Όσκαρ Α΄Αντρικού ρόλου

Είμαστε σε περίοδο Οσκαρικού πυρετού ….Και στην Ελλάδα έχουμε ήδη το Όσκαρ Α΄Αντρικού ρόλου για μια ερμηνεία που δεν θα απολαύσουμε ποτέ στις κινηματογραφικές αίθουσες, θα μείνει όμως κορυφαία ερμηνεία στην αίθουσα της Βουλής. Ομολογώ ότι κοντά σαράντα χρόνια που βλέπω κι ακούω πολιτικούς, δεν έχω ξαναδεί ούτε θα δώ προφανώς τέτοιο εκπληκτικό ταλέντο στην υποκριτική όσο αυτό του νεαρού πρωθυπουργού της χώρας. Και δεν το λέω ειρωνικά ή επικριτικά, το λέω με όση ειλικρίνεια και θαυμασμό διαθέτω.

Πρόκειται για ένα φαινόμενο, μια μοναδική ικανότητα ερμηνευτικής απόδοσης ενός ρόλου που έχει γραφτεί ερήμην της πραγματικότητας των γεγονότων των δεδομένων. Ο ρόλος αυτός με όλες τις ατάκες, τις αποχρώσεις, τα συναισθήματα, τις εκφράσεις, τις λέξεις, τα νοήματα, τους υπαινιγμούς, τα αποσιωπητικά τα ερωτηματικά και τα θαυμαστικά, είναι από μόνος του ένα αριστούργημα διαστρέβλωσης.

Είναι κομμάτι ενός εμπνευσμένου σεναρίου με τον πρωταγωνιστή ζεν -πρεμιέ να σηκώνει όλο το βάρος του έργου και με μονολόγους να αναπλάθει την πραγματικότητα για να την μετατρέψει σε  μια φαντασιακή νέα κατάσταση. Για να υποστηρίξει κανείς έναν τέτοιο ρόλο, δεν αρκεί να παπαγαλίσει πειστικά όσα γράφει ή του γράφουν εν προκειμένω ούτε να κάνει πρόβες με την καθοδήγηση σκηνοθέτη. Χρειάζεται ένα μεγαλειώδες έμφυτο ταλέντο και μια πολύχρονη πρακτική εξάσκηση σε μικρότερους ρόλους για να φτάσει κανείς σ΄αυτό το επίπεδο.

Ο Πρωθυπουργός δεν λέει ψέματα όπως τον κατηγορούν, πολύ λάθος κατά τη γνώμη μου, οι αντίπαλοι του. Όχι γιατί δεν είναι ψέματα και δη τερατώδη τα μισά απ όσα είπε, αλλά διότι δεν τα αντιλαμβάνεται σαν τέτοια. Είναι σαν να κατηγορείς τον Λεονάρντο ντι Κάπριο -τον κορυφαίο ηθοποιό της γενιάς του– για το τι είπε στον τάδε ρόλο σε σχέση με τον δείνα.

Αν δεν με πιστεύετε, σας δίνω ένα μικρό παράδειγμα: Τα Αγγλικά του πρωθυπουργού ήταν αυτό που λέμε Αγγλικά του τουρίστα. Κανένα πρόβλημα για μένα, πρόβλημα όμως για τον ίδιο που θέλησε να τα βελτιώσει θεαματικά προφανώς με εντατικά ιδιαίτερα μαθήματα. Και το πρώτο που έγινε αντιληπτό δεν ήταν άλλο από μια έντονη μίμηση της προφοράς της αγγλικής, δηλαδή η προσπάθεια απόδοσης του «ήχου» των λέξεων και των φράσεων σε πολύ καλύτερο επίπεδο απ΄ότι η αντίστοιχη γνώση των εννοιών, της γραμματικής ή του συντακτικού. Σε τέτοιο σημείο είχε μπει στον ρόλο, μη συνειδητά φυσικά, ώστε μία φορά σε δηλώσεις του μετά από διεθνή συνάντηση,  μίλησε ελληνικά με Αγγλική προφορά σαν δεύτερης γενιάς Ελληνας του εξωτερικού!  Αυτό κάνει ένας σπουδαίος ηθοποιός, μπαίνει στο πετσί του ρόλου του μέχρι που ξεχνάει στιγμιαία ή γενικά ποιος είναι. 

Προχτές στη Βουλή ο Αλέξης Τσίπρας εννοούσε κάθε λέξη όσων έλεγε, έχοντας διαγράψει από τη μνήμη του τον ρόλο του εξοργισμένου νεαρού επαναστάτη που πυροδοτούσε το πολιτικό κλίμα κυρίως εκτός Βουλής και κατήγγειλε αποστασίες και συνομωσίες μνημόνια και δανειστές. Αυτός ήταν από άλλη ταινία. Τώρα ήταν ο υπεύθυνος εχέφρων και μετρημένος πρωθυπουργός που έσωσε τη χώρα,  αυτός που υποδέχτηκε στο Μαξίμου την go back mrs Merkel  και στη Βουλή μαχόταν ενάντια στους επικίνδυνους λαϊκιστές της δεξιάς για το καλό μας. Γι΄αυτό το Όσκαρ Α΄αντρικού ρόλου και γι΄αυτό ας μην τον υποτιμούν οι πολιτικοί του αντίπαλοι…