Ηγέτες απ΄τα εκπτωτικά

Διαβάζω με θλίψη τα σχόλια φίλης που ζει στη Νορβηγία. Μας γράφει λοιπόν, ότι εκεί το κράτος δεν διαχωρίζει τους πολίτες σε εμβολιασμένους κι ανεμβολίαστους, ούτε φυσικά έχουν λόγο οι μεν να επιτίθενται στους δε. Το κράτος έχει φτιάξει μια ιατρική υποδομή πιο προσωποποιημένη. Κανένας δεν υποστηρίζει ότι τα εμβόλια είναι για όλους. Ανάλογα με την κατάσταση υγείας του καθενός, σε κάποιους προτείνονται και σε άλλους όχι. Οι νοσούντες παρακολουθούνται καθημερινά απ το γιατρό τους, ο οποίος τους καθοδηγεί και καταγράφει τα συμπτώματά τους, για να έχει πλήρη αρχεία για την εξέλιξη της νόσου. Κι όταν οι νοσούντες ανακάμψουν, θεωρούνται «καλυμμένοι» για 12 μήνες. Οι πιο σοβαροί γιατροί είναι και οι πιο ταπεινοί. Αυτοί που παραδέχονται ότι δεν τα ξέρουν όλα γι αυτό τον ιό και τα εμβόλια, γι αυτό και βαδίζουν προσεκτικά, χωρίς επιβολές, αφορισμούς και μεγάλα λόγια. Κι εύλογα γεννιέται το ερώτημα: «εξαγωγή τους κάνετε;;;»…

Ας πάμε τώρα πιο νότια, στην κοιτίδα του πολιτισμού και στη χώρα που γέννησε τη Δημοκρατία και μετά την άφησε να πεθάνει απ την πείνα.

Ηγέτης λέει το λεξικό, «αυτός που ηγείται, που έχει τα προσόντα αρχηγού». 

«Αυτός που μπορεί να εμπνεύσει την ομάδα και να κερδίσει την εμπιστοσύνη της. Αυτός που ηγείται δια του παραδείγματος, δείχνοντας καθημερινά και προς κάθε κατεύθυνση, ότι αυτά που λέει τα εννοεί». Δεν είδα πουθενά στα λεξικά να λέει «ηγέτης, αυτός που όταν δεν μπορεί να κερδίσει την εμπιστοσύνη της ομάδας του, ρίχνει το φταίξιμο στην ομάδα και τους τιμωρεί μέχρι να μάθουν να υπακούν». Αυτός δεν είναι ο ορισμός του ηγέτη, άλλος ορισμός είναι. 

Τώρα που το σκέφτομαι, οι δικοί μας «ηγέτες» μοιάζουν πολύ με τα εμβόλια! Ίσως γι αυτό τα υποστηρίζουν και με τέτοιο πάθος!! Ξεκινούν με προεκλογικές υποσχέσεις «ανοσίας» 90-95% και μετά από κάποιους μήνες ηγεσίας, οι υποσχέσεις έχουν ξεφουσκώσει κι η «προστασία» που υποσχέθηκαν εξανεμίστηκε!  Απαιτείται οπωσδήποτε μια «αναμνηστική», ανανέωση της εμπιστοσύνης, για να καταφέρουμε να πάμε παρακάτω. 

Κράτος μπάχαλο είχαμε ανέκαθεν. Όσα χρόνια θυμάμαι τον εαυτό μου, σπανιώς και μόνο απο σύμπτωση κάτι σ αυτή τη χώρα λειτουργούσε σωστά ή με πρόγραμμα. Ανέκαθεν το κράτος εξαπατούσε τους πολίτες, και παρόλο που η κακοδιαχείριση όλων αυτών των ετών τους έσκασε στα χέρια σα βόμβα – κρίση, μνημόνια, λιτότητα, ακρίβεια, ανεργία – αυτοί μυαλό δεν βάζουν. Πάντα οι πολίτες καταφέρνουν να επιλέγουν απ τον κακό τον χειρότερο, και τούμπαλιν.  

Στον μεγαλύτερο κομμάτι της ιστορίας της, αυτή η χώρα είχε ηγέτες απ τα εκπτωτικά. Ακόμα και πριν δημιουργηθούν τα εκπτωτικά, εμείς απο κει ψωνίζαμε. Αλλά αυτό το τωρινό, τα ξεπερνάει όλα. Δε θυμάμαι στα χρονικά ηγεσία να ρίχνει με τέτοια άνεση κι επιτυχία τα λάθη της στους πολίτες της κι αυτοί να το δέχονται με στωικότητα και καμάρι. Να τους χτυπάει με το βούρδουλα κι αυτοί να ζητούν κι άλλο. Τέτοια ανωμαλία δεν την είχαμε ξαναζήσει. Ούτε και περιμέναμε να τη ζήσουμε, βεβαίως βεβαίως.

Η κυβέρνηση με αφορμή την πανδημία έχει καταφέρει να διχάσει το λαό σε απίστευτο βαθμό. Να μου πεις, αυτός ο λαός μονίμως διχαζόταν. Σωστά. Αλλά όχι με την ξεκάθαρη εντολή της κυβέρνησης – τουλάχιστον όχι σε καιρό ειρήνης – η οποία, για να μην φανούν οι δικές της αστοχίες κι ελλείψεις, ακολουθεί το απλό και γνωστό, «διαίρει και βασίλευε». Διότι πώς να το κάνουμε, ηγέτης που έχει χάσει την εμπιστοσύνη του λαού και την αξιοπιστία του, και την αποτυχία του αυτή τη χρεώνει στο λαό, δεν είναι ηγέτης. 

Από την αρχή της πανδημίας για όλες τις αποτυχίες στη διαχείριση, φταίνε μόνο οι πολίτες. Η κυβέρνηση ποτέ!

Για την αποτυχία της καραντίνας, φταίνε αυτοί που δεν την τήρησαν σωστά. Για τα κρούσματα που καλπάζουν, παρόλο το μεγάλο ποσοστό του εμβολιασμού, φταίνε οι ανεμβολίαστοι πολίτες. Για τα εμβόλια που δεν προσφέρουν την ανοσία που αρχικά υποσχέθηκαν, φταίνε πάλι οι ανεμβολίαστοι κι αυτοί που δεν τηρούν μέτρα προστασίας. Για την επιστρεπτέα ελευθερία που θα ερχόταν σε δύο δόσεις και τελικά μάλλον θα έρθει σε τρεις δόσεις, αλλά μπορεί και σε τέσσερις ή πέντε δόσεις, πάλι φταίνε οι πολίτες. Οι «ψεκασμένοι» όπως τους αποκάλεσε ο «ηγέτης». Τί ανάληψη ευθύνης να περιμένεις από έναν «ηγέτη» που αποκαλεί μέρος του λαού του «ψεκασμένο»; Από έναν ηγέτη που τους λέει κατάμουτρα ότι δεν δικαιούνται όλοι τα συνταγματικά τους δικαιώματα, γι αυτό κι αυτός τα αφαιρεί κατά το δοκούν.  Εκλεγμένος πολιτικός, που πληρώνεται απ το λαό, για να υπηρετεί το λαό, του αφαιρεί με άνεση τις συνταγματικές του ελευθερίες και του ρίχνει το φταίξιμο. Μαγικό!

Η αλήθεια βέβαια είναι ότι όντως τον ψεκάζει το λαό. Με ένα σωρό πληρωμένες, αντικρουόμενες, πληροφορίες που μόνο φόβο και σύγχυση προκαλούν. Μα έτσι τον θέλει το λαό ο ηγέτης. Φοβισμένο και σε σύγχυση. Να μην γνωρίζει τί είναι αληθινό και τί όχι. 

• Δεν προστατεύουν οι μάσκες, αλλά τώρα προστατεύουν, αλλά όχι μόνο μια. Θέλει δύο και τρεις.
• Όποια μάσκα και να φτιάξεις καλή είναι, αλλά τελικά δεν είναι.
• Μείνετε σπίτι για να ανακόψουμε τον ιό, αλλά η ενδοοικογενειακή μετάδοση είναι χειρότερη.
• Κάνε self test. Μην κάνεις, δεν είναι αξιόπιστο. Κάνε rapid. Ναι αλλά αν είσαι θετικός κάνε κι ένα PCR. Κι αν βγει αρνητικό ξεκίνα απ την αρχή. 
• Με δύο δόσεις εμβολίου είσαι 90% προστατευμένος, αλλά τελικά μπορεί να μην είσαι, γι αυτό θέλεις και τρίτη δόση. 
• Δεν μεταδίδει ο εμβολιασμένος. Μεταδίδει, αλλά λιγότερο. Τελικά ίσως μεταδίδει εξίσου. Αλλά φταίει ο ανεμβολίαστος.
• Ο εμβολιασμένος δεν καταλήγει στη ΜΕΘ, αλλά τελικά μπορεί και να καταλήγει, αλλά δε φταίει το εμβόλιο. 
• Η φυσική ανοσία είναι ανώτερη αλλά μπορεί και να μην είναι, γι αυτό κάνε κι ένα εμβόλιο.
• Κάνε ένα τεστ αντισωμάτων για σιγουριά, αλλά μην κάνεις γιατί είναι παραπλανητικό.
• Μετά την τρίτη δόση θα είσαι καλυμμένος, αλλά μπορεί και να μην είσαι και να χρειαστείς και άλλες. 
• Το εμβόλιο είναι ασφαλές και αποτελεσματικό και δεν συνδέεται με κανένα θάνατο και καμία παρενέργεια. Ναι, ίσως, σε κάποιες περιπτώσεις, αν αποδειχθεί, κάποτε.

Θα μου πεις με έναν καινούργιο ιό, δεν είναι λογικό ν αλλάζουν τα δεδομένα; Φυσικά και είναι. Αλλά αυτό το ξέρεις εκ των προτέρων, όταν είσαι σόφρων και σοβαρός, και δεν βγαίνεις να κάνεις βαρύγδουπες δηλώσεις, να μοιράζεις βεβαιώσεις, αφορισμούς, εκβιασμούς, τιμωρίες, να χαρακτηρίζεις ψεκασμένους τους πολίτες και γραφικούς κορυφαίους επιστήμονες με διαφορετική  άποψη, να φιμώνεις τον αντίλογο και τελικά η άλλη άποψη, να αποδεικνύεται η σωστή.  Πού να τη βρεις την αξιοπιστία και την εμπιστοσύνη των πολιτών μετά;; Πώς την έχτισες;; Είσαι ανίκανος να εμπνεύσεις και σου φταίνε αυτοί που δεν εμπνέονται;; Και για να το σώσεις, σκέφτηκες να τους εκβιάσεις και να τους εξαναγκάσεις, για να αυξήσεις την πειθώ σου. Με πρόστιμα κι ανελευθερίες, απαιτείς υπακοή. Άκρως δημοκρατική ηγεσία. Εξασφαλισμένη επιτυχία, να ξαναγραφτούν όλα τα βιβλία ψυχολογίας της μάζας εξ αρχής.

Η κυβέρνηση έχει βάλει τους πολίτες να μάχονται οι μεν τους δε. Τους χώρισε σε δύο κατηγορίες και τους όπλισε. Αυτή τη μέθοδο βρήκε για να τους εμποδίσει να αντιληφθούν τις δικές της ελλείψεις και τα εγκληματικά λάθη στη διαχείριση αυτής της πανδημίας και την ανεπάρκεια στις υποδομές του κράτους. Και σε ένα μεγάλο βαθμό, δυστυχώς, λειτουργεί. Οι πολίτες είναι πολύ απασχολημένοι κι εκνευρισμένοι οι μεν με τους δε, που φτάνουν σε σημεία χαιρεκακίας όταν κάποιος απ τις δύο ομάδες αρρωσταίνει, υποφέρει ή ακόμα πεθαίνει. Τόσο χαμηλά έχει καταφέρει να οδηγήσει την κοινωνία μας, αυτή η χειραγώγηση απ την κυβέρνηση. Ο φόβος κι ο εγκλεισμός, η απομάκρυνση απ την κοινωνική ζωή, η παραπληροφόρηση, έχουν αφαιρέσει την ορθή κρίση και την ενσυναίσθηση του κόσμου και τη θέση τους έχει πάρει το μίσος, η τρέλα κι η διάθεση για εκδίκηση. Κι όλα προς τη λάθος κατεύθυνση. Όχι μίσος γι αυτούς που πραγματικά ευθύνονται, αλλά γι αυτούς που ο «ηγέτης», δείχνει με το δάχτυλο.

Δεν θυμάμαι καλά, όταν ήμασταν μικροί στο σχολείο, κι ένα παιδάκι έκανε κάτι κακό και μετά ρωτούσε η δασκάλα «ποιός το έκανε» κι αυτός έδειχνε με το δάχτυλο ένα άλλο παιδάκι, πώς τα λέγαμε αυτά τα παιδάκια;; Ηγέτες πάντως, δεν τα λέγαμε.