Τα πρόσφατα,  απαράδεκτα,  ρατσιστικά,  σεξιστικά σχόλια παίκτη του γνωστού ριάλιτι σόου, πυροδότησαν στρατιές ολόκληρες. Μελάνια χύθηκαν,  καλή ώρα,  στόματα άνοιξαν, εταιρείες παραγωγής αποσύρθηκαν,   απειλές εκτοξεύθηκαν, μέχρι και ο covid 19 παραλίγο να χάσει την πρωτοκαθεδρία του.

Μια κοινωνία σοκαρισμένη. Μια κοινωνία της κλειδαρότρυπας. Ποτισμένη από στερεότυπα και προκαταλήψεις.  Με δεκάδες εμμονές. Μια κοινωνία κλωνοποιημένη. Αυτή η ίδια κοινωνία ξαφνιάστηκε, έγινε έξω φρενών. Η επανάσταση έγινε μέσα από χιλιάδες post στον ιντερνετοχώρο. Και τώρα ανακουφισμένοι από την αστραπιαία αντίδραση μας και τις ορδές likes που πετύχαμε νιώθουμε, διαφορετικοί, μακριά από το σύνολο.

Δυστυχώς γεγονότα όπως η λεκτική,  ψυχολογική,  σωματική βία,  στη σημερινή κοινωνία ζουν μόνο σαν πυροτεχνήματα. Κάνουν μπαμ, βγάζουν λάμψη και πεθαίνουν πριν προλάβουν να παλιώσουν. Άλλο ένα στοιχείο της σύγχρονης κοινωνίας μας.  Μάθαμε να ζούμε έτσι.

Είμαστε θύτες και θύματα. Μια βόλτα μέχρι τον φούρνο για ψωμί ίσως να αρκεί για λίγα περιστατικά υποβιβασμού της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Ο Ζακ Κωστόπουλος, Ο Τζορτζ Φλόιντ και πόσοι άλλοι; Ποιος τους θυμάται πια; Πάλιωσαν. Καθημερινά δεχόμαστε βιασμούς ανεπαίσθητους, ισχυρούς,  από το πολιτικό και πολιτειακό σύστημα πχ αλλά εμείς αμετακίνητοι. Στις πορείες οι ίδιοι κι οι ίδιοι διαδηλώνουν. Τους έμαθαν τα δέντρα και οι κολώνες της πλατείας πια.

Φωνάζουμε, γκαρίζουμε αλλά η φωνή μας δεν έχει ισχύ. Χτυπάει στον απέναντι τοίχο του ωραίου μας σπιτιού και ξαναγυρνάει πίσω. Καλές οι φωνές διαμαρτυρίας αλλά οι επαναστάσεις δεν γίνονται από τον καναπέ του σπιτιού μας. Κι είμαστε  όλοι συνένοχοι. Γιατί η βία έγινε βασικό συστατικό της σύγχρονης ζωής. Υπάρχει από την κοιλιά της μαμάς μας μέχρι τον θάνατο μας. Και για να απαλλαγείς από αυτή θέλει μάτωμα, ξέσκισμα. Ακόμα και τότε κάποια υπολείμματα της θα ζουν μέσα μας.

Facebook Comments