Δε θέλω συγνώμη από τους εχθρούς της πατρίδας μου!

Περπατάς στο δρόμο, με το κεφάλι σου γεμάτο από χίλιες δύο σκέψεις και άγχη..

Ξαφνικά, ένας τύπος, αλαλάζοντας, σε δείχνει με το δάκτυλο και κοιτάζοντας γύρω, να δει αν έχει μαζευτεί αρκετός κόσμος, σου φωνάζει. “Βρέθηκε ένα πτώμα στο διπλανό τετράγωνο, απόδειξε ότι δεν είσαι εσύ ο δολοφόνος, βρωμιάρη, ελεεινέ, άθλιε!”

Οι άνθρωποι απομακρύνονται και σε κοιτούν με καχυποψία, κάποιοι σε φωτογραφίζουν και οι πιο εύπιστοι τηλεφωνούν σε δημοσιογράφους.

“Ελάτε, βρέθηκε ο φονιάς.. Δεν ξέρουμε ποιον σκότωσε, δεν είδαμε νεκρό κανένα, αλλά έχει πλάκα να βαυκαλίζεσαι, ότι συνέβαλες στην εξιχνίαση ενός εγκλήματος”!

Ως μέλη του κραυγάζοντος όχλου, αισθάνονται δυνατοί και κυρίως, ηθικοί, ενώ είναι τόσο μα τόσο ανήθικοι…. Η αστυνομία καταφθάνει, το τετράγωνο αποκλείεται με κορδέλες, ψάχνουν, σε τραβολογούν στο τμήμα, ουρλιάζεις ότι δεν ξέρεις τίποτα, ενώ απ’ έξω, εκατοντάδες μισάνθρωποι, ως τάχα μου αυτόπτες μάρτυρες, απαιτούν την καταδίκη σου..

Τελικά, αποδεικνύεται, ότι πτώμα δεν υπήρξε ποτέ κι εσύ, παίρνεις το δρόμο για το σπίτι σου, προσπαθώντας να μπαλώσεις την τόσο άδικα κουρελιασμένη σου αξιοπρέπεια. Δε θέλω συγνώμη από τους εχθρούς της πατρίδας μου! Από αυτούς που στήσανε την ιστορία της Μαρίας του Έβρου. Θέλω την παραδειγματική τιμωρία τους! Κουρέλιασαν διεθνώς την τιμή της Ελλάδας! Και θα το ξανακάνουν!

Τη δεύτερη φορά, ίσως υπάρξει στην πραγματικότητα νεκρό παιδί! Είναι τόσο μεγάλο το μίσος τους για τη χώρα, είναι τόσα πολλά τα χρήματα που κινούνται παράνομα! Βρείτε τους!

Τρέξτε σε μάγισσες, σε χαρτορίχτρες, σε φλυτζανούδες, εν ανάγκη, Παρακολουθήστε και τηλέφωνα, δεν είναι κακό και βρείτε τους! Η Ελλάδα, είναι και οι άνθρωποι της, εμείς δηλαδή! Και κανένας δε μπορεί να μας διασύρει, ονομάζοντάς μας Δολοφόνους.