1.

Φίλη που ταξιδεύει συχνά από Βόρεια Ελλάδα για την Αθήνα καλείται να ακολουθήσει το εξής τραγελαφικό δρομολόγιο. Επιβιβάζεται στην πόλη της Βόρειας Ελλάδας στο τρένο με επίδειξη rapid test ή pcr test  ή πιστοποιητικό εμβολιασμού. Σε μία διαδρομή χωρίς κόσμο, τηρώντας όλα τα μέτρα προστασίας και αποστάσεων. Όταν φτάνει στην Αθήνα κι επιβιβάζεται στο μετρό κανένας δεν ζητάει κάποιο έγγραφο. Είναι ώρα αιχμής και στο Σύνταγμα γίνεται λαικό προσκύνημα. Μια λαοθάλασσα τσουβαλιάζεται στην αποβάθρα. Όταν ανοίξουν οι πόρτες της κολάσεως θα μπουκάρουν όλοι αυτοί μέσα. Σπρώχνονται, ακουμπιούνται, αγκαλιάζονται. Την ίδια στιγμή που οι όρθιοι υπογράφουν την καταδίκη τους, οι καθιστοί απολαμβάνουν τον αέρα των αποστάσεων. Εκεί ναι στον ίδιο συρμό, στο ίδιο βαγόνι.

Και όλα αυτά εν καιρώ πανδημίας. Την ώρα που τα ημερήσια κρούσματα ανεβαίνουν ιλιγγιωδώς. Την ώρα που η εστίαση και το λιανικό καλούνται να πληρώσουν τη νύφη αποδεχόμενοι την περαιτέρω οικονομική τους καταστροφή.

2.

Είναι και τα άλλα μέσα της ενημέρωσης και καλά, που δουλεύουν χρόνια τώρα στον πετυχημένο δρόμο της εξόντωσης της ψυχολογίας, της παραπληροφόρησης, της τρομολαγνείας, της πτωματολογίας. Αιμοδιψή όντα κι αυτοί που μας σερβίρουν αλλά κι εμείς που καταναλώνουμε. Όσο μεγαλύτερος ο φόβος που καλλιεργείται στη κοινωνία τόσο περισσότερο έχει πετύχει ο μηχανισμός. Σ’ αυτή την καταβόθρα δε γλυτώνει κανείς. Έστω και με κάποιες αμυχές θα φύγεις.

Μήπως είναι καιρός να γίνει μια νεκρανάσταση ψυχών; Σε μια κοινωνία που η ανάγκη για διάβασμα όλο και εκλείπει, που η προσωπική ενδοσκόπηση  όλο και μειώνεται, που το φαγητό όχι μόνο σερβίρεται αλλά και μασιέται από άλλους, μια α(ν)άσταση ψυχών φαντάζει ουτοπία. Αλλά ο δρόμος ένας είναι. Το θέμα είναι πλησιάζουμε τον πάτο του βαρελιού ή όχι; Γιατί αν αγγίξεις τον πάτο, αναγκαστικά ένας τρόπος διαφυγής υπάρχει. Η προσπάθεια να ανέλθεις.

 

Facebook Comments