Η Οδύσσεια ενός success story: Από τον Σαμαρά στον Μητσοτάκη, μέσω Τσίπρα
Μία φράση που πρωτομπήκε στη ζωή μας τον τέταρτο χρόνο της κρίσης, επανέρχεται από τον νυν Πρωθυπουργό, όχι ως δεδομένο αλλά ως ζητούμενο
Μία φράση που πρωτομπήκε στη ζωή μας τον τέταρτο χρόνο της κρίσης, επανέρχεται από τον νυν Πρωθυπουργό, όχι ως δεδομένο αλλά ως ζητούμενο
Αντώνης Σαμαράς, 2013: «Το success story της Ελλάδας είναι και success story της Ευρώπης». Κυριάκος Μητσοτάκης, 2019: «Στόχος μου είναι να κάνω την Ελλάδα το success story της ευρωζώνης για τα επόμενα 3-4 χρόνια».
Μία φράση που πρωτομπήκε στη ζωή μας τον τέταρτο χρόνο της κρίσης, επανέρχεται από τον νυν Πρωθυπουργό, όχι ως δεδομένο αλλά ως ζητούμενο. Στο μεταξύ, μεσολάβησε η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, σε μία τετραετία που ξεκίνησε με αχαλίνωτο λαϊκισμό και ένα μοιραίο πρώτο εξάμηνο, αλλά εν τέλει κανείς δεν μπορεί να τον κατηγορήσει ότι παρέδωσε άδεια ταμεία. Ενδεχομένως να άδειασε τις τσέπες των φορολογούμενων –και δη αυτές τις πολύπαθης μεσαίας τάξης-, αλλά τα ταμεία δεν άδειασαν. Το αφήγημα περί «καμένης γης» άλλωστε, που αρέσκεται να επαναφέρει η εκάστοτε νέα κυβέρνηση κατηγορώντας τους προηγούμενους, δεν χρησιμοποιήθηκε ποτέ από την κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Στη συνέντευξη που παραχώρησε στο Bloomberg, ο Πρωθυπουργός παρουσίασε συνοπτικά το σχέδιο του για την ανάπτυξη, το οποίο περιλαμβάνει μείωση των φόρων, διευκόλυνση των επενδύσεων, τόσο από ελληνικές όσο και από ξένες επιχειρήσεις και διαχείριση του τραπεζικού προβλήματος.
Όπως είπε ο κ. Μητσοτάκης, «ο στόχος μου είναι να κάνω την Ελλάδα το success story της Ευρωζώνης για τα επόμενα 3-4 χρόνια», επισημαίνοντας ότι υπάρχει αίσθηση αισιοδοξίας «που μας επιτρέπει να προχωρήσουμε το πρόγραμμά μας με πιο επιθετικό τρόπο».
Το επιθυμητό περί ελληνικού success story, είναι και πάλι εδώ. Τι έχει γίνει όμως μεσολαβήσει από τότε που το πρωτοεπικαλέστηκε ο Αντώνης Σαμαράς μέχρι σήμερα;
Flashback σε ένα success story εν αναμονή
Την άνοιξη του 2014 η πρώτη απόπειρα εξόδου της χώρας μας στις αγορές μετά από χρόνια αποκλεισμού, στέφθηκε με επιτυχία και το success story του κ. Σαμαρά άρχισε να φαντάζει εφικτό.
Μόνο που δεν είχε συνέχεια. Η ήττα της Νέας Δημοκρατίας στις ευρωεκλογές του Ιουνίου του 2014, σε συνδυασμό με τις δηλώσεις του νικητή Αλέξη Τσίπρα ότι θα αποτρέψει την εκλογή νέου Προέδρου της Δημοκρατίας και θα επιβάλει πρόωρες εκλογές, κλόνισαν την προσπάθεια ανόρθωσης της οικονομίας και οι μεταρρυθμίσεις ανακόπηκαν, με αποτέλεσμα το success story να μείνει όνειρο απατηλό.
Ο ΣΥΡΙΖΑ του 2014 υποσχόταν τα πάντα, χλεύαζε το success story της κυβέρνησης Σαμαρά και τα στελέχη του υποστήριζαν σθεναρά ότι μόνο οι αριθμοί ευημερούν αλλά οι άνθρωποι πεινάνε. Ωστόσο, όταν το κόμμα ήρθε στην εξουσία, εφάρμοσε ένα πιο σκληρό μείγμα δημοσιονομικής πολιτικής από την προηγούμενη κυβέρνηση, με εξοντωτική φορολογική πολιτική και υπερπλεονάσματα, εν μέσω μοιράσματος επιδομάτων της παρηγοριάς. Και αν ο τότε Πρωθυπουργός απέφευγε τεχνηέντως να ξεστομίσει ο ίδιος τις λέξεις success story, τα στελέχη του και τα media που απηχούν τις θέσεις του κόμματος φρόντιζαν να επιχειρηματολογούν με βάση τα καλά λόγια των «θεσμών» για το δικό τους success story. Απόσπασμα από άρθρο του επικεφαλής του ESM, Κλάους Ρέγκλινγκ, στην γερμανική FAZ το 2017, όπου ανέφερε ότι «η Ελλάδα μπορεί να εξελιχθεί σε success story αν η κυβέρνηση μείνει πιστή στις συμφωνημένες μεταρρυθμίσεις», υιοθετήθηκε από τότε υπουργούς ως δεδομένο, χωρίς να αναφέρεται το «αν». Ωστόσο, τον περασμένο Μάιο, λίγο πριν τις εκλογές, ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας, Όλαφ Σολτς, εμφανίστηκε πιο βέβαιος απέναντι στα κατορθώματα της κυβέρνησης Τσίπρα, λέγοντας πως «η Ελλάδα είναι success story γιατί κατάφερε να επιστρέψει στις αγορές». Ποιος θυμόταν τώρα ότι πριν ο Αλέξης Τσίπρας παρουσιάσει ως μεγάλη επιτυχία την έξοδο στις αγορές επί δικής του διακυβέρνησης, το 2014, όταν η Ελλάδα δανείστηκε από τις αγορές μετά από τέσσερα χρόνια, έλεγε ότι «πυροβολούμε τα πόδια μας»…
Επιστροφή στο μέλλον
Ο στόχος του Κυριάκου Μητσοτάκη εμπεριέχει το ρίσκο ότι έχει ειπωθεί, ξαναειπωθεί και ξαναματαειπωθεί, έχοντας αποκτήσει πλέον και μια τοξική χροιά. Έτσι πως το έθεσε σε άλλη συνέντευξη που έδωσε στην Washington Post όταν ρωτήθηκε τι θέλει να λένε οι άνθρωποι τέσσερα χρόνια μετά, στο τέλος της θητείας του ήταν πιο σαφές, λιγότερο τεχνοκρατικό και σαφώς πιο συναισθηματικό, ώστε να ταυτιστούν οι πολίτες μαζί του: «Θέλω μια διαφορετική Ελλάδα από αυτή που παρέλαβα».
Κατερίνα Δούκα
Facebook Comments