Το τρίτο κύμα της πανδημία είναι αυτό που προκαλεί  «τρόμο» και οδηγεί σε παράταση του lockdown στην χώρα. Μέχρι στιγμής η διαχείριση  στη δεύτερη φάση την πανδημίας δεν μπορεί να χαρακτηριστεί από την σοβαρότητα και το πλάνο που χαρακτήριζαν την πρώτη.

Αυτή τη φορά παρατηρήθηκε το φαινόμενο της μη σταθερότητας της κυβέρνησης στην λήψη των αποφάσεων. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Υπουργός Εμπορίου αναφέρθηκε στην συνέχιση της λειτουργείας τον καταστημάτων με την μέθοδο του click away μόλις τελείωσε η εορταστική περίοδος  και αργότερα ο κυβερνητικός εκπρόσωπος  ανακοίνωσε το κλείσιμο των καταστημάτων για δυο βδομάδες, με σκοπό τον έλεγχο της κατάστασης που διαμορφώθηκε την εορταστική περίοδο. Η λύση  του λεγόμενου «ακορντεόν» φαίνεται ότι θα κοστίσει περισσότερο από ένα lockdown τύπου Μαρτίου διάρκειας δυο- τριών εβδομάδων, διότι με αυτόν τον τρόπο και τον παράγοντα των μεταλλάξεων του ιού ίσως η μια βδομάδα ανοίγματος της οικονομικής και κοινωνικής ζωής να συνεπάγεται με δύο, τρεις ή και τέσσερις βδομάδες σε lockdown ανάλογα με τις επαφές που θα αναπτύξουν οι αγανακτισμένοι και κουρασμένοι πλέον πολίτες.

Από την αρχή της πανδημίας γίνεται έκλυση από τους γιατρούς του ΕΣΥ, τους λοιμωξιολόγους και την κυβέρνηση για ευλαβική τήρηση των μέτρων με σκοπό την μείωση της διασποράς του  ιού. Πώς γίνεται η πολιτική ηγεσία να ζητά και να αναμένει από του πολίτες να δράσουν με αυτόν τον τρόπο όταν η ίδια και μια ελίτ πολιτών παραβιάζουν τα μέτρα; Εικόνες σαν αυτές της Πάρνηθας, της Ικαρίας και του ρεβεγιόν στο Ντουμπάι  εξοργίζουν τον μέσο πολίτη, ο οποίος βρίσκεται αντιμέτωπος με τον φόβο της εξάπλωσης της πανδημίας και με την αβεβαιότητα για το μέλλον. Αυτές οι εικόνες έχουν σαν αποτέλεσμα την περαιτέρω αγανάκτηση και την ώθηση προς την ανυπακοή από πλευράς των απλών πολιτών στα μέτρα, καθώς επίσης την άρνηση και την δυσπιστία στις κυβερνητικές αποφάσεις και εξαγγελίες. Είναι τουλάχιστον μαλθακό, στελέχη τις κυβέρνησης, και  πόσο μάλλον ο Πρωθυπουργός, να παραβιάζουν τα μέτρα, την ίδια ώρα που οι πολίτες, που στήριξαν την κυβέρνηση με την ψήφο τους, βλέπουν το εισόδημά τους να μειώνεται, τις δουλειές τους να χάνονται και τον φόβο για την πανδημία να αυξάνεται καθώς οι εμβολιασμοί καθυστερούν λόγω των δυσκολιών που προκύπτουν.

Αυτή η δεύτερη φάση της πανδημίας, θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι, είναι μια περίοδος ημίμετρων που δεν περιόρισαν τον ιό αλλά αποτέλεσαν μια προσπάθεια ελέγχου. Στο πλαίσιο της μάχης για την διατήρηση της εξουσίας η κυβέρνηση επιδιώκει την ικανοποίηση όλων των κοινωνικών ομάδων, πράγμα το οποίο είναι μη επιτεύξιμο, ειδικά σε περιόδους κρίσης, πόσο μάλλον μιας υγειονομικής κρίσης, όπου μοναδική προτεραιότητα είναι η διαφύλαξη της δημόσιας υγείας. Συμφέροντα θα συγκρούονται διαρκώς, όμως μοναδική μέριμνα του κράτους είναι η προστασία των αδυνάτων και όχι η εξυπηρέτηση κάποιων κοινωνικών ομάδων που μπορούν να ασκήσουν πίεση και να προκαλέσουν κυβερνητική φθορά. Στη λήψη αποφάσεων συχνά κάποια συμφέροντα υποχωρούν έναντι κάποιον άλλων με απώτερο σκοπό  την υλοποίηση μιας πολιτικής που θα ικανοποιήσει την πλειοψηφία των πολιτών. Εδώ γεννάται το ερώτημα ποιος είναι ο σκοπός; Ο περιορισμός της πανδημίας ή η διατήρηση του εκλογικού αποτελέσματος και η ικανοποίηση κάποιων που ασκούν επιρροή και κατευθύνουν ψήφους;

Facebook Comments