Γνώμη μου είναι ότι θα πρέπει να προταθεί άμεσα από την Κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη η καθιέρωση προσωρινού κωλύματος εκλογιμότητας των Ελλήνων βουλευτών ύστερα από τρεις κοινοβουλευτικές περιόδους.

Δηλαδή η εκλογή των βουλευτών για τρεις διαδοχικές θητείες. Πάνω σε αυτό, υπήρξε και πρόταση Τσίπρα το 2016, η οποία το προέβλεπε για δύο συνεχόμενες κοινοβουλευτικές περιόδους ή για οκτώ συνεχόμενα έτη.

Βεβαίως δεν αναφέρομαι σε πλήρεις τετραετίες, αφού δύσκολα εξαντλείται ο συνταγματικός βίος της εκάστοτε Βουλής, πολλώ δε μάλλον στις παρούσες συνθήκες πολιτικής αστάθειας και αδυναμίας συγκρότησης ισχυρών αυτοδύναμων κυβερνήσεων.

Σε κάθε περίπτωση, η πρόταση της κυβερνητικής πλειοψηφίας θα μπορούσε να προστεθεί στο άρθρο 56 του Συντάγματος.  

Η πρόνοια για τρεις θητείες έχει ανοίξει μια συζήτηση μεταξύ όχι μόνο των βουλευτών για το νόημα και τη λογική που έχει, αλλά κυρίως μεταξύ των Ελλήνων πολιτών και της Κοινωνίας που στενάζει και θεωρεί ότι οι Βουλευτές (ανεξαρτήτως κομμάτων) και κυρίως της επαρχίας, μετά από την 2η θητεία τους αρχίζουν να αναπτύσσουν πελατειακές σχέσεις με τοπικούς παράγοντες και  επιχειρηματίες. Αυτό φυσικά είναι κάτι που δεν αποδεικνύεται άμεσα, αρκεί όμως να παρατηρηθεί έστω και μια φορά το φαινόμενο για να προκαλέσει τους πολίτες.

Και δυστυχώς, οι Έλληνες βουλευτές, διαχρονικά έχουν δώσει πολλά τέτοια δικαιώματα. Ακόμα και εάν δεν έχουν διωχθεί ποινικά ή η βουλή δεν έχει αποφασίσει την άρση της ασυλίας τους, είναι κοινό μυστικό τι συμβαίνει στην πραγματική ζωή. Εννοείται ότι πάντα θα υπάρχουν και υγιής εξαιρέσεις, τίμιων πολιτικών.

Ωστόσο, κανείς δεν θα μπορούσε ποτέ να διαφωνήσει ότι για τα σημερινά δεδομένα, οι Έλληνες βουλευτές (ακόμα και μετά τις τελευταίες περικοπές) απολαμβάνουν δυσανάλογα μεγάλα και προκλητικά προνόμια, σε σχέση πάντα με τις ώρες εργασίας τους, το βιογραφικό, τις σπουδές τους και την εν γένει προσφορά τους στον τόπο (το οποίο είναι σαφώς κάτι μη άμεσα μετρήσιμο, ο μέσος Έλληνας πολίτης όμως έχει σχηματίσει σαφή εικόνα περί αυτού).

Ενδεχομένως, θα μπορούσε να προβλέπεται ότι ύστερα από ένα διάλειμμα (μιας κοινοβουλευτικής περιόδου) οι ίδιοι μπορούν να επαναδιεκδικήσουν την κοινοβουλευτική τους έδρα.  Αυτό είναι ένα θέμα προς συζήτηση… Εγώ προσωπικά, θεωρώ ότι για να γίνει αυτό, απαραίτητη προϋπόθεση θα πρέπει να είναι να πολιτευτούν σε διαφορετική εκλογική περιφέρεια. Πχ. Ο Βουλευτής Αρκαδίας ή Κορινθίας να μπορεί να πολιτευτεί σε οποιοδήποτε άλλον νομό, πλην αυτών.

Με αυτό τον τρόπο δεν θα έδιναν κανένα δικαίωμα για αμφισβήτηση, ούτε περιθώριο να αναπτυχθούν εκ νέου τόσο σύντομα , πελατειακές σχέσεις στον νέο τόπο. Και εννοείται, ότι εφ’όσον οι πρώην βουλευτές είχαν να επιδείξουν επιτυχημένο έργο στον Νομό που πολιτεύονταν αρχικά, οι κάτοικοι της νέας τους εκλογικής περιφέρειας δεν θα είχαν κανέναν λόγο να μην τους ψηφίσουν για να αναπτυχθεί και ο δικός τους τόπος εξίσου.

Άλλωστε, ζούμε στην εποχή της Πληροφορίας και τα πάντα μαθαινονται άμεσα.

Εν κατακλείδι, η άποψη που εκφράζει το μεγαλύτερο μέρος της Ελληνικής κοινωνίας αυτή την στιγμή, είναι ότι η πρόβλεψη ανώτατου ορίου βουλευτικών θητειών μπορεί να ευνοήσει τη συγκρότηση της λαϊκής αντιπροσωπείας όχι με βάση τις πελατειακές σχέσεις, την αναγνωρισιμότητα, τα «τζάκια», τις «κληρονομιές» και τις επικοινωνιακές περγαμηνές των υποψήφιων βουλευτών, αλλά με βάση την ουσιαστική πολιτική αντιπαράθεση και την πραγματική προσφορά και την καταξίωσή τους. Και ότι με τον τρόπο αυτόν θα δίνεται η ευκαιρία σε νέα πρόσωπα που δεν έχουν συνάψει ισχυρούς δεσμούς με την κομματική εξουσία να γίνουν βουλευτές.

Το ζητούμενο όμως είναι, να βρεθεί ο γενναίος πολιτικός αρχηγός που θα βάλει πάνω από όλα το συμφέρον των Ελλήνων πολιτών και της χώρας και θα ξανά ανοίξει μια τέτοια συζήτηση. Έστω και εάν αυτό ξέρουμε όλοι ότι δεν συμφέρει την πλειοψηφία, καμιάς Κοινοβουλευτικής ομάδας.

Facebook Comments