Οι πρόσφατες τρομοκρατικές ενέργειες της Χαμάς, που στόχο της έχει όχι την αναγνώριση του Παλαιστινιακού κράτους, αλλά τον ολοσχερή αφανισμό του Ισραήλ, άφησαν άφωνη από φρίκη την παγκόσμια κοινή γνώμη.

Οι πρωτοφανείς σε κτηνωδία ενέργειες κατά όχι απλώς αμάχων, αλλά ανήμπορων ηλικιωμένων και βρεφών, έχουν κάνει πολλούς να αναθεωρήσουν τη στάση τους απέναντι στο ακραίο Ισλάμ και στον κίνδυνο που μπορεί να αντιμετωπίσει η Ευρώπη από όσους ήδη βρίσκονται στο έδαφός της και θεωρούν θεϊκή εντολή την εξολόθρευση με κάθε τρόπο των «απίστων».

Όμως, η αδυναμία ενός από τους πιο ετοιμοπόλεμους στρατούς στον κόσμο και της κατά τεκμήριο κορυφαίας μυστικής υπηρεσίας πληροφοριών να αποτρέψουν το γεγονός προβληματίζει αλλά και διδάσκει, όσους φυσικά θέλουν να διδαχθούν από τις αποτυχίες και τις επιτυχίες των άλλων. Τι μπορούμε, σε μια πρώτη ανάγνωση, να αποκομίσουμε από την νέα φάση του πολέμου στη Μ. Ανατολή;

Ο διχασμός βλάπτει

Τα τελευταία χρόνια, το Ισραήλ είχε περιέλθει σε έναν κύκλο εσωστρέφειας και έντονων αντιπαραθέσεων στο εσωτερικό του, με ασταθείς συνασπισμούς και βραχύβιες κυβερνήσεις, με φόντο την απόπειρα του Νετανιάχου να μεταβάλει τις ισορροπίες ανάμεσα στην εκτελεστική και τη δικαστική εξουσία. Από τον Ιούνιο του 2021, το Ισραήλ γνώρισε τρεις πρωθυπουργούς, ενώ ο διχασμός της κοινωνίας επεκτάθηκε και στο στράτευμα. Απόρροια αυτής της διχόνοιας και της εσωτερικής αναταραχής ήταν πιθανώς και η ελλιπής ετοιμότητα ακόμα και της περιβόητης Μοσάντ, που στην κυριολεξία πιάστηκε στον ύπνο.

Κοινωνίες που μαστίζονται από έριδες και δεν είναι ομόψυχες ως προς τις στοχεύσεις τους είναι ευάλωτες σε εξωτερικές απειλές. Άλλωστε και η δική μας σύγχρονη ιστορία βρίθει παραδειγμάτων εθνικών θριάμβων όταν ήμασταν ενωμένοι (Βαλκανικοί πόλεμοι, έπος του ’40), αλλά και καταστροφών όταν ήμασταν διχασμένοι (Μικρασία ’22, Κύπρος ’74).

Ο εχθρός επιτίθεται πάντα αιφνιδιαστικά

Το 1973, Αίγυπτος και Συρία με την υποστήριξη και άλλων αραβικών κρατών επιτίθενται ταυτόχρονα στο Ισραήλ τη μέρα της μεγαλύτερης εβραϊκής εορτής, του Γιομ Κιπούρ, αιφνιδιάζοντάς το και σημειώνοντας σημαντικές στρατιωτικές επιτυχίας τα πρώτα δύο 24ωρα. 50 χρόνια αργότερα η Χαμάς επιτέθηκε το πρωί της εβραϊκής γιορτής της Σιμτσάτ Τορά. Το στοιχείο του αιφνιδιασμού, και μάλιστα σε μέρα που ο αντίπαλος έχει αλλού την προσοχή του, είναι πάντα πλεονέκτημα για τον επιτιθέμενο. Ο τορπιλισμός της Έλλης έγινε δεκαπενταύγουστο του 1940. Το βράδυ της παραμονής των Χριστουγέννων, την ώρα που όλοι ήταν στην εκκλησία, επιτέθηκαν οι Τούρκοι το 1822 στους πολιορκούμενους Μεσολογγίτες.

Μπορούμε να αναλογιστούμε τι θα συνέβαινε στην Ελλάδα σε μια ενδεχόμενη επίθεση το απόγευμα του Πάσχα, με τους μισούς στρατιώτες αδειούχους και τους άλλους μισούς να προσπαθούν να χωνέψουν τον οβελία ή μια μέρα που έχει κηρύξει η ΑΔΕΔΥ γενική απεργία στην οποία συμμετέχει και το πολιτικό προσωπικό των Ενόπλων Δυναμέων;

Το ετοιμοπόλεμο των δικών μας ΕΔ μένει να αποδειχτεί, σε περίπτωση που εμπλακούμε σε σύρραξη. Εντούτοις, κάθε πολίτης που υπηρέτησε τη θητεία του μπορεί να επιβεβαιώσει ότι αυτός ο χρόνος μακράν απείχε από το να χαρακτηριστεί ως πραγματική πολεμική προπαρασκευή. Άπειρες «φανταροώρες» σπαταλώνται σε αγγαρείες και ανούσιες βαριεστημένες «δραστηριότητες», αντί να αξιοποιούνται για ουσιαστική στρατιωτική εκπαίδευση.

Χώρες που συνορεύουν με εχθρικά διακείμενες και δυσανάλογα μεγαλύτερές τους οφείλουν να είναι σε διαρκή επιφυλακή και εγρήγορση. Προ διετίας ήταν η Ουκρανία, που δέχτηκε την επίθεση της Ρωσίας, σήμερα είναι το Ισραήλ, περικυκλωμένο από πολλαπλάσιους Άραβες, αύριο μπορεί να είμαστε εμείς.

Η Εθνοφυλακή είναι πολύτιμη

Έχει γίνει ευρέως γνωστή η ιστορία της 25χρονης Ίνμπαρ Λίμπερμαν, επικεφαλής της ομάδας ασφαλείας στο κιμπούτς Νιρ Αμ. Μόλις άκουσε τις πρώτες εκρήξεις, κατάλαβε ότι πρόκειται για εισβολή, άνοιξε το οπλοστάσιο, μοίρασε όπλα στα μέλη της ομάδας της, τους «έστησε» σε στρατηγικά σημεία στο κιμπούτζ και όταν έφτασαν οι τρομοκράτες της Χαμάς, τους εξουδετέρωσαν σε μια μάχη που κράτησε 4 ώρες.

Γιατί δεν έγινε το ίδιο και στα άλλα κιμπούτζ; Δεν ξέρουμε. Ξέρουμε όμως πως η Εθνοφυλακή στην Ελλάδα είναι μια πολύ ταλαιπωρημένη υπόθεση. Ενώ το 1988 με απόφαση του Ανώτατου Στρατιωτικού Συμβουλίου (ΑΣΣ), διαλύθηκε η Διεύθυνση Εθνοφυλακής στην περίοδο της ειρήνης και ο χειρισμός των θεμάτων Εθνοφυλακής ανατέθηκε στη Διεύθυνση Πεζικού του ΓΕΣ, έπρεπε να φτάσουμε στο 2017 για να συγκροτήσει το ΓΕΣ Διεύθυνση Εθνοφυλακής. Μόλις φέτος τον Φεβρουάριο ψηφίστηκε ο νόμος που ΘΑ οργανώσει, ΘΑ εξορθολογίσει, ΘΑ δημιουργήσει μια αποτελεσματική Εθνοφυλακή. Το πόσο γρήγορα γίνονται όλα αυτά στο Δημόσιο, το ξέρουμε. Αν οι Τούρκοι, χτύπα ξύλο, περνούσαν τον Έβρο σήμερα το βράδυ, ποιες οργανώσεις Εθνοφυλακής (ΤΕΘ) υπάρχουν πλήρως στελεχωμένες και πόσο έτοιμες είναι να μοιράσουν όπλα και να πάρουν θέσεις άμυνας;

Δει δη χρημάτων, ω άνδρες Αθηναίοι…

Καλώς ή κακώς, έχουν περάσει ανεπιστρεπτί οι εποχές που οι μάχες διεξάγονταν σώμα με σώμα και όπου η έκβασή τους κρινόταν από την ατομική ανδρεία των αντιμαχόμενων. Στις μέρες μας η τεχνολογία παίζει πρωταρχικό ρόλο και στην εθνική άμυνα μιας χώρας. Όμως, για να μπορεί ένα κράτος να είναι αξιόμαχο θα πρέπει να διαθέτει ισχυρή οικονομία, ώστε να μπορεί να υποστηρίζει τα πανάκριβα σύγχρονα οπλικά συστήματα, που εγγυώνται τη θωράκισή του.

Αν το Ισραήλ, με ΑΕΠ 525 δισ. δολάρια (για το 2022), που δαπανά το 4,5% του ΑΕΠ για αμυντικές δαπάνες, έχει «τρύπες» στην ασφάλειά του, πόσο θωρακισμένοι είμαστε εμείς, με AΕΠ 219 δισ. δολάρια και ποσοστό επί του ΑΕΠ για την Άμυνα 3,7%;

Λοιπόν, τι (να) κάνουμε;

Η διχόνοια και ο αλληλοσπαραγμός είναι η δεύτερη (αν όχι η πρώτη) μας φύση. Μονίμως ψάχνουμε αφορμές για να διαχωριστούμε σε δεξιούς και και αριστερούς, γερμανοτσολιάδες και συμμορίτες, μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς, προσκυνημένους και αντάρτες, εμβολιαστές και αντιεμβολιαστές, αδιαφορώντας πλήρως για το γεγονός ότι αυτές οι τεχνητές σε μεγάλο βαθμό διαφορές υπονομεύουν την εθνική ομοψυχία και διαβρώνουν τους θεσμούς, των ενόπλων δυνάμεων και των υπηρεσιών ασφαλείας συμπεριλαμβανομένων.

Τέλος, η αχίλλειος πτέρνα μας παραμένει η εθνική οικονομία. Μετά από μια χαμένη δεκαετία, αυτή της κρίσης, ελάχιστα διδαχθήκαμε και ακόμα λιγότερα αποφασίσαμε να αλλάξουμε, προκειμένου στρεβλώσεις και παθογένειες που χρονίζουν να αντιμετωπιστούν με δομικές αλλαγές, που θα προκρίνουν τα εθνικό από το κομματικό όφελος.

Δεδομένων όλων των ανωτέρω, πόση αισιοδοξία μπορούμε να έχουμε στο ενδεχόμενο να χτυπήσει και την δική μας πόρτα η γεωπολιτική αστάθεια της ευρύτερης περιοχής μας;

Σε μια ανατολική Μεσόγειο που βράζει, η κοινωνία μας παραμένει απαθώς ευπαθής, τυρβάζοντας περί άλλα, καθώς την άνοδο της θερμοκρασίας την αντιλαμβανόμαστε όσο και ο βάτραχος στην κατσαρόλα της γνωστής ιστορίας. Θα αντλήσουμε διδάγματα από την επίθεση της Χαμάς; Το καμπανάκι χτυπάει και για μας.

Facebook Comments