Όταν ο “αυριανισμός” γίνεται επίσημη γλώσσα του Κράτους τα καμπανάκια της παρακμής ηχούν απειλητικά

Μπορεί ο Κουρής, ο χυδαίος εγκαθιδρυτής τής κίτρινης κουλτούρας τού ‘αυριανισμού’, να πέθανε. Όμως, λίγο πριν κλείσει τα μάτια του, θα μπορούσε να «υπερηφανεύεται» ότι συνετέλεσε καθοριστικά (καί εκείνος) στον εκμαυλισμό των ηθών τής δημόσιας ζωής και την προοδευτική ανάδειξη του ‘πάτου’ ως πολιτιστικό ‘ταβάνι’ τής ελληνικής κοινωνίας.

Άφησε πίσω του μία ευρεία «σχολή» χυδαιότητας πνεύματος και εκφοράς δημόσιου λόγου, στη βάση ωφελιμιστικών σκοπιμοτήτων. Μία σχολή αδίστακτης δολιότητας που στις μέρες μας έχει πια ξεφύγει από το στενό πλαίσιο τής ευτελούς και αήθους στρατευμένης δημοσιογραφίας, καταλήγοντας να υιοθετηθεί από την ελληνική κυβέρνηση ως επίσημη πολιτική και… πολιτιστική της γλώσσα.

Όταν διαβάζει κάποιος επίσημες ανακοινώσεις του γραφείου του Πρωθυπουργού οι οποίες ανταγωνίζονται σε αποφορά βούρκου και υποπολιτισμό τα πρωτοσέλιδα της ‘Αυριανής’ και, κοιτάζοντας το ημερολόγιο επιβεβαιώνει ότι ζούμε στον 21ο αιώνα, δεν θα βρει πια εύκολα πατήματα να στηρίξει μία -αμυδρή έστω- αισιοδοξία για τη χώρα μας. Ο πολιτισμικός πάτος, όχι μόνο έγινε ταβάνι μας αλλά, έχει πια ρίξει πολύ βαριά -μάλλον ασήκωτη- άγκυρα μέσα στο βούρκο όπου καταπνίγει κάθε ικμάδα φωτός στη λάσπη τού βυθού του.

_ _

Σε ποιους απευθύνεται αυτός ο θλιβερού πνεύματος πολιτικός λόγος, ίδιον των κοινωνιών του τρίτου κόσμου; 
Προς το εξωτερικό, σίγουρα όχι· σίγουρα λοιπόν προς τους πολίτες του τόπου μας.

Και, όταν με περίσσεια μαύρου θράσους μία κυβέρνηση εκφράζεται με τόση φτήνια ηθών στις επίσημες *γραπτές* ανακοινώσεις της (και όχι «απλώς» σε μία τυχαία προφορική ατάκα κάποιου στελέχους της), γίνεται καταφανές ότι η κοινωνική μόλυνση είναι σε προχωρημένα στάδια σήψης. Μιας και έχει καταλάβει ότι η κοινωνία είναι δεκτική στην αφομοίωση τού ευτελούς λαϊκισμού, τού δόλιου μηνύματος, τής μαύρης προπαγάνδας, στη έξαρση τού τυφλού διχαστικού πάθους. Εξάλλου, σε αυτό (ίσως μάλιστα, μόνο σε αυτό) οι κυβερνώντες έχουν αποδειχθεί δεξιοτέχνες.

Όταν μία κυβέρνηση, αντί να μιλάει με σοβαρό και αξιόπιστο λόγο για το δικό της έργο ως υπεύθυνη ηγέτιδα πολιτική δύναμη ενός έθνους, αναλώνεται σε επικοινωνιακές δηλώσεις ‘αυριανισμού’ με στόχο να ρίξει λίπασμα στη διχαστική αντιπαράθεση κολακεύοντας τα χαμηλότερα πολιτισμικά ένστικτα τής μάζας ενάντια στους πολιτικούς αντιπάλους, αυτή είναι μία κατάπτυστη κυβέρνηση από κατάπτυστους, δόλιους, ανθρώπους.

Οι πρακτικές αυτές είναι εκφάνσεις ύπουλου ολοκληρωτισμού: << Μην ασχολείστε να κρίνετε «εμάς»· Κρατηθείτε απασχολημένοι με το πόσο αποκρουστικοί είναι οι «άλλοι» την ώρα που θα αγωνίζονται να καθαρίσουν από πάνω τους την κολλώδη λάσπη που τους ρίχνουμε. Και, κυρίως, να αντλείτε ευχαρίστηση με αυτό το θέαμα. Τα στραγάλια και το σανό, δωρεάν, χορηγία μας…>>

_ _ _ _ _

Ολοκληρωτισμός δεν είναι μόνο η χρήση τανκς. Είναι το να μη σε ενδιαφέρει η πρόοδος τής χώρας και των πολιτών , αλλά μονάχα η στόχευση τής παραμονής σου στην εξουσία ανεξαρτήτως μέσων, δεοντολογίας και εθνικού κόστους.

Έκπληξη; Ουσιαστικά όχι. Από ανθρώπους που υπερήφανοι διατράνωναν (επισήμως και εμπράκτως) τον θαυμασμό και τη στήριξή τους στο καθεστώς Μαδούρο, δεν πρόκειται για έκπληξη.

Η συνεχιζόμενη ανοχή, αποδοχή, τύφλωση τής κοινωνίας μπροστά σε όλα αυτά τα φαινόμενα, είναι έκπληξη; 
Θα έλεγε κανείς ότι είναι έκπληξη.
Ή, τελικά, μήπως όχι…;