μπορούσε να λειτουργήσει σταδιακά και ανάλογα το βαθμό αξιοπιστίας των επιχειρήσεων για την απόδοση του φόρου προς το Δημόσιο. 
 
3) Υιοθέτηση συστήματος ηλεκτρονικής τιμολόγησης από τις επιχειρήσεις σε όλο το φάσμα της εφοδιαστικής αλυσίδας, ώστε να γίνεται ευκολότερη η καταμέτρηση αποθεμάτων και η διαπίστωση κακών πρακτικών. 
 
4) Θεσμοθέτηση της ψηφιακής επιχείρησης στον κλάδο των υπηρεσιών με αναίρεση της φυσικής έδρας της εταιρείας, όπου η συναλλακτική δραστηριότητα θα γίνεται υπό την παραδοχή του ηλεκτρονικού ελέγχου του ταμείου της επιχείρησης και του τρόπου ζωής των μετόχων ή ιδιοκτητών αυτής, ώστε να διαπιστώνονται τυχόν κακές πρακτικές από αυτούς. 
 
Η θεσμοθέτηση αυτή, θα μειώσει τα έξοδα διατήρησης έδρας για τις επιχειρήσεις, ενώ αναμένεται να δημιουργήσει θετικές επιπτώσεις στην υιοθέτηση συστημάτων τηλε-εργασίας, τηλεδιάσκεψης και άλλων αντίστοιχων καινοτομιών. 
 
5) Επαναδρομολόγηση μη ανταποδοτικών υπηρεσιών του Δημοσίου και θεσμοθέτηση ηλεκτρονικών διαδικασιών. Μεταφορά αρμοδιοτήτων κι εξυπηρέτησης προς τα Κέντρα Εξυπηρέτησης του Πολίτη για εξυπηρέτηση όσων δεν έχουν γνώσεις χρήσης υπολογιστή ή πρόσβαση σε αυτόν. 
 
6) Θεσμοθέτηση κουπονιού συμβουλευτικής ή υπηρεσιών, ώστε οι πολίτες να μπορούν να επιλέξουν ελεύθερα κάποιον επαγγελματία επιστήμονα να τους υποβοηθήσει στη συναλλακτική τους δραστηριότητα στη μετάβαση προς την ψηφιακή εποχή. 
 
7) Ενθάρρυνση της τυποποίησης των προϊόντων, ώστε να αυξήσουν την αξία τους, να βελτιώσουν την ποιότητα τους, αλλά και να είναι ευκολότερος ο έλεγχος των πωλήσεων αυτών. Ειδικά στον αγροτικό κλάδο, η θεσμοθέτηση ηλεκτρονικών πωλητηρίων και η σύνδεση τους με τα τύποποιητήρια, αλλά και η ενίσχυση της γεωργίας ακριβείας είναι ζωτικής σημασίας. 
 
8) Ενθάρρυνση κι ενίσχυση των θερμοκοιτίδων επιχειρήσεων και των κέντρων εξυπηρέτησης επιχειρήσεων (business centers), ώστε να διευκολυνθεί η επιχειρηματικότητα, ο έλεγχος, αλλά και η βελτίωση των υπηρεσιών που αυτές λαμβάνουν.
 
Τα ανωτέρω είναι μερικές μόνο σκέψεις και προτάσεις ενίσχυσης της οικονομικής ελευθερίας των πολιτών, οι οποίες βασίζονται στην ενδυνάμωση του ατόμου, την απάλειψη του φόβου από αυτό, αλλά και την ενίσχυση της σχέσης μεταξύ πολίτη και πολιτείας, την ώρα που η κυβέρνηση αποκλείει από τις διαδικασίας δεύτερης ευκαιρίας και πτώχευσης όσους ανθρώπους δεν έχουν χρήματα για να ενταχθούν στη διαδικασία, ενώ έχει αποκλείσει ρητά τους οικονομολόγους από την λήψη της ιδιότητας του διαχειριστή αφερεγγυότητας και δεσμεύει επιπρόσθετους δικαστές με την έννοια του εισηγητή δικαστή για να λειτουργήσει η διαδικασία εξυγίανσης ή πτώχευσης μιας επιχείρησης, τη στιγμή που ο χρόνος για το πέρας μιας δικαστικής διαμάχης στην Ελλάδα, είναι υπερβολικά πολύς και υπάρχει μεγάλος φόρτος υποθέσεων σε αυτή. 
 
Η Ελλάδα του 2021 πρέπει να στραφεί επιτέλους στην Επιστήμη και την Αλήθεια, αλλά και να θυμηθεί το παρελθόν της, που ύμνησε τον άνθρωπο και ανέδειξε την έννοια του πολίτη. 

 

Facebook Comments